Morgunblaðið - 06.07.2012, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2012
✝ Jón Elías Lund-berg fæddist í
Neskaupstað 10.
febrúar 1937. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 29. júní
2012.
Jón var sonur
hjónanna Antons
Lundberg verk-
stjóra í Neskaup-
stað, f. 19. júní 1905
í Ólafsvík, d. 28. nóvember 1982 í
Neskaupstað og Sigurborgar
Eyjólfsdóttur húsmóður f. 19.
október 1900 í Sandvík í Norð-
fjarðarhreppi, d. 17. ágúst 1973 í
Neskaupstað. Systkini Jóns:
Kristján Lundberg, f. 19. apríl
1926, d. 18. maí 1989 og Kristín
Lundberg, f. 31. janúar 1930.
Árið 1959 kvæntist Jón eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Mar-
gréti Sigurjónsdóttur, versl-
unarkonu frá Ekru í
Neskaupstað, f. 7. mars 1937,
dóttir hjónanna Sigurjóns Ingv-
arssonar, skipstjóra, f. 30. nóv-
ember 1909, d. 13. febrúar 1996
og Jóhönnu Sigfinnsdóttur hús-
móður, f. 16. febrúar 1916, d. 19.
mars 1993. Börn Jóns og Mar-
grétar: 1) Anton Lundberg, f. 8.
janúar 1958, rafverktaki í Nor-
egi, kvæntur Þóreyju Þorkels-
dóttur skrifstofukonu, f. 30.
ágúst 1964. Þeirra börn: a) Ey-
ingur. Þeirra dóttir Ragnhildur
Jóhanna. c) Gunnar Sveinn nemi
í verkfræði.
Jón nam við Iðnskólann í Nes-
kaupstað og tók sveinspróf í raf-
virkjun árið 1957. Hann starfaði
sem rafvirki hjá bróður sínum,
Kristjáni, og í Danmörku, þar til
hann stofnaði eigið fyrirtæki,
Raföldu hf., 1966 og starfaði við
það óslitið þar til hann lét af
störfum sjötugur, árið 2007. Hjá
Jóni lærðu margir rafvirkjanem-
ar í gegnum tíðina. Meðfram fyr-
irtækisrekstrinum starfaði Jón í
fjölda ára sem tónlistarkennari
við Tónskólann í Neskaupstað
og stjórnaði Skólahljómsveit
Neskaupstaðar. Jón sat í stjórn
Norræna félagsins í Neskaup-
stað, Iðnaðarmannafélags Norð-
fjarðar og Félags rafverktaka á
Austurlandi. Hann var í Menn-
ingarnefnd Neskaupstaðar um
árabil, einnig var hann Rotary-
félagi og var ræðismaður Dana í
nær fjóra áratugi. Tónlistar-
áhugi einkenndi ævi Jóns og lék
hann bæði á harmonikku og
blásturshljóðfæri, var einn af
stofnendum Lúðrasveitar Nes-
kaupstaðar 1954 og lék með
henni í áratugi, eða svo lengi
sem hún starfaði og í ýmsum
danshljómsveitum á yngri árum.
Útför Jóns fer fram frá Norð-
fjarðarkirkju, í dag, 6. júlí 2012,
og hefst athöfnin kl. 14.
veig, nemi í lýsing-
arhönnun, maki
Piero Gangemi,
matreiðslumeistari,
þeirra dóttir: Anna
Pierosdóttir Gang-
emi. b) Unnur Sig-
urborg, nemi í
bókasafnsfræði- og
upplýsingatækni,
maki Johan Wallace
kantor. Þeirra son-
ur Halldór Jóh-
ansson Wallace. 2) Ingvar, f. 17.
mars 1966, hljóðhönnuður, maki
Santia Sigurjónsdóttir, f. 9. sept-
ember 1966. 3) Ragnar, f. 12. maí
1970, fiskeldisfræðingur og sölu-
maður. Barnsmóðir: Arndís
Eiðsdóttir, f. 19. apríl 1970.
Þeirra sonur: Jón Aron Lund-
berg, f. 7. apríl 1994. Eiginkona
Ragnars: Marina Suturina við-
skiptafræðingur, f. 20. sept-
ember 1974. Þeirra börn Tam-
ara Lind og Eldar Leó. Fyrir átti
Margrét dótturina Jóhönnu
Gísladóttur, aðstoðarskóla-
stjóra, f. 15. febrúar 1956, sem
Jón gekk í föðurstað. Hennar
maki Rúnar Laxdal Gunnarsson
stýrimaður: Þeirra börn: a) Kol-
brún Jóhanna, verkfræðingur,
maki Andri Pálsson verkfræð-
ingur. Þeirra synir: Jakob Tumi
