Morgunblaðið - 12.06.2012, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2012
Ég man hvað ég var alltaf
spennt að fara austur. Ég gat
varla sofnað kvöldið áður yfir
spenningi að koma til Eskifjarð-
ar og hitta þig, elsku amma mín.
Ég man alltaf eftir ömmulyktinni
sem tók á móti manni og þegar
maður kom inn. Það var svo gott
að setjast í fangið á þér og þú
ruggaðir mér fram og til baka og
hummaðir Fyrr var oft í koti
kátt. Það var alltaf gestagangur
og að sjálfsögðu tókstu það ekki í
mál að nokkur maður færi svang-
ur út frá þér, enda var allt fullt af
kökum og kexi sem þú minntir
alla á. Ég gat endalaust horft á
þig leggja kapal, svo spilaðir þú
auðvitað lönguvitleysu við mig
þegar ég bað um, og það tím-
unum saman.
Það verður skrítið að koma
austur og sjá þig ekki sitjandi á
þínum vanalega stað heklandi,
með útvarpið í gangi og jafnvel
syngjandi með. En nú ertu komin
til afa og Ágústu og það huggar
mig að hugsa til þess.
Þú ert besta amma sem nokk-
ur gæti hugsað sér og ég mun
sakna þín. Ég elska þig, amma.
Þín
Valgerður.
Elsku amma.
Ég var á Keflavíkurflugvelli
þegar ég fékk fréttirnar. Nýlent
frá Svíþjóð á miðnætti á fimmtu-
dagskvöldi. Á leiðinni hafði ég
verið að hugsa um allt sem ég
ætlaði að gera í sumar, ekki búin
að hitta neina vini og ættingja frá
því um jólin og hlakkaði því mikið
til að hitta alla. Koma austur í júlí
og sitja og spjalla í bláa eldhús-
inu þínu, reyna að múta þér til að
koma í kvöldmat með því að
bjóða þér á rúntinn fyrst, troðast
með allri familíunni út í kofa í
garðinum þínum bara því það er
svo kósí. Ekki datt mér í hug að
ég myndi hitta þig strax þetta
sama kvöld – til að kveðja.
Mér finnst alltaf jafn gaman
að segja fólki söguna af því þegar
við vorum í Noregi, ég var 15 ára
og að segja við mömmu að mig
langaði í tattú. Hún hneykslaðist
auðvitað á því og harðbannaði
það en þú tókst svo vel í það,
meira að segja stakkst upp á
hvernig mynd og hvar ég ætti að
fá mér. Svipurinn á mömmu var
ómótstæðilegur.
Ég þreyttist aldrei á að segja
fólki hvað ég ætti frábæra og
skemmtilega ömmu og hvað þú
værir fyndin, hvað þú flissaðir
alltaf krúttlega að dónabröndur-
um, hvað mér fannst alltaf jafn
skondið að heyra þig segja „ekki
rassgat“ þegar ég spurði hvað
væri að frétta.
Ég er svo montin og stolt af að
hafa átt þig fyrir ömmu.
Þín
Tinna.
Arnheiður
Halldórsdóttir
✝ ArnheiðurHalldórsdóttir
fæddist á Hlíð-
arenda, Eskifirði,
15. október 1926.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítalans
við Hringbraut 31.
maí 2012.
Arnheiður var
jarðsungin frá
Eskifjarðarkirkju
11. júní 2012.
Elsku amma
Adda er skyndilega
farin frá okkur.
Það var alltaf
jafngaman að koma
á Eskifjörð í heim-
sókn til ömmu. Að
reka upp hurðina á
bílnum og hlaupa af
stað í áttina að
Jaðri. Opna hliðið
og dást að fallega
garðinum sem
amma sinnti á sinn rómaða hátt.
Upp tröppurnar og inn. Á móti
okkur lagði oftar en ekki mat-
arilm og úr hennar húsum fór svo
sannarlega enginn svangur. Hún
átti sinn uppáhaldskrók í eldhús-
inu bláa þar sem við vissum alltaf
af henni. Oftast var einhver úr
nágrenninu í heimsókn og sat á
móti henni við litla borðið undir
stiganum. Amma þekkti alla, það
var bara þannig.
