Morgunblaðið - 19.01.2012, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 2012
Elsku Rebekka. Fá orð koma
upp í hugann nú þegar við
mamma þín og pabbi horfum á
eftir þér. Sorgin er mikil og sökn-
uðurinn stundum óbærilegur.
Margt hefur okkur þó verið til
huggunar, ekki síst ljóðið sem
Bubbi orti og söng svo fallega í
útförinni þinni. Eigi hann þökk
skilið. Okkur finnst rétt að hafa
það sem okkar kveðju til þín.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ætíð munt þú eiga sess í okkar
hjarta og þín verður sárt saknað.
Friður fylgi þér.
Mamma og pabbi.
Hún lézt 17. desember sl.
Hafði ekki náð tvítugsaldri, næst
yngst af sjö barnabörnum okkar.
Það er alltaf sárt að missa ná-
inn ættingja, en ekkert eins sárt
og að missa kornungt fólk í blóma
lífsins.
Rebekka var sannur gleðigjafi,
skemmtileg og svolítill prakkari
þegar svo bar undir. Hún var alla
tíð dugleg að heimsækja okkur,
afa og ömmu í Kópavoginum, og
var alltaf hressandi að fá hana í
heimsókn vegna þess að það birti
yfir öllu við komu hennar.
Við urðum þess aðnjótandi að
ferðast með Rebekku bæði innan-
lands sem utan, og eru minningar
úr öllum þessum ferðum ljúfar og
skemmtilegar.
Hún var mikill dýravinur,
stundaði hestamennsku frá
barnsaldri og ekki má gleyma
fjölskylduhundinum Katrínu, en
þær voru miklir vinir og fóru iðu-
lega saman í langa göngutúra og
töluðu saman. Ekki vissum við
hvaða tungumál var notað í þess-
um ferðum, en greinilegt var að
þær skildu hvor aðra fullkom-
lega. Mannvinur og dýravinur,
það var Rebekka.
Nú er komið að leiðarlokum í
bili og við kveðjum elsku Re-
bekku okkar með ljóði langalang-
ömmu hennar, Höllu Eyjólfsdótt-
ur frá Laugabóli:
Rebekka
Þórhallsdóttir
✝ Rebekka Þór-hallsdóttir var
fædd í Reykjavík
11. maí 1992. Hún
lést þann 17. des-
ember 2011 á tutt-
ugasta aldursári.
Hún var dóttir
hjónanna Þórhalls
Ö. Guðlaugssonar
og Dagbjartar H.
Sveinsdóttur.
Eldri systkini Re-
bekku eru Sveinn G. Þórhallsson
og Hafdís Sara Þórhallsdóttir.
Útför Rebekku fór fram frá
Fossvogskirkju 27. desember
2011.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning – létt og
hljótt
hún læðist til mín dag og
nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi
Sveinn Gústavsson,
Erla Ingólfsdóttir.
Elsku ömmu- og
afastelpan okkar.
Takk fyrir allar stundirnar sem
þú gafst okkur. Kveðja okkar til
þín getur ekki orðið einlægari en
ljóðið sem vinkona okkar Ingi-
björg Daníelsdóttir sendi okkur.
Orð eru máttlaus og lítils virði
og geta ekki létt þá þungu byrði
sem lögð er á fjölskyldu ef ástvinur
deyr.
Svo snögglega; er hann, en svo aldrei
meir.
Trúin er sterk um að sólríkir dagar,
blómskrýddar brekkur og grænir hagar,
samfélag manna svo fagurt og gott.
Engin þar illska eða veraldlegt plott.
Guð fylgi þér vina um heimkynnin nýju
þar ættfólk og vinir þig umvefja hlýju
til minningar eigum við myndir af því.
Þér ást okkar fylgi. Við sjáumst á ný.
Jarðvistin er okkur hulin gáta
misjafnt af hverju við höfum að státa,
ef hver og einn gerir svo vel sem hann
kann
er takmarkið göfugt, hvað sem hann
vann.
Við komum og förum á milli landa.
Til fjalla, á láði og út til stranda,
siglum um heimshöfin úfin og grá.
En ferðin til ljóssins er líkn og þrá.
(I.E.D.)
Guð fylgi þér, elsku stúlkan
okkar.
