Morgunblaðið - 27.03.2012, Blaðsíða 22

Morgunblaðið - 27.03.2012, Blaðsíða 22
22 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. MARS 2012 ✝ Ólafur Þor-steinn Jónsson óperusöngvari fæddist í Reykjavík 5. mars 1936. Hann lést í Þýskalandi 13. mars 2012. Foreldrar Ólafs Þorsteins voru Auð- björg Jónsdóttir, f. 8.8. 1907 á Skeiðflöt í Mýrdal, d. 23.11. 2008, og Jón Pét- ursson, f. 25.12. 1901 á Stóru- Vatnsleysu á Vatnsleysuströnd, d. 23.5. 1937. Auðbjörg starfaði lengi hjá Mjólkursamsölunni og Jón var einn stofnenda Stræt- isvagna Reykjavíkur og starfaði sem vagnstjóri. Bróðir Ólafs Þor- steins er Guðjón Heiðar, f. 28.10. 1932, vélfræðingur. Eiginkona hans er Kristín Ólafsdóttir, f. 4.11. 1931. Börn þeirra eru Páll Björgvin, f. 1951, Ólafur, f. 1957, Auður Heiða, f. 1959, og Drífa, f. 1964. Ólafur Þorsteinn kvæntist 18.7. 1964 eftirlifandi eiginkonu sinni, Jóhönnu Sigursveinsdóttur frá Norður-Fossi í Mýrdal, f. 18.7. 1943. Foreldrar Jóhönnu voru Sigursveinn Sveinsson bóndi, f. eruna í Lübeck frá 1965 til 1971, og frá 1971 til 1976 við Óperuna í Mainz. Þaðan lá leiðin að Óp- erunni í Luzern í Sviss frá 1976 til 1979. Frá 1979 til starfsloka 2001 starfaði hann við Theater an der Rott í Eggenfelden í Suður- Þýskalandi, en það hafði verið opnað nokkrum árum áður og var unnið mikið brautryðjandastarf þar á sviði tónlistar og leiklistar. Tók Ólafur virkan þátt í því, bæði sem söngvari og leikari, og einnig við leikstjórn. Jafnframt þessu söng Ólafur fjölmarga gestaleiki og konserta í Þýskalandi, Sviss, Austurríki, Hollandi, Lúxemborg og Danmörku. Hann var allan sinn feril erlendis kallaður Olaf Thorsten í leikhúsheiminum. Á Ís- landi söng hann í tveimur óperum hjá Þjóðleikhúsinu, 1968 í Bros- andi landi eftir F. Lehár og 1974 í Þrymskviðu Jóns Ásgeirssonar. Ísland og íslensk sönglög voru honum mjög hugleikin og notaði hann hvert tækifæri til að koma heim og syngja fyrir landa sína. Hann tók einnig upp fjölda ís- lenskra laga fyrir Ríkisútvarpið. Minningarathöfn um Ólaf Þor- stein verður í Fossvogskirkju í dag, 27. mars 2012, kl. 15. 23.2. 1904, d. 20.10. 1980, og Sólveig Ólafsdóttir, f. 19.6. 1918, d. 5.5. 2010. Ólafur ólst upp í Reykjavík og stund- aði nám í Laug- arnesskóla. Á unga aldri fór hann í söngtíma, m.a. hjá Sigurði Skagfield og síðar hjá Sigurði Demetz og fleirum. Árið 1954 hóf hann nám í Leiklist- arskóla Þjóðleikhússins og út- skrifaðist 1956 og var þá ráðinn til tveggja ára við Þjóðleikhúsið. Þar söng hann sitt fyrsta óp- eruhlutverk á sviði; fyrsta varð- mann í Töfraflautunni sem var frumsýnd á jólum 1956. Haustið 1958 hélt hann til Austurríkis til frekara söng- og tónlistarnáms, fyrst við Mozarteum í Salzburg og síðan við Músíkakademíuna í Vín og í einkatímum hjá Lilly Kundegraber. Haustið 1963 var hann ráðinn að Óperuhúsinu í Heidelberg og þreytti frumraun sína sem Lyonel í Mörthu eftir von Flotow. Ári seinna var hann eitt ár við Operettenhaus í Ham- borg, en var síðan ráðinn við Óp- Það var okkur öllum mikið áfall þegar í ljós kom eftir áramótin að Óli hennar Jóhönnu hefði greinst með ólæknandi krabbamein. Óli var hvers manns hugljúfi og þau Jóhanna einstaklega notaleg heim að sækja. Við í fjölskyldunni