Morgunblaðið - 20.03.2012, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2012
✝ María SigríðurHer-
mannsdóttir fædd-
ist á Akureyri hinn
13. júlí 1923. Hún
lést á hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Hlévangi í Kefla-
vík 10. mars 2012.
María var elsta
barn foreldra
sinna, þeirra
Magdalenu Guð-
rúnar Magnúsdóttur frá Ak-
ureyri, f. 27. mars 1901, d. 1.
april 1981, og Hermanns Jak-
obssonar frá Húsabakka í Að-
aldal, f. 10. desember 1894, d.
2. maí 1958. Systkini Maríu
voru Hilmar Eyberg, f. 1925,
Sverrir, f. 1928, Brynja, f.
1929, Björn, f. 1931, og Jón, f.
1934. Þau eru öll látin.
María giftist 16. ágúst 1941
Eyjólfi Helga Þórarinssyni raf-
virkjameistara, f. 26. nóv-
ember 1918, d. 30. maí 1987.
Foreldrar Eyjólfs voru Þór-
arinn Eyjólfsson, f. 2. mars
1890, d. 26. júlí 1971, og El-
ínrós Benediktsdóttir, f. 8.
febrúar 1890, d. 4. mars 1974.
Börn Maríu og Eyjólfs eru: 1)
Eydís Blómquist, f. 3. desem-
ber 1940, maki Hafsteinn
Guðnason, f. 22. janúar 1939.
Börn þeirra eru María, f. 1.
janúar 1961, Hafdís, f. 25. júní
1964, Björg, f. 22. október
1969, og Guðni, f. 2. apríl 1971.
2) Elínrós Blómquist, f. 7. nóv-
ember 1941, maki Gunnlaugur
Gunnlaugsson, f. 1.
nóvember 1941.
Börn Elínrósar frá
fyrra hjónabandi
eru Ásdís Elva, f.
28. febrúar 1961,
Jón f. 8. nóvember
1964, og María
Anna, f. 14. mars
1977, d. 24. mars
1977. 3) Guðrún
Blómquist, f. 3.
febrúar 1944, maki
Ævar Guðmundsson, f. 8. októ-
ber 1939, d. 3. október 2008.
Börn þeirra eru Sveinn, f. 15.
maí 1962, Ragnhildur, f. 12.
mars 1964, Eiður, f. 5. mars
1971, og Eyrún Helga, f. 23.
júní 1979. 4) Þórarinn Blóm-
quist, f. 1. júní 1947, maki Ólöf
Ásgeirsdóttir, f. 18. maí 1947.
Börn Þórarins frá fyrra hjóna-
bandi eru Eyjólfur Helgi, f. 8.
janúar 1967, Davíð Þór, f. 4.
mars 1970, Helena, f. 6. ágúst
1975, Sylvía, f. 8. febrúar 1980,
og Elísa, f. 5. ágúst 1988. 5)
Anna María, f. 11. ágúst 1952,
maki Ólafur Ingi Reynisson, f.
26. janúar 1952. Dætur Önnu
Maríu frá fyrra hjónabandi eru
Steinunn Ýr, f. 6. nóvember
1973, Bryndís Eir, f. 27. janúar
1979, og María Rún, f. 25. jan-
úar 1985. Fyrir átti Eyjólfur
dótturina Elsu Lilju, f. 7. sept-
ember 1939.
Útför Maríu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, þriðju-
daginn 20. mars 2012, og hefst
athöfnin kl. 13.
Kæra mamma.
Þá er komið að kveðjustund,
eftir langa og hamingjuríka ævi.
Afkomendur þínir voru heppnir
að eiga þig að svona lengi. Þú
varst alin upp í stórum systkina-
hópi við frekar kröpp kjör og
heilsuleysi foreldra, þú byrjaðir
snemma að vinna og leggja til
heimilisins. Þú varst ung þegar ég
fæddist á Akureyri og stuttu síð-
ar giftist þú pabba, sem var lífs-
förunautur þinn, stoð og stytta en
hann lést árið 1987. Þá var sem
slitnaði strengur í lífsgöngu þinni.
