Morgunblaðið - 21.12.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2012
✝ Brynja HelgaKristjánsdóttir
fæddist 19.5. 1923
á Hverfisgötu 55 í
Reykjavík. Hún
lést á öldr-
unardeild Land-
spítala, Landakoti,
9.12. 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján
Jónasson, lög-
regluþjónn í
Reykjavík, f. 27.7. 1876 í Deild,
Bessastaðahreppi, Gull, d. 6.5.
1941, og Halldóra Brynjólfs-
dóttir, f. 9.11. 1883 í Kirkju-
vogi, Hafnarhreppi, Gull, d.
22.10. 1939. Foreldrar Kristjáns
voru Sigríður Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 20.12. 1853, d. 7.5.
1927 og Jónas Jónsson bóndi og
sjómaður á Bakka og Hliði
Álftanesi, f. 3.11. 1849, d. 12.1.
1931. Foreldrar Halldóru voru
Helga Ketilsdóttir, húsfreyja, f.
6.4. 1861, d. 2.2. 1942 og Brynj-
ólfur Gunnarsson, prestur á
Stað í Grindavík, f. 24.11. 1850,
Gunnlaugssyni, lækni, f. 26.11.
1973, dætur þeirra eru Emilía f.
1997, Sigrún Helena, f. 2003, og
Rósa Birgitta, f. 2005; 2) Brynj-
ólfur sjómaður, f. 8.2. 1950,
kvæntur Bellu Hrönn Péturs-
dóttur skrifstofumanni, f. 22.11.
1951, þeirra synir eru: 2.1)
Brynjar, símvirki, f. 12.6. 1972,
kvæntur Tuende Suemegi, f.
25.4. 1977, sonur þeirra er Dav-
íð Pétur, f. 2001; 2.2) Rúnar, fé-
lagsliði, f. 24.2. 1982; 2.3) Sig-
urður, nemi, f. 3.9. 1990. 3)
Halldóra sjúkraliði, f. 1.2. 1956,
sambýlismaður Viðar Gunn-
arsson bókasafnsfræðingur, f.
24.4. 1960. Hún á tvö börn með
fyrri eiginmanni, Kjartani
Valdimarssyni rafvélavirkja, f.
20.7. 1955: 3.1) Valdimar Ás-
björn, landslagsarkitekt, f. 23.8.
1978, búsettur í Danmörk,
kvæntur Stine Rasmussen,
kennara, f. 21.12. 1976, þeirra
dóttir er Kamilla, f. 2006; 3.2)
Brynja Helga, meistaranemi í
myndlist, f. 14.1. 1982, sam-
býlismaður Halldór Búri Hall-
grímsson, listamaður, f. 7.6.
1982, dóttir þeirra er Halldóra
Ninja, f. 2006. 4) Sigurður Þór
verslunarmaður, f. 23.5. 1962.
Útför Brynju fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 21. des-
ember 2012, klukkan 15.
d. 19.2. 1910.
Brynja átti eina
systur Vilborgu
Ragnheiði Krist-
jánsdóttur, hús-
freyja, Ísafirði, f.
8.5. 1915, d. 10.3.
1967, gift Bárði
Jakobssyni lög-
fræðingi, f. 29.3.
1913, d. 21.6. 1984,
þau voru barnlaus.
Brynja giftist
14.7. 1943 Sigurði Sigurðssyni
verslunarmanni í Reykjavík, f.
3.6. 1922, d. 25.3. 2005. For-
eldar hans voru Einhildur Þóra
Jónsdóttir, húsfreyja, f. 25.6.
1886, d. 5.3. 1924 og Sigurður
Eyleifsson, skipstjóri í Reykja-
vík, f. 6.7. 1891, d. 17.8. 1975.
Börn þeirra eru: 1) Kristján,
læknir, f. 14.12. 1943, kvæntur
Sigrúnu Ósk Ingadóttur við-
skiptafræðingi, f. 28.5. 1945.
Þeirra dóttir er Vilborg Ragn-
heiður, bókasafns- og upplýs-
ingafræðingur, f. 1.6. 1973, bú-
sett í Svíþjóð, gift Aðalsteini
Móðir mín fæddist á Hverfis-
götu 55 í Reykjavík. Helga Ket-
ilsdóttir móðuramma hennar
festi kaup á því húsi 1910 þá ný-
orðin ekkja 49 ára að aldri.
