Morgunblaðið - 21.12.2012, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 21.12.2012, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2012 ✝ Rannveig Hálf-dánardóttir húsmóðir fæddist á Grænhól í Glæsi- bæjarhreppi, Eyja- firði, 9. janúar 1917. Hún lést á Dvalarheimilinu Höfða á Akranesi 9. desember síðast- liðinn í faðmi barna og tengda- barna. Foreldrar hennar voru Hálf- dán Hallgrímsson, verkamaður og bóndi, f. 1872, d. 1919, og Kristín Rannveig Sigurð- ardóttir húsfreyja, f. 1874, d. 1955. Rannveig var yngst af al- systkinum sínum, en faðir hennar lést er hún var tæplega þriggja ára gömul. Móðir henn- ar fór í sambúð með Benedikt Sveinbjarnarsyni og eignaðist með honum eftirlifandi systur hennar Sveingerði Benedikts- dóttur, f. 1922. Eldri systkini hennar voru Sigurveig, f. 1897, d. 1929, Jónas, f. 1899, d. 1978. Ólafía Valgerður, f. 1901, d. 1992. Guðrún, f. 1906, d. 1980. Margrét, f. 1912, d. 1985. Rann- veig giftist Þórarni Ólafssyni kennara 1943, sem var f. 1912 á Nauteyri við Ísafjarðardjúp, d. 1995. Þau eignuðust 4 börn, hól í Kræklingarhlíð. Hún lauk skólaskyldunni í Glerárþorpi. Rannveig sótti sauma- og mat- argerðarnámskeið á unglings- árum sínum. Tuttugu og tveggja ára fer hún suður með Esjunni og ræður sig sem ráðs- kona hjá frú Ingibjörgu og Ólafi Thors í eitt ár. Hún fór og lærði kjólasaum hjá Einöru Jónsdóttur klæðskera og nam hárgreiðslu í eitt ár hjá Agnesi Guðmundsdóttur á Skólavörðu- stíg. Rannveig og Þórarinn kynntust hjá Ingu Petu systur Þórarins sem Rannveig leigði með í Garðastræti. Hann var þá svo til nýkominn frá námi í Danmörku og bauðst til að kenna henni dönsku. Mamma og pabbi undu sér á skíðum saman, dönsuðu í Gúttó og nutu þess að vera ungt og ástfangið par. Stuttu seinna giftu þau sig og fóru austur á Eiða þar sem pabbi kenndi í tvö ár áður en þau fluttu á Akranes 1946. Eft- ir fyrsta árið þar ákváðu þau að setjast að og byggðu sér hús, Háholt 3, Akranesi, sem þau fluttu í árið 1952. Eftir lát Þór- arins bjó Rannveig ein þar til hún flutti til Þórgunnu dóttur sinnar árið 2005. Eftir erfitt veikindatímabil, fékk hún pláss á Höfða árið 2008. Rannveig var mjög þakklát fyrir hvað starfsfólkið á Höfða var gott og viljum við börnin hennar þakka kærlega fyrir góða umönnun. Útför Rannveigar fer fram í dag, föstudaginn 21. desember 2012, kl. 14 í Akraneskirkju. sem eru: 1) Ólafur Hálfdán, húsa- smíðameistari, f. 1946 giftur Sigríði B. Ásgeirsdóttur og eiga þau 5 börn saman og 8 barna- börn. Ásgeir, f. 1968, Rannveigu, f. 1970, Þórarinn, f. 1976, Ólaf Halldór, f. 1982, og Salóme Maríu, f. 1983. 2) Þórgunna svæða- og ung- barnanuddkennari, var gift Declan Hammond hómópata frá Dublin Írlandi og eignaðist með honum tvíburana Eilíf Go- pendra Hammond, f. 1979, d. 2006, og Aileen Giitu Ham- mond, f. 1979. Þórgunna og Declan eiga 2 barnabörn. 3) Kristín Sigríður, hjúkrunfræð- ingur, f. 1953, gift Unnþóri Bergmanni Halldórssyni út- gerðarmanni og eiga þau 2 syni. Ívar Hermann, f. 1978, og Örvar Halldór, f. 1987 og 4 barnabörn. 