Morgunblaðið - 20.03.2012, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2012
✝ Stefanía BjörgBjörnsdóttir
fæddist í Grófarseli
í Jökulsárhlíð 2.
maí 1931. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 14. mars
2012. Foreldrar
hennar voru Björn
Kristjánsson bóndi
í Grófarseli, f. 14.
október 1903, d.
30. desember 1996,
og Magnhildur Guðlaug Stef-
ánsdóttir húsfreyja í Grófarseli,
f. 20. maí 1907, d. 1. maí 1996.
Systkini Stefaníu eru; Petra
Friðrika, f. 12. janúar 1933,
Elva, f. 20. september 1935,
Jónína Alda, f. 14. apríl 1937, d.
20. nóvember 1992, Kristján
Hrímnir, f. 9. febrúar 1941, Að-
alsteinunn Bára, f. 28. júní
1942, og Sigurður Gylfi, f. 5.
nóvember 1945.
Stefanía giftist Svavari Jak-
obi Stefánssyni frá Hrísey, f.
27. október 1931, d. 6. mars
2007, þann 24. maí 1955. For-
eldrar hans voru Stefán Hans
Stefánsson, útgerðarmaður í
hans er Hildur Loftsdóttir, f. 5.
janúar 1974, börn þeirra eru
Daníel Ísak Gústafsson, f. 20.
mars 1996, og Halla María
Gústafsdóttir, f. 15. júní 2001.
b) Svava, f. 20. júní 1983, sam-
býlismaður hennar er Skúli
Þórarinsson, f. 8.október 1984.
3) Stefán Ómar, f. 1. maí 1962,
d. 5. desember 1978. 4) Magnús
Björgvin, f. 4. júní 1964, kvænt-
ur Bryndísi Aradóttur, f. 17.
september 1963. Börn þeirra: a)
Stefanía, f. 2. september 1984,
b) Arna, f. 27. maí 1989, c) Stef-
án Ómar, f. 5. febrúar 2000.
Stefanía sleit barnsskóm sín-
um á heimslóðum á Austur-
landi, stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Löngumýri í
Skagafirði, en hóf búskap á
Akranesi. Fjölskyldan flutti til
Vestmannaeyja árið 1958 en
settist að í Hafnarfirði árið
1972, þar sem Stefanía bjó til
æviloka, lengst af á Víðivangi
5. Stefanía stundaði ýmis
verkakvennastörf á starfsævi
sinni, m.a. við verslun og
umönnun en settist í helgan
stein árið 1998 eftir 8 ára starf
í prentsmiðjunni Vörumerk-
ingu. Stefanía var mikil hann-
yrðakona og eftir hana liggur
mikið af fallegu handverki.
Jarðarför Stefaníu fer fram
frá Garðakirkju í dag, 20. mars
2012, kl. 13.
Hrísey, og Agnes
Lísbet Stef-
ánsdóttir hús-
freyja. Stefanía og
Svavar skildu árið
1988. Börn Stef-
aníu og Svavars
eru; 1) Agnes, f. 4.
ágúst 1955, fyrr-
verandi eig-
inmaður hennar er
Guðmundur P.
Ólafsson, f. 28.des-
ember 1952. Börn þeirra; a)
Rakel Björg, f. 14. júní 1978,
sambýlismaður hennar er Ósk-
ar Jón Óskarsson, f. 30.október
1982, og eru börn þeirra Katrín
Emma, f. 28. apríl 2004, og
Kári, f. 3. maí 2011, b) Kristín,
f. 12. mars 1986, sambýlis-
maður hennar er Árni Vil-
hjálmsson, f. 23. maí 1980, barn
þeirra er Agnes, f. 29. desem-
ber 2011, c) Magnhildur Birna,
f. 25. nóvember 1991. 2) Björn
Kristján, f. 7. janúar 1957,
kvæntur Sigríði Kristjáns-
dóttur, f. 22. maí 1957. Börn
þeirra; a) Kristján Ómar, f. 14.
nóvember 1980, sambýliskona
Það er margs að minnast þeg-
ar árin eru eins mörg og sam-
ferðalag okkar mömmu hefur
verið á þessari jörð. Æskuárin í
Vestmannaeyjum, ferðalögin og
veran í sveitinni okkar í Gróf-
arseli í Jökulsárhlíð, þar sem
mamma ólst upp í stórri og sam-
hentri fjölskyldu, árin í Hafn-
arfirðinum hafa verið mörg og
þar áttum við samfylgd þar til
yfir lauk.
