Morgunblaðið - 07.05.2012, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. MAÍ 2012
✝ Kristín RuthJónsdóttir
fæddist á Siglufirði
28. maí 1937. Hún
lést á heimili sínu
28. apríl 2012. For-
eldrar hennar voru
Jón Pálsson, f. 3.
maí 1913 á Ytri-
Hofdölum í Skaga-
firði, d. 12. febrúar
1986, og Sigríður
Ingibjörg (Imma)
Kristinsdóttir, f. 23. ágúst 1905
að Mýrarkoti, Höfðaströnd,
Skagafirði, d. 16. júní 1973.
Hinn 21. september 1957 gift-
ist Ruth Bergsveini Sigurðssyni.
Hann fæddist 21. apríl 1936 á Ísa-
firði og lést 31. ágúst 2001. For-
eldrar Bergsveins voru Sigurður
Pétursson, f. á Vatnsleysu í Gull-
bringusýslu 20. desember 1904,
d. 28. apríl 1986, og Björg Sigríð-
börn eru Sigurlaug, Kristín Rut
og Árni Pétur og barnabörnin
eru tvö. 4) Björg, f. 12. maí 1962,
maki Eggert Dagbjartsson,
þeirra börn eru Nína Ruth, Bald-
ur Þór og Hrafnhildur Sif. 5)
Bergsveinn Sigurður, f. 25. jan-
úar 1968, maki Gígja Hrönn
Eiðsdóttir, dætur þeirra eru
Katrín Erla og Björg.
Ruth ólst upp á Siglufirði og
gekk í Gagnfræðaskóla Siglu-
fjarðar. Árið 1956 flutti hún með
Bergsveini, verðandi manni sín-
um, til Reykjavíkur þar sem
hann stundaði nám í vélvirkjun.
Um ári síðar fluttu þau til
Hafnarfjarðar þar sem þau
bjuggu og störfuðu til æviloka.
Bergsveinn var lengst af yf-
irverkstjóri hjá Hafnarfjarð-
arbæ. Ruth vann við ýmis störf,
m.a. við framreiðslustörf á veit-
ingahúsinu Skiphóli, við end-
urhæfingarstörf á Sólvangi og
við símvörslu hjá Hafnarfjarð-
arbæ.
Útför Ruthar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 7. maí 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
ur Bergsveins-
dóttir, f. á Ísafirði
17. febrúar 1911, d.
2. maí 1958. Berg-
sveinn ólst upp á
Siglufirði hjá móð-
ursystur sinni Ólínu
Bergsveinsdóttur
og manni hennar
Sigurði Sveinssyni.
Börn Bergsveins og
Ruthar eru: 1) Inga
Jóna, f. 22. des. 1954
(kjördóttir Bergsveins), maki
Steindór Guðmundsson, þeirra
synir eru Guðmundur Stefán og
Sigurður Páll, og barnabörnin
eru tvö. 2) Guðrún Ólína, f. 5.
ágúst 1957, maki Guðmundur
Ragnar Ólafsson, börn þeirra eru
Bergsveinn, Steinunn Rut og
Ólafur Andrés, og barnabörnin
eru þrjú. 3) Jón, f. 8. des. 1960,
maki Ásdís Árnadóttir, þeirra
Ruth tengdamóðir mín var
einkabarn foreldra sinna og ólst
upp á Siglufirði, þar sem Jón fað-
ir hennar vann lengst af við
skipasmíði en einnig við ýmsa til-
fallandi vinnu, stundum í öðrum
landsfjórðungum. Imma móðir
hennar vann við síldarsöltun á
síldarárunum, en síðar m.a. við
skúringar í skólum bæjarins.
Sautján ára gömul eignaðist
Ruth dóttur, Ingu Jónu Jónsdótt-
ur, sem ólst síðan upp hjá móð-
urömmu sinni og afa á Siglufirði.
Fljótlega kynntist Ruth verðandi
eiginmanni sínum, Bergsveini
Sigurðssyni, sem fæddur var á
Ísafirði 1936, en ólst upp á Siglu-
firði hjá móðursystur sinni. Þau
Ruth og Bergsveinn fluttust síð-
an til Hafnarfjarðar og eignuðust
þar fjögur börn.