Helga lét stækka húsið og bjó á
efri hæðinni ásamt dóttur sinni
Halldóru, eiginmanni hennar
Kristjáni lögregluþjóni og dætr-
um þeirra, Brynju Helgu og Vil-
borgu Ragnheiði. Á neðri hæð
hússins bjó Gunnar sonur Helgu
ásamt eiginkonu, Ingibjörgu, og
þremur börnum, Brynjólfi,
Helgu og Margréti.
Helga átti fimm systkini (Ket-
ill, Eiríkur, Ólafur, Vigdís, Vil-
hjálmur) sem bjuggu sum hver í
þröngum hring umhverfis Hverf-
isgötu 55 og var þar því oft gest-
kvæmt. Að auki tengdust heim-
ilinu ýmsir skjólstæðingar Helgu
þar á meðal ýmsir námsmenn,
þeirra á meðal Bárður Jakobs-
son lögfræðingur sem síðar
kvæntist Vilborgu móðursystur
minni, en hún vann þá hjá Saka-
dómara Reykjavíkur. Þau fluttu
síðar til Ísafjarðar þar sem Bárð-
ur gerðist aðstoðarmaður sýslu-
manns en Vilborg vann hjá
Sjúkrasamlagi Ísafjarðar.
Móðir mín minntist þess oft að
samband hennar og móður henn-
ar hefði ætíð verið mjög náið en
hún lést 55 ára að aldri þegar
móðir mín var 16 ára og systir
hennar 24 ára. Tæpum tveimur
árum síðar lést faðir þeirra 64
ára að aldri og Helga móður-
amma þeirra ári síðar 81 árs
gömul. Þær systur voru alla tíð
mjög samrýndar og reyndist Vil-
borg okkur systkinunum alla tíð
mikil stoð og stytta í öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur en hún
lést aðeins 51 árs að aldri.
Eftir lát föður síns hætti móð-
ir mín námi við Verslunarskóla
Íslands og vann ýmis skrifstofu-
störf meðal annars hjá lögreglu-
stjóranum í Reykjavík, lög-
mannsstofu Jóns Ásbjörnssonar
en þó lengst af hjá Gunnari í
Stálhúsgögnum en þar vann hún
þar til hún giftist föður mínum
og eignaðist mig 20 ára gömul en
eftir það sinnti hún alfarið hús-
móðurstörfum. Faðir minn vann
mestalla tíð hjá Ásbirni Ólafs-
syni heildsala, sem þá hafði
heildsölu á Grettisgötu, en Ás-
björn var sonur Vigdísar ömmu-
systur móður minnar. Foreldrar
mínir bjuggu á Hverfisgötu 55
þar til faðir minn andaðist föstu-
daginn langa árið 2005. Eftir það
flutti móðir mín á Lindargötu 33
(Skugga) í Reykjavík.
Móðir mín var mjög fé-
lagslynd kona, glaðvær og létt í
skapi. Það var því oft gestkvæmt
á Hverfisgötunni, bæði gestir ut-
an af landi er dvöldu þar um
lengri eða skemmri tíma og eins
voru tíðar heimsóknir vina, vin-
kvenna, skyldmenna og tengda-
fólks úr borginni. Það er í raun
mesta furða hve margir einstak-
lingar komust fyrir á svo fáum
fermetrum sem Hverfisgatan
hafði upp á að bjóða.
Eftir heilablóðfall 2009 hefur
heilsu móður minnar hrakað
smám saman. Á þessum tíma
hefur hún þó lengst af dvalið
heima við með góðri aðstoð
heimahjúkrunar samhliða dag-
vistun í Múlabæ auk stuttra
hvíldarinnlagna á Hrafnistu. Á
þessu tímabili hefur hún ætíð
haldið góðri lund og ekki kvartað
þó að vaxandi þreyta og magn-
leysi hafi á þessum árum torveld-
að henni lífshlaupið. Síðustu
mánuðina dvaldi hún á öldrunar-
deild Landspítala Landakoti þar
sem hún andaðist 9. desember sl.
Kæra móðir, þakka þér sam-
fylgdina og hvíl þú í friði.
Kristján Sigurðsson.
