Morgunblaðið - 02.02.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2012
✝ Rannveig Matt-híasdóttir
fæddist í Fremri
Arnardal 24. febr-
úar 1941. Hún lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 24.
janúar 2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Hall-
dóra Friðgerður
Katarínusdóttir,
fædd í Fremri-
húsum í Arnardal 16. nóvember
1906, og Matthías Berg Guð-
mundsson, fæddur í Súðavík 6.
nóvember 1900. Rannveig var
yngst sex systkina sem upp
komust, hin eru Guðríður Jó-
hanna, f. 12.2. 1928, d. 13.8.
2006, gift Jóhannesi Guðna
Jónssyni, þau eiga þrjú börn,
Sigríður Guðný, f. 21.6. 1929,
hún á einn son, Guðmundur, f.
15.6. 1932, kvæntur Fríðu Ólafs-
dóttur, þau eiga fimm börn,
Halldór, f. 22.9. 1933, Matthías,
f. 8.12. 1935, kvæntur Jónínu
Jensdóttur, þau eiga fimm börn.
Rannveig á einn son, Jóhann-
es Berg, f. 12.8. 1962, með Man-
fred Kjær. Jóhannes á dóttur,
Rannveigu Hlín, f. 1.9. 1998,
með fyrrverandi sambýliskonu
sinni, Steinunni
Snorradóttur.
Rannveig ólst
upp í Arnardal og
gekk í barna- og
unglingaskóla á
Ísafirði. Að námi
loknu á Ísafirði fór
hún í lýðháskóla í
Svíþjóð og eftir eitt
ár þar fór hún til
Danmerkur þar
sem hún fór í Hús-
stjórnarskóla. Ófrísk að Jóhann-
esi sneri hún aftur til Ísafjarðar
þar sem hún vann ýmis störf,
m.a. á skrifstofu Hraðfrysti-
hússins Norðurtanga. Hún lauk
ljósmæðranámi frá Ljósmæðra-
skóla Íslands 1970 og varð hér-
aðsljósmóðir á Patreksfirði þar
sem hún var í tvö ár. Árið 1972
hóf hún nám í Nýja Hjúkr-
unarskólanum og útskrifaðist
þaðan sem hjúkrunarfræðingur
árið 1974. Hún starfaði lengst af
starfsferils síns sem ljósmóðir á
Landspítalanum, þar sem hún
tók m.a. virkan þátt í uppsetn-
ingu og starfsemi Hreiðursins.
Útför Rannveigar verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag,
2. febrúar 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Rannveig Matthíasdóttir var
meira en bara amma mín, hún
var líka góð vinkona mín. Ég og
amma mín áttum margar góðar
og skemmtilegar stundir, við
ferðuðumst mikið, þó oftar utan-
lands heldur en innanlands. Í
okkar skemmtilegu ferðum var
oftast farið að skoða kirkjur, en
það var hefð hjá ömmu minni að
fara ekki til útlanda nema skoða
kirkjur, þó sumar kirkjuheim-
sóknirnar væru eyðsla á orku og
tíma að hennar sögn. Amma mín
undraðist oft af hverju barna-
barnið (ég) vildi bara fara til út-
landa þar sem væru H&M búðir,
hún sagði „maður þarf ekki alltaf
að fara til útlanda og versla“ og
þrætti ég auðvitað fyrir það. Þar
sem ég er eina ömmubarn Rann-
veigar hélt hún miklu sambandi
við mig og var því annan hvern
sunnudagsmatur hjá ömmu
Ranný eins og ég kallaði hana.
Mér þótti gaman að tala við
ömmu mína og ef mig vantaði
svör við einhverju spurði ég oft-
ast hana og fékk ég alltaf svör.
Amma mín hefur alltaf stutt
mig í lífinu sama kvað ég var að
gera, í menntun eða dansi enda
mætti amma mín á flestar ef ekki
allar danssýningarnar mínar.
Amma mín var mér bæði góð vin-
kona og amma. Amma mín hefur
alltaf verið stolt af mér frá því
hún tók á móti mér og hélt á mér
undir skírn. Hún hefur séð mig
vaxa og þroskast enda hef ég
aldrei efast um stoltið hennar á
mér. Þar sem ég og amma mín
erum nöfnur fylgir alltaf eitthvað
nafninu. Hjá okkur er það að sofa
fram að hádegi, lesa, þykja gam-
an að fara á kaffihús og margt
fleira. Skrýtið verður að geta
ekki talað við hana, leitað til
hennar eða fá ráðleggingar og
verður hennar sárt saknað.
Minningin um þessa skemmti-
legu ömmu gleymist aldrei.