Amma tók alltaf á móti okkur
opnum örmum, með bros á vör.
Eftir að hafa heilsað henni, knús-
að og kysst og spjallað smá héld-
um við rakleitt inn í stofu og það-
an upp á loft. Alls staðar var
eitthvað nýtt og spennandi að
finna, sjá og skoða. Á loftinu voru
gömul leikföng og endalaust af
hekluðum dúkkum sem hún var
svo lagin við að gera. Enn meira
átti hún af dúkkum í búrinu
handan við eldhúsið. Lína Lang-
sokkur, Gosi, Knoll og Tott – öll
áttu þau griðland hjá ömmu.
Amma hafði einstakt lag á því
að koma fram við okkur barna-
börnin stór og smá eins og jafn-
ingja, segja okkur sögur, sýna
okkur bréf, teikningar, föt eða
annað sem við höfðum skilið eftir
og hún passað og geymt á vísum
stað.
Hún var óspör á tíma sinn og
eyddum við oft löngum stundum í
að spila saman lönguvitleysu.
Hún mat mikils ýmsa hluti
sem öðrum fannst ekkert til
koma eða jafnvel tóku ekki eftir.
Hún hafði mikið dálæti á litum og
var blár í sérstöku uppáhaldi.
Það var eins og í ævintýri að vera
hjá ömmu.
Við eigum fjöldann allan af
dásamlegum minningum um
hana sem munu lifa með okkur
um ókomin ár. Það hefur verið
ómetanlegt að eiga hana að.
Elsa Ýr Bernhardsdóttir,
Gauti Nils Bernhardsson.
Arnheiður Halldórsdóttir eða
amma á Eskifirði eins og ég kall-
aði hana alltaf er farin.
Ég man ekki eftir einu einasta
augnabliki sem mér leiddist hjá
þér. Það var svo margt að skoða
og tala um. Það tæki allt of lang-
an tíma að rifja upp allar okkar
góðu minningar. Ég man hvað
mér fannst gaman að hlusta á þig
tala um allt á milli himins og
jarðar, frá steinum til stjórn-
mála.
Mér finnst ennþá óraunveru-
legt að þú sért farin. Fyrir tveim
vikum kvaddi ég þig á Jaðri, hús-
inu þínu á Eskifirði, með bros á
vör áður en ég tók flugið suður
og fyrir einni viku og þrem dög-
um kom ég á spítalann og þú
varst hress og kát að sjá okkur.
Eitt af því sem mér fannst
hvað ótrúlegast var hvað þú gast
gert allt, jafnvel þótt þú sæir lítið
sem ekki neitt.
Það var svo gaman, að á
hverju ári var haldið kofakaffi,
eða kofapartí eins og við kölluð-
um það. Þá safnaðist öll nánasta
fjölskyldan saman og settist í
litla garðkofann þinn og við borð-
uðum, spjölluðum og skemmtum
hvert öðru.
Ég spyr sjálfan mig að því
hvað verði gert við húsið þitt, en
ég vona að það verði geymt svo
allir geti heimsótt Eskifjörð og
minnst þín.
Eitt er þó víst, að sumrin á
Eskifirði verða aldrei eins án þín.
Það vantar þig í stólinn þinn, með
kaffibollann, spjallandi og bros-
andi. Þín verður sárt saknað og
minningin um þig mun alltaf lifa í
hjörtum okkar.
Nökkvi Nils
Bernhardsson.