Mig langar að minnast Brynju
tengdamóður minnar í örfáum
orðum en hún lést þann 9. des sl.
eftir hægt vaxandi heilsuleysi í
kjölfar heilaáfalls sem hún fékk
árið 2009.
Brynja fæddist á Hverfisgötu
55 og bjó þar mestalla sína ævi
eða til ársins 2005. Vegna niður-
rifsstefnu Reykjavíkurborgar á
eldri húseignum í hinu svo kall-
aða Skuggahverfi á árunum eftir
2000 neyddist hún til að flytja frá
Hverfisgötunni og flutti þá á
Lindargötu 33. Það voru blendn-
ar tilfinningar að flytja eftir að
hafa búið svo mörg ár á sama
stað, ekki síst vegna þess að
nokkrum árum áður hafði mikil
orka farið í að gera Hverfisgöt-
una upp eftir bruna sem varð á
jólunum 1997. Kaldhæðni örlag-
anna er sú að húseignin stendur
enn í dag eins og hún var en allt
umhverfi er breytt. Þrátt fyrir að
hafa saknað Hverfisgötunnar
undi Brynja sér nokkuð vel á
Lindargötunni, sérstaklega
vegna þess að hún hafði sitt
gamla útsýni til Esjunnar og yfir
Skarðsheiði.
Ég hef verið samferða Brynju
í lífinu síðustu 47 ár, eða frá því
að ég kom inn í fjölskylduna er
við Kristján festum ráð okkar.
Eftir að við giftum okkur buðu
tengdaforeldrar mínir okkur að
búa hjá sér tímabundið á Hverf-
isgötunni í einu herbergi með sér
eldhúsi. Þar bjuggum við í um
það bil eitt ár meðan við biðum
eftir varanlegra húsnæði. Þar
leið okkur vel og við nutum að-
stoðar þeirra hjóna á margvís-
legan hátt.
Brynja var að mörgu leyti ein-
stök kona og góð fyrirmynd.
Þegar ég lít til baka sé ég hana
fyrir mér sem heimskonu og fag-
urkera. Hún var smekkvís mjög
og naut þess að punta sig. Ein-
hvern veginn tókst henni að vera
flott í flestu. Ég minnist þess t.d.
fyrir mörgum árum þegar hún
heimsótti okkur til Svíþjóðar að
hún keypti sér mjög sérstaka
minkahúfu sem ég er viss um að
fáar konur hefðu borið eins vel
og hún. Þessa húfu notaði hún
við ýmis tækifæri.
Brynja var ákaflega vel inn-
rætt með fallegt og gott hjarta-
lag. Ég man aldrei eftir að hún
hafi talað illa um neinn eða að
hún léti í ljós óánægju með eitt-
hvað í lífinu. Hún sá alltaf það já-
kvæða í öllu. Hún var einstak-
lega nægjusöm og tókst einhvern
veginn að gera gott út öllu. Hún
kunni að njóta hvort sem það var
falleg tónlist eða fagurt umhverfi
og naut þess að hitta fólk, halda
veislur eða fara í veislur. Allir í
kringum hana komu í fyrsta sæti
og hún síðan í annað sæti. Eig-
inleikar sem ekki voru til í henn-
ar orðalista voru eigingirni, af-
brýðisemi eða öfund en að
gleðjast með öðrum, það kunni
hún vel.
Hún naut þess að ferðast,
hvort sem var á Íslandi eða er-
lendis. Fyrir bara nokkrum vik-
um þegar við Kristján ætluðum
að skreppa til Svíþjóðar til Villu
dóttur okkar og fjölskyldu sagði
hún: „Ég vildi að ég væri að
koma með ykkur.“ Ég vona,
Brynja mín, að þú eigir eftir að
ferðast um allan heiminn núna.
Ég sé þig fyrir mér dásama og
njóta allrar fegurðarinnar sem
fyrir augu ber. Þú varst sérfræð-
ingur í því að njóta.
Gengin er góð kona og góð
fyrirmynd sem við söknum sárt.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Ósk Ingadóttir.
Nú er ég kveð elskulega
tengdamóður mína, Brynju
Helgu, er mér efst í huga þakk-
læti og virðing. Það er svo margs
að minnast eftir ánægjulega
samfylgd. Kynnum okkar bar
saman fyrir tuttugu árum er ég
kynntist dóttur hennar, Hall-
dóru. Var mér strax vel tekið og
man ég vel hve fallegt og smekk-
legt heimili þeirra hjóna var.
