Morgunblaðið - 31.08.2012, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. ÁGÚST 2012
✝ GuðrúnBjarnadóttir
fæddist í Keflavík
1. ágúst 1949. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 23.
ágúst 2012.
Foreldrar henn-
ar eru Bjarni Jóns-
son, f. 1922, d.
2011, húsasmíða-
meistari og verk-
stjóri, og Ásta
Árnadóttir, f. 1922, listmálari
og kaupkona. Systkini Guð-
rúnar eru Arnar Magnús, f.
1944, d. 1947, Arnar, f. 1948,
og bjó frá 1970 með eiginmanni
sínum í Reykjavík. Hún fór ung
sem skiptinemi til ársdvalar í
Kaliforníu. Hún vann hjá varn-
arliðinu, um árabil hjá Sam-
vinnutryggingum en samfellt
frá 1981 hjá Orkustofnun. Með-
al annars starfaði hún um ára-
bil hjá Háskóla SAMEINUÐU
þjóðanna sem starfar innan
Orkustofnunar og síðustu árin
var hún ritari orkumálastjóra.
Guðrún var virkur þátttakandi
í félagsmálum, m.a. stjórn-
armaður í SFR, Stéttarfélagi í
almannaþjónustu. Hún lagði
krafta sína og umhyggju til
fjölskyldunnar allrar, mikilvirk
og snjöll hannyrða- og sauma-
kona, listfeng. Hún var traust
og hógvær í allri framgöngu.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 31. ágúst
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Sígríður Júlíana, f.
og d. 1955, og Sig-
ríður Júlía, f. 1957.
Maki Guðrúnar
er Hörður Gísla-
son. Börn þeirra
eru Helga ljós-
móðir og Gunnar
verkfræðingur.
Maki Helgu er
Haraldur Skarp-
héðinsson, börn
hennar eru Emil
Dagsson og Álfrún Haralds-
dóttir.
Guðrún ólst upp með for-
eldrum og systkinum í Keflavík
Komið er að kveðjustund.
Guðrún frænka mín er fallin frá
og langar mig með nokkrum lín-
um að minnast hennar.
Ég minnist hennar fyrst sem
lítillar hnátu, sem var svo ótrú-
lega liðug að hún gat farið í
„splitt og spígat“ og lagt sig tvö-
falda saman og annað sem henni
datt í hug.
Ég minnist hennar með
Arnari (Adda) bróður sínum, en
böndin á milli þeirra hafa alla tíð
verið mjög sterk. Ekki man ég
eftir þeim öðruvísi en hlæjandi
eða brosandi. Þegar þau voru
nokkurra ára gömul kom Sigríð-
ur Júlía systir þeirra í heiminn
og tóku þau fljótlega að sér að
passa hana, þegar þau höfðu
tíma til.
Ég fylgdist alltaf með þessari
frænku minni og fannst það ein-
kenna hana hvað hún var alltaf í
góðu skapi. Þetta laðaði fólk að
henni. Mér fannst líka einkenna
hana hvað hún var alltaf áræðin.
Ég man aldrei eftir að hafa
heyrt hana segja að hún gæti
ekki það sem henni datt í hug að
gera, heldur vatt hún sér bara í
verkið af dugnaði og ákafa.
Ég flutti til Keflavíkur þegar
ég var 13 ára og átti þá heima
við hliðina á henni fyrstu tvö ár-
in. Fljótlega fóru okkar sam-
skipti að verða meiri, þrátt fyrir
5 ára aldursmun. Oft puntuðum
við okkur upp á sunnudögum og
fórum með rútunni út í Garð að
heimsækja ömmu og afa í Kot-
húsum. Það eru ógleymanlegar
stundir, þegar við sátum og
ræddum við ömmu um alla
heima og geima.
Árin liðu og við, ungar Kefla-
víkurdömur fórum að skreppa
annað slagið til Reykjavíkur með
rútunni á vit hinna ýmsu spá-
kvenna. Mér fannst Guðrún líka
alltaf vera mjög opin fyrir nýj-
ungum á hvaða sviði, sem hún
hafði áhuga fyrir. Í einni af okk-
ar Reykjavíkurferðum var hún
til dæmis að fá sér sjónlinsur, en
þá hafði ég ekki einu sinni heyrt
að svoleiðis væri til.