höf- um líka nýtt okkur það ótæpilega og nágrannar þeirra munu gjarn- an hafa talað um „Grossfamilien“ þegar okkur bar að garði. Þau Óli og Jóhanna bjuggu allan sinn bú- skap erlendis, í Þýskalandi og Sviss, en á undanförnum árum heimsóttu þau Ísland reglulega og var það ávallt tilhlökkunarefni, og gjarnan tilefni til að við bræðurnir og fjölskyldur okkar hittumst og gerðum okkur glaðan dag. Við þau tilefni brást ekki að Óli segði með sérstakri innlifun: Skál! – fyrir stjörnum og stól og hækkandi sól, – og blessað sé íslenska vorið! Allar minningar um Óla eru einstaklega jákvæðar, og að leið- arlokum er okkur dýrmætt að hafa notið návista hans, þótt vissu- lega hefðum við kosið að þær yrðu lengri. Ógleymanlegt var þegar hann söng í Selfosskirkju sl. sum- ar við brúðkaup Sigursveins og Þórunnar, það eru slíkar jákvæð- ar minningar sem munu í huga okkar verða bundnar Óla um alla framtíð. Blessuð sé minning Ólafs Þorsteins Jónssonar. Sigurður og Kristín. Mágur minn, Ólafur Þorsteinn Jónsson, eða Thorsten eins og ég kallaði hann ávallt, hefur kvatt sviðið, sungið sinn síðasta tón. Söngferil hans þekkja aðrir betur en ég, hitt veit ég að hann var drengur góður, djúpvitur, húmor- inn alltaf klár, hláturinn minnis- stæður, hafði góða nærveru. Sam- verustundirnar með honum í Þýskalandi og á Íslandi eru dýr- mætar, ekki síst hér á Fossvegi á síðkvöldum þegar sólin gyllir Ölf- usá. Innilegar samúðarkveðjur til Heiðars bróður hans og fjöl- skyldu. Elsku Jóhanna mín, það er sárt að missa en minningin um mikinn heiðursmann er ljúf, og eins og Thorsten sagði oft þegar hann hafði lokið góðu verki: Af- mælið búið. Í Guðsfriði minn kæri vinur. Sveinn Sigursveinsson. Það er aldrei auðvelt að setjast niður og setja á blað kveðju til að þakka fyrir allt það góða sem lífið hefur gefið. Það er sérstaklega erfitt þegar fólk er tekið frá okkur fyrr en vonir stóðu til um. Það var alltaf mikill spenningur á árum áð- ur þegar leið að sumri og von var á Óla og Jóhönnu frá Þýskalandi. Litlum gutta fannst það vera ein- hver dulúð sem var yfir því að búa í útlöndum en ekki á Íslandi með okkur öllum hinum. Sumar af mín- um fyrstu minningum eru einmitt úr heimsókn til Sviss, rétt rúm- lega þriggja ára, það er margt sem rifjast upp þegar myndir eru skoðaðar. Í seinni tíð, þótt það hafi verið alltof sjaldan, var það ákveð- inn fastur punktur í tilverunni að reyna að komast til ykkar í smá- tíma yfir veturinn. Það eru marg- ar minningarnar eftir þessar heimsóknir, minningar sem nú er gott að eiga og geta rifjað upp. Hvort sem það var spjall um dag- inn og veginn í stofunni eftir góða svínasteik eða bara sögur frá gam- alli tíð. Það var alltaf gott að koma til Eggenfelden. Það má ekki heldur gleyma öllum þeim skipt- um sem þið komuð til Íslands, það er okkar gæfa hvað þið gátuð komið oft til Íslands á seinni árum. Það verður skrýtið í næstu veislu í fjölskyldunni að heyra þig ekki dásama íslenska vorið, það varð aldrei þreytt. Ég mun ekki heldur gleyma því, þegar þú hittir Katr- ínu mína í fyrsta skipti og hún var alveg viss um að þú værir afi Óli. Það var líka ómetanlegt að fá að fylgjast með ykkur leika þegar ég kom með hana til ykkar á Foss- veginn í sumar. Hún talaði lengi á eftir um þá heimsókn við mig. Ekki má heldur gleyma þeirri stund, síðasta sumar í brúðkaup- inu hjá Sigursveini og Þórunni, þegar þú söngst. Þetta var í fyrsta og eina skipti sem við, yngri kyn- slóðin, fengum að sjá þig syngja á opinberum vettvangi, það var aug- ljóst að þú hafðir engu gleymt frá fyrri tíð. Það var því mikið högg að frétta það í janúar að framundan væri barátta hjá þér sem væri ill- vinnanleg, brekkan væri of brött til að komast upp hana. Það kom aldrei annað til greina hjá mér en að fara og heimsækja ykkur. Ég sé ekki eftir því í dag, þessir dagar sem ég eyddi hjá ykkur munu aldrei gleymast. Það voru því erfið spor, síðasta daginn, að kveðja þig. Spjallið sem við áttum þá mun ekki gleymast. Elsku Óli okkar, takk fyrir allar skemmtilegu og góðu stundirnar í gegnum tíðina, okkar hugur er hjá Jóhönnu þessa dagana. Ármann, Matthildur og Katrín Lilja. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum) Kæri frændi. Við viljum með þessum orðum minnast þín og kveðja í hinsta sinn. Þegar við uxum úr grasi varstu frændinn sem bjó erlendis og við sáum sjaldan. Þegar þú heimsóttir Ísland bjóstu hjá Ubbu ömmu á Silfurteignum þar sem við vorum tíðir gestir. Við kunnum nú ekki alveg að meta raddæfingarnar þínar sem hljómuðu um íbúðina á þeim tíma og fannst að þú ættir frekar að syngja svona fínt eins og þú gerðir í útvarpinu og á tónleik- um. Á fullorðinsárum höfðum við tækifæri til að heimsækja ykkur Jóhönnu til Eggenfelden þar sem okkur var ávallt mjög vel tekið og einnig hittumst við oftar hér heima. Reynsla okkar allra af bú- setu erlendis sýndi okkur alltaf mikilvægi samverustundanna sem buðust af og til. Síðastliðið sumar þegar fjölskyldan dvaldi öll í aust- urrísku ölpunum eru því ljúfar stundir í endurminningunni. Þú lumaðir á skemmtilegum vísum, mörgum sem við höfðum aldrei heyrt og að sjálfsögðu tókum við lagið saman hvert með sínu nefi. Munum við ávallt minnast með ánægju þessarar síðustu sameig- inlegu stundar. Elsku Jóhanna, við sendum þér okkar innilegustu samúðarkveðj- ur. Hörpu þinnar, ljúfa lag lengi finn í muna. Því ég minnist þín í dag, þökk fyrir kynninguna. (Á.K.) Blessuð sé minningin um kær- an föðurbróður Kveðja, Ólafur, Auður Heiða og Drífa. Ólafur Þorsteinn Jónsson ✝ Kristrún Guð-mundsóttir fæddist í Hafn- arfirði 3. september 1927. Hún lést á Dvalar- og hjúkr- unarheimilinu Grund í Reykjavík 15. mars 2012. For- eldrar hennar voru Guðmundur Ein- arsson frá Nýlendu í Garði og Sigríður Guðmundsóttir sem fæddist að Skarði í Lundarreykjadal í Borg- arfirði. Systkini Kristrúnar voru 11 talsins: Elsa Guðríður, f. 29.8. fluttist seinna til Hafnarfjarðar. Þaðan fluttust þau til Hvera- gerðis og bjuggu síðan á nokkr- um stöðum í Ölfusi, Flóa og að lokum að Hólum í Bisk- upstungum. Eftir að Guð- mundur, faðir Kristrúnar lést, og þau brugðu búi bjó hún ein með móður sinni í Reykjavík. Krist- rún var ógift og barnlaus. Síð- ustu árin eftir dauða móður sinn- ar bjó hún í Hátúni 10b og svo á Dvalarheimilinu Grund. Útför Kristrúnar fer fram frá Aðventkirkjunni í Reykjavík í dag, 27. mars 2012, og hefst at- höfnin kl. 13. 1914, Guðbjartur Einar, f. 26.10. 