Þótt mamma stundaði ekki
íþróttir sjálf þá elskaði hún
handbolta. Hún var eldheitur
Haukamaður sem mátti ekki
missa af leik með Hauka-
strákunum meðan hún hafði
heilsu til. Þegar landsleikir
strákanna okkar í handbolta
voru í sjónvarpinu mátti ekkert
trufla og var mamma lítt skárri
en við karlarnir þegar kemur að
boltaleik. Að leik loknum mátti
svo ræða lengi um frammistöðu
og dómgæslu ef svo bar undir.
Mömmu verður minnst sem
mikillar fjölskyldumanneskju.
Hún hélt fjölskyldunni saman og
sá um að miðla upplýsingum og
fréttum af stórfjölskyldunni til
okkar allra. Hennar verður einn-
ig minnst sem hörkuduglegrar
konu sem vann oft á tíðum erf-
iðisstörf til sjávar og sveita.
Það var oft gaman að taka
„slaginn“ við mömmu, hún hafði
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum, ræktun landsins sem
landsmálum og áttum við ósjald-
an rökræður um ýmis málefni.
Mömmu var umhugað um
land sitt og naut þess að ferðast
um það og hafði enga þörf fyrir
að ferðast út fyrir landsteinana.
Ég gerði oft gys að henni og
sagði að henni liði best á þjóð-
vegi eitt, á ferð um landið með
kveikt á gömlu gufunni þar sem
hún fylgdist grannt með fréttum
sem veðurfréttum. Hún var sjó-
mannskona og af bændum kom-
in, varð að fylgjast daglega ef
ekki oft á dag með veðurspánni.
Eftirfarandi ljóð á vel við á
kveðjustund:
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft
saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Elsku mamma, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þinn sonur,
Björn.
Við Stefanía komum inn í líf
hvor annarrar fyrir hartnær
fjörutíu árum. Ég var þá nánast
bara lítil stelpa, sem fór ósjaldan
í bíltúr austur fyrir fjall að
kaupa ís með kærastanum og
verðandi tengdaforeldrum mín-
um. Í dag finnst mér þetta nokk-
uð merkilegt hvað við kornungt
kærustuparið eyddum miklum
tíma með þeim Svavari.
Já, ég kynntist nýrri fjöl-
skyldu sem var að sumu leyti
ólík minni. Fjölskyldu þar sem
var kvöldkaffi á hverju kvöldi,
spilað var á spil af ástríðu, rök-
rætt um landbúnað, sjávarútveg,
stjórnmál sem íþróttir. Já, þau
kunnu sannarlega að rökræða
þessi nýja fjölskylda mín, en það
féll allt í dúnalogn þegar veð-
urspáin var lesin í útvarpinu.
Þau voru af bændum og sjó-
mönnum komin, stunduðu sjóinn
og komu utan af landi. Þau töl-
uðu öðruvísi, kenndu mér að
segja gæskan og gæskurinn en
aldei að hlusta á veðurspána eða
að spila á spil af sama áhuga og
þau. Minningarnar um Stefaníu,
Svavar, Agnesi, Bjössa, Stefán
Ómar og Magnús þar sem þau
rökræddu svo kröftuglega að
mér stóð ekki á sama. Ég minn-
ist þess að hafa spurt Bjössa
hvernig hann vogaði sér að
svara pabba sínum með þessum
hætti. En nei, þau voru ekki að
rífast, þetta var eldmóður og
áhugi á landsmálum og börnin á
heimilinu lærðu rökræðulistina
af foreldrum sínum.
Þegar Stefanía var ung þá
gerði hún allt nema að aka bíl,
hún málaði, dúkalagði, teppa-
lagði, betrekkti og bólstraði.
Þegar hún fór austur til foreldra
sinna og systkina var hún vön að
taka til hendinni og aðstoða við
útiverkin, hún naut sín vel þegar
hún gat orðið að gagni, alltaf
boðin og búin til að aðstoða á
hverja þá lund sem hún gat.
Þegar Stefanía varð sjötug
buðum við Bjössi henni til Kaup-
mannahafnar og Gautaborgar.