Nafna og ömmubarn,
Rannveig Hlín
Jóhannesdóttir.
Vinátta, virðing og ráðgjafi
eru fyrstu orðin sem koma í hug-
ann þegar maður hugsar til
Rannveigar Matthíasdóttur eða
Rannýjar eins og hún var alltaf
kölluð. Ég kynntist Rannýju
fyrst árið 1993 þegar ég kom
heim til hennar eftir bíóferð með
„drengnum“ eins og hún kallaði
Jóa son sinn oft. Strax frá fyrsta
degi tók hún mér með opnum
örmum og á milli okkar tókst
mikil vinátta. Alltaf var hægt að
leita í reynslubankann hjá henni
ef eitthvað þurfti að spyrja um
eða ráðfæra sig með. Hún var
hjúkrunarfræðingur og ljósmóðir
í mörg ár og þótti henni starfið
skemmtilegt og gefandi. Oft kom
fólk til hennar og gaf sig á tal við
hana á förnum vegi, nær alltaf
var það tengt starfinu og yfirleitt
hafði hún tekið á móti einhverj-
um úr fjölskyldunni. Þótti henni
vænt um þau samtöl og fannst
Rannýju eins og hún ætti svolítið
í þessum börnum sem oft voru þó
orðin fullorðið fólk. Það var stolt
kona sem tók á móti lítilli stúlku á
haustdögum 1998 þegar Ranný
tók á móti barnabarni sínu og
nöfnu. Lengi vel hékk mynd af
Rannýju með nöfnu sína ný-
fædda á fæðingardeildinni þar
sem hún vann og ég held hún hafi
alltaf verið stoltari og stoltari eft-
ir því sem hún sá myndina oftar.
Hún fylgdist vel með sonardótt-
urinni allt frá því hún var í móð-
urkviði og fram til síðasta dags.
Þær nöfnur voru miklar vinkonur
og gerðu marga skemmtilega
hluti saman sem gott er að eiga
minningar um og ylja sér við.
Eitt af því sem Rannýju þótti
skemmtilegt var að fara menn-
ingarferð niður í bæ. Þá gengum
við Skólavörðustíginn, skoðuðum
í listagalleríin, fórum í Pipar og
Salt og alltaf var endað á kaffi-
húsi. Þetta gerðum við reglulega
þó ferðunum hafi vissulega fækk-
að eftir að við Rannveig fluttum
úr Kópavoginum. Áhuga á mat-
reiðslu áttum við sameiginlegan
og þá var oft gott að geta leitað í
uppskriftir hjá Rannýju enda
húsmæðraskólagengin frá Dan-
mörku.
Margar utanlandsferðir fórum
við saman, fyrst ég, Jói og Ranný
en svo bættist Rannveig Hlín við.
Ógleymanleg er ein ferðin okkar
til Danmerkur þegar við heim-
sóttum húsmæðraskólann henn-
ar í Sönneborg. Þegar ég eign-
aðist litlu krílin mín tvö var gott
að geta hringt í Rannýju með
spurningar um meðgönguna eða
börnin eftir að þau voru fædd.
Alltaf voru til svör og ráðlegg-
ingar. Stundum hringdi hún líka
til að spyrja hvernig gengi með
Rannveigu Hlín eða litlu systkini
hennar og oftar en ekki bara til
að spjalla. Þeirra samtala verður
sárt saknað. Þegar Rannveig
Hlín sýndi dans kom Ranný alltaf
með Jóa til að horfa á augastein-
inn sinn og oftar en ekki var kíkt í
kaffi til okkar Sævars á eftir. Ég
er glöð að hafa verið partur af lífi
Rannýjar og mun hún alltaf
verða partur af mínu lífi en nú er
hún verndarengillinn hennar
Rannveigar minnar. Minning um
góða konu með stórt hjarta mun
lifa með okkur öllum. Blessuð sé
minning Rannveigar Matthías-
dóttur.
Þín vinkona,
Steinunn Snorradóttir
(Denna).
Í dag verður til moldar borin
móðursystir mín, Rannveig Matt-
híasdóttir eða Ranný, eins og hún
var alltaf kölluð.
Nöfn systranna úr Arnardal,
þ.e. mömmu, Siggu og Rannýjar
voru oft nefnd í sömu andrá, enda
voru þær mjög samrýmdar og
reyndar fjölskyldan öll.
Frá því að ég man eftir mér hef
ég þekkt Ranný. Fyrst man ég
eftir henni á Ísafirði þegar hún og
Sigga systir hennar leigðu saman
íbúð í Kaupfélaginu en Sigga
vann þar á skrifstofunni og
Ranný reyndar líka um tíma.
