Morgunblaðið - 15.08.2012, Blaðsíða 23

mín, kunni að gefa, kunni að vera
blíð, kunni að hlusta og kunni að
stjórna sínu fólki með mjúkri
hendi.
Alla mína barnæsku kom ég til
þeirra ömmu og afa í Gautlandið,
allavega einu sinni í viku og þaðan
á ég margar góðar minningar. Í
Gautlandinu heyrði ég fyrst í Rás
2 í eldhúsinu með ömmu, fékk allt-
af sykur á cheeriosið mitt og mátti
máta fínu skartgripina hennar.
Mér fannst gaman að horfa á
hendurnar hennar ömmu en hún
var með langa og fallega fingur.
Það var gaman að sjá hvernig hún
vann og hversu vel hún kunni til
verka.
Á uppvaxtarárum mínum var
hún há, limalöng og með dökka
fallega húð sem lyktaði alltaf vel.
Við mamma bökuðum alltaf
lagkökuna með ömmu fyrir jólin.
Síðan voru við alltaf saman á að-
fangadag fyrst í Gautlandinu, svo í
Dísinni og núna síðustu árin
heima hjá mér og Hilmari í Foss-
voginum.
Mér er minnisstætt þegar
amma og afi komu og gistu hjá
okkur í Dísinni þegar mamma og
pabbi fóru erlendis. Ég var þá að
hefja unglingsárin. Eftir kvöld-
matinn sögðu þau mér ógleyman-
legar sögur frá æskuárum sínum,
sem og hvernig þau kynntust og
hversu snúið þetta hafi verið á
þeim tíma.
Eftir að ég varð sjálf móðir
vandi ég komur mínar til þeirra
reglulega. Amma var einstaklega
barngóð og ótrúlegt hvað hún var
minnug. Hún mundi allt frá barn-
æsku barna sinna. Það var gaman
að heyra hana lýsa öllu, allt frá
fæðingu barna sinna og gefa góð
ráð og ekki vantaði ástina og
hlýjuna sem streymdi frá henni.
Ömmu var mikið í mun að segja
frá æsku sinni og var alltaf dugleg
að deila minningum sínum, sem
við munum bera áfram til kom-
andi kynslóða.
Amma var svo sniðug, hún
vandi eldri dóttur mína á að fá
súkkulaðirúsínurnar í skál sem
beið hennar þegar við komum í
heimsókn. Hún kunni leiðina að
hjartanu, enda elskuð fyrir rjóma-
sósurnar sem og aspassúpuna
sem hún gerði fyrir alla fjölskyld-
una á annan í jólum í ára raðir.
Við mamma og amma náðum
allar þrjár að verja tíma saman
einu sinni erlendis í kvennaferð.
Amma og mamma komu með
Oddfellow til Kaupmannahafnar
árið 2001 og ég frá Svíþjóð þar
sem ég var búsett. Amma spurði
mig hvaða hring ég væri komin
með á fingurinn, en það var trúlof-
unarhringur sem ég var nýbúin að
setja upp og ekki farin að segja
neinum frá.
Amma var elskuð í Oddfellow
eins og alls staðar þar sem hún
kom enda sýndi hún öllum áhuga
og mikla hlýju og passaði sig alltaf
að skilja ekki neinn útundan.
Allar sumarbústaðaferðirnar,
afmælin, jólin og áramótin, allar
stærstu stundirnar í lífi mínu hafa
amma og afi verið með mér. Ég á
eftir að sakna þeirra, en um leið er
ég þakklát fyrir allar góðu
minningarnar.
Takk fyrir allt elsku amma mín
– Kysstu afa frá mér.
Þín,
Bryndís.
Kveðja frá systkinum
Til foldar er hnigin að feðranna gröf
nú fær hún að hvílast, án hindrana og
töf,
því dagsverki er lokið, hún lýðnum var
ljós
og lofsæk er minning, sér verðskuldar
hrós.
Hún safnaði í kornhlöður dyggðum og
dáð
því dæmi hún gefur, þó verði ekki
skráð.
En drottin þau metur að verðleikum
víst
þeim veiku og hrumu hann gleymir æ
síst.
Farðu nú vel, og flestir þín spor
feta víst ættu, ef brysti ei þor
því sál þín var heilbrigð sem svífur í
geym
og sælt er að vera nú loks komin
heim.
(Höf. Jóhann B Snæfeld)
Ólafur Bjarni, Bjarni,
Elísabet, Diljá Sjöfn
og Haukur.
