Morgunblaðið - 15.08.2012, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 15.08.2012, Blaðsíða 24
24 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. ÁGÚST 2012 Emil Vilhjálmsson var vinnu- félagi minn á Trésmiðjunni Borg í hartnær þrjá áratugi. Við lærð- um hjá sama meistaranum, Ísak Árnasyni á Sauðárkróki og vor- um ósjaldan saman í verki eftir að hann kom til starfa á „Borg- inni“. Emil var þrekmikill, úthalds- góður og rómsterkur. Á yngri árum stjórnaði hann m.a. vinnu- flokki sem byggði útihús til sveita. Einnig var hann á sjó á tímabili. Þótt hann hafi orðið fyrir óhöppum og slysum í gegn um tíðina stóð hann alltaf sína plikt, hvar sem hann var í vinnu, hvort heldur á sjó eða landi, þrátt fyrir þrautir og vanlíðan sem af þeim hlutust og hann bjó við alla tíð. Hann var einstaklega dug- Emil V. Vilhjálmsson ✝ Emil Vil-hjálmur Vil- hjálmsson var fæddur í Reykjavík 29. desember. 1944. Hann lést 3. ágúst 2012. Jarðarför Emils fór fram frá Sauð- árkrókskirkju 11. ágúst 2012. mikill til allra verka og var gjarnan val- inn til að leysa smíðaverkefni sem kröfðust útsjónar- semi og áræðni. Hann gekk ein- beittur að hverju verki og hugsaði gjarnan um mögu- lega lausn á flókn- um viðfangsefnum að loknum vinnu- degi. Trúmennska og ósérhlífni eru þau orð sem í mínum huga lýsa Emil Vilhjálmssyni best. Hann varð nýlega að hætta störfum, vegna heilsubrests. Þó er fráfall hans óvænt og ótíma- bært. Honum reyndist erfitt að sætta sig við að heilsan leyfði ekki að hann héldi áfram að vinna, hann sem þekkti ekki annað, alinn að nokkru upp hjá vandalausum og hafði unnið hörðum höndum frá blautu barnsbeini. Ekki er sama gæfa eða gjörvi- leiki. Það sannaðist á Emil eins og fleirum. Honum var margt vel gefið, en hann bar ekki gæfu til að njóta sem skyldi. Þrátt fyr- ir þá mörgu góðu kosti sem hann var búinn, varð hann að lúta ægivaldi Bakkusar, sem reyndist honum harður húsbóndi og dýr- keyptur félagsskapur. Alkóhól- isminn svipti hann ýmsu því sem okkur þykir dýrmætast í lífinu og hann átti oft í erfiðri baráttu við sjálfan sig þótt hann kvartaði ekki. Það var ekki hans stíll. Aldrei heyrði ég Emil tala illa um nokkurn mann, en hann hafði auga fyrir hinu spaugilega og gat gert góðlátlegt grín að náunganum ef svo bar undir. Hann bjó yfir miklu líkamlegu þreki, góðri greind og næmi fyr- ir blæbrigðum málsins. Hann kunni að meta skáldskap og var vel heima í bókmenntum tutt- ugustu aldarinnar. Hann velti oft fyrir sér dýpri merkingu hlutanna og rökum tilverunnar. Hann var einnig hrifnæmur og gat á góðri stundu flutt ljóð og lausavísur ýmissa höfunda með þeim hætti að eftirminnilegt er þeim sem á hlýddu. Með Emil Vilhjálmssyni er genginn góður drengur, sem setti svip sinn á mannlífið á Króknum. Með eftirsjá og samúðar- kveðjum til aðstandenda. Bragi Skúlason. Ég vil minnast Heidi Jaeger Grön- dal nú, sérstaklega vegna þess að ég hefði viljað skrifa eftir mann hennar, Benedikt Gröndal, sem lést fyrir nokkrum árum. Heidi mun ég hafa hitt þegar ég var um 19 ára, kringum 1971. Þá bjó móðir mín, Amalía Líndal, sem var líkt og hún einnig frá Bandaríkjunum, í