Amma Hafdís og
afi Guðlaugur.
Elsku Rebekka mín, ég elska
þig svo mikið og ég sakna þín
óendanlega mikið. Mikið vildi ég
óska þess að ég hefði fengið fleiri
góð ár með þér en þau 19 sem þú
fékkst að lifa. Þú átt alltaf sér-
stakan stað í hjarta mínu og ég
mun aldrei gleyma hversu ynd-
isleg þú varst.
Minning um frábæra stelpu á
eftir að lifa í hjörtum margra. Þú
varst engri lík og þess vegna á ég
eftir að sakna þín svo mikið, það
er enginn annar sem á eftir að
jafnast á við litlu systur. Þú varst
alltaf til staðar ef einhver þurfti á
þér að halda og gafst mikið frá
þér. Það var gott að tala við þig
og við gátum sagt hvor annarri
allt.
Maður getur ekki annað en
þakkað góðum guði fyrir að leyfa
mér og öðrum að hafa átt þig að
og fengið að njóta þess að vera
með þér, þótt sá tími hafi verið
alltof stuttur. Hvíldu í friði, ástin
mín.
Mundu mig, ég man þig.
Kveðja,
Hafdís Sara.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Megi friður fylgja þér.
Þinn bróðir,
Sveinn Guðlaugur
Þórhallsson.
Litla frænka mín er farin í
ferðalagið mikla löngu áður en
tímabært er. Undanfarna daga
sé ég hana fyrir mér mjög skýrt á
mismunandi aldursskeiðum. Sól-
brún í framan með fallegu lokk-
ana sína í skærri útprjónaðri
peysu frá ömmu Haddý til fyrstu
tilrauna á háum hælum og í hár-
greiðslu.
Rebekka var einstaklega hlý
og þægileg með rólega en sterka
nærveru. Oftast læddist lítill
koss á vanga þegar hún heilsaði
alltaf svo innilega. Mér fannst
hún hafa mjög djúpa hugsun,
sem endurspeglaðist oft í athuga-
semdum, sem fengu mann til
þess að hugsa lengra. Hún hafði
skemmtilegan og lúmskan húm-
or, sem oft beindist að mér og
mömmu hennar. Ég held að
henni hafi stundum fundist full-
mikið að við systurnar töluðum í
símann fjórum sinnum á dag.
Rebekka var yndislega barn-
góð. Hún og Victor Karl sonur
minn voru mjög náin, en fjögur
ár eru á milli þeirra. Ég man eftir
því eitt skipti er við komum í
heimsókn og herbergið hennar
var fullt af vinkonum, þá kom
Rebekka, komin vel á unglings-
árin, fram í stofu og sagði stór-
hneyksluð, „Komdu inn í her-
bergi, Victor“. Hún gleymdi
aldrei litla frænda.
Undanfarnar vikur hafa verið
erfiðari en orð fá lýst, en það er
mikill styrkur að sjá allt þetta
góða fólk, sem snýr að Döggu,
Halla, Svenna og Hafdísi. Við
verðum öll að finna leið til þess
að halda áfram, því að það er
skylda okkar gagnvart þeim, sem
áfram lifa.
Ég bið góðan guð að varðveita
elsku litlu frænku mína.
Anna Sveinsdóttir.
Hrokkið hár, feimnislegt bros
og glaðvært fliss. Þannig er hægt
að minnast Rebekku. Allar minn-
ingarnar eru svo dýrmætar.
Fjölskyldan kom stundum
saman á sunnudögum hjá for-
eldrum mínum, ömmu Haddý og
afa Gulla á Kjalarnesi. Á boðstól-
um var „ömmumatur“ sem var
lambalæri eða -hryggur og í hópi
glaðværra frændsystkina var
Rebekka yngst. Svenni, stóri
bróðir hennar, fór fyrir hópnum
og svo komu frænkurnar fjórar
allar í röð, þær María, Hafdís
Sara, Elísabet og Rebekka.
Hundurinn okkar, Táta, fylgdi
þeim eftir og leyfði þeim að
dröslast með sig af mikilli þol-
inmæði. Þessi minning er dýr-
mæt.
Þegar krakkarnir voru uppi á
Kjalarnesi léku þau sér jafnan í
„Þorgeirs herbergi“ nema þegar
Þorgeir frændi kom til Íslands í
heimsókn. Þau voru alltaf svo
spennt að sjá Þorgeir eða að
minnsta kosti fyrir namminu sem
hann kom með. Hollenskur
lakkrís var í uppáhaldi. Þessi
minning er dýrmæt.
Rebekka var aðeins ársgömul
þegar við hjónin byrjuðum að
skjóta okkur saman. Í fyrsta
skiptið sem Andri kom með mér
að passa Rebekku hafði hann það
á orði að hann hefði nú aldrei
passað börn áður. Það er okkur
minnisstætt að hann var talsvert
kvíðinn fyrir þessari miklu
ábyrgð en þetta gekk vel. Stelp-
an svaf og við gátum poppað.
Þessi minning er dýrmæt.
Árin liðu hratt og við Andri
héldum utan til náms. Þegar við
fluttum heim aftur og fórum að
byggja húsið okkar reyndist Re-
bekka okkur vel sem barnapía.
Rebekka var allt í einu orðin svo
stór og þroskuð, byrjuð í
menntaskóla og komin á kaf í
hestamennskuna með pabba sín-
um og afa. Hún umgekkst hross
af miklu öryggi og var mjög dug-
leg og áreiðanleg þegar kom að
því að sinna þeim. Þessi minning
er dýrmæt.
Síðastliðið ár var Rebekka í
sambandi við okkur á fésbókinni
þar sem við vorum búsett í
Frakklandi. Það kom oft fram að
hún saknaði litlu frændsystkina
sinna og vildi að við flyttum heim
sem fyrst svo hún gæti gefið
þeim stórt knús. Hún var svo
barngóð hún Rebekka og hafði
sérstaklega gott lag á gaurunum
okkar. Hún sýndi þeim áhuga og
fór í lok nóvember með Hirti
okkar á fyrstu karateæfinguna
hans. Sú minning er okkur óend-
anlega dýrmæt.
Þeir grétu sárt synir okkar
þegar við sögðum þeim að Re-
bekka væri nú dáin. Börn flækja
ekki hlutina og það sem þeir
sögðu segir svo margt: „Já en
hún var alltaf svo góð við okkur“
og þannig var hún einmitt. Alltaf
svo góð.
Þótt harmur okkar sé mikill þá
er hann lítill í samanburði við
harm foreldra hennar og systk-
ina. Það á ekki að vera lífsins
gangur að foreldrar beri barn
sitt til grafar, sorgin er svo sterk
og söknuðurinn sár. Elsku Halli
bróðir, Dagga, Svenni og Hafdís
Sara. Hugur okkar er hjá ykkur,
alltaf.
Með hjartans kveðju,
Guðný, Andri, Hjörtur,
Hlynur Örn og Lilja.
Elsku hjartans Rebekka. Ég
held að við vitum bæði að við eig-
um allt of mikið af yndislegum
minningum saman til að telja upp
hérna. Það yrði líklega fljótlegra
fyrir mig að bíða og rifja þær upp
með þér þegar við hittumst loks
aftur heldur en að skrifa þær nið-
ur.
Takk. Takk fyrir öll árin. Takk
fyrir alla hlýjuna og ástina, sem
þú gafst mér. Takk fyrir að
hlusta á allt, sem ég þurfti að
segja þér. Takk fyrir að vera allt-
af með ráð við öllum vanda-
málum mínum. Takk fyrir hverja
einustu stund, sem við áttum
saman. Takk fyrir hláturinn og
takk fyrir tárin. Takk fyrir
gleðina og takk fyrir sorgina.
Takk fyrir að vera svona góð
frænka. Takk fyrir að vera besti
og traustasti vinur, sem hægt er
að hugsa sér.
Takk Rebekka. Takk fyrir að
vera þú.
Það eru ekki til nein orð yfir
það, hversu sárt það er að kveðja
þig. Það eru heldur ekki til orð
yfir það, hversu mikið ég hlakka
til að sjá þig aftur.
Ég verð með einhverja góða
sögu fyrir þig þegar við sjáumst
aftur.
„Don’t cry because it’s over.
Smile because it happened.“
Þinn frændi,
Victor Karl Magnússon.