Þær eru líkar í minningunni,
Bína og mamma, hávaxnar og
bjartar á svip. „Það er Kortsætt-
arsvipurinn,“ myndu þær segja
glottandi en það var ekki skyld-
leikinn úr Kjósinni heldur Guðný
Kristjánsdóttir vinkona þeirra á
Ísafirði sem leiddi þær saman.
Þær voru um tvítugt þegar ævi-
löng vinátta hófst.
Bína og Villi og börnin Hjörtur
og Bettý, áttu eftir að verða fastur
þáttur í uppvexti okkar systra. Við
gistum hjá þeim þegar mamma
fór með pabba í siglingu, þau
kenndu okkur að afgreiða í búð og
gáfu okkur pólitíkina beint í æð
þegar við unnum fyrir Alþýðu-
flokkinn í kosningum.
Bína og mamma þekktu sögu
hvor annarrar betur en nokkur
annar. Stundum var talað í hálfum
hljóðum en þær gátu líka hlegið að
afskiptasemi stórveldanna mæðra
sinna og nefnt þær fullum nöfn-
um, Ingigerði og Ísafoldu.
Mamma kynntist pabba á Gull-
fossi árið 1950 í siglingu milli Bor-
deaux og Casablanca. Hún var
hálf feimin að kynna nýja mann-
inn fyrir vinum sínum en varla
höfðu pabbi og Villi tekist í hendur
þegar þeir smullu saman, stýri-
maðurinn og prentarinn. Vinkon-
urnar voru orðnar að vinahjónum.
Augljósi samnefnarinn var jafnað-
arhugsjónin en engan veginn sá
eini. Pabbi hafði siglt um heimsins
höf en það voru Bína og Villi sem
kynntu hann fyrir landinu okkar.
Um helgar var farið í útilegur; á
meðan karlarnir renndu fyrir sil-
ungi héldu vinkonurnar sig við
tjaldið og fóru á trúnó. Margt var
ofar barnslegum skilningi en allt
lagði grunninn að forvitni okkar
um mannlífið og pólitíkina sem lif-
að hefur síðan.
Við ólumst upp við öryggi þar
sem allt var á sínum stað. En svo
breyttist margt þegar pabbi dó
sumarið 1972 og mamma varð
ekkja aðeins 49 ára gömul. Vinátta
Bínu og Villa er það sem stendur
upp úr frá þeim árum. Ekki bara
gagnvart mömmu heldur nutum
við stelpurnar áhuga þeirra, um-
hyggju og hlýju.
Við flugum úr hreiðrinu og nýr
kafli hófst í lífi allra. Bína og Villi
hættu verslunarrekstri og vinkon-
urnar unnu saman hjá Trygginga-
stofnun. Þær sóttu fundi í Oddfel-
low og oft var slegið saman í
kvöldmat á föstudögum.
„Þið eruð stelpurnar okkar,“
var viðkvæði Bínu eftir að mamma
dó 2001. Ótaldar stundir í stofunni
þeirra Villa voru skemmtilegar og
nærandi. Við vorum velkomnar í
jólaboð fjölskyldunnar að
ógleymdum afmælisdögum þar
sem háaldraður ættgarður Villa
mætti í kaffi.
Bína var vinkona mömmu og
mamma okkar um leið. Hún brá
upp mynd af mömmu sem þeirri
ungu konu sem hún einu sinni var
og ræddi hispurslaust um sorgir
sem mamma hafði sjálf þagað um.
Þannig raðaðist púsluspilið sam-
an.
Bína var óvenju hlý og æðru-
laus manneskja. Barn að aldri beið
hún árum saman eftir því að móðir
hennar sneri heim af berklahæl-
inu. Móðurmissirinn hefur líklega
gert Bínu næma fyrir þeim sem
fundu fyrir einsemdinni í hjart-
anu. Hún skynjaði það sem bærð-
ist í okkur áður en við gátum sett
orð á það sjálfar. Oftar en ekki var
hún akkeri í lífi okkar.
Nú er hún búin að kveðja en
hún skildi okkur eftir í góðum
málum. Í minningunni lifir fyrir-
myndin Bína og tengslin við af-
komendur hennar halda áfram.
Erla og Sigríður
Sigurðardætur.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. ÁGÚST 2012
Elsku vinur
minn. Þegar ég
heyrði það að þú værir farinn
frá okkur fann ég til í hjartanu.
Mig langar að skrifa þér nokkur
orð og þakka þér fyrir að hafa
verið í lífi mínu og dóttur minn-
ar í þessi 16 ár sem við höfum
þekkst. Þú varst mér og henni
alltaf góður. Hún kallaði þig
Ingólf afa og þið voruð miklir
vinir. Oft brölluðuð þið margt,
fóruð í bíltúra og þú dekraðir
við hana, gafst henni allskonar
dótarí. Hún kunni svo sem alveg
á þig og þú ekki lengi að gefa
eftir og gefa henni það sem
hana langaði í því þú sagðir allt-
af að þú værir hálfgerður afi
hennar. Henni fannst það alltaf
voðalega spennandi að þú skyld-
ir segja það að þú værir afi
hennar.