Ég fæddist í húsi Arnheiðar
ömmu minnar, Jaðri. Ég var
skírð eftir henni og þar sem hún
var alltaf kölluð Adda var ég það
líka. Ég var mikið hjá ömmu. Þar
var mitt annað heimili og því var
ég oft kölluð Adda litla til að-
greiningar frá Öddu stóru. Mig
langaði ógurlega að verða sú
stóra en því náði ég aldrei og eft-
ir að ég komst til vits og ára sætt-
ist ég fullkomlega við það. Raun-
ar fannst mér ég alltaf vera
lukkunnar pamfíll þegar einhver
minntist á að ég líktist henni á
einhvern hátt. Amma mín var
nefnilega stórmerkileg og ein-
stök kona. Hún hafði margs kon-
ar hæfileika og áhugamál sem
hún ræktaði eins og efni og að-
stæður leyfðu hverju sinni. Ung
að árum missti hún móður sína
og síðar föður svo það kom aldrei
til greina að ganga menntaveg-
inn en sennilega hefði hún farið í
einhvers konar listnám ef það
hefði verið í boði. Hún hafði ein-
lægan áhuga á og þörf fyrir að
skapa og það gerði hún svo sann-
arlega. Hún teiknaði og föndraði
og saumaði og heklaði. Hún ark-
aði líka upp um fjöll og firnindi
og safnaði steinum sem hún sá úr
alls kyns kynjamyndir og stund-
um málaði hún andlit og fígúrur á
steina og hellur. Ef hún sá eitt-
hvað sniðugt einhvers staðar þá
átti hún það til að skapa sína eig-
in útgáfu á sinn einstaka hátt.
„Það væri nú sniðugt að búa til
svona úr þessu,“ var oft viðkvæð-
ið. Einu sinni man ég að hana
dreymdi að hún væri að ganga
eftir götu og hitti alls konar fólk
og lenti í alls kyns ævintýrum.
Þegar hún vaknaði tók hún
strimil úr reiknivél eiginmanns-
ins og teiknaði upp götuna, svo
þegar pappírsrúllan var dregin
út birtist gatan og draumurinn
ljóslifandi. Í annað skipti datt
henni í hug að hekla dúkkur í líki
Stjána bláa og vina hans, Stínu
og Skipstjórans. Þær voru mjög
flottar.
Ótrúlegustu hugmyndir kvikn-
uðu og þar sem aðrir sáu pípu-
hreinsara og ómerkilega stein-
hellu sá amma handleggi og
andlit eða bara eitthvað allt ann-
að. Sköpunarþráin bærði einnig á
sér þegar kom að því að skipta
um eldhúsinnréttingu eitt árið,
hún einfaldlega hannaði hana al-
veg eftir eigin höfði og undi sér
síðan vel í fagurbláa eldhúsinu
sínu. Þar var hægt að sitja heilu
dagana, drekka kaffi og spjalla
um daginn og veginn. Stundum
sungum við amma líka hástöfum
með útvarpinu eða einhverjum af
diskunum hennar. Hún hlustaði
mikið á Rás 2 og aðrar stöðvar
sem henni þóttu hressandi, ég
held að henni hafi fundist Rás 1
vera meira fyrir gamlingja.
Löngu eftir að hún missti sjónina
var hún enn að sjá fyrir sér
hvernig hægt væri að búa til eitt-
hvað sniðugt og hún hætti aldrei
að hekla og stússa.
Elsku amma mín missti aldrei
móðinn, hún var þrjósk og hug-
rökk, skemmtileg og ljúf og ég er
stolt af henni. Stolt af því að bera
nafn hennar, stolt af því að vera
Adda litla.
Arnheiður Árnadóttir.