Þú, þessi stolta og myndarlega
kona, hélst þó áfram, fluttist í
nýja íbúð í Smáratúni 20 og áttir
þar fallegt heimili. En fyrir rúm-
um 2 árum hnignaði heilsu þinni
og þú gast ekki haldið hjálpar-
laust áfram. Þú fluttir þá á dval-
ar- og hjúkrunarheimilið Hlévang
í Keflavík þar sem þú fékkst þá
aðstoð og hjálp sem þú þurftir hjá
yndislegu starfsfólki til dauða-
dags. Samt sagðir þú oft að það
væri erfitt að vera ekki á sínu eig-
in heimili. Þar varst þú vön að
hafa allt í röð og reglu svo eftir
var tekið. Mamma var félagslynd
kona. Hún var ein af stofnendum
Styrktarfélags Keflavíkurkirkju
og einnig ein af stofnendum
Styrktarfélags Sjúkrahús Kefla-
víkurlæknishéraðs. Hún var fé-
lagi í Kvenfélagi Keflavíkur og
tók þátt í starfi eldri borga í
Keflavík. Margar ánægjustundir
átti hún með vinkonum sínum í
saumaklúbbnum „Bláa blóminu“.
Nú þegar leiðir skilur bið ég
góðan Guð að umvefja þig með
ljósi sínu og kærleika og ég veit
að pabbi tekur vel á móti þér.
Móðir mín kæra er farin á braut,
til mætari ljósheima kynna.
Hún þurfti að losna við sjúkdóm og
þraut,
og föður minn þekka að finna.
Vönduð er sálin, velvildin mest,
vinkona, móðir og amma.
Minningin mæta í hjartanu fest,
ég elska þig, ástkæra mamma.
Þakka þér kærleikann, hjartalag hlýtt,
af gæsku þú gafst yl og hlýju.
í heimi guðsenglanna hafðu það blítt,
uns hittumst við aftur að nýju.
(Höf. ók.)
Það skilur enginn augnablikið fyrr en
það er farið,
það skilur enginn nýja sköpun fyrr en
henni er lokið
og enginn þekkir stund hamingjunnar
fyrr en hún er liðin.
(Gunnar Dal.)
Hvíl í friði, elsku mamma, þín
Eydís.
Þær voru ljúfsárar tilfinning-
arnar sem léku um mig við dán-
arbeð þinn elsku mamma. Gríð-
arleg eftirsjá, sorg og söknuður
en jafnframt gleði yfir þessari fal-
legu stund sem ég átti með þér.
Gleði yfir að vera hjá þér, að ég
gæti lokað augum þínum í hinsta
sinn og þú fengið hvíldina sem þú
varst svo löngu tilbúin að fá.
Að hafa átt þig fyrir móður hef-
ur verið mikil blessun og forrétt-
indi, eins frábær og einstök og þú
varst. Viðhorf þín og eiginleikar
verða mér ætíð fyrirmynd. Kven-
skörungur er það orð sem ég
helst get notað til að lýsa þér.
Ótrúlega röggsöm, nákvæm,
ákveðin, ósérhlífin, algjör dugn-
aðarforkur já og glæsileg. Það
gustaði af minni þegar þú tiplaðir
hnarreist háöldruð á háum hæl-
um, aðeins að skreppa í búðina
eða bankann.
Alla tíð hef ég borið ótakmark-
aða virðingu fyrir alls konar
stórum sem smáum hlutum sem
þú hefur kennt og lagt til, mér og
mínum til aðstoðar, tekið úr þín-
um mikla reynslubanka og miðlað
óspart. Það er ósjaldan að vitnað
er í eitt og annað sem þú lagðir til
og kenndir. Lítill hlutur eins og
handþvottur var ekki bara hand-
þvottur, heldur athöfn og vandað
til, hver fingur þerraður og nagla-
böndum ýtt upp um leið því ekki
vill nokkur hafa naglabönd upp á
miðjar neglur. Snyrtimennska og
reglusemi voru þínar ær og kýr
jafnframt því sem þú varst mikill
fagurkeri.