1915, Katrín Guð- dís, f. 29.10. 1917, Ingibergur Jóhann- es, f. 20.10. 1918, Inga Steinþóra, f. 17.12. 1919, Óskírð- ur drengur, f. 1920, Lillý Steinunn Guð- munda, f. 4.8. 1921, Tómas Borgfjörð, f. 17.8. 1923, Sesselja Fanney, f. 12.10. 1924, Daníel Guðni, f. 14.11. 1925 og Jósep Smári, f. 4.11. 1928. Fjölskyldan bjó fyrst í Nýlendu í Garði en Okkur langar til að minnast hennar Rúnu frænku og rifja upp nokkrar góðar minningar. Þær voru alltaf nefndar í sömu and- ránni, amma og Rúna, því þær bjuggu saman meðan Sigríður amma lifði. Það lá beinast við hjá Bjarti að gista hjá ömmu og Rúnu þegar hann, sem unglingur, skrapp upp á land frá Eyjum. Þegar við stofnuðum fjölskyldu varð það fljótlega að vana að fara í ömmuheimsóknir á laugardögum með strákana. Rúna minntist oft á það, og hafði gaman af, þegar einn af strákunum okkar kallaði hana ömmu svo hátt að allir heyrðu í búðinni sem þau voru stödd í. Rúna hafði það oft að starfi þegar hún var yngri að heimsækja einstæðinga og gamalt fólk og rétta hjálparhönd við húsverkin eða koma færandi hendi. Einnig gaf hún iðulega föt til fátækra sem var líka hennar síðasta verk þegar hún gaf mest af búslóð sinni til Góða hirðisins. Þær mæðgur helg- uðu Aðventsöfnuðinum alla sína krafta og þau voru ófá vettlinga- og sokkaplöggin sem þær prjón- uðu á basar eða til að gefa þeim sem minna máttu sín. Rúna sá líka alltaf til þess að við í fjölskyldunni ættum hlýja sokka og vettlinga. Það hefur verið venja hjá okkur að fá Rúnu í heimsókn suður eftir einu sinni að sumri. Þá fengum við okkur rjómapönnukökur og kaffi, sem ekki mátti vera eins og „ær- miga í sólskini“, því þá var það of þunnt. Rúna þakkaði svo fyrir „gatið“ um leið og hún kvaddi því auðvitað voru göt á pönnukökun- um og þannig var stundum þakk- að fyrir svoleiðis veitingar í sveit- inni. Þannig var Rúna, spaugsöm og skemmtileg. Við þökkum Rúnu fyrir vináttu og góðar samverustundir í gegn- um tíðina og biðjum Guð að blessa minningu hennar. Guðbjartur Daníelsson og Lára Guðmundsdóttir. Rúna var eins og stóra systir mín bernskuárin sem við vorum í Hólum í Biskupstungum. Það var áhyggjulaust að fylgjast með henni, því hún vissi nákvæmlega hvernig búskapurinn með skil- vindu, strokki, hrífum og köðlum átti að vera í þessu afskekkta búi á fyrri helmingi síðustu aldar. Hún var sterk og dugleg og gott að vinna með henni. Yngri bróðir hennar, Smári, var besti bernsku- vinur minn þangað til ég fór út til Noregs. Tveimur árum síðar er ég kom heim í sumarfríinu kom Ída að Hólum. Já, eins og Jóhann segir, þá urðum við Rúna líka eins og syst- ur til að byrja með, þótt hún í rauninni yrði mágkona mín. Það var enginn sem gat hjálpað mér eins og Rúna. Ég hafði aldrei verið í sveit áður, en Rúna kenndi mér að mjólka og ganga frá mjólkuraf- urðunum, að baka bæði brauð og flatkökur. Hún var svo dugleg og gott að vera með henni í sveitinni. Við höfðum sérstaklega ánægju- legar stundir þegar við vorum ein- ar saman, og oft sótti Rúna hesta til þess að við gætum farið í reið- túr saman. Hún hafði vit á mörgu sem gerði sveitalífið auðveldara. Hún var oft reglulega góð við okkur Smára, og oft tókum við á móti gjöfum frá henni, sem okkur þótti við alls ekki eiga