4) Þórunn Rannveig iðjuþjálfi, f. 1957, gift Kristjáni Kristjánssyni tónlistarmanni. Þau eiga 3 börn. Sóleyju, f. 1978. Sölva, f. 1980, og Kristján Stein, f. 1996. Þórunn og Krist- ján eiga 1 barnabarn. Rannveig ólst upp í litlum torfbæ, Græn- Það er ekki auðvelt að kveðja móður sína í hinsta sinn. Betri móður hefðum við ekki getað ósk- að okkur. Alltaf til staðar fyrir börnin sín, tilbúin að styðja og styrkja mann frá fyrstu tíð. Hún vildi gera okkur sjálfstæð. Ól okkur upp í heiðarleika, stundvísi og dugnaði. Hún var trúuð og las fyrir okkur bænir og gerði kross- mark yfir okkur fyrir svefninn. Einnig hélt hún fast í gamla siði. Fjölskyldan kom t.d. alltaf saman fyrir jólin til að skera út lauf- brauð. Það var ekki leyfilegt að spila á jólanótt, en við dönsuðum og sungum kringum jólatréð og allir fengu að velja sér kramar- hús fyllt góðgæti, sem hékk á trénu. Kveikt var upp í arninum og svo las heimilisfaðirinn öll jólakortin meðan börnin mændu óþolinmóð á pakkana undir trénu. Ógleymanlegur er einnig tíminn þegar við systurnar kom- um síðar heim um jólin með fjöl- skyldur okkar og hreiðruðum um okkur í faðmi fjölskyldunnar yfir hátíðarnar. Móðir okkar var listakokkur og myndar húsmóðir. Hún var vandvirk og góð sauma- og hannyrðakona og nutum við börnin, barnabörnin og tengda- börnin góðs af því. Við stelpurnar fengum nýja kjóla, kápur og nátt- föt fyrir hver jól og sumarföt sem hún sneið og saumaði sjálf á okk- ur og vakti við það fram eftir nóttu. Það voru ófáar lopapeysur, sokkar, húfur og vettlingar sem hún prjónaði á okkur og aðra. Hún bæði gaf til vandlausra og seldi falleg sjöl í Rammagerðina. Þessi dugnaðarforkur eins og pabbi orðaði það. Við eigum erfitt með að skilja hvernig hún fór að þessu. Alltaf hreint og fínt innan dyra og garðurinn í góðri rækt. Sjálf vildi hún vera vel til höfð og heilsuhraust, stundaði t.d. göng- ur og leikfimi daglega og var í gönguhóp í mörg ár með kjarna- konum á Akranesi og klifu þær fjöll í nærliggjandi sveitum og gistu í hlöðum fullum af heyi. Mamma var virkur félagi Bind- indishreyfingunni á Akranesi og gegndi þar ýmsum störfum. For- eldrar okkar höfðu bæði gaman af því að ferðast utan- og innan- lands og voru mikil náttúrubörn. Þau tóku okkur með í margar úti- legur og þá var sungið og sagðar sögur og svo kom besta nestið upp úr matarkassanum. Hún fór vel með fjármál heimilisins og gat iðulega lagt svolítið til hliðar. Til gamans má nefna að hún safnaði þannig fyrir fyrstu utanlandsferð þeirra hjóna og kom manni sínum á óvart með því að bjóða honum til Skotlands á Edinborgarhátíð- ina 1964. Mamma átti fáar en góðar vinkonur sem hún hélt tryggð við alla ævi og á Háholtinu skruppu nágrannakonurnar í kaffi hver til annarrar og hlógu oft dátt saman. Þær héldu veisl- ur, kvöldvökur og spilakvöld til skiptis og svo skelltu þær sér á Rótarýböll og var dansað fram á nótt. Mamma var alla tíð heima- vinnandi meðan við vorum í