Fallegir hlutir, falleg heimili,
dugnaður fólks, hrein og vel upp-
alin börn var það sem gladdi þig
að sjá og þú varst líka óþreytandi
í að lofa það sem vel var gert en
leitaðir í þögnina þegar þér þótti
miður.
Hún var ekki alltaf auðveld til-
veran í uppvextinum, strangur
agi og manni uppálögð takmarka-
laus hlýðni. Systkini mín segja
mér þó að ég „örverpið“, eins og
þú kallaðir mig ósjaldan, hafi
sloppið betur en aðrir og leyfst
meira en þeim því þú „mútta mín“
hafir verið farin svolítið að linast,
en alltaf var ást og hlýja í boði og
reynt að tjalda öllu til fyrir okkur
systkinin. Að því búum við öll
hvert með sínu lagi og erum
þakklát fyrir það veganesti sem
þú sendir okkur með út í lífið.
Ég enda svo þessa litlu kveðju
til þín mamma mín með orðum
sem þú skrifaðir á jólakort til mín
með jólagjöfinni frá þér jólin
1995: Þakka þér alla þína ást og
umhyggju um mig. Yndislegt er
að hafa átt þig að, sannan gleði-
gjafa.
Þín dóttir,
Anna María.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína Maríu S. Hermannsdóttur,
sadda lífdaga. María fæddist á
Akureyri og ólst þar upp. Það er
óhætt að segja að með hennar
kynslóð sé að ganga það fólk sem
strax og það gat staðið í fæturna
var látið taka til hendinni. Hún
dvaldi sumarlangt í Flatey á
Skjálfanda þar sem hún gætti
barna og lærði m.a. að stokka upp
línu og þvo ull úr keytu. Þarna
lærði hún margt sem ekki er
kennt í skólabókum. Lífsins skóli
var skólinn hennar Maríu.
Eftir að ég kom í fjölskylduna
kynntist ég Guðrúnu móður
hennar en missti af kynnum við
Hermann föður hennar en hans
minnist konan mín alltaf með sér-
stakri virðingu. Það var alltaf
eitthvað sérstakt við að koma til
Akureyrar. Það var ekki bara
Sjallinn. Að koma við hjá systk-
inum Maríu var upplifun því
hvert þeirra hafði sitt sérkenni.
Ung að árum kynntist María
eiginmanni sínum Eyjólfi sem
var við nám í rafvirkjun á Akur-
eyri. Þau bjuggu ýmist á Akur-
eyri eða í Keflavík en fluttu alfar-
ið til Keflavíkur á fermingarári
konu minnar, Eydísar. María
vann ýmis störf, var forstöðu-
kona barnaheimilisins í Tjarnar-
lundi sem Kvenfélag Keflavíkur
rak en lengst starfaði hún í mötu-
neyti Varnarliðsins á Keflavíkur-
flugvelli eða í 25 ár og var verð-
launuð fyrir það.
María og Eyjólfur áttu barna-
láni að fagna og ólu börn sín upp í
guðsótta og góðri trú. Eftir að
Eyjólfur lést, sem var allt of
snemma, tók María upp merki
hans, en hann var einhver mesti
dugnaðarmaður sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni. Nú þegar
komið er að leiðarlokum vil ég
þakka allt sem þú hefur gert fyrir
mig og mína fjölskyldu. Guð
blessi þig.
Hafsteinn Guðnason.
Hún var drottning, bar höfuðið
hátt, var bein í baki og stolt af
sínum.
Hún hafði sínar skoðanir á
hlutunum og lét þær í ljós þegar
við átti. Hún gerði kröfur til fólks
að það væri fólk og stæði við orð
sín en svo gat hún einnig verið
ósköp lítil í sér og fundið til með
öðrum og grátið tilfinningatárum.