Í dag kveðjum við ljúfa og
yndislega konu, hana Öddu
ömmu okkar. Þegar við lítum til
baka og horfum yfir farinn veg er
eitt orð sem kemur helst upp í
huga okkar, forréttindi, forrétt-
indi að hafa alist upp í ást og um-
hyggju ömmu sem hafði svo ótrú-
lega mikil áhrif á æsku og
uppvöxt okkar. Sem barn var æv-
intýri líkast að vera hjá henni,
njóta nærveru hennar, heimilis-
ins og garðsins sem var undra-
veröld fyrir hamingjusöm börn
að leik. Þegar við tókum að full-
orðnast horfðum við ekki ein-
göngu upp til hennar heldur tók-
um við hana til fyrirmyndar,
nutum samvista við hana og
hlustuðum áhugasöm á skemmti-
legar sögur, sóttum í styrk á erf-
iðum tímum og dáðumst að
æðruleysi, jákvæðni, húmor
hennar og þakklæti. Elsku amma
gaf okkur svo mikið sem hefur
verið ómetanlegt veganesti á lífs-
leiðinni og fyrir það erum við æv-
inlega þakklát.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Þó svo leiðir okkar skilji að
þessu sinni er það huggun okkar
að vel verður tekið á móti þér á
fallegum stað af fólki sem þér var
svo kært. Við erum rík af falleg-
um minningum sem við munum
varðveita í hjörtum okkar um
ókomna tíð. Elsku amma, takk
fyrir allt sem þú færðir okkur,
við elskum þig af öllu hjarta.
Agla Heiður, Björn Ívar,
Sara Hrönn og Birkir Örn.
Elsku amma, það er erfitt að
hugsa til þess að sætið þitt á
Jaðri sé orðið autt. Að engin
amma sitji lengur við eldhús-
borðið og skipti á milli rása í út-
varpinu, með dregið fyrir hálfan
gluggann og jafnframt með ofn-
inn í botni. Við systkinin rifjum
upp ljúfar minningar úr bláa eld-
húsinu, það var svo notalegt að
sitja hjá þér og sötra mjólk með
hvíta kremkexinu og spjalla um
lífsins heima og geima, í steikj-
andi hita.
Þú varst besta amma í heimi,
svo hlý og umhyggjusöm. Þú
varst með stóran faðm og tókst
vel á móti öllum, ungum sem
öldnum, stórum sem smáum. Við
erum þakklát fyrir að hafa getað
komið til þín og eytt stundum
með þér frá barnsaldri. Við
systkinin komum til með að
muna eftir þér ungri í anda og
léttri í lund, ýmist að hekla eða
prjóna, raulandi „Fyrr var oft í
koti kátt“.
Þessum stundum munum við
búa að alla okkar ævi, þær eru
okkur dýrmætar, en úr bláa eld-
húsinu eigum við okkar kærustu
minningar.
Íris Hannah og Pétur Aron.
Um yndislegu ömmu mína á
ég ekkert nema góðar minning-
ar. Það var alltaf svo gott að
koma í heimsókn til hennar, það
var sama hvaða skapi maður kom
til hennar í, maður fór alltaf frá
ömmu í góðu skapi. Alltaf sat hún
í horninu sínu og sagði manni að
fá sér eitthvað en aldrei fékk
maður sér nóg að hennar mati.
Við töluðum um allt milli himins
og jarðar. Minning mín um hana
verður alltaf hversu ljúf og góð
hún var við alla og ef einhver bað
um dúkku hjá henni var það allt-
af sjálfsagt mál. Alltaf var hún
hress, sama hvað. Þegar hún lær-
brotnaði og þurfti að vera í
Hulduhlíð í svolítinn tíma var
hún jákvæð og bjartsýn. Hún átti
líka einn flottasta garð landsins
sem er skreyttur með alls konar
skrauti. Ég gæti hreinlega ekki
verið montnari af að hafa þekkt
hana og átt hana að, hennar verð-
ur sárt saknað.
Ísar Tandri.
Elsku Adda mín, það hrannast
upp skemmtilegar og góðar
minningar um þig. Ég vandi
komur mínar til þín nánast á
hverjum morgni í morgunkaffi
þegar ég var ekki á sjó. Þar sast
þú í þínum stól í bláa eldhúsinu
þínu og tókst þátt í umræðunum.
Það var alltaf skylda að ganga í
ísskápinn og fá sér eitthvað með
kaffinu.