Oft kom maður við í Kaup-
félaginu hjá þeim systrum og þar
var oft glatt á hjalla, eldhúsið þar
var stundum eins og félagsheimili
þegar samstarfsfólk Siggu á
kaupfélagsskrifstofunni kom þar
í kaffi.
Eitt var það við þær systur
sem vakti sérstaka athygli mína
en það var hvað þær gátu sofið
lengi á morgnana. Þeim fannst
gott að vaka fram á nótt og ég
held að oft hafi verið farið frekar
seint að sofa.
Jói Berg, sonur Rannýjar, ólst
upp heima hjá okkur til átta ára
aldurs og eftir það var hann hjá
okkur á veturna, meðan hann var
í gagnfræðaskóla.
Eftir að Ranný lauk námi sem
ljósmóðir og flutti til Patreks-
fjarðar eru mér minnisstæðar
skemmtilegar heimsóknir til
hennar og Jóa, sem þá bjó hjá
henni.
Eftir að Ranný flutti suður og
settist að í Holtagerðinu í Kópa-
vogi kom maður oft þangað og
fékk að gista. Fyrir þann tíma var
yfirleitt gist heima hjá Matta
bróður hennar og Jónínu, konu
hans þannig að maður var góðu
vanur.
Við Silla fluttum fyrst suður
haustið 1974, þegar ég fór í Há-
skóla Íslands. Við vorum svo
heppin að fá leigða litla íbúð að-
eins tveimur húsum frá íbúð Ran-
nýjar. Okkur er það ógleyman-
legt hvað okkur
landsbyggðarfólkinu leiddist
óskaplega hér fyrir sunnan. Ef
ekki hefði verið fyrir Ranný og
Dísu, sem bjó hjá henni, og einnig
auðvitað fyrir Matta og Jónínu,
þá held ég að við hefðum aldrei
haft af veturinn hér fyrir sunnan.
Ranný var líka stoð og stytta
fjölskyldunnar þegar kom að
meðgöngu og barneignum, bæði
hjá okkur Sillu og líka hjá okkar
börnum, á meðan hún var enn í
starfi. Maður var alltaf öruggari
þegar hún var nálæg og treysti
henni fullkomlega og oft var leit-
að ráða hjá henni.
Ég minnist Rannýjar sem
skemmtilegrar og hlýrrar mann-
eskju sem gaman var að umgang-
ast og gott að leita til þegar mað-
ur þurfti ráðleggingar.
Andlát Rannýjar var ótíma-
bært og kom okkur öllum í opna
skjöldu og að henni er mikil eft-
irsjá. Það eitt er víst að hennar
verður sárt saknað.
Að lokum vil ég, fyrir hönd
minnar fjölskyldu, votta Jóa
Berg og Rannveigu Hlín okkar
dýpstu samúð.
Jón og Silla.
Kveðja frá Ljósmæðrum
í Hreiðri
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Minning þín mun lifa, elsku
Rannveig.
F.h. vinnufélaga í Hreiðrinu,
Rósa Bragadóttir.
Hugur okkar MFS ljósmæðra
var allur hjá Rannveigu og litlu
fjölskyldu hennar er við fréttum
að hún hefði fengið heilablóðfall
og væri á gjörgæsludeild Land-
spítalans. Og mikið var hringt á
milli til að spyrja fregna af henni,
ávallt í þeirri von að nú væri hún
öll að koma til. En æðri máttur
hafði annað í huga og kvaddi
Rannveig þetta jarðlíf um svipað
leyti og Vestfirðingar fagna sól-
arkomu. Rannveig var Vestfirð-
ingur í húð og hár og stolt af.
Hún talaði alltaf fallega um
æskuslóðir sínar og í mörg ár fór
hún vestur í sauðburð til bróður
síns og kom þreytt en endurnærð
til baka. Rannveig var ein af
þessum einstaklingum sem fara
hægt, sagði ekki mikið en þegar
hún tjáði sig var eftir því tekið
enda var hún rökföst og klár
kona. Þegar hún lýsti skoðunum
sínum voru orð hennar vel
ígrunduð og fordómalaus og
henni tókst með sínum alþekktu
rólegheitum að vekja hjá manni
aðra hugsun og nýja skoðun á
málum eiginlega án þess að mað-
ur tæki eftir því. Rannveig var
líka lúmskt fyndin, það runnu frá
henni ógleymanlegar setningar
sem aldrei gleymast og hjá okkur
MFS ljósmæðrunum heitir það
t.d. að „smúkkisera“ sig þegar
við tökum okkur til fyrir gleði-
stundir en það var hrein „Rann-
veigska“.