skilið. Þess vegna fóru þessar gjafir inn í grænan skáp hjá okkur, og þegar við vissum að nú gæti Rúna vel notfært sér þessa hluti sjálf fékk hún þá aftur og ég held að henni hafi þótt vænt um það. Ég vil þakka Rúnu fyrir allar góðar stundir sem við áttum saman í Hólum og síðar. Ég vil taka undir þetta með Ídu, að ég er Rúnu þakklátur fyrir hvað hún gerði fyrir Ídu, og þar með móta unga konu og gera hana að yndislegri eiginkonu, sem ég nýt í samlífi okkar sem ellilaunaþegar. Það eru nú liðin sex ár síðan við Ída tókum saman eftir að hafa misst fyrri maka okkar, og það var ljúft að koma til Rúnu, sem við bæði þekktum svo vel, þótt frá mismunandi tímabilum ævinnar væri, og tala um gamlar stundir í Hólum. Það var dásamlegt vetrarveður og við skruppum yfir Hellisheiði til Reykjavíkur. „Þá skulum við koma við hjá Rúnu,“ var sagt. Síð- ast þegar við komum til hennar var hún á Landspítalanum, en nú var hún komin heim aftur á Grund, þar sem starfsfólkið er svo ynd- islegt og því gott að vera. Þótt Rúna væri orðin mjög veik var gott að tala við hana. Ég nefndi bernskuminningar okkar á túninu og uppi í Nýgræði og hún tók und- ir. Svo minntumst við líka að það var vani okkar að hafa eins konar messu í heimahúsum og þetta voru þægilegar minningar Rúnu. Ída náði í þvottaklút og þurrkaði svit- ann úr andliti hennar. Rúna hafði aðeins tvær óskir; að henni yrði snúið í rúminu – og að hún fengi að deyja. Að lokum hafði ég bæn með henni og þakkaði Guði fyrir líf hennar Rúnu, og að samband hennar við Guð mætti halda áfram að eilífu. Rúna tók undir með því að þrýsta hönd Ídu. Þá kysstum við hana bæði og kvöddum. Það leið varla hálfur tími þar til Guð- bjartur, bróðursonur Rúnu, hringdi í gemsann með þær fréttir að Rúna væri látin. Blessuð sé minning Rúnu. Ída Stanleysdóttir og Jóhann Þorvaldsson. Kristrún Guðmundsdóttir Hverafold 1-3 og Húsgagnahöllinni • Sími 567 0760 Fallegar útfararskreytingar • Kransar • Krossar • Kistuskreytingar Runni Stúdíóblóm ✝ Elskulegur bróðir okkar, EGGERT MAGNÚSSON, andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurlands fimmtudaginn 22. mars. Útför hans fer fram frá Selfosskirkju fimmtu- daginn 29. mars kl. 13.30. Sigurþór Magnússon, Eyþór Magnússon, Arnheiður Magnúsdóttir. ✝ Elskulegur bróðir minn, EMIL VALTÝSSON, Túngötu 13, Keflavík, lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja miðvikudaginn 14. mars. Útför fór fram frá Keflavíkurkirkju mánu- daginn 26. mars í kyrrþey. Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug. Sérstakar þakkir fær Kjartan Örvar læknir. Guðrún Valtýsdóttir og aðstandendur. ✝ Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir, afi og lang- afi, VILHELM S. SIGURÐSSON frá Görðum við Ægisíðu, lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ að kvöldi föstudagsins 23. mars. Eva Vilhelmsdóttir, Ólafur Haukur Matthíasson, Elín Vilhelmsdóttir, Stefán Ó. Helgason, Sigurður Vilhelmsson, Sigurlaug Sveinsdóttir, Málfríður Vilhelmsdóttir, Kristján Thorarensen, Ingvar Vilhelmsson, Kristín Sandholt, Olga Þorsteinsdóttir, barnabörn og langafabörn. HJARTAVERND Minningarkort 535 1825 www.hjarta.is 5351800

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.