Þegar ég kynntist tilvonandi
tengdaforeldrum mínum árið
1975, bjuggu þau í svokölluðu
„Viðlagasjóðshúsi“ við Heiðvang
í Hafnarfirði. Þar bjó þá líka Jón
faðir Ruthar og hafði innréttað
sér litla íbúð í bílskúrnum. Það
var honum mikils virði að búa
þarna í nábýli við dóttur sína og
tengdason síðustu æviárin. Þau
tóku mér öll einstaklega vel og
buðu mig velkominn í fjölskyld-
una á Heiðvangi, þar sem þau
Ruth og Bergsveinn höfðu búið
sér fallegt heimili.
Skólaganga Ruthar var ekki
löng, en hún hafði alla tíð mikinn
áhuga á handavinnu og mun hafa
haft löngun til að verða handa-
vinnukennari, sem aldrei varð þó
úr. Á seinni árum nýtti hún sér
vel að hún hafði meiri tíma en áð-
ur til að vinna ýmiss konar
handavinnu, og ýmsir hlutir sem
hún bjó til eru hreinustu lista-
verk, sem kostað hafa mikla
vinnu. Þessa hluti gaf hún börn-
um, barnabörnum og nú síðast
barnabarnabörnum, og þessir
hlutir minna okkur öll á Ruth
ömmu og langömmu.
Ruth og Bergsveinn voru mjög
samrýmd hjón. Þau ferðuðust
mikið um landið og dvöldu þá oft í
orlofshúsum, m.a. voru Knapps-
staðir í Stíflu í miklu uppáhaldi. Á
tímabili ferðuðust þau líka mikið
með tjaldvagn í eftirdragi. Svo
voru þau mörg sumur á Flúðum,
bæði um helgar og eins í sum-
arfríum.
Auk handavinnunnar hafði
Ruth það sem mikið áhugamál að
fylgjast með íþróttum og sérstak-
lega handbolta. Hún mátti helst
ekki missa af landsleik í hand-
bolta og svo þurfti hún sérstak-
lega að fylgjast með syni sínum
og síðar dóttursyni í handboltan-
um, en þeir kepptu báðir fyrir
FH. (Reyndar keppti annar líka
fyrir Aftureldingu, en höfum það
innan sviga).
Ruth taldi sig alltaf Siglfirð-
ing, eins og flestallir sem þar hafa
búið um lengri eða skemmri tíma,
en hún var í raun ekki minni
Hafnfirðingur, og hafði reyndar
búið í Hafnarfirði meira en þre-
falt lengur en á Siglufirði. Eftir
að starfsferlinum lauk tók hún
m.a. virkan þátt í starfsemi eldri
borgara í Hafnarfirði, einkum því
sem sneri að handavinnu.
Enginn átti von á því að Ruth
myndi kveðja svona fyrirvara-
laust, aðeins 74 ára gömul, en „til-
vera okkar er undarlegt ferða-
lag“ eins og segir í ljóði Tómasar
Guðmundssonar sem hún hafði
dálæti á. Með þessum orðum
kveð ég Ruth tengdamóður mína,
blessuð sé minning hennar.
Steindór Guðmundsson.
Það eru næstum 30 ár frá því
ég kynntist Ruth tengdamóður
minni fyrst. Ruth var glæsileg
kona, hugsaði vel um útlitið og
var ávallt vel til fara. Hún hlakk-
aði til á hverju ári að skreppa til
dóttur sinnar í Boston á haustin
og notaði þá tækifærið og fékk
sér huggulegan fatnað í leiðinni.
Hún var fædd og uppalin á
Siglufirði og tengdist Siglufirði
sterkum böndum. Þegar til stóð
ferðalag norður talaði hún alltaf
um að hún væri að fara heim sem
gat stundum ruglað borgarbarnið
mig til að byrja með, þar sem hún
hafði búið í Hafnarfirði í áratugi.
Ruth var einbirni og var stolt
af þeirri stóru fjölskyldu sem hún
átti orðið. Hún var komin með
fimm börn þegar hún var þrítug
og barnabörnin eru nú 13 og
langömmubörnin sjö. Hún hafði
oft á orði hversu merkilegt þetta
væri hvað hún einbirnið ætti orð-
ið marga afkomendur og fannst
hún að sjálfsögðu hafa staðið sig
vel að koma þessum hópi í heim-
inn. Það gustaði oft af Ruth og
hún sagði sína meiningu tæpi-
tungulaust.