Rannveig var ljósmóðir til
margra ára og vann lengst af á
fæðingardeildinni og til skamms
tíma sem yfirljósmóðir, ávallt
farsæl í starfi. Við MFS ljósmæð-
ur voru svo heppnar að fá hana til
liðs við okkur því við vissum bæði
af reynslu og umtali að hún
myndi passa vel í hópinn og það
gekk eftir. Við sjáum hana ljóslif-
andi fyrir okkur á vaktinni á fæð-
ingargangi með fæturna upp á
borði, lýsandi því yfir að nú væri
hún að hella úr þeim. Hún var
greinilega B-týpa því að hún átti
það til að vera þögulli og hlé-
drægari á morgnana en lifnaði
við síðdegis og þá komu gullkorn-
in. Mest og best talaði hún þó um
einkason sinn Jóa og sonardótt-
urina, nöfnu sína Rannveigu, og
var alltaf glampi í augunum þeg-
ar hún var spurð um þeirra hagi.
Missir þeirra er mikill.
Að leiðarlokum þökkum við
MFS ljósmæður samferðina og
vottum fjölskyldu hennar dýpstu
samúð.
Fyrir hönd MFS ljósmæðra,
Margrét I. Hallgrímsson.
Í Spámanninum stendur:
„Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskor-
in.“ Þessi orð eiga vel við er við
kveðjum Rannveigu Matthías-
dóttur, kæra skólasystur og vin-
konu. Hún hafði átt við veikindi
að stríða að undanförnu, vonir
bundnar bata brugðust og nú
svífur hún Guðs um geim. Kynni
okkar hófust á haustdögum 1968
í húsakynnum Ljósmæðraskóla
Íslands þar sem tíu blómarósir
hittust og hófu nám. Eins ólíkar
og við vorum margar tókst með
okkur einlæg vinátta sem aldrei
hefur borið skugga á. Við bjugg-
um á heimavist tvær og tvær í
herbergi, kynnin þar af leiðandi
náin. Eyddum tveimur árum
saman við nám, starf og leik, allar
að undirbúa sig fyrir framtíðina,
leita þroska og finna stað í tilver-
unni. Alvöru lífsins og gleði var
deilt. Heimavistarlífið ljúft og
ýmislegt brallað sem geymt er í
minningunni. Áhyggjulausar í
erli dagsins, glaðværar og gam-
ansamar. Nám og vinna fór sam-
an, helgar- og næturvinna meiri
en mundi líðast í dag, mikið að
læra og tíminn leið. Rannveig
kom frá Ísafirði, var ættuð frá
Arnardal úr „faðmi blárra fjalla
þar sem aldan freyðir köld“. Hún
átti lítinn dreng, sem var hjá
systur hennar og mági á Ísafirði
meðan hún stundaði nám í
Reykjavík. Hún var full tilhlökk-
unar og hljóp um ganga þegar
fyrirhuguð var ferð á Ísafjörð, að
sama skapi gekk hún hægar um
og saknaði þegar til baka var
komið. Við höfðum lítinn skilning
á líðan hennar og aðstæðum. Eft-
ir nám í Ljósmæðraskólanum fór
Rannveig til Patreksfjarðar, bjó
sér og Jóa sínum gott heimili,
vann á sjúkrahúsinu og dvaldi
þar í tvö ár. Síðan fluttu þau í
Kópavoginn og Rannveig hóf
nám í Nýja Hjúkrunarskólanum.
Vann síðan við hjúkrun og ljós-
móðurstörf hér heima og erlend-
is. Rannveig var farsæl í starfi,
traust og sterk. Hún var mjög vel
að sér faglega og fræðilega, las
mikið og fylgdist vel með nýjung-
um og framþróun í faginu. Ræddi
fagleg málefni af þekkingu,
reynslu og rökvísi. Hún var góð-
ur námsmaður, en ekki síður góð-
ur kennari. Hógvær leiðbeindi
hún nemendum sínum, laus við
að trana sér fram eða mikla sig af
verkum sínum. Hún var eins og
vestfirsku fjöllin sterk og jarð-
bundin. Hún var góður hlustandi
og hafði alltaf eitthvað gott til
mála að leggja, laus við öfund og
last. Rannveig var bóka- og ljóða-
unnandi. Í huganum verða ferð-
irnar okkar til London, Barce-
lona og Sauðárkróks dýrmætar
minningar um mikilvægi vinátt-
unnar. Fullvissar þess að við hitt-
umst aftur kveðjum við Rann-
veigu með djúpri virðingu og
þökk. Samúðarkveðjur sendar til
sólargeislanna Jóa og Rannveig-
ar Hlínar. Einnig samúðarkveðj-
ur til systkina Rannveigar og
fjölskyldna þeirra.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Farðu í friði. Friður Guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Skólasysturnar,
Anna, Björg, Birgitta,
Bóthildur, Elín, Halla,
Hildur, Margrét og
Ragnheiður.