Svo skemmtilega vildi til að
frændi hennar reyndist vera
flugstjórinn í þessari fyrstu og
einu utanlandsreisu sem Stef-
anía fór í. Ég lét færa frænd-
anum skilaboð um að Stebba
frænka hans frá Grófarseli væri
um borð og það í sinni fystu
flugferð. Fyrr en varði kom flug-
feyja aðvífandi með kampavín
handa okkur með kveðju frá
flugstjóranum og Stefanía vissi
ekki sitt rjúkandi ráð yfir hvern-
ig í ósköpunum hann hefði vitað
af sér. Þessi óvænta gleði og
kampavínið sló á alla flug-
hræðslu og flugferðin, sem
ferðalagið, varð okkur öllum
ógleymanleg.
Stefanía var um margt lán-
söm í lífinu en hún fékk sinn
skammt af sorgum og erfiðleik-
um eins og svo margir á langri
lífsævi. Sonarmissir og skilnaður
reyndist henni mikil lífsraun.
Bakvandi og heilsuleysi lék hana
grátt á síðari árum ævinnar og
síðastliðið ár var henni sem allri
fjölskyldunni afar erfitt. Nú hef-
ur hún fengið langþráða hvíld og
verið leyst þrautunum frá.
Ég þakka samfylgdina og
votta börnum, barnabörnum,
systkinum hennar sem öðrum
ástvinum Stefaníu mína dýpstu
samúð.
Sigríður tengdadóttir.
Ég elskaði hana hana ömmu
mína skilyrðislaust og með sökn-
uði minnist ég hennar. Minning-
arnar eru margar og hugljúfar
sem ég mun varðveita.
Það reyndist mér erfitt að
fylgjast með þér fjarlægjast
smátt og smátt. Það er mér
minnisstætt þegar við sátum
saman og fengum okkur kaffi í
setustofunni á Hrafnistu. Við
hliðina á okkur sat maður sem
brosti til mín, heilsaði og kynnti
sig. Ég heilsaði og við skiptumst
á nokkrum orðum. Nokkrum
mínútum síðar leit maðurinn aft-
ur á mig, brosti léttilega, heils-
aði og kynnti sig. Eftir að ég
hafði endurtekið samtalið við
manninn leið smástund þar til
þú spurðir mig djúpt hugsi hvort
þú myndir einhvern tímann enda
svona. Ég man ekki hverju ég
svaraði þér þá, en ég man að á
þeirri stundu ákvað ég að leggja
mig fram við að hjálpa þér að
muna. Samræður okkar eftir
þetta snerust um að hjálpa þér
að rifja upp, hvað ég héti og
hverjum ég var skírð í höfuðið á,
hvað börnin þín og barnabörn
hétu og hvað þau gerðu. Oft
komu skemmtileg svör frá þér.
Ég man þegar við vorum að rifja
upp í sameiningu að við Kristján
Ómar spiluðum fótbolta rétt eins
og hann pabbi okkar. Þú mundir
að pabbi hefði spilað með ÍBV
sem ungur drengur og þegar ég
spurði hvort þú hefðir oft farið
að horfa á hann keppa og hvort
hann hefði verið góður í fótbolta
svaraðir þú: „Nei, ekkert svo.“
En þar kom að mér tókst ekki
að hjálpa þér að muna, hvorki
hver ég var, hver börnin þín
voru né annað úr lífi þínu. Það
var þá sem mér fannst ég hafa
misst ömmu mína. Að svo
komnu var óumflýjanlegt að
hugsa til þess að þú myndir yf-
irgefa þennan heim fyrr en síð-
ar.
Síðustu dagana sameinaðist
stórfjölskyldan við rúmstokkinn
hjá þér og áttum við þar hug-
ljúfar stundir saman. Þú varst
ekki á því að gefast upp strax og
rétt eins og Kristján Ómar
sagði, þá hafðir þú svo sann-
arlega kynnst sársaukanum í líf-
inu, bæði andlegum og líkamleg-
um, þú værir vön því að berjast
áfram. En þar kom að líkaminn
gat ekki meira og þú yfirgafst
þennan heim. Eins og hún Björg
frænka orðaði það svo fallega,
þá vona ég að nú hafir þú rétt úr
þér og gangir tindilfætt um aðra
heima.
Ég elska þig svo mikið og ég
á eftir að sakna þín enn meira.
Þín
Svava.
Nú þegar við kveðjum okkar
ástkæru ömmu minnumst við
allra þeirra góðu stunda sem við
áttum með henni með miklum
hlýhug. Við hugsum til þess þeg-
ar við komum í heimsókn til
hennar í Hafnarfjörðinn og þeg-
ar hún kom í heimsókn til okkar
austur á Seyðisfjörð. Það voru
ekki ófáar ferðirnar þar sem við
keyrðum öll saman um landið og
amma gat frætt okkur um Ís-
land en þekking hennar á land-
inu var með ólíkindum. Hún
naut þess virkilega að ferðast
um landið og var hún dugleg að
koma í heimsókn til okkar á
Seyðisfjörð og var það alltaf
mikið tilhlökkunarefni að vita til
þess að Stefanía amma væri að
koma til okkar.