Elsku Ingólfur minn, mig
langar að þakka þér fyrir þau
ár sem ég þekkti þig, þú varst
yndislegur maður, trúr og
hjartagóður maður, talaðir aldr-
ei illa um aðra og vildir öllum
vel, þú varst alltaf tilbúinn að
veita hjálp ef fólk þurfti á henni
að halda. Ég á margar góðar
minningar með þér, síðast bara
þegar þú komst til mín með
mömmu, þið fenguð ykkur bíl-
túr í sveitina. Mér brá bara
þegar ég sá þig því þú leist svo
vel út, brúnn og reffilegur, og
ég hafði orð á því við þig hvað
þú litir vel út sagði við þig „váá,
þú ert bara töffari“, sem þú
varst og þú sagðir „takk fyrir
það“ og brostir.
Ég vill þakka þér, elsku vin-
ur, fyrir að vera svona góður við
mömmu mína því þú varst einn
sá besti vinur sem hún átti, hún
sagði alltaf að þú værir heið-
arlegur maður og sinn besti vin-
ur. Núna er hún búin að missa
sinn besta vin.
Elsku Ingólfur minn, ég bið
þig að vaka yfir mömmu og
hjálpa henni yfir þá sorg sem
hún gengur í gegnum núna (því
ég veit, vinur minn, að þú gast
ekki meir). Núna finnur þú ekki
lengur til í höfðinu þínu, þú ert
laus við þjáningar þínar.
Ég kveð þig, elsku vinur, og
platafi (eins og þú sagðir) dótt-
ur minnar með mikilli sorg og
mundu eitt, elsku vinur, ég
kveiki á kerti fyrir þig hjá
myndinni af þér sem ég er með
á hillunni þar sem myndin af
pabba mínum er, þar set ég
mynd af þér líka því þú varst
hluti af fjölskyldu minni í 16 ár.
Góða ferð, elsku Ingólfur
minn, og guð geymi þig ávallt
og minningar mínar geymi ég í
hjarta mínu um ókomna tíð.
Takk fyrir að vera til, kæri vin-
ur.
Kæra fjölskylda, ég vill votta
ykkur mína dýpstu samúð og
Guð veri með ykkur.
Elsku vinur.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Kveðja,
Helga Guðfinnsdóttir
Það var mér mikið áfall að
frétta að Ingólfur væri dáinn.
Þótt samband okkar hafi verið
slitrótt síðustu árin, þar sem
ferðum mínum til Íslands fækk-
aði, þá var svo gott að vita af
Ingólfur Pálsson
✝ Ingólfur Páls-son fæddist í
Reykjavík 13. apríl
1954. Hann lést 31.
júlí síðastliðinn.
Útför Ingólfs fór
fram frá Kópavogs-
kirkju þriðjudaginn
14. ágúst 2012.
honum heima á
klakanum, enda
þarf ekki alltaf
samfundi til að
halda tengslum.
Þegar ég hugsa
til Inga núna, birt-
ast hlýjar og
skemmtilegar
minningar frá
heimsókn hans til
Austurríkis fyrir
þrettán árum. Þar
stendur hann ljóslifandi fyrir
mér á flugvellinum í Vínarborg,
hávaxinn, grannur, hárprúður,
og með þessi skínandi bláu augu
sem ekki leyndu kímnigáfunni.
Hann kveikti sér í sígarettu og
labbaði hægt og rólega á eftir
okkur, enda ekki ástæða til að
flýta sér.
Hann ætlaði nefnilega að
dvelja hjá okkur í einn mánuð.
Sá tími leið þó sem hendi væri
veifað.
En þótt tíminn væri knappur
til að sinna honum yfir miðja
vikuna, þá gerðum við margt
skemmtilegt saman yfir helg-
arnar. Okkur þótti meðal ann-
ars við hæfi, að sýna Íslend-
ingnum almennilegan
austurrískan fjallaskála. Til
þess þurftum við að ganga upp
bratta leið milli hárra hvítra
kletta. Ingi var greinilega engin
fjallageit, og af augnaráði hans
mátti lesa að hann hefði ekkert
haft á móti léttari skemmtun á
laugardegi. En með hverju
skrefi birti yfir manninum.
Hann fór mörgum orðum um
fegurð náttúrunnar og var þó
ekki þekktur fyrir ræðuhöld.