og Alexander Ari. b) Margrét El-
ísa, nemi í viðskiptafræði, maki
Arnljótur Ástvaldsson lögfræð-
Elsku Nonni minn er látinn.
Við erum þakklát Guði og for-
sjóninni fyrir að hann fékk að lifa
lífinu frá vordögum lífsins til
haustdaganna og gat fundið frið
og ró í hjartanu þrátt fyrir óvæg-
inn sjúkdóm síðustu árin. Jafnvel í
stríði og stormum hafði hann
ávallt lífsgleðina og bjartsýnina að
leiðarljósi.
Hann var minn besti vinur og
sálufélagi og ég þakka honum af
öllu hjarta samfylgdina í 55 ár og
veit og fann alla tíð að tilfinningar
hans til mín voru þær sömu. Ég
ætla að reyna að tileinka mér lífs-
viðhorf hans og veit að það mun
hjálpa mér best til að sigrast á
sorginni þar til við hittumst á ný.
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín,
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
Nei, nei það varla óhætt er
englum að trúa fyrir þér,
engill ert þú og englum þá
of vel kann þig að lítast á.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Margrét Sigurjónsdóttir.
Nonni Lúmbergs er allur, ótrú-
legt en satt.
Það er mikil gæfa ungs drengs
að alast upp umvafinn tónlist og
ást og að eiga athvarf á rafmagns-
verkstæði.
Þetta þrennt mótaði mig meir
en ég hef sjálfur gert mér grein
fyrir, fyrr en ég fór óhjákvæmi-
lega að hugsa til baka. Núna, að
honum gengnum, get ég játað
margar syndir sem voru flestar á
hans kostnað. Til dæmis get ég
nefnt, að taka í sundur píanó í
öreindir sínar og koma því svo
ekki saman aftur hjálparlaust. Ég
fékk litlar sem engar skammir,
heldur frekar það sem kallað er í
dag „constructive criticism“.
Sennilega langaði hann alltaf til að
gera það sama, því að ég man að
hann hjálpaði mér við að púsla því
saman aftur og að við lærðum
mikið af því báðir. Ég man líka,
þegar að ég og Steini vinur minn
fengum þá frábæru hugmynd að
smíða ljósasjóv fyrir hljómsveitina
okkar 10 og 11 ára gamlir. Við fór-
um niður á verkstæði eina kvöld-
stund og tókum allt sem hönd á
festi þar til úr varð ljósasjóv. Ein-
hverjar hafa afskriftir Raföldu
ehf. þurft að vera vegna þessa.
Það fauk smá í pabba, en eina at-
hugasemd hans var, að dimmerar
voru það dýrasta sem til var á lag-
ernum. Við notuðum eina fimm
eða sex og ég man að við skömm-
uðumst okkar mikið og föttuðum
að fönnið er ekki alltaf ókeypis.
Verkstæðið var líka sportvöru-
verslun sem Mamma rak og þarna
var einnig til húsa danska konsú-
latið í Neskaupstað.
Seinna í lífi mínu kom þetta allt
saman mér skemmtilega vel. Ég
spilaði í hljómsveit, þó að ég hafi
aldrei náð þeim hæðum sem pabbi
og hans félagar náðu á sínum
sokkabands- og síldarárum.
Skiptandi sinni hljómsveit í tvennt
í brælum, og seljandi sama mið-
ann tvisvar til þrisvar, því að það
var hleypt inn að framan og hent
út að aftan. Einnig grúskið í græj-
um og að lóða snúrur og að skrá-
setja söguna með hljóðupptökum.
Þetta hef ég allt frá honum.
Með stóran hnút í maganum
(þann sama og eftir að ég fokkaði
upp píanóinu góða), vegna kom-
andi jarðarfarar hans sjálfs,
gleymi ég aldrei þegar við sátum
tveir saman eftir erfiða jarðarför
og hann sagði við mig: „Veistu
Ingvar að þegar að ég er í jarð-
arförum hugsa ég bara um góðu
stundirnar, og á jafnvel erfitt með