Eitt af því sem við gerðum
mikið af með ömmu var að
leggja kapal og spila ýmis spil,
og má þá helst nefna Rummikub
og Gettu hver? Oftar en ekki lá
leið hennar til ömmu og afa á
Múlaveginum þar sem var gripið
í spil og jafnvel handavinnu. Það
er ekki hægt að segja annað en
að amma hafi verið snillingur í
að hekla og eigum við systkinin
rúmföt þar sem hún hafði heklað
milliverk og lét sauma upphafs-
stafina okkar í.
Þegar við systur fórum í
heimsóknir til ömmu spurði hún
okkur alltaf hvað við vildum í
matinn. Svar okkar var yfirleitt
fiskibúðingur í karrýsósu og var
þá yfirleitt svarið sem við feng-
um frá henni að hún gerði nú
ekki eins góða karrýsósu og hún
Ásta amma okkar. Það skipti
okkur þó engu máli því að amma
kunni sko aldeilis að gera góða
karrýsósu sjálf þó hún tryði okk-
ur ekki þegar við sögðum henni
það. Ekki fannst honum Stefáni
Ómari heldur leiðinlegt að fara í
strætó með ömmu og Öggu
frænku en það var oft tekinn
hringur með honum, enda var
hann mikill áhugamaður um
strætisvagna.
Það er ekki hægt að minnast
ömmu án þess að hugsa um þá
þolinmæði sem hún sýndi okkur
öllum. Við fengum aldeilis að
fikta mikið í hárinu hennar þeg-
ar við systur settum upp hár-
greiðslustofu og fékk Stefán
Ómar endalaust að kyssa hana
og knúsa. Því verður ekki neitað
að við söknum þess mikið að sjá
ekki ömmu í eldhúsglugganum á
Víðivanginum þar sem hún veif-
ar okkur bless eftir að við vorum
búin að vera hjá henni.
Við munum sakna ömmu okk-
ar mikið en við vitum það að hún
er komin á betri stað þar sem
hún er í örmum þeirra sem
henni þykir vænt um.
Við elskum þig, elsku Stefanía
amma okkar.
Stefanía, Arna og Stefán
Ómar.
Þá er komið að leiðarlokum.
Hún amma mín hefur yfirgefið
þennan heim. Síðustu dagar hafa
verið skrýtnir og óraunveruleg-
ir, kallað fram sterkar tilfinn-
ingar, tár og góðar minningar.
Ósjálfrátt leitar hugurinn aftur í
tímann, þegar amma var hraust
og fær í flestan sjó. Þá gat hún
verið óstöðvandi. Í hugann koma
fram ótal minningabrot og mig
langar að setja þau fram eins og
þau koma mér fyrir sjónir. Ég,
sex ára gömul og fer ein í flugvél
að heimsækja ömmu og afa í litla
húsið á Seyðisfirði, ég og amma
og afi í hringferð um landið á
silfurlituðum Galant og amma
þylur upp nafn á hverjum hól og
hæð sem á vegi okkar verður og
ég reyni að leggja allt á minnið,
ég á nýju skíðunum í litlu brekk-
unni fyrir utan Möðrufellið og
amma hvetur mig áfram, við
amma að detta á höfuðið í
Botnsá í Hvalfirði og öll fjöl-
skyldan stendur á bakkanum í
hláturskasti, við amma á Álfa-
skeiðinu og ég nýkomin úr baði
og amma fléttar á mér hárið fyr-
ir svefninn því okkur finnst
krullurnar svo fallegar, ég með
skarlatsótt í tvær vikur heima
hjá ömmu í Dofraberginu og við
alltaf að horfa á vetrarólymp-
íuleikana, amma og mamma á
miðilsfundi með Amy Engilberts
í svefnherberginu í Dorfaberg-
inu og ég ligg við hurðina og
reyni að heyra hvað fram fer.
Amma flytur á Víðivanginn, og
við systurnar erum þar öllum
stundum, ég orðin menntaskóla-
stelpa og bráðvantar nýjan kjól
tveimur dögum fyrir ball og
amma fer í málið, ég komin heim
frá London, innblásin í klæða-
burði eftir að hafa hangið á flóa-
mörkuðum í stórborginni og
amma spyr mig reglulega hvað
ég sé í mörgum lögum af fötum.