Rannveig
Matthíasdóttir
Gæfa og gjörvuleiki fara ekki
endilega alltaf hönd í hönd. Það
er nokkuð sem hann Ingó okkar
mátti sanna, nú þegar hann
kveður okkur miklu fyrr en
nokkurt okkar óraði fyrir.
Í öndverðu var allt eins og
það átti að vera. Ingó og Valla
mynduðu par sem tekið var eftir
sakir glæsileiks. Svo komu börn-
in og myndin varð ennþá fegurri
og Ingó var sem blómi í eggi.
Gæfan virtist brosa við þessum
gjörvulega manni.
Ingimundur
Eyjólfsson
✝ IngimundurEyjólfsson
fæddist í Reykja-
vík 28. júní 1951.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 22. janúar
2012.
Útför Ingimund-
ar var gerð frá
Fossvogskirkju
mánudaginn 30.
janúar 2012.
En svo tóku
óveðursskýin að
hrannast upp. Það
var sem eitthvað
vantaði í líf hans,
sem annars var svo
áferðarfallegt á yf-
irborðinu. Eins og
gjarnt er með fólk
sem ætti að vera
hamingjusamt en er
það ekki, þá þurfti
Ingó að deyfa þessa
nagandi óvissu um hvar ham-
ingjan lægi. Sumir kalla slíkar
athafnir sjálfseyðingarhvöt, sem
mér finnst erfitt í ljósi þess að
Ingó hafði litla sem enga stjórn
á ferðalagi sínu í burtu frá því
lífi sem hann í öndverðu kaus
sér.
Til að gera langa sögu stutta,
þá spilltu púkarnir á öxl Ingó
fyrir samlífi hans með Völlu og
litla fjölskyldan var ei meir. Þó
voru engin bönd slitin og aldrei
dó hin gagnkvæma umhyggja og
þegar Ingó var ekki að eiga við
púkana sína þá var hann til stað-
ar.
Það voru þó púkarnir sem á
endanum náðu yfirhöndinni og
fátt annað fyrir Ingó að gera en
gefast upp fyrir þeim. Eftir skil-
ur hann ást sína á Völlu sinni,
Nonna og Elínu, auk minning-
arinnar um góðan og gullfalleg-
an dreng, sem gæfan vildi ekki
dansa við.
Hvíldu í friði, kæri vin, og
takk fyrir að hafa verið hluti af
lífi mínu. Elsku Valla, Nonni og
Elín, megi góðu minningarnar
um Ingó sefa sárustu sorgina á
þessari erfiðu stund.
Helga Valdimarsdóttir.
Það kom mér ekki mikið á
óvart þegar ég frétti af andláti
Ingimundar bróður míns. Það
sem mig undraði frekar var hve
lengi hann þraukaði jafn heilsu-
lítill og hann var um margra ára
bil og sýndi það hversu þraut-
seigur hann var.
Ingimundur var lærður húsa-
málari og var annálaður fyrir
verkkunnáttu og góða verk-
skipulagningu.
Hann bætti við sig meistara-
námi, en einnig lauk hann námi í
einkaritun.
Ingimundur kom úr átta
systkina hópi, kvæntist og eign-
aðist þrjú indæl börn. Hjónin
byggðu sér fallegt hús i Kópa-
voginum, slitu seinna samvistum
en ekki vináttuböndum.
Ingó tókst á við margt i lífinu
og þurfti mjög ungur á öllu sínu
að halda. Ég ætla ekki að fara í
upptalningu á því, en þeir sem
þekktu hann vita hvað átt er við.
Mig langar til að nefna það sér-
staklega hversu hjartahlýr mað-
ur hann var og góður vinur
hvernig sem á stóð.
Hann hafði góðan húmor og
honum var eiginlegt að komast
hnyttilega að orði. Hann átti
einnig til að vera ljónstríðinn.
Það var oft kátt á hjalla i
bridsinum þegar við gleymdum
stað og stund og spiluðum
stundum fram á rauðamorgun
og fórum jafnvel beint til vinnu,
en við bræður störfuðum oft
saman. Ég kveð nú góðan bróð-
ur og hugsa með hlýhug til
barna hans og aðstandenda.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Arthur Karl Eyjólfsson.