skóla en vann ýmis störf tímabundið á sjúkrahúsinu og í uppgripum eins og þegar síldin kom. Þá tók hún mig með sér að salta síld og við kepptumst við að fylla tunnurnar og höfðum lúmskt gaman af. Þeg- ar börnin voru flogin úr hreiðrinu vann hún við ræstingar í Fjöl- brautaskólanum til margra ára. Við eigum ótal margar góðar minningar um fallegu sterku móður okkar, sem við munum alltaf geyma í hjartanu sem er fullt af þakklæti fyrir allt sem hún hefur verið okkur og okkar fjölskyldum. Þórgunna, Kristín og Þórunn. Elsku amma mín. Ég á eftir að sakna þín svo mikið. Það var svo gott að knúsa þig og kyssa mjúku kinnarnar þínar. Ég á svo margar góðar minn- ingar um þig. Sérstaklega þegar ég var lítil og við bróðir minn heimsóttum ykkur afa á Háholt- inu. Við hlökkuðum alltaf til að fara til ykkar. Þið tókuð svo vel á móti okkur og dekruðuð alveg við okkur. Amma, ég sakna þess að sitja í eldhúsinu þínu og fylgjast með þér baka pönnukökur, sötrandi kaffi, með Rás 1 í bakgrunninum. Þegar ég flutti til Írlands um tvítugt hitti ég þig bara þegar ég kom heim um jólin og á sumrin. Þá fengum við okkur kaffi, klein- ur og vínarbrauð og spjölluðum saman. Ég knúsaði þig fast og lengi. Það var alltaf gott að sjá þig, þótt það væri allt of sjaldan. Ég leit svo upp til þín, svo flott sterk kona og mikil húsmóðir. Þú barst aldurinn vel og spurðir allt- af um ömmu mína og fjölskyldu á Írlandi og vildir vita hvernig mér gengi að starfa sem ljósmyndari. Þér fannst ég taka allt of margar myndir af þér og kvartaðir undan því, en mér fannst þú bara svo falleg. Ég elska þig svo mikið amma mín. Hvíldu þig og njóttu þess að vera hjá afa, Gópa og fjölskyld- unni þinni þarna hinum megin. Eilíf ást. Þín Giita. Elsku amma Rannveig, það er komið að kveðjustund. Það var ómetanlegt að fá að sjá þig í síð- asta skipti þegar ég heimsótti þig á Höfða fyrsta sunnudaginn í að- ventu. Ég fann á mér þá að þetta væri líklega í síðasta skipti sem ég fengi að sjá þig. Minningarnar um Háholt 3 hafa streymt til mín síðustu daga, heimili ykkar afa Þórarins eða afa og ömmu í Há- holtinu eins og við systkinin á Grenigrundinni kölluðum ykkur. Það var alltaf gaman að heim- sækja ykkur í Háholtið, stórt og fallegt hús með fallegum garði og gaman fyrir ungar manneskjur að leika sér í. Húsið var auðvitað alltof stórt fyrir þig eina þegar afi fór frá okkur en samt var eitt- hvað sem hélt í þig og þú bjóst þar í yfir tíu ár ein. Þau tvö ár sem ég stundaði nám við Fjöl- brautaskóla Vesturlands kom ég til þín þangað í mat oft í viku og eru það dýrmætar stundir fyrir mig í dag. Ég kveð þig með sökn- uði elsku amma mín. Þinn Ólafur Halldór (Óli Dóri). Nú er amma okkar farin, farin til afa okkar. Minningarnar hell- ast yfir, minningar af Háholtinu þar sem amma og afi bjuggu alla tíð. Þar sem mamma og systkini hennar ólust upp. Þar sem jólun- um var fagnað í faðmi stórfjöl- skyldunnar á ungu árunum okk- ar. Alltaf var tekið vel á móti manni heima hjá ömmu og afa, eins og