Ruth var mikil hannyrðakona.
Hún saumaði mikið og prjónaði á
barnabörnin hér áður fyrr, en síð-
ustu árin var hún meira í búta-
saumum og ýmsu föndri. Þau eru
ófá rúmteppin sem prýða heimili
afkomenda hennar og einnig ým-
islegt annað handverk sem hún
útbjó í gjafir. Hún byrjaði
snemma árs að útbúa jólagjafir
handa afkomendunum og síðan
sýslaði hún við gjafirnar fram eft-
ir árinu.
Við gerðum okkur ferð til
Reykjavíkur fyrir nokkrum árum
og fengum okkur sinn köttinn
hvor sem voru bræður. Ruth var
mikill kattavinur og var köttur-
inn hann Tumi henni mikill félagi
og gaf henni mikið þessi síðustu
ár. Hún kom oft í heimsókn til
okkar og laumaði þá alltaf smá
kattasælgæti að bróður hans.
Það var mikið áfall fyrir Ruth
að missa eiginmann sinn Berg-
svein allt of snemma, en hann lést
árið 2001 eftir erfið veikindi.
Hann hafði verið stoð hennar og
stytta í lífinu og höfðu þau verið
mjög samrýmd hjón. Þau ferðuð-
ust mikið gegnum árin og síðustu
árin sem hann lifði voru þau með
kotið sitt á Flúðum. Hún kom
okkur mörgum á óvart eftir frá-
fall hans þar sem hún tókst á við
ýmsa erfiðleika og stóð sterk eft-
ir.
Heilsa Ruthar hafði versnað í
vetur en enginn átti þó von á því
að hún kveddi okkur svona
snögglega en hún varð bráð-
kvödd á heimili sínu. Elsku Ruth,
nú ertu komin til Bergsveins þíns
og þið eruð sameinuð á ný.
Hvíl í friði.
Ásdís.
Kristín Ruth
Jónsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Kristínu Ruth Jóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Elín ElísabetGuðmundsdóttir
fæddist í Bæ í Tré-
kyllisvík 27. febrúar
1919. Hún lést í
Reykjavík 21. apríl
2012. Foreldrar
hennar voru hjónin
Steinunn Hjálm-
arsdóttir, f. 24.1.
1886 í Kjós í Árnes-
hreppi, d. 15.3. 1972,
og Guðmundur Guð-
mundsson, f. 24.9. 1883 í Bæ í Ár-
neshreppi, d. 9.8. 1929. Systkini
hennar voru Sigurbjörg, f. 1911
d. 1975, Jensína Jórunn, f. 1912,
d. 1988, Sigrún, f. 1915, d. 1998,
Hallfríður Hansína, f. 1917, d.
1993, Björgmundur, f. 1921, d.
heima til 1972 er þau fluttu í
Kópavog. Guðmundur lést árið
1985. Börn þeirra eru: Bára, f.
16.9. 1937, maki Magnús Gunnar
Gíslason, f. 16.3. 1937, d. 16.7.
1994, Sjöfn, f. 16.9. 1937, d. 20.1.
2012, maki Ragnar Ingi Jak-
obsson, f. 27.7. 1931, Pétur, f.
23.6. 1944, maki Margrét Ólöf
Eggertsdóttir, f. 21.7. 1950, Ingi-
björg, f. 30.6. 1946, maki I: Jó-
hannes Fylkir Ágústsson, f. 24.12.
1943, d. 9.10. 2008, skildu, maki
II: Þorvaldur Pálsson, f. 18.9.
1938, skildu, Guðmundur, f. 3.6.
1950, d. 4.10. 1965, Torfi Þorkell,
f. 23.11. 1952, maki Helga Val-
gerður Rósantsdóttir, f. 28.8.
1948, Ásgeir, f. 20.12. 1954, maki
Inga Anna Waage, f. 14.11. 1955,
Böðvar, f. 30.10. 1963, maki
Hrönn Valdimarsdóttir, f. 19.3.
1964. Alls eru afkomendur Elínar
114 auk nokkurra stjúpbarna.