Hún átti erfitt með að biðja um
aðstoð en gaf af sínu til að létta
undir með þeim sem lítið skjól
áttu. Ég er að lýsa tengdamóður
minni, henni Maríu minni, en ég
hef átt því láni að fagna að vera
tengdasonur hennar í rúm 20 ár.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
ég, fertugur maðurinn, var boð-
aður á hennar fund í stássstofunni
hennar í Smáratúninu þar sem
hún vildi skoða nýjan tengdason,
spyrja hann í þaula um ætlanir
hans í náinni framtíð, síðan lagði
hún sínar skoðanir á borð, hvað
henni fyndist um allt og alla og
hvað mér fyndist um það.
Alla tíð síðan á stofufundinum
góða höfum við verið miklir vinir
og þótt ofurvænt hvoru um ann-
að.
Þau voru ófá jólin sem María
mín dvaldi hjá okkur fjölskyld-
unni í Hveragerði. Hún naut þess
að vera drottning, láta stjana við
sig sem var ótrúlega gaman að
gera, þar sem hún kunni að njóta
þess svo vel. Svo var nú stutt í
húmorinn og oft mikið hlegið.
Börnin biðu alltaf spennt eftir að
amma kæmi um jólin, hjá þeim
byrjuðu jólin ekki í Ikea, þau
byrjuðu með ömmu. Börnin báru
ótakmarkaða virðingu fyrir
ömmu sinni og vildu ekki gera
neitt sem felldi þau út af vin-
sældalistanum.
María mín var orðin þreytt eft-
ir allt lífshlaupið og beið eftir að
röðin kæmi að henni að fara til
himnaríkis, því þangað ætlaði hún
að fara og ég er ekki í nokkrum
vafa um að Lykla-Pétur hefur
beðið eftir henni með opið gullna
hliðið.
María mín, ég þakka þér fyrir
þann tíma sem ég fékk að þekkja
þig og ég dáist að þeim verkefn-
um sem þú leystir í lífinu og
hvernig þú hefur tekið á erfiðleik-
um með stillingu og velgengni
með hófsemi.
Og svona í lokin af því okkur
þótti svo ofurvænt hvoru um ann-
að þá kannski leggur þú inn gott
orð fyrir mig þegar Lykla Pétur
lokar á eftir þér.
Þinn tengdasonur,
Ólafur I. Reynisson.
María Sigríður
Hermannsdóttir
✝ Guðlaug Gunn-arsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 14.
september 1950.
Hún andaðist að
morgni 11. mars á
Landspítalanum
við Hringbraut.
Foreldrar Guð-
laugar eru Ebba
Dahlmann banka-
starfsmaður, f. 18.
september 1932, og
Gunnar Kristjánsson vélstjóri, f.
21. september 1930, d. 4. ágúst
2006. Systkini Guðlaugar eru:
Hanna Lára Gunnarsdóttir, f.
21. mars 1955, og Sigurður Axel
Gunnarsson, f. 30. desember
1958.
Hinn 5. nóvember 1971 giftist
Guðlaug Halldóri Vídalín Krist-
jánssyni, f. 26. maí 1946, frá
Siglufirði og bjuggu þau m.a. í
Bolungarvík, Mosfellssveit og í
Bandaríkjunum áður en þau
settust að í Frostaskjóli 3 í
til Reykjavíkur þar sem hún
kynnist eiginmanni sínum Hall-
dóri Vídalín. Fyrstu árin starf-
aði Guðlaug við almenn skrif-
stofustörf hjá Útvegsbankanum
og Sölumiðstöð hraðfrystihús-
anna. Þegar hjónin fluttu til
New York sá Guðlaug um börn
og bú enda eiginmaðurinn á
stöðugum ferðalögum vegna
vinnu sinnar í mörg ár. Eftir
heimkomuna byrjaði Guðlaug
fljótlega að vinna á Heilsu-
gæslustöð Seltjarnarness og var
virk í Félagi læknaritara í nokk-
ur ár. Guðlaug var alla tíð mikil
blómakona og eru rósirnar
hennar með fallegustu rósum í
Vesturbænum. Jafnframt var
lestur góðra bóka, tónlist og
hannyrðir líf hennar og yndi til
síðasta dags. Undanfarin tólf ár
hafa verið stöðugir sigrar þar
sem Guðlaug barðist við illvígan
sjúkdóm. Við fengum að njóta
nærveru Guðlaugar vegna
þrautseigju hennar og ótrúlegs
lífsvilja. En að lokum varð ekk-
ert við ráðið og andaðist hún að
morgni 11. mars sl. á Landspít-
alanum við Hringbraut.
Guðlaug verður jarðsungin
frá Neskirkju í dag, 20. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Reykjavík þar sem
þau hafa búið í 25
ár. Börn þeirra eru:
1. Solveig Sif líf-
fræðingur, f. 18.
júlí 1971, maki Arn-
ar Pálsson kennari
við HÍ. Þeirra börn
eru Þorgeir, Ás-
hildur og Teitur. 2.
Jón Vídalín sjúkra-
þjálfi, f. 19. febrúar
1975, maki Linda
Björg Birgisdóttir leikskóla-
kennari. Þeirra börn eru Róbert
Darri og Halldór Orri. 3. Gunn-
ar Áki kjötiðnaðarmaður, f. 6.
ágúst 1978. Sambýliskona Svala
Júlía Ólafsdóttir. Börn Gunnars
með Berglindi Magnúsdóttur
eru Diljá Birna og Daníel Áki.
Guðlaug ólst upp í Aðalstræt-
inu á Ísafirði. Öll sumur bjó hún
inni í Skógi í yndislegu sum-
arhúsi fjölskyldunnar sem bar
nafnið Dalbær. Þegar Guðlaug
er orðin tvítug flytur hún alfarið
Nú, þegar ég kveð systur mína
eiga minningarnar um hana á hug
minn allan. Þær þeytast um koll-
inn; ein mynd birtist er önnur
hverfur.
Bernskuminningin, þegar fjöl-
skyldan dvaldi í sumarbústaðnum
í Tunguskógi og við systkinin
sóttum mjólkina á morgnana og
lékum okkur síðan frjáls sumar-
langan daginn.
Minningin um táningsstúlk-
una, sem var svo stráksleg og
„töff“ í gallabuxum, rúskinns-
jakka og támjóum skóm með
drengjakoll og hendur á kafi í
buxnavösunum. Fíngerður upp-
reisnarseggur með ótrúlega per-
sónutöfra.
Ég dáði hana með hrifnæmi
hinnar fimm árum yngri systur.
Við vorum lengst af herberg-
isfélagar og unnum saman hús-
verk undir styrkri stjórn mömmu,
hún fljót að vinna – ég sein.
Svo er það minningin um syst-
ur mína sem unga móður í
Reykjavík og seinna gifta, – og á
köflum nokkuð virðulega – frú í
Bolungarvík.
Móðurhlutverkið fórst henni
vel úr hendi, sem sannast á börn-
um þeirra Halldórs; þau eru hvert
öðru yndislegri manneskjur.
Þegar hún var í Bolungarvík
bjó ég í Hnífsdal og við hittumst
nokkuð reglulega og það var alltaf
gott að koma í kaffi til þeirra í
Víkinni.
Efalaust er ein besta minning-
in þegar Guðlaug og Halldór
komu heim á Ísafjörð og við vor-
um saman jól og áramót hjá
pabba og mömmu. Allt stóðið. Við
þrjú systkinin með þau fjögur
börn sem þá voru fædd.
Frá þessu á ég margar ljós-
myndir. Þar sést glöggt hve falleg
hún systir mín var. Hvað hún gat
verið skemmtileg, fyndin og orð-
heppin. Á flestum myndunum er-
um við skellihlæjandi. Enn aðrar
minningar á ég af þessari fallegu,
hnarreistu konu þar sem hún er í
hlutverki ömmunnar. Það hlut-
verk var henni einkar kært.
En eins og oft vill brenna við
kemur upp misklíð. Við systurnar
vorum þar hvor annarri þverari
og þrjóskari. Það eykur enn á
sorgina að hafa eytt tíma í slíkt.
Lífið er of stutt og dýrmætt. Þess
vegna vil ég gleyma því öllu, en
muna Gullý aðeins þegar allt var í
sóma.