Þegar hann var kominn á
leiðarenda í 1800 metra hæð,
geislaði hann allur. Aldrei fyrr
hafði hann náð í slíka hæð fyrir
eigin afli.
Þegar við fórum í bátsferð
um Melk, Wachau og Dürnstein
viku seinna, sem endaði með
mikilli göngu, var hann orðinn
hinn vaskasti til gönguferða og
fylgdu fleiri slíkar í kjölfarið
bæði innan Vínar og utan.
Allan þennan tíma var Ingi
hinn besti gestur, rólegur að
eðlisfari, skemmtilegur í sam-
ræðum og ánægður og þakk-
látur öllu því sem hægt var að
gera saman.
Handlaginn var hann með
eindæmum, sem sannaðist best í
því, að þegar ég einn daginn
kom heim úr vinnu, var hann
búinn að breyta og endurbæta
allt eldhúsið okkar. Allar götur
síðan hef ég notið eldhúsverk-
anna og fundið hverja stund
fyrir þakklæti í hans garð fyrir
það góða starf sem hann þar
vann.
Þegar svo Ingi hélt heim til
Íslands, hafði hann sem fjöl-
skyldumeðlimur orðið mér að
einstæðum vini, og ávallt þegar
haldið var „heim“ á sumrum
hittumst við eins oft og tæki-
færin leyfðu.
Nú hefur Ingólfur kvatt
þennan heim og það er átak-
anlega sárt og sorglegt og skil-
ur eftir tóm sem verður ekki
fyllt.
Við vottum syni hans og eft-
irlifandi systkinum innilega
samúð.
Eleonore Guðmundsson
og Magnús Kiljan Hlynsson
Vínarborg.
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
✝
Móðir okkar og stjúpmóðir,
GUNNLAUG HANNESDÓTTIR,
Sléttuvegi 13, Reykjavík,
lést laugardaginn 11. ágúst á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Sigríður Karlsdóttir,
Ragnhildur Guðrún Karlsdóttir,
Jóhanna Karlsdóttir,
Ingibjörg Karlsdóttir,
Guðmundur Karlsson,
Garðar Karlsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
FLOSI JÖRGENSSON,
Hamrahlíð 7,
Vopnafirði,
lést á legudeild Sundabúðar, Vopnafirði,
sunnudaginn 12. ágúst.
Útförin fer fram í Vopnafjarðarkirkju laugardaginn 18. ágúst
kl. 14.00.
Helga Ólafsdóttir,
Sunneva Flosadóttir, Sigurður Steinar Sigbjörnsson,
Sölvi Flosason, Sigurbjörg Halldórsdóttir
og barnabörnin.
✝
Móðir mín, amma og langamma,
HELGA M. PÁLSDÓTTIR,
Lindasíðu 2,
Akureyri
lést fimmtudaginn 9. ágúst.
Útförin fer fram frá Glerárkirkju mánudaginn
20. ágúst kl. 13.30.
Gunnhildur Ásgeirsdóttir, Þorgrímur G. Jörgensson,
Helga Margrét Helgadóttir, Ómar Örn Magnússon,
Sara Helgadóttir, Birgir Örn Guðjónsson
og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur sonur okkar, bróðir og mágur,
BJÖRGVIN ÞÓR KRISTJÁNSSON,
lést á lungnadeild Landspítalans
miðvikudaginn 8. ágúst.
Útför hans fer fram í Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 17. ágúst kl. 15.00.
Kristján Arngrímsson,
Anna Dís Björgvinsdóttir,
Bryndís Kristjánsdóttir, Valdimar Leifsson,
Arna Kristjánsdóttir,
Sjöfn Kristjánsdóttir, Jón Þór Einarsson,
Snorri Kristjánsson, Lily Hernandez,
Anton Ísak Sigurðsson, Margrét Erla Finnbogadóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
DAGMAR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Jaðri,
Ólafsvík,
lést sunnudaginn 12. ágúst.
Útförin fer fram frá Ólafsvíkurkirkju
föstudaginn 24. ágúst kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Guðmundur Bergþórsson, Matthildur K. Friðjónsdóttir,
Þorsteinn Bergþórsson,
Ásdís U. Bergþórsdóttir, Helgi Kr. Gunnarsson,
Hrönn Bergþórsdóttir, Björgvin Ármannsson,
Freyja E. Bergþórsdóttir, Þórarinn S. Hilmarsson,
Björk Bergþórsdóttir, Guðni Sigurðsson,
Aron K. Bergþórsson, Kristín B. Karlsdóttir,
Jóhanna Bergþórsdóttir.