að skella ekki uppúr“.
Þrjóska og þolinmæði voru
næst bestu kostir pabba. Þeir
nýttust honum jafn vel í bilanaleit
og í tónlistarkennslu, og sennilega
flest öllu öðru líka. En glaðværðin
og bjartsýnin voru og eru alltaf
hans bestu kostir. Það deila engir
um sem hann þekkja.
Á sínum efri árum glímdi hann
við hinn illvíga sjúkdóm alzheim-
er, og tæklaði hann eins og honum
var einum lagið: „Ingvar! Á ég
þennan jakka? Best að bera það
undir yfirvaldið.“ Sem að sjálf-
sögðu var hún móðir mín, Margrét
Sigurjónsdóttir, sem var hans
stoð og stytta í gegnum lífið.
Mamma! Ég veit að þú saknar
hans tíu sinnum meira en ég.
Einu lokaorðin sem koma upp í
hugann núna eru stolin frá Bjössa
heitnum á Bakka: Eftir að hafa
haldið hátt í klukkutíma lofræðu
um Ragga, mág hans pabba, þá
sagði hann um Stínu frænku: „Já
Stína alveg rétt! Hún Stína! Hún
er bara frábær! „You had to be
there!“.
Ég segi svo sannarlega það
sama: Elsku pabbi! Þú ert bara
frábær!
Ingvar Lundberg.
Margs er að minnast nú þegar
elsku pabbi minn er horfinn frá
okkur, en ljúfmennska, glaðværð,
hjálpsemi og dugnaður var honum
allt í blóð borið og einkenndi ævi
hans.
Pabbi var í raun stjúppabbi
minn en ól mig upp sem sína eigin
dóttur frá því ég var á fyrsta ári og
var mér ósegjanlega góður og ég á
honum svo ótal, ótal margt að
þakka. Fátt gladdi hann jafn mik-
ið og lítil börn og dýravinur var
hann líka. Í eitt af fáum skiptum
sem pabbi reiddist við mig hafði
ég tekið egg úr þrastarhreiðri í
garðinum og ætlað að skoða, en
það brotnaði í lófa mínum, pabba
til mikils angurs. Enda voru fugl-
arnir jafnan öruggir í garðinum
hans og fuglahúsinu því neðst á
trjábolnum kom hann fyrir hug-
vitssamlegri kattahindrun þrátt
fyrir vináttuna við kisu. Það var
árvisst gleðiefni hans að fylgjast
með hreiðurgerð þrastanna og
umönnun unganna.
Pabbi hafði gaman af að segja
skemmtilegar sögur af samferða-
mönnum, bæði látnum og lifandi
og í gegnum þær tengdist maður
fólki í fortíð og samtíð. Stundum
voru þetta nokkurs konar dæmi-
sögur og stundum sögur af
hnyttnum tilsvörum fólks, alltaf
sagðar í góðri meiningu, til að
létta lund og skapa góða stemmn-
ingu. Hin seinustu ár, þegar heila-
bilun var farin að hrjá pabba
minn, hélt hann áfram að segja
okkur sögurnar sínar af sömu
kímni og fyrr og með því létti hann
nokkuð af okkur sorginni yfir
þessum leiða sjúkdómi.
Það er sárt að missa þennan
góða mann sem var að mörgu leyti
svo ólíkur þeim tíðaranda sem nú
er á Íslandi. Það var svo fjarri
honum að svíkjast um eða svindla
eða vaða yfir annað fólk á nokkurn
hátt. Þvert á móti vildi hann öllum
vel og tók sjálfur á sig áföllin sem
yfir dundu.
Pabbi var mikill verkmaður og
þó ég hafi eðlilega ekki erft þá eig-
inleika hans sagði hann mér að
það sæist ekki á verkunum hve
fljótir menn væru að vinna þau,
heldur hvernig þau væru unnin og
vildi að við systkinin ynnum verk-
in okkar af vandvirkni og sam-
viskusemi. Því miður var ver-
klægnin eitt það fyrsta sem gaf sig
þegar sjúkdómurinn gerði vart við
sig og það var honum erfitt: Þrátt
fyrir það var góða skapið og glað-
værðin, sögurnar og tónlistin enn
til staðar, allt fram á síðasta dag.
Það finnst mér eitt það