Mávahlíð í Reykjavík, í grennd við Heidi. Er ég heimsótti mömmu benti hún mér á að heilsa upp á þessa nýju vinkonu sína meðal amer- Heidi Jaeger Gröndal ✝ Heidi JaegerGröndal fædd- ist árið 1922 í Berl- ín. Hún lést á hjúkrunarheim- ilinu Eir hinn 22. júlí sl. Útförin hefur farið fram í kyrr- þey að ósk hennar. ískra eiginkvenna á Íslandi, og ég gerði svo. Heidi tók mér hlýlega, svo og synir hennar tveir er þar voru. Hún kom mér fyrir sjónir sem opin og metnaðarfull am- erísk menntakona af miðstéttartaginu; og með þýskulegum keim, að því er ég ímyndaði mér. Við ræddum um náttúruna í Bandaríkjunum, og ég man sér- staklega eftir að hún sagði, að svo auðvelt væri að matreiða villta skelböku þar, að það mætti skella henni lifandi beint í pottinn! Syn- ir hennar tveir voru mælskir og var annar þeirra á náttúrufræði- braut og hugði á læknanám. Fað- irinn og yngsti sonurinn voru fjarri þá. Heidi hafði lesið bókina hennar mömmu, Ripples from Iceland, frá 1962; sjálfsævisögulega land- kynningarbók, og sagði að sér fyndist mamma spretta helst til mikið úr spori í henni. En mamma fjallaði þar m.a. mikið um ameríska eiginkvenna- klúbbinn á Íslandi. Einnig mun Heidi hafa þekkt til landkynningartímaritsins um menningarmál er mamma gaf út á ensku 1967-1970. Ég heimsótti Heidi og fjöl- skylduna tvisvar þá, en saknaði þess nokkuð síðan að fundum okkar bar aldrei saman aftur. Mun það hafa verið af því hún dvaldist upp frá því löngum í út- löndum með manni sínum. Er ég kom heim frá háskóla- námi í Kanada, 1980, var mikið í umræðunni, að maður hennar, Benedikt Gröndal, hafði þá verið ráðherra, og komið að umdeildum ákvörðunum um að veita banda- rísku varnarliðsmönnunum á Keflavíkurvelli rýmra frelsi til að umgangast Íslendinga utan vall- arsvæðisins. Skynjaði ég að þar væri hann að taka á persónulega viðkvæmu máli, og mun svo hafa verið á meðal fleiri okkar barna sem áttu annað foreldrið frá Bandaríkjunum en hitt íslenskt. En nú eru amerísku eiginkon- urnar á Íslandi sem mamma þekkti óðum að birtast í minning- argreinum um sig á Íslandi, og gefst þá stundum tækifæri til að rifja frekar upp þetta kald- astríðstímabil í nýbúasögu Ís- lands. Ég vil ljúka þessari kveðju með því að vitna í upphafið á nýju ljóði eftir mig, sem bíður birting- ar í þrettándu ljóðabók minni, en það fjallar um heimsóknina að dánarbeði mömmu, í Kanada 1989, og heitir: Sumarið var að kveðja. Það var haust í Ontario þá þótt maður tæki varla eftir því; garðborðsbekkirnir yfirgefnir þótt grasið væri ennþá grænt, Kanadagæsirnar í farflugi yfir húsinu hennar mömmu. Og nú, áratugum síðar, gægjast sólstafir á stéttirnar á síðsumri í Reykjavík, og ég sé nú að andstæðan milli ljóss og myrkurs var þá hún, sitjandi á líknardeildinni í myrkrinu, en heit. Tryggvi V. Líndal. Mig langar með nokkrum orð- um að minnast Margrétar Ólafs- dóttur, Möggu mágkonu eins og hún var iðulega kölluð þó svo hún hafi formlega misst þann titil fyr- ir rúmum áratug. Kynni okkar hófust þegar mér var sem ung- lingi boðið í bíltúr með Pétri bróður mínum, Möggu og Óla litla. Magga var hress og flott með svakalega sítt hár og Óli