Það var alveg einstakt hvað þú
hélst upp á gamla hluti og varð-
veittir þá, einnig var gaman að
því hvað þú varst heimakær, Jað-
ar var þitt heimili og þar vildirðu
vera. Oft sat ég eftir hjá þér eftir
að aðrir voru farnir úr morgun-
kaffinu, hafðir þú gaman af að
ræða gamla tíma og oft spunnust
þá skemmtilegar umræður. Þú
varst alltaf svo jákvæð og smit-
aðir í kringum þig og bræddir
alla sem kynntust þér. Það var
frábært að fylgjast með þér búa
til dúkkur þegar maður sat hjá
þér, þú sem hafðir afar litla sjón
á seinni árum gerðir þetta nánast
blindandi og prýða dúkkurnar
þínar mörg heimili hér og þar um
landið og reyndar erlendis líka.
Þú varst mikið fyrir liti og ef við
Agla vorum að versla einhvers
staðar og sáum föt í sterkum lit-
um hafði Agla oft orð á því að
þetta væri nú eitthvað fyrir
ömmu, sem passaði aldeilis fyrir
þig. Það var líka svo gaman að
gera eitthvað fyrir þig, hvort sem
það var að skipta um ljósaperu
eða skjótast út í búð, þú varst
alltaf svo þakklát fyrir minnstu
verk.
Eins var það partur af jólun-
um að koma heim til þín í kaffi
um kvöldið, annað hefði ekki
komið til greina. Það er mér
minnisstætt að hann Ísar Tandri
kallaði þig löngumömmu þegar
hann var yngri og hafði hann al-
veg sérstakt dálæti á þér og mun
sakna þín mikið.
Það er hálfskrýtið að fara ekki
á morgnana í kaffi til þín, en það
síðasta sem þú sagðir við mig
var: „Þú manst svo hvernig á að
hella upp á kaffi,“ og ég man al-
veg þína uppskrift í kaffikönnuna
hjá þér, elsku Adda.
Ég veit að yndislegt fólk tekur
nú á móti þér. Ég er heppinn að
hafa fengið að kynnast þér, þú
munt alltaf vera í hjarta mér.
Hlynur Ársælsson.
Við fráfall þeirra sem eru ná-
inn hluti af lífi manns kemur það
alltaf á óvart á einhvern hátt,
þrátt fyrir að vera það eina sem
er óumflýjanlegt í lífinu. Þannig
var það þegar mágkona mín Arn-
heiður Halldórsdóttir lést þann
31. maí. Vissulega hafði hún lengi
verið nokkuð heilsuveil, en samt
alltaf hress í bragði og áhugasöm
um menn og málefni. Aldrei
heyrðist hún kvarta yfir því hlut-
skipti að vera nánast blind í
nokkur ár, eða yfirleitt kvarta yf-
ir nokkrum sköpuðum hlut. Þó
hlýtur það að hafa verið þung-
bært að geta ekki lengur sinnt
eigin málum og hannyrðunum
sem voru hennar líf og yndi, á því
sviði hafði hún sérstaka hæfi-
leika. Svo var hún afskaplega
áhugasöm um garðinn sinn, sem
vakti athygli allra sem framhjá
fóru. Þar safnaði hún fallegum
steinum og skemmtilegu smádóti
á smekklegan hátt. Áður tíndi
hún þessa fallegu steina upp um
öll fjöll og var sérlega fundvís á
þá.
Þegar móðir þeirra systkin-
anna á Hlíðarenda féll frá, aðeins
rúmlega fertug, voru þau á ung-
um aldri, hún næstelst og hvíldi
ábyrgð og umsjón þeirra að
stórum hluta á hennar herðum.
Slíkt er ekki heiglum hent og
stórt hlutverk fyrir stúlku innan
við tvítugt, hefur krafist mikils
þreks og þrautseigju.
Arnheiður giftist miklum
ágætismanni, Agli Karlssyni.
Þau bjuggu allan sinn búskap á
bernskuheimili hans, Jaðri, þar
sem hún var til dauðadags.