Elsku Rebekka. Mig langar að
kveðja þig með þessum línum úr
laginu hans Bubba, „Kveðja“, og
ég vona að þér líði vel þar sem þú
ert núna. Ég sendi fjölskyldu
þinni innilegar samúðarkveðjur.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þín vinkona,
Elísa Valdís.
Elsku litla frænka mín. Ég á
engin orð til þess að lýsa því,
hversu sárt það er að kveðja þig.
Við huggum okkur við dýrmætar
minningar eins og til dæmis einu
sinni á jólum heima hjá afa og
ömmu þegar þú fékkst jóla-
pakka, sem í var farsímakassi, en
engan síma var þar að finna,
heldur glæsilegt belti frá ömmu.
Þá var hlegið dátt. Við töluðum
oft um það í fjölskyldunni, hvað
þú varst einstaklega blíð og góð,
ekki síst við Victor Karl, sem var
fjórum árum yngri en þú. Sér-
staklega minnist ég þess að eitt
skipti, sem ég kom í heimsókn til
ykkar í Selásinn, voru vinkonur
þínar inni í herbergi hjá þér, og
sá ég strax að Victor var vonsvik-
inn yfir því að fá ekki að vera
með stóru frænku sinni og settist
í sófa hjá fullorðna fólkinu. Á
sama andartaki opnuðust dyrnar
og þú gægðist út og sagðir með
undrunarhreim: „Victor, ætlar
þú ekki að koma inn til okkar?“
Oft talaði Dagga um, hvað þú
værir sterk og ég áttaði mig ekki
á því fyrr en við fórum á hestbak
saman. Ég vissi að þú værir mik-
ill dýravinur og mér fannst svo
gaman að sjá þig í þínu umhverfi.
Þú hljópst upp í fjall til þess að
ná í hestana og teymdir þá til
okkar. Þér fannst pabbi þinn fara
of hægt með okkur, en við vorum
náttúrulega svo miklir byrjendur
að við gátum ekki farið hraðar.
Svo sagðir þú okkur allt um hest-
inn þinn, Spartakus, en þið voruð
greinilega miklir vinir.
Við bjuggum lengi erlendis og
þegar við komum heim til Íslands
var ekkert betra en að fá einn
Rebekkukoss.
Elsku Rebekka. Við söknum
þín mjög mikið, en vitum að við
eigum eftir að hittast aftur og
huggum okkur við það í þessari
miklu sorg.
Erla Karen Magnúsdóttir.
Elsku Rebekka. Í mínum huga
ert þú, og munt alltaf verða, ynd-
isleg og góðhjörtuð stúlka. Það
var alltaf mjög gaman að hitta
þig þegar ég kom í heimsókn til
Íslands, ekki síst um jólin. Þú
varst svo mikið náttúrubarn og
mér fannst alltaf mikil kyrrð og
ró yfir þér. Það veldur okkur öll-
um gífurlegri sorg að sjá þig fara
svona snemma. Þú áttir svo
margt ógert og þess vegna er svo
erfitt að sætta sig við að þú sért
kölluð í burt frá okkur, sem elsk-
um þig svo mikið.
Minningarnar, sem núna koma
upp í hugann, eru fjársjóður sem
aldrei verður frá okkur tekinn og
við þökkum góðum Guði fyrir
þessi 19 ár sem við áttum saman.
Jólin og lífið verða aldrei eins og
áður.
Far þú í friði elsku frænka
mín.
Bjarni Magnússon.
Elsku Rebekka. Ég vil þakka
þér fyrir árin, sem þú gafst mér
og fjölskyldunni okkar. Þú varst
yndisleg frænka og ég mun varð-
veita minningarnar um þig að ei-
lífu. Þú elskaðir alla í kringum
þig, hvort sem um var að ræða
fjölskylduna, vini eða dýr, og
mættu margir taka þig til fyr-
irmyndar.
Þú varst einstaklega gjafmild
og man ég mjög vel eftir gjöf-
unum, sem þú gafst í gegnum ár-
in. Oft voru þetta gjafir, sem þú
hafðir sjálf búið til eða látið búa
til fyrir þig, nú síðast jóagjafirn-
ar til foreldra þinna, Döggu og
Halla, bollar með myndum af
þeim og nöfnum. Þá minnist ég
allra áranna þegar við sátum við
matarborð hjá afa og ömmu í
Reynigrund, svo og á Heiðvangi
og í Selási, en það gladdi mig allt-
af að líta á þig og sjá þig brosandi
eða hlæjandi.
Andrúmsloftið í kringum þig
var alltaf svo hlýtt og notalegt.
Þá minnist ég þess hversu
mikið ég naut þess að tala við þig
á msn þegar ég bjó í Kína og
saknaði Íslands og fjölskyldunn-
ar, en þú varst alltaf með
skemmtilegar sögur og fréttir.
Elsku Rebekka mín. Þú munt
alltaf eiga sérstakan stað í mínu
hjarta.
Gústav Arnar Magnússon.
HINSTA KVEÐJA
Elsku Rebekka. Þú átt
alltaf sérstakan stað í
hjörtum okkar.
Kveðja,
María og Elísabet.
Þegar ég var lítil
vorum við Jón Ás-
geir frændi minn
mjög góðir vinir. Hann gaf sér
alltaf tíma til þess að spjalla við
litlu frænku sína og við fórum
reglulega saman í bíó og ævin-
týraferðir. Auk þess kenndi hann
mér nokkrar hreyfingar í karate
sem mér þótti mjög spennandi.
Þrátt fyrir að samband okkar hafi
minnkað með árunum var Jón Ás-
geir mér alltaf góður og í hvert
sinn sem ég talaði við hann lét
hann mér líða eins og ég hefði ein-
hvern veginn gert daginn hans
betri.
Mér þykir vænt um þær góðu
Jón Ásgeir
Blöndal
✝ Jón ÁsgeirBlöndal fædd-
ist 13. maí 1966 á
Siglufirði. Hann
lést 23. desember
2011 á Akureyri.
Útför Jóns Ás-
geirs hefur farið
fram í kyrrþey.
stundir sem ég átti
með frænda mínum og
það er sárt að þær
verði ekki fleiri í þessu
jarðlífi.
Alexander, Silju og
Birtu sendi ég mínar
innilegustu samúðar-
kveðjur.
Erna Kristín.
Látinn er gamall fé-
lagi minn, Jón Ásgeir Blöndal,
langt um aldur fram. Ég kynntist
fyrst Jóni Ásgeiri þegar hann
gerðist stjórnarmaður og síðar
formaður karatefélagsins Þórs-
hamar 1988 og reif félagið upp úr
þáverandi lægð með miklum látum
svo fjöldi iðkenda margfaldaðist á
nokkrum mánuðum. Hann var líka
aðaldriffjöður Þórshamars þegar
ráðist var í að kaupa og innrétta
núverandi húsnæði félagsins í
Brautarholti í Reykjavík og njóta
því félagsmenn og iðkendur þess
enn áræðis og framsýni Jóns Ás-
geirs. Slíkur var krafturinn í þess-
um orkubolta. Seinna stofnaði
hann karatefélag Vesturbæjar í
Reykjavík og karatedeild HK í
Kópavogi og þar var það sama upp
á teningnum. Hann var viðloðandi
karateíþróttina í rúm tíu ár þar til
hann sneri sér að því að vinna með
börn á öðrum vettvangi. Hann átti
afar auðvelt með að heilla börn og
unglinga og gera alla hluti spenn-
andi í þeirra augum og þessir
tímar voru sannarlega skemmti-
legir í þeim félögum sem Jón Ás-
geir kom að. Eins og títt er um
menn af þessari gerð lenti hann
auðvitað upp á kant við þá sem fyr-
ir voru og þótti þessi hressi and-
vari fremur trufla tilbreytingarlít-
ið andrúmið hjá sér. Ég er
handviss um að margir af nemend-
um hans hugsa með gleði í hjarta
til skemmtilegra samverustunda
undir hans stjórn, æfinganna, víd-
eókvöldanna, veiðiferðanna og alls
þess sem Jón Ásgeir fann upp á
með sínum stóru krakkahópum.
Við vorum miklir mátar á þessu
tímabili og ég hugsa með hlýhug til
góðs vinar, óvenjulegs og hug-
myndaríks manns.
Ég sendi börnum hans og ást-
vinum öllum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Karl Gauti Hjaltason.