SunnudagsMogginn - 12.02.2012, Blaðsíða 20

20 12. febrúar 2012
dulargervi?“ sagði Addi í Morgunblaðinu fyrir tón-
leikana. Lítið lagðist fyrir dulargervið í Gamla bíói, þar
voru gítararnir skrúfaðir aftur upp – úr öllu valdi. Ekk-
ert slær við vel sömdu og frábærlega fluttu þungarokki
á tónleikum.
Næst renna Sólstafir í hina kynngimögnuðu Fjöru.
Þar er sótt af krafti inn á miðjuna án þess þó að fórna
rokkinu með nokkrum hætti. Hin dulmagnaða stemn-
ing sem í laginu býr kemst fyllilega til skila í Gamla bíói
og unun að sjá og heyra Heiðu Eiríks þenja sig í bak-
grunninum. Bert á milli og allur pakkinn. Hér er mál-
um ekki miðlað.
Hraðinn er aftur keyrður upp í Þínum orðum og ljóst
að Sólstafir eru „þéttari en rasskinnarnar á Íþróttaálf-
inum“, eins og Bibbi Skálmeldingur myndi orða það.
Hann er vitaskuld í salnum, eins og obbinn af samfélagi
málmelskra í þessu landi. Karlar eru að vonum í mikl-
um meirihluta og fljótt á litið er fátt um fólk undir þrí-
tugu. Kem auga á eitt barn í eigin persónu og annað í
móðurkviði. Fátt kemur að líkindum til með að raska
ró þess þegar á hólminn er komið. Allt kemur þetta
heim og saman, Sólstafir eru ekkert unglingaband.
Þetta er tónheimur fyrir lengra komna.
Sjúki skuggi, Æra og Kukl ljúka dagskránni fyrir hlé,
Svartir sandar eru jú tvöföld plata. Gaman að þessum
lagaheitum, menn kasta ekki til höndum þar frekar en í
öðru. Svolítið skrýtin tilfinning að standa upp og teygja
úr sér á þungarokkstónleikum!
Gerður í sólbaði á Spáni
Melrakkablúsinn fer meinleysislega af stað eftir hlé en
lýkur með trukki og dýfu. Fyrir tónleikana var hann
lagið sem ég tengdi einna síst við á plötunni. Það þarf
ég greinilega að endurskoða. Margslungin smíð og
saxófóntónar Steinars Sigurðssonar smjúga inn að
beini. Engum er þyrmt.
Draumfari stendur undir nafni.
Þá er komið að Gerðar þætti G. Bjarklind. Eins og
frægt er orðið ljær hún Sólstöfum rödd sína í Stinnings-
kalda og inn í Stormfara en gestum til sárra vonbrigða
er móðir allra útvarpsþulna ekki í húsinu. „Hún er á
Spáni í sólbaði,“ upplýsir Addi. Snælda verður að duga.
Skyndilega líður mér eins og ég sé fastur í skafli á
Öxnadalsheiðinni. Á allt undir náttúrunni sem hellir sér
yfir mig með offorsi en um leið einhverri undarlegri gerð
af kærleika.
Þá er komið að því. „Hvaða lag er næst?“ geltir Addi,
sem er allur að færast í aukana. „Right you are, Svartir
sandar.“ Titillagið er í einu orði sagt geggjað og hlýtur að
vera með því besta sem gert hefur verið í dægurtónlist hér
við nyrstu voga. Þá staðhæfingu skal ég ítreka síðar þegar
adrenalínið verður að fullu farið úr blóðinu. Hér eru
drengirnir hreinlega orðnir að tónlist sinni, ómögulegt að
segja hvar þeim sleppir og tónlistin tekur við. Ekki versnar
það þegar kórfélagar úr Hljómeyki stíga á svið og tæla ára
og púka fram úr fylgsnum sínum. Gunnar Ben hlýtur að
vera svalasti kórstjóri í Evrópu!
Þá er því hér um bil lokið, aðeins Djákninn eftir. Líklega
eina lagið sem hægt er að spila beint á eftir titillaginu. Ein-
leikur Adda í upphafinu seiðir fram gæsahúð á lokastigi og
þegar Birgir Jónsson og Hallur Ingólfsson úr 13 slást í hóp-
inn molnar úr veggjum og þakið fýkur af kofanum. Aum-
ingja Mozart og Verdi, sem áratugum saman hafa hangið
ótruflaðir á veggjum, skella á nefið og ráfa um á göngum –
illa áttaðir. Velkomnir á 21. öldina, piltar!
Allt ætlar um koll að keyra þegar lokatóninum sleppir.
Allir sem einn rísa gestir úr sætum og hylla Sólstafi. Svei
mér ef hörðustu hausar komast ekki við. „Hver djöfullinn
gerðist eiginlega hérna?“ hugsa menn. Góð spurning. En
Sólstafir eru ekki hættir, alltént ekki Svavar bassaleikari
sem brýnir mannskapinn. Þvílíkur listamaður þar á ferð,
bassaröddin á Svörtum söndum er heimur út af fyrir sig.
Félagar hans snúa á endanum aftur og til allrar hamingju
kunna þeir eitt lag í viðbót. Það er ekki af verri endanum –
Köld af síðustu plötu Sólstafa.
Það er undarleg tilfinning að stíga aftur út á regnvott
Ingólfsstrætið, svolítið eins og að hafa orðið undir lest en
risið sperrtur upp aftur – harðari en nokkru sinni.
Sæþór gítarleikari lætur fátt koma sér úr jafnvægi.
Sólstafir sáttir eftir velheppnaða útgáfutónleika, Sæþór Maríus, Svavar, Addi og Gummi. Nú bíður Evrópa þeirra félaga.
Guðmundur trymbill hveitar sig upp fyrir tónleikana, ef svo má segja.
Svavar bassaleikari er einstaklega líflegur á sviði.
’
Aumingja Mozart og Verdi, sem
áratugum saman hafa hangið
ótruflaðir á veggjum, skella á nefið
og ráfa um á göngum – illa áttaðir.