að koma heim. Amma í eldhúsinu, sannfærð um að við værum öll að detta í sundur og þyrftum að láta fita okkur. Spag- hettíið hennar ömmu var uppá- haldsréttur okkar systkinanna lengi vel, spaghettí sem við höld- um að hún hafi steikt á pönnu. Suðræna tertan var líka í uppá- haldi, hvergi eins góðar kökur og hjá ömmu sinni. Hvíl í friði elsku amma okkar. Takk fyrir okkur. Þín barnabörn, Sóley, Sölvi og Kristján Steinn Kristjánsbörn. Rannveig Hálfdánardóttir ✝ GarðarTryggvason fæddist í Vest- mannaeyjum 10. febrúar 1933. Hann lést á hjartadeild Landspítalans við Hringbraut 13. des- ember 2012. Foreldrar Ingi- bergs Garðars eins og hann hét fullu nafni voru Tryggvi Yngvarsson frá Neðra-dal, Eyja- fjöllum, sem hann missti ungur, og Jóna Sveinsdóttir frá Niku- lásarhúsum í Fljótshlíð. Síðar giftist Jóna Samúel Yngvarssyni sem gekk systkinunum í föð- urstað. Systkini: Ólafur, látinn, Svanhvít, látin, og Guðrún Jóna. Systkini sammæðra: Tryggvi, Ásta Gréta og Bjarni Sam- úelsbörn. Auk þess átti Samúel tvær dætur frá fyrra hjóna- bandi, þær Huldu og Jennýju. mundssyni. Sonur þeirra er Garðar Óli, f. 8.7. 1992. 4) Vil- hjálmur Kristinn, grafískur hönnuður, f. 3.9. 1960, giftur Bente Höjgaard Garðarsson. Sonur Vilhjálms er Daði, f. 30.9. 1991. 5) Sigurjón Ingi, tölvunar- fræðingur, f. 16.7. 1970, giftur Ernu Kristjánsdóttur. Dætur þeirra eru Alma Kristín, f. 30.1. 2006, og Aníta Ósk, f. 7.7. 2009. Garðar bjó stærstan hluta æv- innar í Vestmannaeyjum en fluttist til Reykjavíkur árið 2000. Hann vann ýmis störf í Eyjum, vann í fiskvinnslu, var til sjós, rak smurstöð og vann sein- ustu starfsár hjá Vest- mannaeyjabæ. Áhugamál Garð- ars voru mörg, en stóran sess átti tónlistin og þá sérstaklega harmonikkan. Hann var í Sam- kór Vestmannaeyja og stóð að stofnun Harmonikkufélags Vestmannaeyja. Eftir að til Reykjavíkur kom tók hann þátt í félagsstarfi Blindrafélagsins af miklu kappi og spilaði meðal annars fyrir söng í opnu húsi fé- lagsins. Útför Garðars fer fram frá Fossvogskirkju í dag, 21. desem- ber 2012, klukkan 13. Garðar kvæntist 26.12. 1954 Kol- brúnu Huldu Sig- urjónsdóttur frá Þórshöfn. For- eldrar hennar voru Sigurjón Hall- dórsson og Sigríð- ur Friðriksdóttir sem bjuggu á Húsa- vík. Kolbrún fór ung í fóstur vegna veikinda móður til Vilhjálms Sigtryggssonar og Kristrúnar Jóhannsdóttur á Þórshöfn. Börn Garðars og Kol- brúnar eru: 1) Tryggvi Friðrik, flugvirki, f. 20.2. 1955, giftur Jayne Garðarsson. Börn hans eru Bergur Pétur, f. 23.5. 1974, Kolbrún Hulda, f. 25.2. 1975, Þórunn, f. 23.10. 1976, og Rún- ar, f. 14.8. 1980. 2) Valgeir Örn, garðyrkjumaður, f. 20.8. 1957, d. 9.3. 1998. 3) Jóna Ósk, sjúkra- liði, f. 3.3. 1959, gift Ágústi Guð- Elsku afi. Það hefur alltaf verið svo nota- legt að koma í heimsókn til ykkar ömmu í Hamrahlíðina og nú er mjög skrítið að þú sért ekki í stólnum þínum að segja okkur skemmtilegar sögur. Það var allt- af mikil spenna að koma með dós- irnar til þín og fá pening fyrir sem við settum í baukinn okkar og í hvert skipti sem við fundum dós var sagt „við skulum láta afa fá þessa“. Dagsferðirnar sem við fórum í nánast á hverju sumri að Selja- landsfossi til að skoða æskustöðv- ar þínar í Hamragörðum gáfu þér mikið og lifa í okkar minni og það verður öðruvísi að fara þangað án þín næst. Það huggar okkur að vita að nú ert þú hjá Valla frænda og við getum heimsótt ykkur báða í kirkjugarðinn. Elsku afi okkar, við munum sakna þín og vitum að sál þín lifir í hjörtum okkar. Leiddu mína litlu hendi, ljúfi Jesús, þér ég sendi bæn frá mínu brjósti, sjáðu, blíði Jesús, að mér gáðu. (Ásmundur Eiríksson.) Alma Kristín og Aníta Ósk afastelpur. Sjaldan er ein báran stök, flaug um hugann þegar mér barst andlátsfregn Garðars en sagt er um Eyjamenn að þeir kveðji þessa jarðvist jafnan nokkrir í einu, berist andláts- fregn séu líkur á að ein eða fleiri fylgi í kjölfarið. Örfáum dögum áður hafði annar kær mágur lát- ist. Garðar mágur var eiginmaður Kollu fóstursystur minnar sem al- in var upp á heimili foreldra minna norður á Þórshöfn. Garðar var ekki eingöngu mágur og góð- ur vinur til æviloka. Kornungur fóstraði hann mig í þrjá vetur eftir að ég lauk barnaprófi norður á Þórshöfn og frekari skólaganga ekki í boði í þorpinu. Þá höfðu þau, hann og Kolla, stofnað heimili í Vestmannaeyjum og eignast sitt fyrsta barn, hún átján ára, hann tuttugu og eins. Táningurinn ég var því litlu yngri en unga parið þegar ég settist á skólabekk í Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja og varð hluti af litlu fjölskyldunni sem reyndar stækkaði bæði fljótt og vel. Frá skólaárunum í Eyjum á ég góðar minningar, ekki síst vegna elskusemi og lífsgleði ungu fósturforeldranna. Garðar með sína léttu lund, örlítið stríðna, greip gjarnan í nikkuna sína að loknum vinnudegi og spilaði fyrir okkur Kollu. Stundum söng hann af innlifun, við eigin undirleik, sí- gild lög eins og Kolbrún mín ein- asta, ástfólgna Hlín eða Maja litla með ljósa hárið. Forlögin leiddu mig aftur til Eyja nokkrum árum síðar og stofnaði ég þar mitt eigið heimili. Ég varð þá tíður gestur á heimili Kollu og Garðars og þau á mínu. Á þeim árum þótti við hæfi að eiga jafnan heimagert bakkelsi ef gesti bar að garði og var ég enginn eft- irbátur kynslóðar minnar í þeim efnum. Að áliti Garðars stóð þó engin almennileg húsmóðir undir nafni sem ekki bauð gestum sín- um reglulega upp á nýbakaðar pönnukökur með sykri. Það gerði Kolla hans og fór létt með. Af áhugaleysi hafði ég ekki komið mér upp pönnukökupönnu enda óx mér það vandaverk mjög í aug- um, og gerir enn. Að bera fyrir mig skort á réttu áhaldi var afsök- un sem dugði skammt því fljót- lega kom Garðar færandi hendi, með pönnu og stríðnisglampa í augum. Segir ekki frekar af pönnukökum. Garðar var mannblendinn og félagslyndur. Eftir að þau Kolla fluttu til Reykjavíkur árið 2000 og settust að í íbúðablokk Blindra- félagsins við Hamrahlíð varð hann fljótt virkur í félagslífinu þar. Tvisvar í viku fór hann með nikk- una sína í svokallað opið hús í blokkinni og lék undir fjöldasöng. Einnig lét hann til sín taka í hvers konar handverki sem í boði var og gerði margan góðan gripinn úr gleri, leir eða með nál og garni, á meðan heilsan leyfði. Kolla annaðist mann sinn sjúk- an heima af aðdáunarverðri elju- semi þar til yfir lauk. Ætla má að eðlislæg umhyggjusemi hennar og einstaklega létt lund hafi gert henni það fallega verkefni bæri- legra en ella þótt strit áranna væri farið að segja til sín og líkamsþrek hennar að dvína. Ég sendi elskulegri fóstursyst- ur og fjölskyldu mínar innilegustu samúðarkveðjur með þakklæti fyrir að eiga þau að. Blessuð sé minning Garðars Tryggvasonar. María Vilhjálmsdóttir. Garðar Tryggvason Við í Kristilegu félagi heil- brigðisstétta viljum þakka fyrir störf og samfélag við Jóhann til margra ára. KFH var stofnað í janúar 1978. Grunnur þess var Kristilegt félag hjúkrunar- kvenna, sem hafði starfað frá árinu 1952. Jóhann var með frá byrjun, þegar félagið og starf- semin var víkkuð út fyrir allar heilbrigðisstéttir á landinu og sjálfur var hann deildarstjóri við Jóhann Finnbogi Guðmundsson ✝ Jóhann Finn-bogi Guð- mundsson flug- umferðarstjóri fæddist í Reykjavík 1. desember 1923. Hann lést á Landa- kotsspítala 5. nóv- ember 2012. Útför Jóhanns fór fram frá Foss- vogskirkju 15. nóv- ember 2012. heilalínuritun á Landspítalanum á þessum tíma. Hann var brennandi í hug- sjón og áhuga fyrir hinu nýstofnaða fé- lagi og lagði ótrú- lega mikið af mörk- um í orði og athöfn. Bænabæklingurinn, sem gefinn var út mjög snemma á fyrsta starfsárinu, var hans hjartans mál og gjöf. Bænabæklingnum var dreift inn á allar heilbrigðisstofnanir landsins og lagður í náttborðs- skúffu hvers einasta sjúklings. Og ekki einungis það, heldur líka til allra kirkna og safnaða og fleiri aðila á landinu okkar, eins og öldrunarstofnana og fangelsa. Lára, konan hans, og hann sjálf- ur voru einnig mjög virk í að koma með okkur og jafnvel standa fyrir helgistundum inni á deildum Landspítala, Borgar- spítala og Landakotsspítala og raunar víðar. Við í Kristilegu félagi heil- brigðisstétta viljum af heilum hug og hjarta þakka Drottni okk- ar og Frelsara, Jesú Kristi, fyrir störf og kærleika Jóhanns til allra þeirra, sem áttu um sárt að binda, og þráði hann það eitt að flytja kærleiksboðskapinn til þeirra. Við viljum líka þakka Láru, eiginkonu Jóhanns, og fjöl- skyldu þeirra fyrir þann ríka þátt, sem þau áttu í þessu mik- ilvæga starfi. Jesús sagði við lærisveina sína, áður en hann leið og dó: „Hjarta yðar skelfist ekki, trúið á Guð og trúið á mig. Í húsi Föður míns eru margar vistarverur. Væri ekki svo, hefði ég þá sagt yður, að ég færi burt að búa yður stað? Þegar ég er farinn burt og hef búið yður stað, kem ég aft- ur og tek yður til mín, svo að þér séuð einnig þar sem ég er.“ (Jóh. 14. 1-3) Jóhann er kominn heim. Bless- uð sé minning hans. Fyrir hönd stjórnar KFH, Margrét Hróbjartsdóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.