Hún var í fyrsta ungmenna-
hópnum sem fór til ársdvalar í
Ameríku á vegum skiptinema-
samtaka. Þar fannst mér hún
sérstaklega áræðin.
Fljótlega eftir heimkomuna
frá Ameríku fóru leiðir hennar
og Harðar að liggja saman
(kannski voru þau búin að kynn-
ast aðeins áður?).
Þau giftu sig, stofnuðu heimili
og eignuðust börnin sín tvö,
Helgu og Gunnar. Þá urðu okkar
samskipti heilmikil, þar sem mín
börn eru á svipuðum aldri og
hennar. Alltaf var gott að koma
á fallega heimilið þeirra Guðrún-
ar og Harðar, þar sem maður
fann sig ætíð velkominn.
Samskipti okkar frænknanna
hafa verið þannig í gegnum árin
að oft höfðum við ekki haft sam-
band í langan tíma, en alltaf hef-
ur það verið eins og við hefðum
talast við „gær“ þegar við loks-
ins höfðum samband. Það tel ég
vera góða vináttu.
Ég kveð elsku frænku mína
og þakka henni allar góðu minn-
ingarnar sem ég á um hana. Ég
mun varðveita þær í huga mér
um ókomin ár.
Elsku Hörður, Helga, Gunn-
ar, Ásta mín og aðrir ástvinir.
Megi minningarnar sefa sorgina
og verða ykkur fjársjóður þegar
fram líða stundir.
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Guðfinna Jóna Eggerts-
dóttir (Minný frænka).
Langtum fyrr en átt hefði að
vera erum við nú að kveðja góða
vinkonu.
Um hana mætti nota mörg
hrósyrði, sem of langan tíma
tæki að setja á blað, og látum við
nægja að tína til nokkur, sem
fyrst koma í hugann.
Hún fetaði sitt allt of stutta
lífshlaup hljóðlát, tillitssöm,
skyldurækin, jákvæð, alltaf
hjálpsöm og glaðlynd. Gekk á
fjöll, synti í sjó, hafði gefið blóð
fimmtíu sinnum, var fjölskyldu-
væn og afbragðs starfsmaður.
Henni bar mannlýsingin; hún
var drengur góður.
Guðrún var mjög listræn,
stundaði margvíslegar hannyrðir
og var að feta sig áfram í glerlist
og mósaíklist þegar heilsan
brást.
Nær fimm áratugir eru síðan
Guðrún tengdist stórfjölskyld-
unni og nú er komið að samferð-
arlokum.
Við María þökkum Guðrúnu
samfylgdina og vottum Herði,
Helgu og Gunnari samúð okkar.
María og Steinar Berg.
Lífið fer sannarlega ekki allt-
af eftir þeim brautum sem mað-
ur óskar. Guðrún vinkona mín
lést í blóma lífsins úr sjúkdómi
sem greindist fyrir nokkrum
mánuðum. Það var harður og
ómaklegur dómur.
Við Guðrún höfum verið sam-
ferða í lífinu næstum fjóra ára-
tugi. Þegar þau fjölskyldan
fluttu í næstu götu jókst sam-
gangur heimilanna. Það var
hjálpast að eftir því sem ástæða
eða tilefni var til, ferðast, spjall-
að og notið samvista eins og
gengur í dagsins önn og við há-
tíðleg tækifæri.
Guðrún var miðpunktur fjöl-
skyldu sinnar þar sem hún naut
sín glettin og hlý. Haldið var í
hefðir og vandað til alls af fyr-
irhyggju og hófsemd. Eiginmað-
ur, börn, barnabörn, móðir,
systkini og aðrir ástvinir eiga
um sárt að binda við ótímabært
fráfall hennar.
Við upplifðum margt saman
sem er mér minnisstætt: Að
vakna í fallegu veðri á tjaldstæði
í Lóninu. Horfa yfir Héraðsfló-
ann á leið upp á Hellisheiði
eystri. Göngu- og menningar-
ferðir á Reykjanesi. Hannyrða-
búðir í Kaupmannahöfn þar sem
hún fékk eitt og annað til þess
að svala sköpunarþrá sinni sem
hún var svo ríkulega gædd. Þar
örkuðum við oftar en einu sinni
saman um borgina. Bíó, kaffihús
og söfn skoðuð. Sólskinsdagar á
Amager. Hótelið sem var ekkert
„Grand“ en samt svo notalegt.
