Morgunblaðið - 31.10.2012, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. OKTÓBER 2012
✝ Baldur HreinnGuðjónsson
fæddist á Brimnesi
á Langanesi 30. jan-
úar 1937. Hann lést
á Hrafnistu í
Reykjavík, deild
H-2, 23. október
2012.
Baldur var sonur
hjónanna Guðjóns
Helgasonar, f. 17.
desember 1876, d.
15. október 1955, og Guðrúnar
Guðbrandsdóttur, f. 18. janúar
1893, d. 11. júlí 1990.
Systkini Baldurs eru: Fanney,
f. 6.11. 1910, Klara, f. 23.12. 1914,
d. 16.6. 1991, Hulda, f. 7.12. 1922,
Una, f. 2.8. 1924, d. 12.5. 2009,
Baldur (látinn), Bryndís, f. 14.10.
1934, Gunnar, fósturbróðir, f.
31.3. 1931, d. 7.9. 2008.
Sambýliskona
Baldurs var Hrafn-
hildur Tyrfings-
dóttir, þau slitu
samvistum. Dóttir
þeirra er Bryndís
Ýrr, f. 1.1. 1976.
Hún á þrjár dætur:
Gyðu Mjöll, Júlíu
Sól og Árnýju Ósk.
Fósturdóttir Bald-
urs er Hrafnhildur
Thorarensen, f.
10.08. 1971, sonur hennar er
Reynir Örn.
Baldur var sjómaður alla
starfsævina. Baldur dvaldi heilsu
sinnar vegna síðustu árin á
Hrafnistu í Reykjavík, deild H-2.
Útför Baldurs fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag, 31.
október 2012, og hefst athöfnin
kl 13.
Það er gott að minnast æskuára
á Langanesi. Í minningunni var
alltaf hlýtt og sléttur sjór. Og
snjóaþungir vetur. Baldur bróðir
minn óx upp úr þeim jarðvegi og
hann var ekki hár í loftinu þegar
hann fór að stunda sjóinn. Strax
sem ungur drengur varð hann
heillaður af hafinu enda varð sjó-
mennska hans ævistarf. Hann
þótti hamhleypa við vinnu og var
eftirsóttur starfskraftur. Baldur
sótti sjóinn víða um land, en hann
reri lengi út frá Þórshöfn. Hann
átti alltaf athvarf hjá systrum okk-
ar, Unu og Klöru, en á Þórshafn-
arárunum bjó hann lengst af hjá
Unu og Friðjóni. Einnig var hann
heimagangur hjá mér á þeim ár-
um. Honum þótti gott að líta við í
kaffi og spjall og heilsa upp á móð-
ur okkar. Hann var ástríkur sonur
og sýndi henni mikla natni.
Líf Baldurs var ekki alltaf dans
á rósum. Hin síðari ár læsti illvíg-
ur sjúkdómur klónum í hann og
dró úr honum allt þrek. Hann varð
heimilisfastur á Hrafnistu og
hlaut þar góða umönnun. Vil ég
þakka því góða fólki sem sinnti
honum þar. Að öðrum ólöstuðum
ber þó helst að þakka Hafdísi og
Bóa fyrir einstaka umhyggju fyrir
frænda sínum. Sérstaklega hefur
Hafdís sýnt Baldri mikla ræktar-
semi og kærleika sem ber að
þakka.
Nú hefur andi Baldurs bróður
míns losnað úr fjötrum veiks lík-
ama og haldið á hin sólríku og
gjöfulu mið. Hann hefur sjálfsagt
verið hvíldinni feginn.
Nú leggur þú á hinn ljósa vog,
sem liggur á milli stranda.
Þér verður fagnað af vinum, þar
sem verðir himnanna standa,
sem alkomnum bróður, úr útlegð, heim
af eyðimörk reginsanda.
En þín við minnumst með þökk í hug
sem þess sem við líkjast viljum.
Og fetum veginn í fótspor þín,
hve fátt og smátt, sem við skiljum.
Það léttir þá raun að rata heim
í reynslunnar hörkubyljum.
(Kristján frá Djúpalæk)
Bryndís.
Í dag kveð ég elskulegan móð-
urbróður minn með þessu ljóðlín-
um.
Ferjan hefur festar losað.
Farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft – af mætti veikum
mæla nokkur kveðju orð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(J.Har.)
Þín minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Við biðjum Guð að gæta þín
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Elsku Baldur. Takk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín,
Hafdís.
Baldur Hreinn
Guðjónsson
✝ Eygló BáraPálmadóttir
fæddist 7. janúar
1931 í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
21. október 2012.
Foreldrar
Eyglóar voru
Pálmi Kristinn
Ingimundarson, f.
1904, d. 1963, og
Sveinfríður Ágústa Guðmunds-
dóttir, f. 1896, d. 1979. Fyrri
maður Sveinfríðar var Gunnar
Ingiberg Ingimundarson, f.
1894, d. 1965, en þau slitu sam-
vistum. Gunnar og Pálmi voru
bræður. Systkini Eyglóar voru
sjö og var hún fimmta í röðinni.
Þrjú þau elstu voru hálfsystkini
hennar en hin voru alsystkini.
kona hans er Anna Brynhildur
Bragadóttir, f. 12. janúar 1953.
Guðjón á þrjú börn og sjö
barnabörn. Annar maður
Eyglóar var Jens Pétursson, f.
1927, d. 1957, þau bjuggu á Bú-
landshöfða í Eyrarsveit á Snæ-
fellsnesi. Börn þeirra eru:
Jenný Jensdóttir, f. 15. desem-
ber 1951, maður hennar er Jón
Hörður Elíasson, f. 24. maí
1950, þau eiga þrjár dætur og
sex barnabörn; Birna Jens-
dóttir, f. 6. mars 1953, maður
hennar er Hjalti Egilsson, f. 11.
apríl 1960. Fyrri maður Birnu
var Gísli S. Reimarsson, f. 1.
mars 1949, d. 1. janúar 1991.
Þau skildu. Börn Birnu eru
fjögur, af þeim er eitt látið, og
eitt barnabarn. Ruth Jensdóttir,
f. 22. júní 1954, maður hennar
er Ólafur Atli Jónsson, þau eiga
þrjú börn. Jóhannes Jensson, f.
2. apríl 1956, kona hans er
Christina M. Bryars. Jens Jens-
son, f. 31. mars 1958, kona, skil-
in, Kristín Birgisdóttir. Þau
eiga eitt barn. Þriðji maður
Eyglóar, gift 5. október 1958,
er Þorbjörn Jón Benediktsson,
f. 10. maí 1934 og eignuðust
þau tvö börn: Benedikt Heiðdal
Þorbjörnsson, f. 20. júní 1959,
hann á fjögur börn og þrjú
barnabörn, og Valgerður Jóna
Þorbjörnsdóttir, hún á tvö
börn. Maður hennar er Guð-
mundur Jónsson. Fyrri maður
hennar, skilin, var Guðmundur
Konráð Rafnsson. Afkomendur
Eyglóar voru því orðnir 45 er
hún lést.
Útför Eyglóar Báru fer fram
frá Seljakirkju í dag, 31. októ-
ber 2012, kl. 13.
Þau eru öll látin.
Þau voru þessi:
Sigurveig Munda
Gunnarsdóttir, f.
1918, d. 1975, Jón-
ína Eyja Gunn-
arsdóttir, f. 1920,
d. 1959, Einarína
Pálína Valgerður
Gunnarsdóttir, f.
1922, d. 1993, Alda
Særós Pálmadóttir,
f. 1924, d. 1981,
Ólafur Bertel Pálmason, f.
1929, d. 1997, Þórunn Kristín
Pálmadóttir, f. 1932, d. 1977 og
Jóhanna Ragna Pálmadóttir, f.
1935, d. 1990.
Eygló giftist Jóni Stefáni
Sigurðssyni, f. 1926, d. 1981, úr
Vestmannaeyjum, þau skildu.
Sonur þeirra er Guðjón Ingvi
Jónsson, f. 11. október 1948,
Tengdamóðir mín, Eygló
Bára Pálmadóttir, lést á Borg-
arspítalanum 81 árs að aldri. Ég
hef ekki kynnst eins góðri og
mildri konu, en jafnframt skap-
sterkri og harðgerðri persónu.