Amma segist kunna vel við
Nonna, amma að prjóna teppi
fyrir ófædda dóttur mína, amma
að prjóna dásamlegustu peysuna
handa Katrínu Emmu, amma að
syngja „stígur hún við stokkinn“
fyrir Katrínu Emmu í rauða sóf-
anum sem var svo gott að sofna
í, amma að setja hamborgar-
hrygginn á matarborðið á að-
fangadagskvöld og spyr hvernig
smakkist, amma að segja Krist-
ínu að skrúfa tappann fast á gos-
flöskuna svo hún helli ekki niður
og við systur hlæjum mikið að.
Amma að prjóna eða hekla eitt-
hvað fallegt og amma að spyrja
hvort ég hafi nokkuð hent hinu
og þessu dóti frá sér.
Hún amma mín var um margt
alveg stórmerkileg kona. Hún
var vel lesin og hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um en hún kunni svo sannarlega
að fara með það. Hún var mikill
áhrifavaldur í mínu lífi, og
kenndi mér svo ótal margt sem
ég hef tekið með mér út í lífið.
Þegar ég hugsa til baka hef ég
nú sennilega tekið ýmislegt upp
eftir henni, eins og nákvæmni
hennar við heimilisstörfin, svo
okkur þótti nú stundum nóg um
en ég skil það núna, því ég er
eins. Ég gæti haldið endalaust
áfram að tala fallega um hana
elsku ömmu mína en það var
ekki hennar stíll. Ég nem því
staðar hér og viðheld með mér
og börnunum mínum minningu
um fallega og vandaða konu sem
bar höfuðið hátt þrátt fyrir
stöku mótlæti í lífinu og reyni að
vera góð manneskja eins og hún.
Stígur hún við stokkinn,
stuttan á hún sokkinn,
ljósan ber hún lokkinn,
litli telpuhnokkinn.
Rakel Björg.
Elsku amma mín, nú er komið
að kveðjustund. Mér finnst það
svo erfitt og skrýtið því þú hefur
verið svo stór þáttur af lífi mínu
alla tíð. Það má eiginlega segja
að þú hafir verið þriðja foreldri
okkar systra, þú kenndir okkur
svo margt. Nú rifjast upp ótal
minningar og ég er svo þakklát
fyrir þær allar. Öll laugardags-
kvöldin sem við áttum saman í
gamla daga, þú leyfðir mér að
ráða hvað væri í matinn og
stappaður fiskur með kartöflum
og tómatsósu varð oftast fyrir
valinu. Við horfðum saman á
mynd og þú varst alltaf að vinna
eitthvað fallegt í höndunum. Þér
var umhugað um að ég missti nú
ekki af neinu sem var að gerast í
sjónvarpinu svo þú lýstir því fyr-
ir mér í þaula þótt ég hefði verið
að fylgjast með frá upphafi. Svo
kom nú að seinni mynd kvöldins
og oftast var hún bönnuð börn-
um, þá stóðst þú upp, slökktir á
sjónvarpinu en kveiktir á út-
varpinu, „Dustað af dansskón-
um“ var nefnilega að byrja og
það var þátturinn okkar. Þá tók-
um við nokkur danssporin sam-
an og skemmtum okkur vel. Mér
fannst alltaf svo gott að vera
með þér og það stafaði alltaf svo
mikil hlýja og kærleikur frá þér.
Ég átti alltaf samastað hjá þér.
Ég er svo þakklát fyrir það að
dóttir mín, sem fæddist nú um
áramótin, hafi fengið að hitta
þig. Hún Agnes litla kom fyrst
til þín nokkurra daga gömul, og
heimsóttum við mæðgurnar þig
nær daglega þar til þú kvaddir
okkur, þú náðir m.a.s. að kyssa
litlu langömmustelpuna þína.
Elsku amma Stebba mín, takk
fyrir allt og allt. Við sjáumst aft-
ur síðar.
Þín alltaf,
Kristín.
Elsku besta amma mín er dá-
in.
Mér finnst enn svo skrítið að
segja það, því þú hefur verið svo
rosalega stór hluti af lífi mínu
alla tíð. Við eyddum svo miklum
tíma saman og þekktum hvor
Stefanía Björg
Björnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég kveð þig um stundir
elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Agnes.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR