Morgunblaðið - 15.02.2013, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ SnjólaugSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 21. október
1949. Hún andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Holtsbúð Víf-
ilsstöðum aðfara-
nótt 6. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Sveinn Guðmunds-
son, forstjóri Vélsmiðjunnar
Héðins, f. 27. ágúst 1912, d.
1988, og Kristín Helga Mark-
úsdóttir húsfreyja, f. 19. júní
1918, d. 1971. Systkini Snjólaug-
ar eru Sverrir, f. 1939, Birna, f.
þeirra eru: Freyr, f. 29. apríl
2006, og Urður, f. 9. september
2008. 2) Brjánn Jónasson, f. 13.
maí 1977, maki Andrea Rúna
Þorláksdóttir. Barn þeirra er
Kári Björn, f. 4. apríl 2010. 3)
Haukur Jónasson, f. 2. ágúst
1986. Snjólaug lauk kenn-
araprófi árið 1970 og handa-
vinnukennaraprófi árið 1972.
Hún sinnti handavinnukennslu
næstu árin, bæði í grunnskólum
og í Námsflokkum Hafnarfjarð-
ar, en var að mestu heimavinn-
andi á uppvaxtarárum barna
sinna. Hún starfaði síðar við
hönnun og vinnslu á prjónaupp-
skriftum fyrir prjónablaðið Ýr
og við handavinnukennslu með
öldruðum en var svo aftur
heimavinnandi síðustu æviárin.
Útför Snjólaugar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
15. febrúar 2013, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1941, d. 1942,
Markús f. 1943, d.
2004, Kristín, f.
1945, og Guð-
mundur Sveinn, f.
1954. Snjólaug gift-
ist Jónasi Brjáns-
syni, f. 18. júlí 1948,
tæknifræðingi,
hinn 12. ágúst 1972.
Foreldrar hans
voru Brjánn Jón-
asson, f. 1915, d.
1989, fulltrúi og Unnur Guð-
bjartsdóttir, f. 1916, d. 2005,
húsfreyja. Börn Snjólaugar og
Jónasar eru: 1) Helga Hrönn
Jónasdóttir, f. 12. júlí 1975,
maki Grímur T. Tómasson. Börn
Ég kynntist Snjósu, eins og
Snjólaug var yfirleitt kölluð, eftir
að við Brjánn fórum að vera sam-
an fyrir um fjórtán árum. Rúmu
ári síðar buðu þau Jónas mér að
flytja inn til þeirra á meðan við
Brjánn kláruðum háskólanámið.
Eftir að við komum heim úr námi
bjuggum við einnig hjá þeim í um
ár á meðan við komum undir
okkur fótunum.
Ég kynntist því Snjósu nokk-
uð vel á þessum tíma og man eft-
ir henni sem kraftmikilli handa-
vinnukonu sem gekk á fjöll og
var dugleg að ferðast um landið
með Jónasi. Á þeim tíma sem ég
bjó hjá þeim voru allar glugga-
kistur fullar af blómum og ég á
eflaust aldrei eftir að sjá papr-
ikuplöntur aftur án þess að
hugsa til Snjósu og paprikupl-
antnanna hennar.
Í gegnum árin fór ég í ýmis
ferðalög með þeim hjónum og
öðrum fjölskyldumeðlimum og
hitti þau við alls kyns tilefni,
enda hefur fjölskyldan alltaf ver-
ið dugleg að hittast. Alltaf var ég
jafn velkomin og mér þótti sér-
staklega vænt um það þegar
Snjósa lét útbúa hálsmen handa
sér, mér og Helgu Hrönn úr
sams konar steinum sem hún
hafði tínt í einhverri fjallaferð-
inni. Mér verður alltaf hugsað til
hennar þegar ég nota þetta háls-
men og hún mun halda áfram að
vera í huga mínum þegar ég nota
það í framtíðinni.
Það er sorglegt að hugsa til
þess að síðasta árið eða svo hvarf
sú Snjósa sem maður þekkti nán-
ast á braut Alzheimersjúkdóms-
ins, en þó var það örlítil sárabót
að hún gleymdi allavega ekki
fólkinu sínu. Þótt það hefði verið
áfall að hún skyldi fara svona
snögglega, þá eigum við sem eft-
ir erum endalaust margar góðar
minningar um þá frábæru konu
sem Snjósa var.
Hvíl í friði elsku Snjósa og
takk fyrir að vera besta tengda-
mamma sem hægt var að hugsa
sér.
Andrea Rúna Þorláksdóttir.
Í dag kveðjum við Snjólaugu
Sveinsdóttur, kæra vinkonu til
fjölda ára.
Við vorum sextán stelpur sem
hófum nám við handavinnudeild
Kennaraskóla Íslands haustið
1970. Þetta var tveggja ára nám
og var sá tími vel nýttur, stíf
vinna frá kl. 8-16 alla daga undir
stjórn mikilhæfra kennslu-
kvenna sem héldu okkur ræki-
lega við „efnið“. Deildin var til
húsa í Kennaraskólanum við
Laufásveg. Þar var notalegt og
fór vel um okkur þó að þröngt
væri. Við máttum því sitja þétt
sem átti sinn þátt í að við kynnt-
umst vel. Þarna myndaðist sá
góði vinskapur sem enn stendur
óhaggaður.
Snjólaug var skarpgreind, af-
ar vandvirk og listfeng. Allt lék
allt í höndunum á henni, hvort
sem var prjón, útsaumur, orker-
ing eða annað. Enda varð hún
dúxinn okkar.
Snjólaug var rólynd og lítið
fyrir að trana sér fram, en gat
verið föst fyrir ef því var að
skipta. Traustari manneskju er
vart hægt að hugsa sér.
Fljótlega eftir útskrift fórum
við sakna samvistanna, enda
hafði nándin og vináttan í skól-
anum verið mikil. Við fórum því
að hittast reglulega og átti Snjó-
laug drjúgan hluta að máli, hún
dreif í því að kalla okkur saman.
Hún naut þess að taka á móti
gestum og hjá henni áttum við
margar ánægjustundir. Gestrisni
var henni í blóð borin.
Með árunum jókst samheldni
„handó“, eins og Snjólaug kallaði
hópinn okkar. Við hittumst æ
oftar og fórum að ferðast saman.
Fyrst innanlands, m.a. í Eyja-
fjörð og í Stykkishólm að heim-
sækja skólasystur sem þar
bjuggu, en síðar út fyrir land-
steinana. Fyrstu ferðina fórum
við til Þýskalands þar sem ein úr
hópnum býr. Það var svo
skemmtilegt að við ákváðum að
ferðast enn meira saman.
Draumaferðina fórum við
haustið 2006 til franska bæjarins
Bayeux til að skoða hinn fræga
Bayeux-refil. Björn Th. Björns-
son kveikti hjá okkur áhuga á
honum þegar hann kenndi okkur
listasögu í deildinni. Við létum
verða af því 34 árum síðar að fara
og skoða handbragðið á þessum
u.þ.b. 70 metra langa refli sem
fjallar um atburði í Frakklandi
og á Englandi árið 1066. Hann er
saumaður með sérstöku spori,
refilsaumi, sem við höfðum lært.
Snjólaug var gjaldkerinn í
ferðinni, en í flugvélinni á leið til
Parísar orkeraði hún gullfalleg
blóm til að skreyta okkur með.
Þetta var yndisleg ferð sem verð-
ur lengi í minnum höfð.
Það voru dapurleg tíðindi sem
hún færði okkur haustið 2010
þegar hún sagði frá því að hún
hefði greinst með Alzheim-
ersjúkdóminn. Hún hélt þó
áfram að hitta okkur eins lengi
og unnt var, en síðustu mánuðina
heimsóttum við hana á Vífils-
staði.
Auk þess að vera sessunautar
í handavinnudeildinni var undir-
rituð bekkjarsystir Snjólaugar í
7-12 ára bekk í Melaskóla og í 4
ár í almennri deild Kennaraskól-
ans frá 1966-70. Enn stendur
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
fyrsta heimsóknin á fallega
æskuheimilið hennar á Haga-
melnum árið 1956.
Við vottum Jónasi, Helgu
Hrönn, Brjáni, Hauki, tengda-
börnum, barnabörnum og systk-
inum Snjólaugar okkar dýpstu
samúð.
Þökkum vináttu á langri veg-
ferð.
Fyrir hönd vinkvenna
úr handavinnudeild KÍ,
Ásdís Sigurgestsdóttir.
Ég kveð þig hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæll á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Æskuvinkona mín Snjólaug
Sveinsdóttir er fallin frá, 63 ára
gömul. Mig setur hljóða við
ótímabært fráfall hennar og hug-
urinn fer á flug aftur í tímann.
Við fæddumst í sama húsi á sama
ári, ég í janúar og hún í október.
Við vorum vinkonur í blíðu og
stríðu alla bernskuna, en leiðir
skildi þegar ég flutti og fór í ann-
an skóla. Ég hugsaði mikið til
hennar og við hittumst aftur þeg-
ar ég flutti í Hafnarfjörð. Mér
brá mikið að heyra um veikindi
hennar. Örlögin geta verið
grimm. Við ætluðum að heim-
sækja hana tvær gamlar vinkon-
ur, því við vorum í raun tríó sem
bast vinaböndum á þessum ár-
um. En áður en af því varð barst
mér fréttin um andlát Snjósu.
Mig langar til að minnast
hennar með þessu ljóðbroti eftir
Jóhannes úr Kötlum:
Allir sem þér unnu þakkir gjalda.
Ástúð þinni handan blárra tjalda
opið standi ódauðleikans svið.
Andinn mikli gefi þér sinn frið.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ég sendi fjölskyldu hennar
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guð blessi minningu hennar.
Hrönn Steingrímsdóttir.
Fyrir rúmum þrem áratugum
komu fimm kunningjahjón sér
saman um að fara eitt kvöld í
viku hverri í gönguferðir. Þessi
ákvörðun stóðst og varð að
margra ára venju og vináttu sem
endist enn. Einnig fórum við
margar ferðir víða um land og
áttum ótal ánægjustundir saman.
Snjólaug Sveinsdóttir var
yngst okkar og einlæg áhuga-
manneskja um útivist og heil-
brigt líf. Þrátt fyrir það hafa ör-
lögin hagað því þannig að hún
féll frá fyrst okkar eftir harða
baráttu við ólæknandi sjúkdóm.
Í ferðum hópsins kom vel í ljós
hve áhugasöm hún var um landið
og unni náttúrunni heils hugar.
Hún var okkar fróðust um jurtir
og gott að leita svara hjá henni
um allt er að gróðri laut.
Eftir hverja gönguferð var
kaffiboð hjá hjónunum í hópnum
til skiptis. Þar ríkti gjarnan gleði
og gaman. Oft urðu líka frjóar og
opnar umræður. Komu þá fram
skoðanir og þekking félaganna á
mönnum og málefnum. Þar lá
Snjólaug ekki á liði sínu, enda
margfróð og hafði skýrar skoð-
anir.
Það er mikill sjónarsviptir að
Snjólaugu og eftir stendur hníp-
Snjólaug
Sveinsdóttir
✝ Ragnar ÞórMagnússon
fæddist í Reykjavík
hinn 5. apríl 1937.
Hann andaðist á
blóðlækningadeild
11-G Landspítalans
við Hringbraut
hinn 8. febrúar
2013. Foreldrar
hans voru Magnús
Þorsteinsson úr
Reykjavík, f. 4.
september 1891, d. 25. maí 1969,
og Magnea Ingibjörg Sigurð-
ardóttir frá Miklaholtshelli,
Hraungerðissókn, Árnessýslu, f.
2. maí 1901, d. 20. júní 1995. Eft-
irlifandi systkini Ragnars eru:
Margrét Magnúsdóttir, f. 11.
febrúar 1927, Sigurður Magn-
ússon, f. 25. mars 1928, Þor-
steinn Magnússon, f. 20. október
1929, og Ásta Karen Magn-
úsdóttir, f. 29. mars 1940.
Ragnar kvæntist hinn 12. des-
ember 1970 Signýju Gunn-
arsdóttur, f. 17. janúar 1939.
úar 1990, og á hún börnin Ame-
líu Carmen, f. 25. júní 2008, og
Christopher Darra, f. 30. janúar
2010, með Agnari Sæmundi
Barðasyni, f. 10. nóvember 1989.
2) Gunnar, f. 16. ágúst 1970.
Ragnar ólst upp á Háteigs-
veginum í Reykjavík. Hann
gekk í Austurbæjarskóla og
Lindargötuskóla. Hann lauk
sveinsprófi í húsgagnabólstrun
frá Iðnskólanum í Reykjavík ár-
ið 1960 og starfaði sem slíkur
mestallan sinn starfsaldur, ým-
ist í vinnu hjá öðrum eða sjálf-
stætt starfandi. Lengst af starf-
aði hann í Skeifunni, þá Bíla-
klæðningum og síðast hjá Kaj
Pind eða þar til starfskrafta
þraut eftir alvarlegt bílslys árið
2003. Hann gegndi trún-
aðarstörfum fyrir sveinafélag
bólstrara. Hann hafði mikinn
áhuga á hestum og hestaíþrótt-
um, hélt hesta, lagði stund á
stang- og skotveiði, spilaði
reglulega brids með æsku-
félögum sínum og hafði sterkar
skoðanir á þjóðmálunum enda
alinn upp á góðu og gegnu sjálf-
stæðisheimili.
Ragnar verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju í dag, föstu-
daginn 15. febrúar 2013, og
hefst athöfnin kl. 15.
Foreldrar hennar
voru Gunnar Jón-
atansson, f. 5. maí
1877, d. 25. júní
1958, og Vilfríður
Guðrún Davíðs-
dóttir, f. 20. nóv-
ember 1897, d. 25.
maí 1973, frá
Bangastöðum,
Kelduhverfi, Norð-
ur-Þingeyjarsýslu.
Börn Ragnars og
Signýjar eru: 1) Svanhildur, f.
31. janúar 1964, gift Ragnari
Páli Aðalsteinssyni, f. 30. mars
1964, eiga þau þrjú börn: a)
Signý Hrund, f. 12. apríl 1982,
gift Sigurði Þorbergi Ingólfs-
syni, f. 29. mars 1972, eiga þau
tvo syni, Gunnar Nökkva, f. 17.
nóvember 2001, og Myrkva Þór,
f. 12. febrúar 2011, fyrir á Sig-
urður börnin Daníval Heiki, f.
12. september 1993, og Þor-
björgu Fjólu, f. 29. júlí 2001. b)
Almar Freyr, f. 19. desember
1987. c) Gígja Dröfn, f. 15. jan-
Pabbi, ekki óraði okkur fyrir
að svona stutt væri eftir, en þú
hafðir rétt fyrir þér. Ekki vitum
við hvor lagði hvorn, hvor laut í
lægra haldi, þú eða krabbamein-
ið? Þú vissir í hvað stefndi, vildir
stutta baráttu og hana fékkstu,
sást ekki einu sinni ástæðu til að
bíða niðurstöðu úr sýnatöku. Það
voru dýrmætar stundir fyrir okk-
ur í fjölskyldunni að vera með þér
þessar síðustu klukkustundir eft-
ir að hafa aðeins fengið að heyra í
þér í síma dagana tvo á undan
vegna sýkingar sem upp kom á
deildinni. Ekki hvarflaði að okk-
ur að tólf dögum eftir að fyrstu
vísbendingar um krabbamein
komu fram sætum við í kringum
rúmið þitt að kveðja þig í hinsta
sinn. Lífið er hverfult, því hafðir
þú fengið að kynnast svo um
munaði fyrir 10 árum á leið heim
ofan úr hesthúsi. Á örskots-
stundu umturnaðist allt þitt líf,
bifreið úr gagnstæðri átt keyrði
framan á þína bifreið, níu mán-
uðum síðar komstu heim, útskrif-
aður af spítala.
Minningarnar hrannast upp,
bíltúrarnir sem alltaf enduðu
með viðkomu í ísbúð eða sjoppu
nema hvort tveggja væri, kvöldin
þegar mamma fór í saumaklúbb,
„launagreiðslurnar“ í nammi og
gosi þegar þurfti að taka upp
kartöflur eða þvo bílinn, spila-
mennskan, kapalkeppnirnar og
allar myllurnar sem voru lagðar.
Allar veiðiferðirnar og sérstak-
lega ferðin á vatnasvæði Lýsu
þegar bæði áll og stærsti lax sem
þú hafðir veitt komu á land.
Ekki er hægt að minnast þín
án þess að segja frá því sem stóð
hjarta þínu einna næst en það
voru stjórnmálaskoðanir þínar.
Þegar þú varst nýkominn af gjör-
gæsludeildinni eftir bílslysið fyr-
ir tíu árum og þekktir ekki þína
nánustu sástu mann einn í sjón-
varpinu og sagðir: „Mikið er
þetta myndarlegur maður, þetta
hlýtur að vera góður maður.“ Þá
vissum við að þú myndir þekkja
okkur innan skamms því maður-
inn var enginn annar en forsætis-
ráðherra þess tíma. Þú lagðir
mikla áherslu á að fólk notaði
kosningarétt sinn og kysi „rétt“
og varst ávallt tilbúinn að leið-
beina þeim sem ekki vissu hver
„rétti“ bókstafurinn á kjörseðlin-
um var. Þótt þú værir tilbúinn að
kveðja þetta líf þá sagðirðu
nokkrum dögum áður: „Ég vona
að ég nái að kjósa í vor og væri til
í að sjá fyrstu tölur en svo …“
Elsku pabbi, það er komið að
kveðjustund. Við erum þakklát
og stolt að hafa átt þig að. Þraut-
seigja þín og æðruleysi eru okkur
til eftirbreytni. Þín er sárt sakn-
að, hvíl í friði.
Svanhildur og Gunnar.
Elsku afi, nú ertu farinn. Ekki
hefði mér dottið í hug fyrir tveim-
ur vikum að ég ætti eftir að sitja
hérna núna og skrifa minningar-
orð um þig og er það svo sárt.
Það er svo skrítið að koma í
Hörðalandið núna og sjá þig ekki
sitja í stólnum þínum að horfa á
sjónvarpið. Þú fórst svo hratt og
trúum við því ekki að þú sért far-
inn. Söknuðurinn er svo mikill og
við erum mjög svo brotin, tíminn
var of stuttur með þér.
Sumarbústaðaferðirnar sem
Gunnar Nökkvi fór með þér og
ömmu verða ekki fleiri en eru nú
góðar minningar hjá honum sem
hann mun varðveita í hjarta sér
alla ævi. Við munum halda áfram
að tala um þig við „litla Þór“ og
halda minningunni um þig á lífi.
Núna ertu kominn á betri stað,
laus við hækjuna þína og farið að
líða betur og sennilega kominn á
hestbak, sem þú hefur ekki getað
síðustu tíu árin, og búinn að finna
gömlu gæðingana þína. En mikið
vildi ég að við hefðum fengið einn
síðasta reiðtúrinn okkar saman
að lokum elsku besti afi minn.
Við Siggi pössum litlu strák-
ana þína og ömmu og viljum við
kveðja þig með þessum orðum:
Dáinn, horfinn! – Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit, að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða?
Hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
…
Sízt vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda, –
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Takk fyrir allt saman.
Guð geymi þig og farðu í friði
elsku afi okkar.
Signý Hrund Svanhild-
ardóttir, Sigurður Þorberg
Ingólfsson, Gunnar Nökkvi
Sigurðsson og Myrkvi Þór
Sigurðsson.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku afi, takk fyrir að vera alltaf til
staðar fyrir okkur. Þín verður sárt
saknað, við munum aldrei gleyma þér.
Almar Freyr, Gígja Dröfn,
Amelía Carmen og Chri-
stopher Darri.
Í dag kveðjum við móðurbróð-
ur okkar Ragnar Þór Magnús-
son.
Raggi eins og hann var alltaf
kallaður lést eftir stutt og erfið
veikindi á Landspítalanum við
Hringbraut síðastliðinn föstudag.
Minningarnar spanna marga
áratugi enda heilmikill samgang-
ur á milli fjölskyldna okkar í
gegnum árin. Fyrst koma upp í
hugann minningabrot frá jólum,
áramótum og þrettándanum en
þá var hefð fyrir því að stórfjöl-
skyldan kæmi saman.
Á okkar uppvaxtarárum
bjuggu þrjár kynslóðir undir
sama þaki á Háteigsveginum. Þá
var Raggi mikill uppáhalds-
frændi og átti það til að koma
færandi hendi með ýmislegt
framandi frá útlöndum þegar
hann var til sjós. Hann var einnig
alltaf tilbúinn að taka í spil við lít-
inn strák sem hafði yndi af því að
spila og beið eftir að frændi kæmi
heim frá vinnu.
Raggi lærði húsgagnabólstrun
og eru þeir ófáir stólarnir og sóf-
arnir sem hann hefur bólstrað
fyrir fjölskylduna.
Raggi var mikill bridsspilari,
hafði yndi af hestamennsku og
stangveiði og eru ófáar veiðiferð-
irnar sem farnar hafa verið í
gegnum árin. Efst í huga eru
ferðirnar í Þverá í Borgarfirði en
þangað var farið um árabil ásamt
góðum hópi manna.
Signý og Raggi byggðu sér
sumarbústað í Grímsnesinu og
var alltaf gaman og gott að sækja
þau heim.
Fyrir tíu árum lenti Raggi í al-
varlegu bílslysi sem hafði mikil
Ragnar Þór
Magnússon