aðdáunarverðasta í fari hans, að
gera sér grein fyrir sjúkdómum
en hafa samt vit á að vera glaður
og kátur er mikil viska. Það sem
var honum mikilvægast í veikind-
unum var að hafa mömmu, sem
var honum allt, alla tíð. Hann var
skotinn í henni frá því þau voru
bekkjarsystkin í barnaskóla og
hún gerði allt sem hún gat til að
honum liði vel í veikindunum.
Megi gleðin sem fylgdi honum
vera henni styrkur í sorginni.
Jóhanna Gísladóttir.
Elsku afi minn.
Ég er svo heppin að vera skírð í
höfuðið á ykkur ömmu. Ég er stolt
af því að vera nefnd eftir jafn góðu
og duglegu fólki. Á svona stundu
óskar maður þess heitt að það sé
eitthvað betra, eða að minnsta
kosti jafn gott, sem að bíður hin-
um megin, þar sem allir eru heil-
brigðir og líður vel. Ég ímynda
mér að þar sitjir þú með bros á vör
og spilir á harmonikkuna og haldir
uppi fjörinu á meðan allir syngja
með. Þess á milli segirðu hlæjandi
skemmtilegar sögur af fólkinu
þínu og splæsir kannski í einn
fimm aura brandara.
Elsku besti af minn, þú varst
skemmtilegur, duglegur, heiðar-
legur og hjartahlýr húmoristi.
Virkilega góður maður og þannig
mun ég alltaf muna eftir þér.
Margrét Elísa
Rúnarsdóttir.
Elsku afi.
Ég á margar skemmtilegar
minningar af þér. Að spila á nikk-
una, að segja sögur eða að kjá
framan í minnstu börnin. Mér eru
líka minnisstæð öll skiptin sem við
hittumst á lúðrasveitamótum og
hittingum og hversu montin ég
var af afa mínum sem stjórnaði
stórri og flottri lúðrasveit. Mér
þykir ofsalega vænt um að þið
amma hafið komið og heimsótt
okkur í tvígang til Svíþjóðar. Þó
það væri erfitt að sjá hvernig sjúk-
dómurinn ágerðist var samt svo
gott að fá ykkur og finna að húm-
orinn og gleðin voru enn til staðar.
Þú varst góður maður og afi.
Kolbrún Jóhanna
Rúnarsdóttir.
Fallinn er frá besti vinur, Jón
Elías Lundberg. Vinátta okkar
Nonna, eins og hann var ávallt
kallaður, hófst snemma eða þegar
við vorum ungir drengir austur á
Norðfirði.
Nonni átti heima á Gilsbakka
sem stóð við Neðri götu (Stand-
götu) og ég í húsinu fyrir ofan
Franskamel sem stóð við Efri
götu (Hlíðargötu). Ég man eftir
afmælisboði hjá Nonna og var af-
mælisgjöfin kramarhús af kónga-
brjóstsykri sem keyptur var í Sæ-
mundarbúð fyrir 20 aura. Seinna
man ég eftir róðri út á Hallsbót
þar sem lögð var lína, en þegar
fara átti að draga leit illa út með
veður svo afi minn, Kalli gamli,
sem kom með okkur Nonna,
heimtaði að hafa fjórar árar um
borð en aðeins höfðu verið tvær
þegar línan var lögð. Þegar línan
hafði verið dregin var komið
vonskuveður og stóð vindurinn út
fjörðinn. Það tók okkur þrjá
klukkutíma að berjast á móti vind-
inum inn fyrir Eyrina og hefði get-
að farið illa ef árarnar hefðu ekki
verið fjórar. Þessa sögu rifjaði
Nonni oft upp með mér. Seinna
unnum við saman í beitningar-
skúrnum hjá Stebba Höskuldar,
þar sem pabbi Nonna var meðeig-
andi að M/b Björgvin. Þar var
stokkað upp og beitt í bala, farið út
á fjörðinn á skektu sem þar var
bundin við bryggjuna og síðast en
ekki síst hlustað á landformann-
inn, Höskuld Stefánsson, leika af-
bragðsvel á harmonikku. Þar
vaknaði áhugi á músík sem fylgdi
Nonna æ síðan. Fyrst á nikkuna,
síðan í Lúðrasveit Neskaupstaðar,