Gamla bakaríið þar sem bollurn-
ar voru bestar. Gönguferðin eftir
Strandvejen svo fátt eitt sé
nefnt.
Hún var áhugasöm í þeim
verkefnum sem lífið færði henni
sem hún svo miðlaði eftir því
sem við átti. Til dæmis veit ég
sennilega meira um það merki-
lega starf sem fram fer í Jarð-
hitaskóla Sameinuðu þjóðanna
eftir frásögnum Guðrúnar sem
þar starfaði, en ella hefði orðið.
Aldrei skorti okkur umræðu-
efni og þótt við værum um
margt ólíkar þá breytti það engu
þótt við deildum ekki sömu skoð-
un. Sitt sýndist hvorri og þannig
er lífið líka skemmtilegast.
Margs er því að minnast og
allt er það á góðan veg.
Á þessari kveðjustundu er
okkur Guðmundi efst í huga
djúp þökk fyrir góð kynni. Ást-
vinum Guðrúnar eru færðar ein-
lægar samúðarkveðjur.
Vilborg Runólfsdóttir.
Í dag kveð ég í hinsta sinn
vinkonu mína Guðrúnu. Hún er
nú farin í það ferðalag sem bíður
okkar allra einhvern tímann á
lífsleiðinni og enginn getur flúið.
Guðrún var eins og allir vita sem
þekktu hana afar ljúf, hlý og
glöð manneskja. Hún var ein-
stök vinkona. Okkur auðnaðist
að vera vinkonur í 50 ár sem er
langur tími en þó svo stuttur og
aldrei hefur neitt skyggt á þann
vinskap. Þakka þér fyrir alla
þína vináttu og elsku kæra vin-
kona.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann þegar litið er
til baka, t.d. löngu frímínúturnar
í skólanum en þá var hlaupið til
mömmu þinnar á Skólaveginn og
fengið kakó og brauð. Allar
spilaferðirnar í Garðinn til
ömmu þinnar í Kothúsum, svona
mætti lengi telja.
Guðrún var lánsöm þegar hún
hitti Hörð en þau voru einstök
hjón. Finnst okkur hjónum við
vera ríkari fyrir að hafa kynnst
þeim og verið vinir þeirra því
Guðrún og Hörður voru algjörar
perlur og vinir vina sinna. Okkur
hefur auðnast að fara með þeim
hjónum í ferðalög og er það ein-
stök upplifun.
Síðasta ferðin sem við fórum
saman var um Vestfirði en þá
hefur Guðrún sennilega verið
orðin veik, það sjáum við núna
eftir á. Alltaf var hún jafn kát og
mikið höfum við getað hlegið
saman í gegnum árin.
Þegar Guðrún lá banaleguna
reyndi ég að koma eins oft og ég
gat til hennar. Þá kynntist ég
aftur Helgu og Gunnari, börnum
þeirra hjóna. Mikið mega þau
hjón vera stolt af þeim systk-
inum, þar sannast að sjaldan
fellur eplið langt frá eikinni, þau
eru eins og foreldrarnir hlýjar
og ljúfar manneskjur.
Elsku Hörður, Gunnar,
Helga, Haraldur, Emil og Álfrún
litla. Mikill er missir ykkar en
ljúfar og góðar minningar um
góða eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu munu ylja ykk-
ur um ókomna tíð.
Megi góður guð vaka yfir ykk-
ur öllum og gefa ykkur styrk í
sorginni.
Við þörfnumst hvert annars til þess
að deila leyndardómum lífs og dauða,
tjá gleði okkar og sorgir, hjálpa okkur
á vegferðinni og minna okkur á að við
erum öll eitt.
(Höfundur ókunnur)
Hvíl í friði elsku vinkona.
Þín vinkona,
Helga.
Elsku Guðrún. Það er sárt að
horfa á eftir góðum félaga sem
þú varst. Við höfum þekkst frá
unga aldri í Keflavík en tengd-
umst vináttuböndum eftir dvöl
okkar í Húsmæðraskóla Reykja-
víkur’68-’69 en þar deildum við
herbergi heilan vetur. Hittumst
reglulega í saumaklúbbnum og
alltaf var spennandi að sjá hvaða
var á prjónunum hjá þér eða
annað sem þú varst að fást við,
en það var ansi margt enda
handlagin kona.
Síðustu árin tengdi bútasaum-
urinn okkur enn betur saman,
mættum reglulega á fundina hjá
Bútasaumsfélaginu og farnar að
starfa í þágu félagsins. Ferðuð-
umst saman til útlanda til að
sinna áhugamálinu, alltaf vel
heppnaðar ferðir. Fórum saman
á sérstakar saumahelgar til að
sauma og læra meira. Þú varst
heilsteypt kona sem gaman var
að umgangast og gott að lynda
við.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar, ég mun sakna þín sárt. Í
veikindum þínum sýndir þú mik-
ið æðruleysi og hreinskilni sem
er aðdáunarvert. Herði og fjöl-
skyldu þinni votta ég innilega
samúð. Hvíl í friði kæra vinkona.
Guðríður (Gullý.)
Kveðja frá ÍSOR
Fyrir rúmum 30 árum hóf ung
kona störf sem ritari á jarðhita-
deild Orkustofnunar. Það var
Guðrún Bjarnadóttir. Þetta var
á miklum uppgangs- og um-
brotatímum í orkumálum. Jarð-
hitavæðing landsins til húshitun-
ar stóð sem hæst og mikið var
framleitt af rannsóknar-
skýrslum. Þetta var rétt í upp-
hafi tölvualdar þegar tölvurnar
voru í þann veginn að taka við af
gamaldags ritvélum. Sérfræð-
ingar skiluðu þá jafnan mislæsi-
lega handskrifuðum rannsóknar-
skýrslum til ritaranna sem
vélrituðu þær til útgáfu. Guðrún
hafði ríka máltilfinningu og kom
iðulega með góðar tillögur að
lagfæringum.
Fljótlega kom í ljós að Guð-
rún var mjög nákvæm og áreið-
anleg í störfum sínum og var
henni falið að sjá um gerð reikn-
inga fyrir jarðhitadeild. Því
sinnti hún fram til ársins 1996 er
hún fluttist yfir til Jarðhitaskóla
Háskóla Sameinuðu þjóðanna.
Hann varð um þetta leyti sjálf-
stæð rekstrareining innan Orku-
stofnunar en tilheyrði áður jarð-
hitadeild sem síðar breyttist í
Íslenskar orkurannsóknir,
ÍSOR.
Hjá Jarðhitaskólanum hélt
Guðrún utan um styrkþega skól-
ans, ungt fólk frá þróunarlönd-
unum sem kom til Íslands til að
fá þjálfun í jarðhitafræðum. Það
var viðamikið starf að sinna
þessu unga fólki frá fjarlægum
löndum og leiðbeina því og að-
stoða á alla lund í gjörólíku
menningarumhverfi. Það gerði
Guðrún af sinni eðlislægu natni
og samviskusemi. Árið 2006
skipti hún svo aftur um starfs-
vettvang í Orkugarði og varð rit-
ari orkumálastjóra.
Orkustofnun, ÍSOR og Jarð-
hitaskólinn hafa alla tíð verið
saman í húsnæði; frá árinu 1979
í Orkugarði við Grensásveg í
Reykjavík. Samskipti á milli
stofnana hafa verið mjög mikil
einkum milli ÍSOR og Jarðhita-
skólans og þar kom Guðrún oft
við sögu. Hún var alltaf lipur
þegar leitað var til hennar,
þægileg í allri umgengni, greið-
vikin og hjálpsöm og hinn besti
starfsfélagi að öllu leyti.
Fyrir hönd Íslenskra orku-
rannsókna votta ég manni henn-
ar, Herði Gíslasyni, afkomend-
um þeirra og fjölskyldu allri
okkar dýpstu samúð og hugsa
með þakklæti til áratuga
ánægjulegs samstarfs við Guð-
rúnu. Megi hún hvíla í friði.
Ólafur G. Flóvenz.
Það var mikið lán fyrir Jarð-
hitaskóla Háskóla Sameinuðu
þjóðanna þegar Guðrún Bjarna-
dóttir kom þangað til starfa árið
1996. Hún þekkti vel til skólans
því hún hafði starfað hjá Jarð-
hitadeild Orkustofnunar frá
1981, en skólinn var hluti af
Jarðhitadeild á þeim árum. Guð-
rún sá um móttöku og velferð
nemenda skólans í ellefu ár, til
2006. Þessi ár fóru gegnum skól-
ann tæplega 200 jarðvísinda-
menn og verkfræðingar frá 29
þróunarlöndum og var þetta
fyrsta utanlandsdvöl flestra
þeirra.
Hjá Guðrúnu áttu þeir vin og
ráðgjafa sem þeir gátu leitað til
hvenær sem var, innan og utan
vinnutíma. Hörður studdi Guð-
rúnu vel í hennar fórnfúsa starfi
og fór m.a. með henni margar
ferðir til Keflavíkur að taka á
móti nemendum á ýmsum tímum
sólarhrings.
Samstarfsfólk og fjölmargir
vinir í fjórum heimsálfum minn-
ast Guðrúnar með hlýju og
þakklæti.
Innilegar samúðarkveðjur til
Harðar og fjölskyldunnar.
Ingvar Birgir Friðleifsson,
forstöðumaður Jarðhita-
skóla HSþ.
Guðrún Bjarnadóttir hóf störf
sem skrifstofumaður á jarðhita-
deild Orkustofnunar 8. septem-
ber 1981 og hafði því starfað hjá
stofnuninni á fjórða áratug þeg-
ar hún lést. Hún færði sig um
set 1996 yfir til Jarðhitaskóla
Sameinuðu þjóðanna, sem er
rekinn innan vébanda Orku-
stofnunar, og starfaði þar um 10
ára skeið, þar til hún tók við
stafi ritara á skrifstofu orku-
málastjóra. Störf Guðrúnar ein-
kenndust af mikilli vinnusemi,
fumlausu öryggi og vandvirkni í
þeim störfum sem hún tók sér
fyrir hendur.
Hún bar hag stofnunarinnar
mjög fyrir brjósti og þá sérstak-
lega vörslu heimilda um störf
hennar og sögu. Hvenær sem
stund gafst frá ritarastörfum
hafði hún tilbúinn bunka af eldri
skýrslum og kortum sem hún
vann við að flytja yfir á rafrænt
form til öruggrar varðveislu og
til þess að gera þær aðgengileg-
ar í gegnum vefinn. Þegar litið
er á árangur þessa starfs er ljóst
að þessi aukabúgrein hennar
hefur skilað miklum árangri sem
er ómetanlegur fyrir þá sem
daglega vinna með upplýsingar
úr þessum gögnum. En umfram
allt var Guðrún traustur og góð-
ur vinnufélagi með næmt auga
fyrir málum sem þurfti að sinna,
hvort sem það sneri að starfsem-
inni sem slíkri eða sérstökum að-
stæðum starfsmanna. Það var
ávallt gott að geta notið dóm-
greindar hennar og leiðsagnar
um úrlausn mála. Hún hélt líka
ró sinni og stillingu sama hvað á
gekk.
Æðruleysi hennar kom vel í
ljós þegar hún greindi mér frá
því að hún hefði greinst með
krabbamein og síðar að hún
hefði ákveðið að hætta meðferð
og taka því sem að höndum
bæri. Hún sýndi ekki vott af
sjálfsvorkunn, heldur djúpa um-
hyggju fyrir sýnum nánustu,
vinnufélögum og þeim verkefn-
um sem hún gat ekki lengur
sinnt. Það er ekki öllum gefið að
skilja við jarðlífið með slíkri
reisn. Í Orkugarði á Grensás-
veginum eru, auk Orkustofnunar
og Jarðhitaskólans, Íslenskar
orkurannsóknir þar sem vinna
margir fyrrverandi samstarfs-
menn Guðrúnar. Við sjáum nú
með miklum söknuði á eftir góð-
um starfsfélaga og vottum eig-
inmanni hennar og fjölskyldu
samúð okkar.
Guðni A. Jóhannesson.
Lítillátur, ljúfur og kátur,
leik þér ei úr máta.
Varast spjátur, hæðni, hlátur;
heimskir menn sig státa.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þessi orð séra Hallgríms Pét-
urssonar gætu vel hafa verið
einkunnarorð Guðrúnar Bjarna-
dóttur, því þau lýsa vel lynd-
iseinkunnum hennar. Hún var
sannarlega kátur og ljúfur sam-
starfsmaður, iðin og ábyrg og al-
veg laus við það að hreykja sér
af verkum sínum, hún vann verk
sín hljóð, rétt eins og konan sem
kyndir ofninn. Hún lagði gott
eitt til allra og vissi að á fjöl-
mennum vinnustað þarf aðgát í
orðum og traust og trúnaður
þarf að ríkja. Henni var enda
treyst til að halda utan um gleði-
stundir á vinnustaðnum, aðstoð
við ársfundi og fleiri atburði og
gerði það af meðfæddri prúð-
mennsku og smekkvísi að hætti
fagurkerans.
Samstarfsmaður er frá okkur
tekinn óvænt og of fljótt, og
sannast enn einu sinni að enginn
veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur. Því þó að ekki hafi alltaf
borið mikið á störfum Guðrúnar
sem ritara á Orkustofnun sl. 6
ár, þá voru þau gegnum tíðina
fjölbreytt og mikilvæg og þeim
alltaf sinnt af alúð. Í orðinu sam-
starfsmaður felst í raun mjög
mikið, því með notkun þess er
raunverulega gert ráð fyrir sam-
starfi milli manna. Guðrún var
samstarfsmaður í bestu merk-
ingu þess orðs, fór ekki í mann-
greinarálit og vann jafn vel og
vandlega fyrir alla, öll verk sem
hún var beðin um, hvort sem þau
voru stór eða smá, öllum var
tekið með brosi á vör og verk-
unum sem sjálfsögðum hlut. Því
hún leit þannig á að við værum
öll í raun í samstarfi við að vinna
sem best fyrir stofnunina og
vera henni til sóma, og að skylda
okkar væri að sinna vel því starfi
sem greitt er af almannafé. Hún
var þarna til fyrirmyndar hinum
opinbera starfsmanni.
Starfsmannamálum, bæði
réttindamálum starfsmanna hjá
SFR – Stéttarfélag í almanna-
þjónustu og félagsmálum innan
starfsmannafélags okkar, vildi
hún leggja lið og taldi það
skyldu sína að taka þátt í þess-
um málum bæði sem stéttar-
félagsmaður og ábyrgur starfs-
maður á vinnustað. Ekki síður
tók hún alvarlega hina fé-
lagslegu ábyrgð sem felst í þátt-
töku í félagslífi starfsmanna
bæði innan og utan vinnustað-
arins, en þátttaka sem flestra
starfsmanna er oft einmitt það
sem skapar þá samkennd og
ánægju sem þarf til að fólki líði
vel á vinnustað sínum. Hún var
umhyggjusöm um líðan okkar og
alltaf tilbúin að leggja lið því
sem gæti orðið okkur vinnu-
félögunum til upplyftingar og til-
breytingar.
Í einkalífinu var hún vina-
mörg og virk, átti skemmtileg
áhugamál og vann fallega handa-
vinnu sem hún sýndi ef um var
beðið, því ekki var hennar háttur
að státa sig af verkunum, þó vel
hefðu þau hæft til sýningar á
hvaða vettvangi sem er. En
þessa fengum við að njóta sem
næst henni unnum og einnig að
fylgjast með börnum og barna-
börnum, sem nú hafa misst svo
mikið. Fjölskyldan naut hennar
góðu kosta sem við hér á vinnu-
staðnum þekkjum svo vel; um-
hyggjusemi, kátínu og ljúf-
mennsku fram á síðasta dag.
Innilegar samúðarkveðjur til
þeirra.
Kveðja,
Hrafnhildur, Orkustofnun.
Guðrún
Bjarnadóttir