Vinnustaður Egils var í næsta
nágrenni. Þangað áttu margir er-
indi og ósjaldan tók hann menn
með sér heim í eldhús, þar sem
þeim var vel tekið, enda hefur
stór kunningja- og vinahópur
haldið tryggð við Arnheiði síðan
Egill dó fyrir 18 árum. Hún átti
líka trygga vini frá unga aldri
sem hún ræktaði alla tíð góðan
vinskap við. Það var þungbært
áfall fyrir fjölskylduna þegar
Ágústa, elsta dóttir þeirra Egils
lést í slysi fyrir nokkrum árum
frá eiginmanni og fjórum ungum
börnum. Eflaust hefur það líka
ýft upp sárin frá því að missa for-
eldra og unga systur sína sem
einnig dó af slysförum. En harm
sinn bar hún Arnheiður í hljóði
þá sem fyrr.
Eftirlifandi börn þeirra Egils
eru fjögur og eiga stórar og góð-
ar fjölskyldur, eins og elsta dóttir
hennar, Sólveig Kristmannsdótt-
ir, sem hefur verið besta stoð og
stytta móður sinnar alla tíð. Hún
mat það mikils að eiga svo góða
að og njóta einstakrar umhyggju
og alúðar til hinstu stundar.
Blessuð sé minning góðrar
konu, og megi gæfan fylgja fólk-
inu hennar um ókomin ár.
Ragnhildur Kristjánsdóttir.
Arnheiður föðursystir okkar
átti langt líf að baki þegar hún
lést 31. maí. Ekki alltaf blítt líf,
en farsælt, flest var í föstum
skorðum á Jaðri og þétt haldið
utan um fjölskylduna. Arnheiður,
eða Adda frænka eins og við köll-
uðum hana, ól sinn aldur allan á
Eskifirði og hefði eflaust kosið að
þurfa ekki að yfirgefa heima-
byggð sína til þess að kveðja
jarðlífið. Þar var allt hennar.
Adda tilheyrði hópi átta systk-
ina og stórum ættgarði sem
kenndur er við Högnastaði. Þau
systkinin misstu á viðkvæmum
tíma í lífi sínu bæði systur sína
Guðnýju á fermingaraldri og
unga móður sína, Sólveigu Þor-
leifsdóttur, ári síðar. Þau þurftu
mikið að hafa fyrir lífi sínu og til-
veru þar sem bökum var snúið
saman. Faðir þeirra, Halldór
Árnason, afi okkar, var svipmikill
sjómaður og útgerðarmaður og
gerði sitt besta fyrir barnahóp-
inn sinn á erfiðum tímum á með-
an hans naut við. Systkinin báru
ábyrgð hvert á öðru og urðu afar
náin. Adda, sem var næstelst, tók
ung við heimilishaldi og ábyrgð á
yngri systkinunum þar sem hið
yngsta var aðeins þriggja ára
þegar móðurmissinn bar að. Að-
stæðurnar reyndu á þau öll þótt
ekkert þeirra kvartaði, hvorki
fyrr né síðar. Systirin Geirþrúð-
ur Rósa lést haustið 2009.
Það var gott að alast upp á
Hlíðarendanum á Eskifirði, á
æskuslóðum pabba og systkina
hans sem sum bjuggu þar líka
ásamt stórum og lífsglöðum
barnahópi. Milli okkar var og er
sterkur strengur og frændsemin
hefur alla tíð verið okkur dýr-
mæt. Sum úr okkar hópi hafa
kvatt þessa tilveru, aðrir búa enn
heima á Eskifirði, og þótt aðrir
séu fluttir burtu er taugin römm.
Öll komum við heim reglulega,
og rétt eins og að það var mikill
missir að Agli, eiginmanni Öddu,
þá verður Öddu saknað. Minn-
isvarðarnir eru hins vegar marg-
ir og varanlegir, góðar minningar
um þau heiðurshjón munu seint
mást.
Ættingjum og afkomendum,
og sérstaklega frændsystkinum
okkar og fjölskyldum þeirra,
vottum við samúð og vináttu.
Kristín Aðalbjörg,
Halldór, Björn, Sigrún
og Guðmundur.