Útför Elínar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 7. maí 2012, og
hefst athöfnin kl. 13.
1997, Óli Jens Vi-
borg, f. 1924, d. 1925
og Þorkell, f. 1926,
d. 1996.
Árið 1926 urðu
Guðmundur og
Steinunn að bregða
búi vegna veikinda
Guðmundar og
koma yngri börn-
unum í fóstur. Elín
ólst upp frá sjö ára
aldri í Ófeigsfirði
hjá Pétri Guðmundssyni og Ingi-
björgu Ketilsdóttur. Árið 1942
giftist hún Guðmundi, f. 7.5. 1912,
elsta syni Péturs og Ingibjargar.
Bjuggu þau í Ófeigsfirði til
haustsins 1965 er þau fluttu til
Bolungarvíkur þar sem þau áttu
Móðir okkar, hún Ella frá
Ófeigsfirði, náði að verða 93 ára og
halda fullri reisn til enda. Afkom-
endurnir eru orðnir 114, auk
nokkurra skábarna. Síðustu árin
hefur hún átt heima á Hrafnistu í
Reykjavík og eru hér færðar
bestu þakkir til starfsfólksins þar
sem annaðist hana af alúð, ekki
síst síðustu vikurnar þegar heils-
unni tók að hraka.
Í sveitinni í Ófeigsfirði naut hún
lífsins á sumrin í samvistum við af-
komendurna sem hafa skipst á um
að dvelja með henni. Hún var
þakklát fyrir öll árin sem hún fékk
en var alveg sátt við að fara. Hún
verður jarðsungin á afmælisdegi
eiginmanns síns, en hann hefði
orðið 100 ára þann sjöunda maí.
Mamma ólst upp í Ófeigsfirði
frá 7 ára aldri, þar sem forfeður
hennar í nokkra ættliði höfðu búið,
en amma hennar, Björg Þorkels-
dóttir, var fædd og uppalin í
Ófeigsfirði. Hún var því af Ófeigs-
fjarðarætt hinni eldri. Faðir okkar
var hinsvegar af Ófeigsfjarðarætt
hinni yngri, og áttu þau bæði því
djúpar rætur á þessum stað. Þar
bjuggu þau og ólu upp sín átta
börn, allt til ársins 1965 er þau
brugðu búi og fluttu til Bolung-
arvíkur. Skömmu áður en fjöl-
skyldan fluttist brott varð hörmu-
legt slys þar sem Guðmundur
bróðir okkar fórst, aðeins 15 ára. Í
Ófeigsfirði var þríbýli og því
mannmargt, einkum á sumrin
þegar ættingjar komu í heimsókn
og alltaf voru nokkur sumarbörn,
gjarnan skyldmenni.
Hún var ötul við hannyrðirnar
og eiga langflestir afkomendur
hennar einhverja muni eftir hana,
glerlistaverk, útsaum, prjónles
eða hekl. Hún var með vettlinga
handa einhverju barninu á prjón-
unum þegar kraftana þraut
nokkrum dögum fyrir andlátið.
Um tvítugsaldur fór hún til
Reykjavíkur í nokkra mánuði til
að læra saumaskap. Nýttist sú
reynsla vel við fatasaum á fjöl-
skylduna og síðar er til Bolung-
arvíkur kom við sauma á upphlut-
um og einnig eftir að hún flutti í
Kópavog.
Mamma átti 7 systkini, þar af 6
er komust til fullorðinsára, með
henni eru þau nú öll gengin á vit
feðra sinna.
Mamma var félagslynd og naut
þess að vera með skemmtilegu
fólki. Hún kunni frá mörgu
skemmtilegu að segja af lífinu í
sveitinni fyrr á árum og hafði á
hraðbergi margar lausavísur sem
hugsanlega eru ekki allar skráðar.
Í Árneshreppi sem og í Bolung-
arvík tók hún þátt í félagsstörfum
og söng með kór aldraðra í Kópa-
vogi um árabil og hafði unun af.
Hún var í stjórn Átthagafélags
Árneshreppsbúa eftir að suður
kom í mörg ár. Naut hún samver-
unnar við fyrrum sveitunga en
fylgdist einnig með yngra fólkinu.