Eygló ól átta börn og kom þeim
öllum til manns. Hún þurfti svo
sannarlega að berjast allt sitt líf
við margskonar erfiðleika. Ég
held að margir hefðu bugast í
hennar sporum. Hún stóð ávallt
keik og sigraðist á öllum erf-
iðleikum fram að hinsta degi.
Eygló Bára var einstaklega
vel gefin og hafði mikla hæfi-
leika, bæði listræna og dulræna.
Hún var vel að sér í hinu dag-
lega lífi. Það voru margir sem
leituðu til hennar til þess að fá
góð ráð. Hún hjálpaði öllum sem
til hennar leituðu og fór þá aldr-
ei í manngreinarálit. Mörgum
hjálpaði hún með fjármálin, en
Eygló var snillingur í því að láta
enda ná saman, þrátt fyrir lítil
fjárráð. Hún var mjög réttsýn,
reglusöm og var óhrædd við að
standa á rétti sínum og sinna.
Hún hjólaði hiklaust í háttsetta
og virta lögfræðinga ef því var
að skipta.
Gaman hafði ég af að ræða
þjóðmálin við hana en hún hafði
sterkar skoðanir í stjórnmálum.
Eygló var mikill Íslendingur og
vildi þeim allt hið mesta og
besta. Henni var umhugað um
fólkið sitt allt, fylgdist vel með
því og velferð þess. Ég hafði oft
á tilfinningunni að hún hefði
vitneskju um annað líf, en það
veraldlega sem við lifum. Eygló
hafði mikla spádómsgáfu og ég
var mjög hissa þegar hún spáði
fyrir mér í fyrsta skipti og
ræddi hluti sem ég einn vissi
um. Ég minnist Eyglóar sem
góðrar konu og hetju. Ég votta
aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Hjalti Egilsson.
Eygló Bára Pálmadóttir
Í næstum 60 ár hefur Imba
Waage verið partur af því sjálf-
sagða í lífi mínu.
Pabbi og Matthías Waage, eig-
inmaður Ingibjargar, sórust í
fóstbræðralag ungir að árum og
meðan báðir lifðu bar aldrei
skugga á vináttu þeirra. Þegar
þeir festu ráð sitt varð það að
vera að eiginkonur þeirra yrðu að
Ingibjörg E.
Waage
✝ Ingibjörg E.Waage fæddist
í Reykjavík 23. júní
1913. Hún lést á
Landspítalanum,
Landakoti, 12.
október 2012.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá Bú-
staðakirkju 19.
október 2012.
þola hvor aðra.
Þannig varð til vin-
átta þeirra mömmu
og Imbu. Sauma-
klúbbur, fjölskyldu-
boð, ferðalög innan-
lands og
sumarbústaðurinn
uppi á Keldum í
Grafarvoginum, allt
varð til að styrkja og
efla vináttu og virð-
ingu sem varði með-
an báðar lifðu.
Þegar ég fæddist örverpið fyr-
ir næstum 60 árum naut ég góðs
af þessari vináttu. Ævintýra-
heimurinn í Sanítas á Lindargöt-
unni, skákæfingar þeirra fóst-
bræðra þegar vinkonurnar
hittust í saumaklúbbnum sem
lifði í 70 ár, ferðalag til Horna-
fjarðar fyrir daga hringvegarins,
Ísafjörður, Vaglaskógur, Húsa-
vík, Mývatn, Raufarhöfn og Höfn
í Hornafirði, alls staðar er minn-
ingin um samveru með Imbu
Waage.
Síðan óborganlegar innkaupa-
ferðir til Glasgow og Edinborgar,
Gullfoss og járnbrautarferðir, 13
ára strákstauli ferðast með ver-
aldarvönu fólki sem naut sam-
veru og þess að upplifa nýja fram-
andi hluti.
Þegar ég var ungur fannst mér
líka að Imba hlyti að hafa komið
frá Ameríku, allavega voru dætur
hennar í Ameríku. Edda ílengd-
ist, giftist og átti börn þar, en Gígí
sú elsta kom heim og með tvær
stelpur á mínum aldri. Þá urðu til
ný vináttubönd sem ég hef alla tíð
notið góðs af. Og Kristín kom með
hann Matta litla sem var líka
gaman að leika við þegar hann
bjó á Rauðalæknum.