Brynja var húsmóðir af gamla
skólanum, gestrisin með afbrigð-
um og örlát. Yfirleitt stóð hún við
borðið og skenkti gestum og
passaði upp á að allir hefðu nóg,
alltaf á þönum við að þjóna gest-
unum.
Hún var mikil mamma, amma,
langamma og góð tengdamóðir.
Vel lesin og inni í öllum málum,
enda las hún öll blöð, gleraugna-
laust, af áhuga. Það var hægt að
ræða við hana um nánast allt.
Margar voru stundirnar í sum-
arbústaðnum í Hvalfirði enda
var hún oftast með okkur þar yf-
ir sumarið þar sem hún naut sín
vel. Man vel hve sterkt hún upp-
lifði fegurðina í náttúrunni, sá
betur það sem öðrum fannst
sjálfsagt og sagði iðulega er við
komum þangað: „Sjáiði feg-
urðina hérna.“
Hún var einstaklega góð og
hlý kona og hafði þann góða eig-
inleika að sjá alltaf það jákvæða í
fari hvers og eins og aldrei var
gerður mannamunur. Var
mannasættir og talaði alltaf vel
um aðra. Velferð annarra var
mikilvægari en hennar eigin.
Enda var hennar minnst af
starfsfólki öldrunardeildar
Landakots af hlýju og virðingu
því þar var hún, í sínum eigin
veikindum, alltaf að hugsa um
heilsu og líðan þess og vildi ekki
að fólk væri að erfiða eða snúast
of mikið í kringum hana. Þetta
var Brynja, alltaf að hugsa um
aðra. Dóra mín stóð alltaf þétt
við hlið móður sinnar, sérstak-
lega eftir að Brynja varð ein og
ekki síst í veikindum hennar og
annaðist hana af slíkri alúð og
elsku að eftir var tekið. Voru þær
mæðgur einstaklega nánar og
hittust eða hringdu hvor í aðra
nánast á hverjum degi og yfir-
leitt oft á dag. Brynja var því lán-
söm að eiga góða afkomendur að,
sem hugsuðu vel um hana.
Brynja mín, ég kveð þig með
hlýhug og þakklæti og þökk fyrir
alla þá vináttu og góðvild sem þú
sýndir mér alla tíð.
Blessuð sé minning þín.
Viðar Gunnarsson.
Elsku amma Brynja, þú ert
horfin á braut. Sú stund er kom-
in sem mér, stundum skelkuðum
sem barni, varð hugsað til og
vonaði að aldrei myndi verða að
veruleika. Sérstaklega hefur það,
í seinni tíð, verið erfitt að búa er-
lendis í burtu frá fjölskyldunni
og hafa ekki möguleikann á að
skreppa í heimsókn, vera til taks
ef eitthvað bjátar á eða leita til
ömmu Brynju og afa Sigurðar,
sem við Brynja systir svo oft
gerðum sem börn og unglingar.
Sem börn (fimm og sjö ára)
fluttum við systkinin til ykkar
afa á Hverfisgötuna með foreldr-
um okkar. Þú og afi tókuð okkur
Brynju að ykkur sem við værum
ykkar eigin börn. Hjá ykkur
fengum við húsaskjól, fæðu, að-
stoð við skólann, umhyggju og
kærleika.
Það vorum ekki bara við
Brynja systir sem nutum góðs af
þér og afa. Hjá ykkur var alltaf
líf og fjör og húsið opið fyrir jafnt
fjölskyldu sem vini og kunningja
svo ekki sé minnst á fjöldann all-
an af heimilislausum köttum og
húsdýrum.
Amma, þetta gefur kannski
örlitla innsýn í persónuleika þinn
og innræti. Þú settir alltaf alla
aðra í forgang áður en þú hugs-
aðir um sjálfa þig. Hjálpsemin,
umhyggjan, gjafmildin, virðing
fyrir náunganum og lífsgleðin
var algjör.
Eins og þú sagðir svo oft sjálf:
„Sælla er að gefa en að þiggja.“
Elsku amma, þín er sárt sakn-
að, og ég þakka þér og afa fyrir
allt sem þið afi hafið gert fyrir
okkur systkinin í gegnum tíðina.
Við munum varðveita ykkur og
allar góðu minningarnar í hjarta
okkar.
Síðasta árið hefur verið þér
erfitt, amma. Og fyrir ekki svo
löngu sagðir þú mér að þig hefði
dreymt að þú værir orðin lítil
stelpa á ný. Þú sagðir mér að þig
hefði dreymt að þú hlypir um í
grasinu og hefðir fundið hvernig
grasið fór á milli tánna.
Elsku amma. Ég veit að þú ert
komin á öruggan stað þar sem
þér líður vel. Ef einhver á það
skilið þá ert það þú.
Megi Guð ávallt vera með þér
og fylgja þér.
Valdimar og Brynja.
Þegar ég var að alast upp á
Hverfisgötunni skömmu eftir
miðja síðustu öld átti ég í raun-
inni tvö heimili. Á Hverfisgötu 55
var mitt annað heimili og þar bjó
hún Brynja Kristjánsdóttir með
Sigurði eiginmanni sínum og
krökkunum fjórum. Binna á
fimmtíu og fimm var umburðar-
lynd og jákvæð kona. Í rauninni
Pollýanna í allri hugsun. Hún
fann bjarta hlið á öllum málum
og var jákvæð gagnvart öllum
einstaklingum háum sem lágum,
ungum sem öldruðum.
Á númer 55, þessu öðru heim-
ili æsku minnar gekk ég, Kidda á
59, árum saman inn og út eins og
ekkert væri sjálfsagðara. Þarna
gilti bara ein regla. Og hún var
sett af henni Villu heitinni sem
þarna bjó í þá daga: „Aldrei að
stíga á þröskulda,“ sagði Villa.
„Það er dónaskapur og ekki gott
mál.“ Og auðvitað hlýddum við
því. Og síðan er ég ekkert fyrir
að stíga þröskuldana.
Þarna á 55 réði ég mig í vist 9
ára gömul og passaði yngsta son-
inn. Það var mikið ábyrgðar-
starf.
Í garðinum stóra á bak við
húsið hennar Binnu tíndum við
barnaskarinn í götunni á hverju
hausti margar fötur af rifsberj-
um. Þegar Binnu þótti nóg komið
fyrir sig máttum við borða af-
ganginn.
Aldrei gleymir maður ferða-
lögunum suður með sjó í flotta
Ford Galaxy-bílnum hans Sig-
urðar. Þangað var farið með glás
af 45 snúninga plötum með nýj-
ustu tónlistinni og skipt um úr-
valið í gömlu góðu djúkboxunum
sem þá voru á flestum betri
sjoppum. Lögin hennar Ellýjar
Vilhjálms hljómuðu alltaf í plötu-
spilaranum í bílnum. Auðvitað
varð okkur krökkunum ískalt í
aftursætinu, enda Fordinn með
blæju. Þá kom Binna með teppin
og breiddi á okkur með jákvæð-
um orðum og öllum leið betur.
(Stundum hugsar maður nú um
allar plöturnar sem óvart bráðn-
uðu í bílnum í sólinni eftir að einn
ónefndur sonurinn hafði fengið
að skreppa á honum, en passaði
ekki upp á að færa lagerinn í aft-
urglugganum).
Barnaafmælin á 55 með öllu
sínu Prins Pólói voru auðvitað
einstök. Sigurður sem starfs-
maður Ásbjörns Ólafssonar hf.
sá auðvitað um að aðalsöluvaran
frá fyrirtækinu væri notuð við
svona tækifæri.
Sjálf gat ég ekki beðið eftir að
klukkan yrði 12 á jólanótt því þá
var kominn tími fyrir mig að
drífa mig til Binnu og þeirra á 55
til að njóta þar afgangsins af
þeim hátíðisdegi.
Þannig eru minningarnar
óteljandi og Binna og hennar
fólk var og er stór og yndislegur
partur af mínu lífi og allri minni
ævi.
Binna var fædd og uppalin á
Hverfisgötunni. Þar bjó hún
fram á síðustu ár. Hún er síðasti
frumbygginn sem þaðan flutti.
Götuna sína yfirgaf hún ekki fyrr
en hún neyddist til. Eftir langa
mótstöðu varð hún að láta í minni
pokann fyrir útrásinni skelfilegu
og hennar víkingum. Hún seldi
þeim ættarsetrið sitt og flutti
neðar í hverfið. Það er önnur
saga og með öðrum blæ.
Allt lífið hennar Binnu var fal-
legt og uppbyggilegt, jákvætt.
Elsku Kiddór, Binni, Dóra og
Siggi og ykkar fjölskyldur: Inni-
legar samúðarkveðjur frá okkur
Bóbó og fjölskyldu. Minningin
um hana Binnu á fimmtíu og
fimm lifir með okkur öllum, já-
kvæð björt og brosandi.
Kristín Erla Gústafsdóttir.
Brynja Helga Kristjánsdóttir
var nær alla sína tíð búsett á
Hverfisgötu 55 og Jóna, mamma
okkar og Maggý, systir hennar
bjuggu frá fæðingu á Hverfis-
götu 58 og alla tíð var mikill sam-
gangur og vinskapur milli þeirra
sem aldrei bar skugga á. Þarna
var bara þvert á ská yfir götuna
að fara til að hittast og tækifærin
óspart notuð alla tíð. Ég man
vinkvennafundi frá því að ég var
lítil þar sem mikið var skrafað og
hlegið. Mikið var þetta spenn-
andi fyrir okkur púkana, sér-
staklega þar sem ekki var ætlast
til að við værum að hlusta. Það
var oft eitthvað spennandi að
gerast í kringum Binnu og þær
systur.
Ég minnist þess þegar húsið
brann heima hjá Binnu á Hverf-
isgötu 55 og hún var alveg komin
að því að eiga sitt annað barn.
Hún gisti hjá okkur nóttina eftir
og endaði reyndar á fæðingar-
deildinni þá nótt ef ég man rétt.
Þá sátum við börnin helgihljóð
og áhyggjufull meðan stumrað
var yfir henni. Þetta er eitt af því
sem aldrei gleymist.
En Binna var ekki bara vin-
kona mömmu og Maggýjar. Hún
var þvílík stórvinkona okkar
barnanna á Hverfisgötu 58 að við
stóðum varla út úr hnefa þegar
við fórum að fara yfir hina stór-
hættulegu Hverfisgötu til að
heimsækja Binnu. Við sátum hjá
henni löngum stundum og var
alltaf tekið af mikilli hlýju og tal-
að við okkur eins og fullorðið
fólk. Og slíkar móttökur voru
ekki alls staðar í boði í þá daga.
Hún var létt í spori hún frú
Brynja þegar hún skeiðaði eftir
gangstéttinni út í Lúllabúð til að
kaupa í matinn, gjarnan á háum
hælum og afburða fótnett og
glæsileg. Þegar þær vinkonur
voru orðnar fullorðnar konur þá
byrjuðu þær að fara saman í
sund, oftast daglega og oftast í
strætó. Þær lögðu sérstaka
áherslu á glæsilegar sundhettur
og það var eins og svanir syntu
um laugina þegar þær voru á
ferð, hver annarri skrautlegri.
Þær voru yndislegar.
Það eru fjögur ár síðan þær
systur dóu og síðan hefur alltaf
verið meiningin að fara og heim-
sækja Binnu og einu sinni fórum
við systkinin þangað í ógleym-
anlegt stórafmæli en minna hef-
ur orðið úr samfundum en til
stóð. Og nú allt í einu er Binna
dáin, hláturinn hennar sem var
svo skær og smitandi hljóðnaður.
Við systkinin viljum þakka alla
þá góðvild sem ævinlega stafaði
frá henni í okkar garð. Við send-
um börnum hennar og barna-
börnum samúðarkveðjur og
þökkum Brynju Helgu Krist-
jánsdóttur fyrir samfylgdina.
Fyrir hönd barna Jónu og
Maggýjar,
Sigríður Jóhannesdóttir.
Brynja Helga
Kristjánsdóttir
✝
Ástkær sambýliskona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐLAUG MARTEINSDÓTTIR
sjúkraliði,
Löngumýri 22 D,
Garðabæ,
lést á Landspítalanum, Fossvogi, að kvöldi
mánudagsins 17. desember.
Gísli Ferdinandsson,
Katrín Margrét Bragadóttir, Oddur Fjalldal,
Eyjólfur Einar Bragason, Kristín Kristmundsdóttir,
Stella Bragadóttir, Michael Whalley,
Þórir Valgarð Bragason, Hanna Rúna Harðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.