Hún lagði sig fram um að halda
eins nánu sambandi og kostur var
við alla afkomendur sína og var
dugleg að heimsækja þá við hin
ýmsu tilefni. Í staðinn uppskar
hún ást þeirra og virðingu sem
ekki síst hefur komið í ljós nú síð-
ustu vikurnar og dagana. Fyrir af-
komendur sína var hún góð fyr-
irmynd sem við getum öll verið
stolt af. Við þessi tímamót þökk-
um við henni fyrir allt sem hún
hefur verið okkur og fjölskyldum
okkar um leið og við minnumst
föður okkar á eitt hundrað ára
fæðingardegi hans.
Hvíl í friði.
Bára, Pétur, Ingibjörg, Torfi
Þorkell, Ásgeir og Böðvar.
Hún amma okkar, Ella í Ófeigs-
firði, hefur nú sagt skilið við þetta
jarðlíf. Það eru margar minningar
sem hún skilur eftir hjá okkur
enda gerði hún sig gildandi í lífi
allra sinna afkomenda. Amma
með pípuna, að baka pönnukökur,
að lesa, að spila, að segja sögur, að
leggja sig, amma til í allt. Á okkar
uppvaxtarárum þótti okkur sum-
arið komið þegar afi og amma
komu við í Hrútafirði á leið sinni
norður í Ófeigsfjörð. Því fylgdi
líka alltaf gífurlegur spenningur
ef til stóð að fá að fara með þeim í
fjörðinn fagra, þar gerðust ævin-
týrin.
Amma tók öllum tengdabörn-
um, tengdabarnabörnum og
tengdabarnabarnabörnum fagn-
andi og fylgdist grannt með hvort
ekki væri örugglega alltaf afkom-
andi á leiðinni. Áhugi hennar á af-
komendunum var einlægur og
hún fylgdist með þeim öllum og að
muna afmælisdaga okkar allra
fannst henni eðlilegt og sjálfsagt.
Amma var menntuð kona þó sú
menntun hafi ekki komið til vegna
formlegrar skólagöngu. Hún las
mikið og hafði mikinn áhuga á
sögulegum fróðleik og ættfræði.
Hún kunni ógrynni af vísum og sló
oft fram þegar tilefni var til.
Handverk lék í hennar höndum og
hún vann lengi vel við saumaskap.
Amma naut þess að vera með
fólki og í hennar huga skipti aldur
ekki nokkru einasta máli. Það kom
vel fram þegar hún tók í spil með
ungviðinu. Í hennar augum kom
ekki til greina að gefa neitt eftir,
hún spilaði af lífi og sál og lét okk-
ur líka alveg heyra ef henni fannst
við ekki kunna að spila. Amma tók
öllum okkar vinum fagnandi og
þótti sjálfsagt að taka á móti þeim
í sínum húsum. Hún naut þess að
ferðast, innanlands sem erlendis
og lét ekkert aftra sér í því. Hún
vílaði ekki fyrir sér að ferðast um
fjallvegi í byl og ófærð, treysti
þeim sem var við stýrið fullkom-
lega og hafði gaman af.
Það kom nú alveg fyrir að heils-
an stríddi henni ömmu og hún
jafnvel lögð inn á sjúkrahús. Þá
var hún alltaf staðráðin í að koma
sér þaðan út sem fyrst, taldi upp
alla þá atburði sem hún kæmi til
með að missa af og fyrr en varði
var hún komin á fætur tilbúin að
njóta lífsins. Eftir að hafa fylgst
með henni ömmu má það vera
ljóst að gleðin yfir lífinu felst í því
að vera virkur þátttakandi og taka
fagnandi því sem að höndum ber.
Hún hafði orð á því í mars að í
fyrsta sinn væri hún farin að finna
fyrir því að hún væri orðin gömul
og gerði sér grein fyrir því að hún
færi ekki í Ófeigsfjörð í sumar.
Það má segja að hún hafi gefið sér
örlítinn tíma til þess að vera göm-
ul, samt var hún hress alveg fram
að sínum síðustu dögum. Við-
burðaríkri ævi þessarar ótrúlegu
ömmu okkar er nú lokið. Við get-
um öll þakkað fyrir að hafa átt
hana svona lengi hressa og káta.
Hennar minning mun lengi lifa
með hinum fjölmörgu afkomend-
um hennar.
Edda Björk, Vilborg, El-
ín Elísabet, Magnea Torf-
hildur, Guðmundur,
Ingibjörg, Gísli Jón og
fjölskyldur.
Þá hefur amma kvatt, flottasta
kona sem við höfum kynnst, en
einhvern veginn héldum við að
amma gæti staðið allt af sér. Hún
hefur alltaf gert það, en það kem-
ur að því að sterkasta fólk fær
nóg, en eins og Mugison syngur:
„Þeir kölluðu mig klett en dropinn
holar stein,“ að það gerist smátt
og smátt. Amma hefur reynt
margt, missti ungan son og afi dó
alltof snemma og svo fylgdi hún
dóttur sinni, henni mömmu, til
grafar fyrir tæpum 3 mánuðum.
Steinunn varð þeirrar gæfu að-
njótandi að hafa ömmu hjá sér þá
og er óskaplega þakklát fyrir það,
hvað þær áttu góða stund saman.
Í dag kveðjum við þig, elsku
amma. Þú varst alltaf svo hress og
stutt í húmorinn þinn, þú varst
líka ung í anda og jákvæð. Við
munum eftir þér „ömmu skvísu“, í
leðurdressi sem þú saumaðir sjálf
með lakkaðar neglur, það var nú
ekki slæmt að hafa svona fallega
konu sem fyrirmynd þegar maður
var yngri. Við áttum ógleyman-
lega daga í Ófeigsfirði sumarið
2009 þar sem við sátum saman og
prjónuðum þrátt fyrir að þú værir
nærri blind. Við skildum ekki
hvernig þú fórst að því að hekla og
prjóna en þekktir okkur systur
ekki í sundur í sjón, varðst að
heyra í okkur. Við munum eftir
þér með handavinnu alla okkar tíð,
þú hafðir líka áhuga á upphlutum
og saumaðir þá nokkra. Ragnheiði
er líka minnisstætt þegar hún kom
til þín á Hrafnistu í upphlutnum
sínum, þú ætlaðir aldrei að fatta
hver hún var en varst farin að dást
að búningnum og farin að skoða
handverkið. Við lærðum líka að
meta dugnaðinn þinn og húmorinn.
Þegar þú skildir ekki hvað fólk
væri að dást að dugnaðinum í þér
að koma alla leið vestur í sjötugs-
afmæli mömmu, það væri enginn
dugnaður að stíga upp í flugvél og
fljúga í 45 mínútur. Þegar þú
komst í Reykjarfjörð síðastliðið
sumar, var ekki vandamál fyrir þig
að stökkva úr bátnum og í land
þrátt fyrir að sjá næstum ekkert,
þú varst lipur eins og unglingur og
þekktir öldurnar og vissir því hve-
nær átti að stökkva. Ragnheiður sá
þig síðast núna í mars og þá varst
þú eins og unglamb, sast við handa-
vinnu og tókst svo á sprett út gang-
inn þegar hún var að kveðja þig. Þú
varst heppin að fá að vera svona
hress alveg fram á síðasta dag.
En það er erfitt að kveðja þig
svona stuttu eftir að við kvöddum
mömmu, en við vitum að það var
þér mjög erfitt, enginn vill fylgja
barni sínu til grafar. Vonandi eruð
þið saman núna, báðar með fulla
sjón og sitjið við prjóna eða
sauma.
Elsku amma, hvíl í friði og takk
fyrir góðar og eftirminnilegar
stundir.
Kveðja,
Steinunn, Ragnheiður og
Elín Elísabet
Ragnarsdætur.
Elín Elísabet
Guðmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Og hver á nú að blessa blóm og
dýr
og bera fuglum gjafir út á hjarnið
og vera svo í máli mild og skýr,
að minni í senn á spekinginn og
barnið,
og gefa þeim, sem götu rétta flýr,
hið góða hnoða, spinna
töfragarnið?
Svo þekki hver, sem þiggur
hennar beina,
að þar er konan mikla,
hjartahreina.
(Davíð Stefánsson)
Með djúpri virðingu og
þökk kveðjum við Haukur
Elínu Elísabetu Guð-
mundsdóttur frá Ófeigs-
firði.
Syrgjendum vottum við
samúð.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Elínu Elísabetu Guð-
mundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu
næstu daga.