fyrst sem óbreyttur liðsmaður og
síðan stjórnandi sveitarinnar í
mörg ár og svo með HG-sextett-
inum, en þar spilaði Nonni bæði á
harmonikku og básúnu.
Ég spilaði með Nonna bæði í
Lúðrasveit Neskaupstaðar og
HG-sextett. Þessi ár eru sérstak-
lega ánægjuleg í minningunni.
Haldnir voru hljómleikar víða um
Austurland, á vegum lúðrasveitar-
innar og á eftir spilaði HG-sextett
fyrir dansi. HG-sextett var fast-
ráðinn til að spila á dansleikjum
fyrst í Félagslundi á Reyðarfirði í
tvö sumur, svo Valhöll á Eskifirði
og síðast í Egilsbúð í Neskaup-
stað. Oftast komu milli þrjú og
fjögur hundruð manns á þessar
dansskemmtanir og var mikið
fjör. Ég minnist þess þegar Nonni
og Gréta byggðu hús sitt að Mela-
götu 1. Þá var kallað í vini og
vandamenn til að hjálpa við að
steypa upp húsið.
Nonni og Gréta ráku Raföldu
hf. rafmagnsverkstæði og raf-
tækjasölu í Texas í um fjörutíu ár.
Nonni var hvers manns hugljúfi,
greiðvikinn og glaður og alltaf
með skemmtilegar sögur eða
brandara á takteinum. Gott var að
koma á Melagötuna og heimsækja
Nonna og Grétu, móttökurnar
eins og á dönskum herragarði.
Nonni átti bát sem hét Leikur.
Margar sjóferðir voru farnar á
Leik, út á flóann eða yfir í Hellis-
fjörð. Gréta sá um að taka með
kakó og kökur.
Ég minnist ánægjulegra
stunda með þeim hjónum á Kanarí
nú í vetur og ferðar til Neskaup-
staðar í maí sl.
Nonni minn, þín verður sárt
saknað en minningin um góðan
dreng lifir.
Við Eileen og fjölskylda vottum
Grétu, börnum, barnabörnum,
mökum og öðrum ættingjum, okk-
ar dýpstu samúð. Megi góður guð
styrkja ykkur og styðja.
Jón Ísfeld Karlsson.
Jón Elías Lundberg
Atvinnuauglýsingar
Tokyo Sushi
Tokyo Sushi í Glæsibæ vantar duglega og
ákveðna vaktstjóra. Þurfa að hafa ríka
þjónustulund og gaman af fólki. Sendu
upplýsingar og mynd á tokyo@tokyo.is
Raðauglýsingar 569 1100
Tilkynningar
BORGARTÚNI 12-14 - 105 REYKJAVÍK - SÍMI 411 1111 - MYNDSENDIR 411 3071
Óveruleg breyting á
aðalskipulagi Reykjavíkur
2001-2024
Miðsvæði (M9) við
Vesturlandsveg - Korputorg
BorgarráðReykjavíkurhefursamþykkttillöguaðbreytingu
á aðalskipulagi Reykjavíkur 2001-2024 varðandi
starfsemi á miðsvæði M9.2 við Blikastaðaveg. Breytingin
felur í sér að heimil verði fjölbreyttari atvinnustarfsemi á
svæðinu, s.s. vörugeymslur og netþjónabúa (gagnaver),
auk verslunar og þjónustu. Breytingartillagan nær til
kafla um miðsvæði í Greinargerð I. Sjá nánar um tillögu
á vef skipulags- og byggingarsviðs Reykjavíkurborgar,
skipbygg.is.
Aðalskipulagstillagan hefur verið send Skipulagsstofnun
til staðfestingar, skv. 2. mgr. 36. gr. skipulagslaga nr.
123/2010 um óverulegar breytingar á aðalskipulagi.
Skipulagsstjórinn í Reykjavík.
Reykjavíkurborg
Skipulags- og byggingarsvið
Félagsstarf eldri borgara
   

           


  

 


    !"
  # $# %!  "  &!'   & !"
 $ $# ()*  &!' +""    ,
+"'    '*"" -& *" . )  $ $#
/  " +" + 0*"  "   1 " 
   

 
  2   $ ) 3+"  & '  + ,*  4  5"  + "+    
  ,+""* + 6 1 7 +  8* + 9  '  : "  ;+  < 7  + ""
==.
 
 

  0>    .#   ""   
 *   $
 

  !"  : " '+  = # ,    +   <  " +" <+    "  1  ""  +  
) " +"  =  ) 
#    "  6+ "  
 ;*" !  # 
9! ""!  
$


%  0>  *" +  = )" " 
"  "" .$ )     !  +
$

 
&
'  0>  *" + " "" +"
+" 9" !  $ $#