Morgunblaðið - 30.12.2011, Síða 11

Látlaus Kjóll
sem svipar
nokkuð til
hefðbundins
sarís. Litríkt Áberandi, bleikur litur.
Stílhreint Jakki og pils skreytt á fal-
legan hátt með belti og tölum.
Höfuðdjásn Indversk áhrif.
Lagerfeld dró ekki úr
glæsilegheitunum og
breytti Grand Palais í
stórt matarboð.
Ingibjörgu og Lilju Birg-
isdætur. Inga er myndlist-
arkona en Lilja ljósmyndari
og þær hafa unnið mikið
saman. Þær eru ótrúlega
flinkar konur þessar tvær
og allt sem þær snerta
verður fallegt. Og þessi
áhersla á útlitið hefur
skilað sér, ég er afskap-
lega ánægð með útkomuna.“
Heklaði upp úr sér
En hvers vegna heitir bókin
Þóra? „Þetta er nafn langömmu
minnar, ömmu Lólu, en hún kenndi
mér að hekla þegar ég var tíu ára.
Amma Lóla féll frá þegar ég var 13
ára en ég tók heklkunnáttuna með
mér út í lífið og heklaði áfram þótt
enginn væri að kenna mér. Ég kunni
ekkert að fara eftir uppskrift, gerði
bara það sem ég kunni og heklaði
upp úr mér alls konar fjör, þótt ég
vissi ekkert hvað lykkjurnar hétu.
Ég heklaði heilu teppin og ég prjón-
aði ekkert annað en ullarsokka í
mörg ár, en ég hef alltaf verið mikil
hannyrðakona og mér er umhugað
um nýtni og hverskonar heimilis-
iðnað. Ég var orðin 25 ára þegar ég
lærði að fara eftir hekluppskrift, en
það var einmitt uppskrift
með táknum. Það höfðaði
til mín að hafa þetta sjón-
rænt og ég ákvað að hafa
þetta þannig í bókinni. Ég
rakst á slíka uppskrift í
Mexíkó og í framhaldinu fór
ég að hekla skipulega, þó svo
að ég breyti alltaf einhverju.
Það er mjög gott að kunna að
lesa uppskrift af því þannig
lærir maður nýja tækni og verður
fyrir vikið enn færari í því að gera
sitt eigið.“
Ekki bara frumsamið
Uppskriftirnar eru ýmist hann-
aðar af Tinnu eða gamlar og góðar
sem hafa lengi verið til. „Þetta er rík-
ur menningararfur og það er mikið
til af uppskriftum sem eiga sig bara
sjálfar. Ég vildi ekki hafa allar upp-
skriftirnar frumsamdar af mér af því
það er galið að sleppa öllum þessum
grundvallarhlutum sem til eru, þó
svo að hver og einn geti útfært eftir
eigin höfði. Ég vil halda heklinu á
lofti og miðla áfram því sem heklandi
konur hafa verið að gera í gegnum
aldirnar,“ segir Tinna sem var ein
þeirra sem tóku þátt í ullargraffinu,
að setja hekl utan um tré. „Ég og vin-
kona mín Auður Alfífa skreyttum tré
í Lækjargötu og það var hluti af
vinnunni fyrir bókina af því mig lang-
aði svo til að hafa mynd af þessu í
bókinni, til að sýna hvernig hægt er
að nota heklfestuprufur til að skreyta
umhverfið.“
Hekluð bókamerki Eina af fallegu síðunum í bókinni. Teppi Eitt af dásamlegu teppunum í bókinni.
Morgunblaðið/Ómar
Ullargraff Tréð góða í Lækjargötu.
DAGLEGT LÍF 11
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. DESEMBER 2011
Nú árið er næstum því lið-ið og ég á eftir að gerasvo margt sem ég lofaðiað gera síðasta gaml-
árskvöld.“
Fyrir áramótin verður mér oft
hugsað til þessa söngtexta sem
sunginn var í áramótaskaupinu fyr-
ir allmörgum árum. Gott ef það var
ekki bara árið 1990 og eitthvað.
Eða þar um bil. Nokkuð langt síð-
an, í það minnsta.
Mig minnir að ég hafi ekki lofað
miklu síðasta gamlárskvöld. (Nema
það hafi verið eftir nokkur freyði-
vínsglös og það er ekki að marka).
Alla vega finnst mér ég hafa náð að
gera flest það sem ég ætlaði mér
þetta árið. Aðallega ætlaði ég mér
að ljúka meistaranámi mínu. Eftir
nærri níu mánaða meðgöngu tókst
mér að skila lokaverkefninu. Svo
það væri kannski réttast að kalla
2011 meistaraárið. Eða ár meist-
aranna. Ég var jú nærri grátandi af
gleði á stofugólfinu þegar KRingar
tryggðu sér Íslandsmeistaratitilinn
fyrir nokkrum mánuðum.
Mér hefur reyndar ekki tekist
enn þá að taka til í skrifstofu-
herberginu né geymslunni. Því lof-
aði ég sjálfri mér eftir ritgerðar-
skrifin. En svo bara skrapp ég til
Akureyrar, fór svo í nokkur partí,
fann mér mann og átti góðar stund-
ir með þeim sem eru mér kær-
astir. Ég veit ekki með þig en
mér finnst oft skemmtilegra
að gera bara það sem býðst
hverju sinni. Þess vegna er
best að vera ekkert að lofa
allt of miklu. Eða lofa sér í
hitt og þetta. Hæfilegi kæru-
leysisgírinn er bestur, held
ég bara.
En nú stytt-
ist í gamlárs-
kvöldið og það
hefur alltaf
sinn sjarma.
Maður verður
dálítið meyr (það
kemur smám sam-
an með aldrinum) og
umfram allt þakk-
látur og glaður. Það
er viss spenna sem
fylgir þessu kvöldi. Flest-
ir eru í miklu stuði og
bíða spenntir eftir að geta
hakkað í sig matinn og
síðan skaupið. Jafnvel áð-
ur en það er byrjað.
Gamlárskvöldi fylgir líka
það að klæða sig upp og ég set oft
spöng í hárið með fjöðrum og
skrauti. Mér finnst það tilheyra á
gamlárskvöld að líta dálítið út eins
og glitrandi flugeldur. Svo er bara
að fagna nýja árinu, skreppa á
brennu og horfa á okkur Íslend-
ingana fíra upp flugeldum eins og
enginn sé morgundagurinn.
Segja má að Íslendingar missi
lítillega vitið á gamlárskvöld. Ja, sé
miðað við þær upphæðir sem við
skjótum upp í loftið. En þetta til-
heyrir jú þjóðarsálinni og gamlárs-
kvöldið væri ekki eins án æsings-
ins.
Ég viðheld þeirri hefð að koma
ekki nálægt eldamennskunni á
þessu ágæta kvöldi. Held mig frek-
ar við það sem ég kann og gríp
hristarann í hönd. Ætla ekki
einu sinni að lofa sjálfri mér
að vera búin að læra að
elda kalkún næsta gaml-
árskvöld enda á ég örugg-
lega ekkert eftir að
standa við það ... Þrátt
fyrir það er ég viss um
að ég eigi eftir að
upplifa margt og
læra eitthvað
nýtt á næsta
ári. Það er
einmitt það
sem er svo
spennandi
við hvert
nýtt ár.
PS: Bókin
virkaði að
lokum. Lofa
sjálfri mér að
skipta um mynd
árið 2012.
»Aðallega ætlaði égmér að ljúka meist-
aranámi mínu. Eftir nærri
níu mánaða meðgöngu
tókst mér að skila lokaverk-
efninu. Svo það væri
kannski réttast að kalla
2011 meistaraárið.
HeimurMaríu
María Ólafsdóttir
maria@mbl.is
- nýr auglýsingamiðill
 569-1100finnur@mbl.is