Ég er henni eilíflega þakklát
fyrir svo margt og þá sérstaklega
þær góðu stundir sem við áttum
undir lokin og gátum jafnað allar
væringar.
Hetjulegri baráttu hennar er
nú lokið. Æðruleysi hennar og
dugnaður í langvinnum og erfið-
um veikindum er til eftirbreytni
og ég mun sakna systur minnar
ævina á enda.
Halldór, Sólveig, Jón og Gunn-
ar eiga nú um sárt að binda, sem
og öll barnabörnin og tengda-
börnin. Þeirra er missirinn mest-
ur, sem og móður okkar sem sér
nú á eftir fyrsta barninu sínu og
það er sárara en tárum tekur.
Vertu kært kvödd, systir mín.
Þín,
Hanna Lára.
Með söknuði kveðjum við vin-
konu okkar, Guðlaugu Gunnars-
dóttur, hetjuna sem ætlaði svo
sannarlega að sigra krabbamein-
ið. Og margir sigrar unnust með
ótrúlegum dugnaði og bjartsýni
og einstakri umönnun eigin-
manns. Hún vonaði innilega að fá
að fylgjast með litlu barnabörn-
unum sem hún var svo stolt af. En
að lokum fór sem fór.
Með þakklæti í huga minnumst
við margra ánægjustunda með
þeim hjónum á þeirra fallega
heimili í Frostaskjólinu, þar sem
rósirnar hennar Guðlaugar nutu
sín vel í sumarsólinni, og hús-
bóndinn, Halldór frændi minn,
annaðist matseld. Bæði voru þau
fróð og skemmtileg og sögðu vel
frá. Umræðan var fjölbreytt og
gefandi.
Þau ferðuðust mikið innan-
lands sem utan. Bjuggu um tíma í
Bolungarvík, einnig í Bandaríkj-
um Norður-Ameríku. Þau höfðu
frá mörgu að segja, tóku vel eftir
og höfðu skoðanir á flestu. Nú er
Guðlaug horfin frá okkur á besta
aldri. Okkur finnst tómlegt. Fá-
tækleg kveðjuorð segja fátt, en
við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til Halldórs og barna og
barnabarna og móður Guðlaugar,
Ebbu Dahlmann.
Hólmfríður Árnadóttir.
Stefán Yngvi Finnbogason.
Flestir eiga fjölskyldu og
æskuvini sem þeir hafa þekkt alla
ævi. Á lífsleiðinni hittir maður svo
fólk sem verða vinir manns. Guð-
laug og Halldór voru vinir okkar.
Eiginmennirnir kynntust í gegn-
um sína vinnu og upp úr því fórum
við að hittast. Við nutum góðra
veitinga hjá hvort öðru, skrupp-
um á veitingastaði og nutum lífs-
ins. Síðar kom að því að við flutt-
um öll í dreifbýlið. Þau
tímabundið á Sauðárkrók og við á
Selfoss. Þá fækkaði tækifærunum
til að hittast. Við fórum þó einu
sinni yfir Kjöl og heimsóttum þau
á heimili þeirra á Sauðárkróki.
Við fengum að vonum góðar mót-
tökur og voru þau dugleg að sýna
staðinn og umhverfið. Þau komu
líka á Suðurlandið og heimsóttu
okkur. Við eigum margar góðar
minningar um okkar samveru-
stundir og munum sakna þeirra.
Guðlaug greindist með alvar-
legan sjúkdóm fyrir mörgum ár-
um. Hún var ótrúlega seig og
bjartsýn og reis upp aftur og aft-
ur og er ekki annað hægt en dást
að því hvernig hún tókst á við sín
erfiðu veikindi. Guðlaug var við-
ræðugóð og skemmtileg, var stolt
af börnum sínum og barnabörn-
um.
Við sendum Halldóri og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur.
Ester og Þorsteinn.
Guðlaug
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hjartakær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Elsku amma hvíl í friði.
Þín barnabörn,
Diljá, Þorgeir, Róbert,
Halldór, Daníel, Áshildur
og Teitur.