lítið krútt. En hratt flýgur stund. Þegar við Magga eignuðumst dætur með nokkurra mánaða millibili nokkrum árum seinna urðum við nánari og einlægur, órjúfanlegur vinskapur hófst milli okkar. Magga reyndist mér alla tíð ákaflega vel, var vinkona eins og þær gerast bestar og miklu meira en það. Hún var traust og jarð- bundin manneskja, heil og sönn, hugulsöm og hlý og miðlaði mér ungri af dýrmætri reynslu hvað Margrét Ólafsdóttir ✝ Margrét Ólafs-dóttir fæddist í Reykjavík 14. maí 1950. Hún lést á líknardeild Land- spítalans í Kópa- vogi hinn 29. júlí síðastliðinn. Útför Margrétar fór fram frá Hafn- arfjarðarkirkju miðvikudaginn 8. ágúst 2012. barnaumönnun og annað slíkt varðar. Það var alltaf gott að kíkja í heimsókn til hennar, hún hafði allan heimsins tíma. Samt kom hún miklu í verk og fór víða. Fólki leið vel í návist hennar, hún hafði góða útgeisl- un. Heimili hennar, hvar sem hún bjó, umvafði mann á sérstakan hátt. Sá fjöldi vina sem hún átti og sóttist eftir félagsskap hennar hlýtur að staðfesta orð mín. Það var gaman að vera með Möggu. Hún var létt og skemmti- leg, hafði einstakan húmor og það var endalaust hægt að hlægja með henni af alls konar uppá- komum sem hún hafði sérstakt lag á að færa í ógleymanlegan búning. Minningarnar ryðjast fram núna þegar ég skrifa þessi orð, hver annarri skemmtilegri og ég hlæ og græt til skiptis. Það er erfitt að kveðja góða vinkonu vitandi það að þessum kafla er lokið hjá Möggu. Ég hef þó þá trú að annar kafli taki við og hann hlýtur að vera skemmti- legur. Hvernig væri annað hægt þar sem Magga er annars vegar. Ástarþakkir fyrir allt og allt Magga mín. Minning þín lifir. Þín mágkona, Ragnheiður. ✝ Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, SESSELJA ÞÓRÐARDÓTTIR húsmóðir frá Sléttubóli í Austur-Landeyjum, síðast til heimilis í Álfheimum 54, Reykjavík, andaðist á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ þriðjudaginn 7. ágúst. Útför hennar verður frá Fossvogskirkju föstudaginn 17. ágúst kl. 13.00. Guðrún Erlendsdóttir, Davíð Janis, Valgerður Erlendsdóttir, Stephen J. Carter, Ólafur Þór Erlendsson, Hildur Kristjánsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, ÓLÖF JÓHANNSDÓTTIR, Miðholti 10, Þórshöfn, lést á Landspítalanum í Reykjavík miðvikudaginn 8. ágúst. Útförin fer fram frá Þórshafnarkirkju laugardaginn 18. ágúst kl. 14.00. Úlfar Þórðarson, Kristín Kristjánsdóttir, Jóhann Ólafur Þórðarson, Freygerður Friðriksdóttir, Þóra Ragnheiður Þórðardóttir, Bergur Steingrímsson, Þórður Þórðarson, Líney Sigurðardóttir, Oddgeir Þórðarson, Sigrún Inga Sigurðardóttir, Helena Þórðardóttir, Höskuldur Sveinsson, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, SIGURSTEINN GUÐBRANDSSON, Dalbraut 14, Reykjavík, lést á Landspítalanum, Landakoti, sunnudaginn 12. ágúst. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 21. ágúst kl. 13.00. Kristín Þórðardóttir, Erna Sigríður Sigursteinsdóttir, Haraldur Sigursteinsson, Erla Ívarsdóttir, Garðar Sigursteinsson, Elín Margrét Hárlaugsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda- faðir, afi og langafi, PÁLL HALLDÓR JÓHANNESSON frá Bæjum, Snæfjallaströnd, Hlíf II, Ísafirði, lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði þriðjudaginn 7. ágúst. Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 18. ágúst kl. 14.00. Þeim sem vilja minnast hans er bent á Styrktarfélag fatlaðra á Vestfjörðum. Anna Jóna Magnúsdóttir, Kristinn Arnar Pálsson, Hrönn Þórarinsdóttir, Rebekka Jóhanna Pálsdóttir, Pétur Ingi Ásvaldsson, Magnús Ási Pálsson, Haraldur Bjarmi Pálsson, Hrönn Eiríksdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda- faðir og afi, ÓLAFUR GUNNARSSON verkfræðingur, Hraunbraut 12, Kópavogi, lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut þriðjudaginn 7. ágúst. Útförin fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn 17. ágúst kl. 13.00. Ágústa Guðmundsdóttir, Ásta Ólafsdóttir, Sigríður Ólafsdóttir, Guðni Einarsson, Kolbrún Þorsteinsdóttir, Einar Atli Guðnason, Ólafur Breki Guðnason og Kristján Darri Guðnason. Ég man vel eftir því, þegar ég hitti tengdamömmu í fyrsta sinn. Mér var svo vel tekið og hún sagð- ist hafa dreymt mig. Mér leið strax eins og hluta af fjölskyld- unni. Það var einkennandi fyrir Sól- veigu hve einlæg og opin hún var, en hún var svosem heldur ekki að skafa af því ef henni sýndist svo. Sólveig Kristjánsdóttir ✝ Sólveig Krist-jánsdóttir fæddist á Sauð- árkróki hinn 21. júní 1923. Hún lést á Heilbrigð- isstofnun Sauð- árkróks hinn 1. ágúst síðastliðinn. Útför Sólveigar var gerð frá Sauð- árkrókskirkju mánudaginn 13. ágúst 2012. Henni féll ekki verk úr hendi, alltaf boðin og búin að hjálpa. Ég var oft með ein- hver handavinnu „vandamál“ og það var ekki sá hlutur sem hún gat ekki leyst úr. Vönduð vinnubrögð voru hennar aðall. Undir það geta allar þær tekið sem eiga bún- ing eftir hana. Hún kenndi mér margt annað en handavinnu þó ég væri orðin fullorðin þegar fundum okkar bar fyrst saman. Til dæmis hafði ég aldrei bakað laufabrauð, né heldur eldað rjúpur. Ég erfði uppskrift hennar að laufabrauðinu og við vorum oft í sambandi við hana eft- ir að hún flutti norður þegar við vorum að baka fyrir sunnan, henni þótti vænt um það. Líka steiktum við saman rjúpur í gegnum síma. Hún var alveg einstök amma, alltaf boðin og búin til að sinna strákunum mínum. Þá var alveg sama hvort það væri að spila við þá, læra með þeim eða annað til- fallandi. Við áttum heima í sama húsi svo hæg voru heimatökin. Það var mjög dýrmætt að geta verið róleg í vinnunni og vita að amma Sólveig væri alltaf til staðar fyrir drengina. Sólvegi talaði afar vandað og fallegt mál og hafði mikil og góð áhrif á málfar Gísla Gunnars og Ingvars Emils, jafnvel svo að skólafélögum þóttu þeir fornir í tali. Við foreldrar höfðum svolítið gaman af því nú á tímum þegar talað er um að unglingar tali varla íslensku! Hún vildi endilega skilja píanó- ið sitt eftir hjá okkur þegar hún flutti norður á Sauðárkrók. Það hefur reyndar komið sér afskap- lega vel fyrir tónlistarlíf heimilis- ins, það er ekki sá dagur að ein- hver setjist ekki við að spila pínu eða semja aðeins. Ég kveð Sólveigu með söknuði og þakklæti í huga. Bjarma Didriksen.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.