En Imba Waage átti allar sínar
rætur í íslenskum veruleika. Hún
var frændrækin, vinmörg og kyn-
slóðabil þekkti hún ekki. Hún tal-
aði aldrei illa um nokkurn mann,
var ávallt sannur vinur, bæði í
hversdagsleika og á hátíðum.
Eftir langa ævi veit ég að Imba
saknaði oft ástvina sinna sem
gengnir voru. Og hún hafði þá
bjargföstu trú að hún ætti eftir að
hitta þá alla þegar hennar tími
kæmi. Það veit ég að henni verður
að trú sinni og er ég ekki í vafa
um að nú er kátt í höllinni þar
sem allir vinirnir hennar taka
henni opnum örmum og hafa um
margt að spyrja og frá mörgu að
segja.
Minning Ingibjargar Waage
mun ávallt lifa með okkur eftirlif-
andi vinum hennar.
Sigurður Haraldsson.
Kristján Jónsson
er allur 104 ára að aldri. Hann
fæddist á Seli nálægt Ögri í Ísa-
fjarðardjúpi. Þegar hann var 7-8
ára gamall missti hann föður sinn
og heimilið var leyst upp. Kristján
fór þá til Jóns móðurbróður síns á
Innri-Veðrará í Önundarfirði þar
sem hann dvaldi fram um tvítugt.
Hann fór á sjó 16 ára á mótorbát
frá Flateyri. Eins og fjölmargir
aðrir flutti hann suður á stríðsár-
unum. Þar kvæntist hann Guð-
rúnu Egilsdóttur frá Kerlingardal
og settust þau að í Kópavogi.
Ég kynntist Kristjáni árið 1956
er ég flutti 5 ára gamall með for-
eldrum mínum og systur í Kópa-
vog þar sem lóðir okkar lágu sam-
an. Kristján var þá að byggja sér
og fjölskyldu sinni hús í Hlégerði
23. Fyrst var bílskúrinn reistur og
notaður sem íbúð meðan húsið
sjálft var reist. Kristján starfaði
þá sem vörubílstjóri en síðar vann
hann um langt skeið sem bílstjóri
hjá Kópavogabæ og ók þá meðal
annars öskubílnum fræga sem bar
númerið Y-2. Um þann bíl er til
skemmtileg saga sem margir
Kópavogsbúar þekkja af sam-
skiptum Finnboga Rúts bæjar-
stjóra og Sigurgeirs Jónssonar
bæjarfógeta.
Við Ingvar sonur þeirra urðum
fljótt vinir og áttum við margar
góðar stundir þar heima; í kaffi
hjá Guðrúnu eða í bílskúrnum hjá
Kristjáni. Þar fengum við að
dunda við að smíða þegar veður
hamlaði útiveru en okkur voru
ströng takmörk sett hvaða verk-
færi við máttum nota; alls ekki
taka neitt úr skápnum þar sem
sporjárnin voru geymd.
Kristján var afskaplega dug-
legur og vinnusamur maður,
nægjusamur og nýtinn. Hjá hon-
um fór ekkert til spillis. Hann var
alla ævi að bæta heimilið og garð-
urinn í kringum húsið þeirra var
einn albest hirti garður í Kópa-
vogi. Blómin falleg, vel skornir
graskantar, hvergi arfakló og allt
lauf hreinsað jafnóðum og það féll.
Húsið var alltaf nýmálað, öllu vel
við haldið. Þetta gerði Kristján
alla tíð sjálfur þar til hann var orð-
inn 104 ára. Tæplega aldargamall
tók hann sig til og byggði sólver-
önd sunnan hússins, skipti um
jarðveg með handafli og smíðaði
sjálfur. Og fyrir fáum árum var
hann með hugmyndir um að
stækka eldhúsið, hann var að
hugsa til þeirra sem tækju við
húsinu eftir sinn dag, „Unga fólkið
vill ekki svona lítið eldhús,“ sagði
hann við mig.
Ég flutti úr Kópavogi um tví-
tugt en heimsótti hann af og til.
Alltaf voru móttökurnar jafnhlý-
legar. Síðasta heimsóknin var rétt
fyrir 104 ára afmælið. Hann var
úti í garði er ég kom, að hreinsa til
í beði. Hann lét ekki skert jafn-
vægisskyn stöðva sig og studdist
við göngugrind við garðvinnuna.
Hann dreif mig inn í kaffi, hellti
upp á og dró fram kleinur og
snúða. Síðan drukkum kaffi í eld-
húsinu en settumst svo í stofuna
og spjölluðum. Hann er skýr og
Kristján Jónsson
✝ Kristján Jóns-son fæddist í
Vatnsfjarðarseli
við Ísafjarðardjúp
22. apríl 1908.
Hann lést 16. októ-
ber sl.
Jarðarför Krist-
jáns fór fram frá
Kópavogskirkju 23.
október 2012.
mundi allt þrátt fyrir
háan aldur og sagði
mér ýmislegt að
vestan. Hann ræddi
stjórnmál nútímans
jafnt sem gamla
tíma, ekki síst kom-
andi forsetakosning-
ar.
Ég er kveð þenn-
an aldna vin minn
með þakklæti og
virðingu. Megir þú
hvíla í friði eftir langan og farsæla
ævi. Ingvari og fjölskyldu hans
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ólafur G. Flóvenz.
Kristján Jónsson var einstakur
maður, skemmtilegur og barngóð-
ur. Hann kunni líka að varðveita
barnið í sjálfum sér, og er það ef-
laust lykillinn að langlífi hans.
Kristján var ætíð í góðu skapi
og var ekki að velta sér of mikið
upp úr vandamálum, hvað þá að
taka þau inn á sig. Þegar hann
varð sjötugur var ekki eitt einasta
grátt hár að finna á höfði hans.
Hann var fylginn sér og lét menn
ekkert vaða yfir sig, allra síst
embættismenn sem ekkert höfðu
unnið sér til ágætis annað en emb-
ættið. Minnist ég margra slíkra
tilvika, einkum þegar hann var
öskubílstjóri í Kópavogi. Slíkir
embættismenn tóku ekki fram úr
öskubílnum þegar Kristján sat við
stýrið. Þá var hann alltaf boðinn
og búinn að aðstoða húsmæður
bæjarins við allt mögulegt. Það
skal rifjað hér upp að þegar Krist-
ján var öskubílstjóri í Kópavogin-
um var allt sorp óflokkað og sett í
þungar olíutunnur, sem oft á tíð-
um „gleymdist“ að moka snjóinn
frá. Síðar varð Kristján smyrjari
hjá Strætisvögnum Kópavogs,
SVK, og kom sér þá vel hve natinn
og kattþrifinn hann var. Slíkt er
ekki öllum gefið.
Þegar Kristján varð sjötugur
var honum gert að hætta störfum
hjá SVK þvert á eigin vilja. Hann
bað um að fá að vinna lengur, en
samkvæmt lögum um opinbera
starfsmenn skyldu allir hætta að
vinna við þann aldur, algerlega
óháð eigin vilja eða heilsu. Með
lagni fékkst leyfi fyrir Kristján til
að vinna hálfan daginn fram að 75
ára afmæli hans. Ekki lengur, slík
var reglufestan, síðan eru liðin 30
ár.
Kristján var alltaf að, hvort
sem hann var að dytta að innan-
dyra, eða vinna í garðinum. Hann
skipti sjálfur um parket í öllu hús-
inu þegar hann var á níræðisaldri
og málaði húsið bæði að innan og
utan. Þá var garðurinn hjá þeim
hjónum hreint unaðslegur. Krist-
ján var einnig mikill handverks-
maður og bæði smíðaði og skreytti
ýmis húsgögn.
Við kynntumst honum strax
þegar hann flutti í Kópavoginn
snemma á sjötta áratugnum en þá
bjuggum við á Kópavogsbraut-
inni, skáhallt fyrir neðan þar sem
þau Ragnhildur byggðu sér húsið í
Hlégerðinu. Þegar við byggðum
húsið okkar í Holtagerðinu kom
hann ævinlega færandi hendi,
fyrst með eitthvað í garðinn, tré
og skrautblóm, síðan matjurtir, og
einnig átti hann það til að færa
okkur eitthvert handverka sinna.
Við sendum Ingvari og fjöl-
skyldu hans hugheilar samúðar-
kveðjur.
Karl Árnason, fv.
forstjóri SVK, og börn.
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Rvk • s. 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum við
fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu
og fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít