Morgunblaðið - 15.02.2013, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ KristbjörgGuðmunds-
dóttir, (Bagga)
fæddist í Hafn-
arfirði 23. janúar
1924. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut í
Reykjavík 1. febr-
úar 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Ágústa
Guðrún Jónsdóttir,
húsmóðir fædd í Steinsholti,
Reykjavík 25. ágúst 1880, d. 11.
mars 1961, og Guðmundur Hró-
bjartsson fæddur í Oddgeirs-
hólakoti, Flóa, 25. júní 1881, d.
18. júlí 1951. Systkini Krist-
bjargar eru: Sigríður, f. 1909, d.
1958, Gísli, f. 1910, d.1999,
Hreiðar og Sigurjón f. 1911. d.
1911, Engilbjartur, f. 1912, d.
2000, Jóhanna, f. 1914, d. 1993,
Elínbjört, f. 1915, d. 1937, Jón
Hrólfur, Katla og Knútur. Sig-
urður, f. 1955, kvæntur Lísu C.
Harðardóttur, þeirra börn eru
Dröfn, Sigurjón og Birna. Lang-
ömmubörnin eru átta.
Bagga ólst upp í Hafnarfirði
og bjó þar alla tíð. Auk húsmóð-
urstarfa vann hún við marg-
vísleg störf; m.a. á símstöðinni,
rak um tíma prjónastofu, starf-
aði í Efnalaug Hafnarfjarðar,
vefnaðarvöruversluninni Edd-
unni og lauk starfsævi sinni í
bókabúð Olivers Steins. Fyrstu
búskaparárin bjó fjölskyldan á
Hamarsbraut 10, síðan á Merk-
urgötu 9 og síðustu árin bjó
Bagga á Hjallabraut 33.
Bagga var alla tíð félagslynd,
starfaði með Haukum, var virk-
ur þátttakandi í starfi Hraun-
prýðiskvenna og síðar heiðurs-
félagi. Hún sat í safnaðarstjórn
Fríkirkjunnar í Hafnarfirði, or-
lofsnefnd bæjarins til margra
ára, og tók síðan virkan þátt í
starfi eldri borgara í Hafn-
arfirði.
Útför Böggu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 15.
febrúar 2013, og hefst athöfnin
kl. 15.
Eyvindur, f. 1916, d.
1995, Friðmey, f.
1917, d. 2005, Frið-
berg, f. 1919, d.
1987, Guðmundur
Ágúst, f. 1920, d.
1930, og Rut, f.
1922.
Kristbjörg giftist
22. október 1950,
Sigurjóni Sigurðs-
syni sem fæddist í
Hafnarfirði 18. sept-
ember 1923, hann lést 17. mars.
1960; sonur hjónanna Margrétar
Ólafsdóttur, f. 1885, d. 1970, og
Sigurðar Þórðarsonar, f. 1886, d.
1964. Systkini Sigurjóns eru:
Marínó, f. 1911, d. 2007, Ólöf, f.
1914, d. 2009, Kristín, f. 1916, d.
2003, og Þórður, f. 1921. Krist-
björg og Sigurjón eignuðust tvo
syni: Hreiðar Sigurjón, f. 1951,
kvæntur Fríðu Ragnarsdóttur,
þeirra börn eru María Krista,
Mamma mín féll frá 1. febrúar,
89 ára gömul, sem er nú sosum
hár aldur, en hvað er hár aldur?
Það er afstætt, í mínum huga var
hún einhvern veginn aldrei göm-
ul. Hún var heppin, mín kona, lifði
hressu lífi, léttlynd, kát og var
hraust alla tíð. Ellin kom mjög
snöggt og ísinn brotnaði undan
henni á nokkrum dögum og allt
gekk fljótt fyrir sig, hún bara
sofnaði fyrir framan sinn nánasta
hring og að því er virtist södd og
tilbúin, sagði „er þetta þá búið?“,
æðrulaus og bara andaði hægt og
örugglega burt á annan stað sem
hún var búin að panta pláss á og
ég veit að hún hefur fengið inn-
göngu þar.
Auðvitað var ekki auðvelt að
ala upp tvo gaura, hvað þá ein-
stæð móðir, því pabbi minn féll frá
1960. Það voru margir skaflar á
leið en með góðri hjálp vina og
ættingja fór þetta bara nokkuð
vel. Við bræður vorum heppnir að
finna okkur góðar konur, mamma
var líka heppin að fá svona frá-
bærar tengdadætur, þær Lísu og
Fríðu, sem reyndust henni svo vel
og urðu ærlegar vinkonur hennar.
Nú er ég ekki bara að kveðja
hana mömmu, heldur líka mjög
góðan vin minn, en okkar vinskap-
ur varð alltaf nánari eftir því sem
árin liðu og við deildum mörgum
sameiginlegum áhugamálum.
Áttum löng símtöl hin síðustu ár
um allt milli himins og jarðar, t.d.
um bækur og leiklist sem var auð-
vitað gott fyrir mig, sem er að
brasa í leikhúsi alla tíð. Hún var
minn harðasti og um leið besti
gagnrýnandi alla tíð. Mamma
hafði reyndar mjög skemmtilegan
mælikvarða á gæði leiksýninga
sem fólst í því hvað umræðan um
leiksýninguna dygði lengi á leið
heim frá leikhúsi í Reykjavík og í
Hafnarfjörð. Ef umræðan dygði í
Kópavog var um að ræða svona la
la sýningu en ef umræðan næði í
Garðabæ var um að ræða bara
nokkuð góða sýningu, að maður
tali nú ekki um að umræðan næði
heim í Hafnarfjörð, þá var um að
ræða leiklistarviðburð. Og ef ég
spurði mömmu eftir að hún hafði
farið í leikhús hvernig var? „Ja
svona Fossvogur.“ Og ég vissi
hvernig henni fannst og málið var
útrætt. Þetta er að mínu mati
mælikvarði sem stenst alla lærða
leikhúsgagnrýnendur. Sem ég
rita þessar línur um mömmu spyr
ég mig af hverju er ég að skrifa
minningarorð um hana … jú svar-
ið er hér, mig langar bara að segja
þetta eitt upphátt og það eina sem
ég vildi segja er:
Takk mamma mín, þér á ég allt
að þakka.
Þinn elskandi sonur
Sigurður Sigurjónsson.
„Það er söknuður þegar vel
skrifuðum kafla lýkur og maður á
ekki eftir að lesa neinn eins og
hann.“ Þessi fallegu huggunarorð
góðvina koma mér í hug á kveðju-
stund kærrar vinkonu minnar,
Böggu. Ég minnist okkar fyrstu
kynna á leiksviði Bæjarbíós; ég
vafin indverskum sarí, ásamt
skátasystrum mínum, þyljandi
einhverja óskiljanlega speki um
fórnfýsina, sem þær Hraunprýði-
konur höfðu grafið upp, og Bagga
á kantinum með nælur, títuprjóna
og vökult augnaráð.
Tilefnið var fjáröflun fyrir
„slysó“, ein af fjölmörgum. Ég
gekk út í nóttina með syninum
Hreiðari og maður segir ekkert
„nei“ við tilvonandi tengdamóður
sína. Ekki var hún síður viljug til
verka innan kvenfélags Fríkirkj-
unnar og sat í stjórnum hjá báð-
um. Henni var lagið að beiðast
greiða til styrktar starfseminni og
voru þeir margfaldlega endur-
goldnir með rentum; hvort heldur
var með prjóna- og saumaskap á
krakkakrílin, veislubakstri, mat-
arboðum, barnapössun eða öðru
þarflegu. Í kaupbæti kynntist ég
fjölda dugnaðarkvenna og góðum
verkum.
Lífskaflinn hennar Böggu varð
ekki áfallalaus, fremur en flestra,
en hún stóð sína plikt með sóma,
ung ekkja á Hamarsbrautinni, og
valdi að gleðjast yfir því jákvæða
og skemmtilega í tilverunni, með
hjálp ættingja og vina. Var m.a.
virk í fleiri en einum saumaklúbbi,
las mikið, naut allra fjölmiðla og
fylgdist vel með dægurmálum,
söng með yndislegum söngsystr-
um, prófaði jóga, leikfimi og pútt,
spilaði félagsvist, ræktaði vináttu,
gekk alla tíð í og úr vinnu, sinnti
garðrækt af alúð á Merkurgöt-
unni og hannyrðum hvers konar
alla tíð.
Á ferðalögum innan lands sem
utan var hún jafnan hrókur alls
fagnaðar, kenndi ungviðinu
bænavers, spilamennsku og fönd-
ur og vakti furðu unglinganna yfir
því hve vel hún var heima í tólist-
inni sem þeir dáðu. Og síst dró
hún sig í hlé er gleðskapur náði
hámarki í söng og sprelli.
Ekki var annað tekið í mál en
gista í fellihýsi, eins og hinir, á
ættarmóti fjölskyldunnar í sumar,
þó svo að gjörvöll Bíldufellsættin
byði uppbúin rúm á hverjum bæ.
Að lokinni starfsævi kom til
tals að hún flytti í þægilegri húsa-
kynni og varð skynsemin yfir-
sterkari ævilangri aðdáun á mið-
bænum og Hjallabraut 33 varð
fyrir valinu. Þrátt fyrir að vera
komin í Norðurbæinn, sem varla
gat talist til hennar Hafnarfjarð-
ar, varð góð sátt við nýja granna
og vini og alla þjónustu í húsinu,
sem hún þreyttist seint á að
dásama.
Okkar góðu stundir þar áttum
við tvær saman hvern föstudag að
lokinni Fjarðarkaupsferð, yfir
sterkum kaffisopa og meðlæti,
þar sem „farið var yfir stöðuna“,
skipst á fréttum og fróðleik um
menn og málefni og reynt að
fræða mig um gamla tíma, ættir
og tengsl, enda var hún stálminn-
ug og vel heima. Allt var tíundað
sem við báðar vorum að stússa og
var það ærið.
Já það er vissulega söknuður
sem fyllir hugann, en blessuð
febrúarsólin þyrlar upp ótöluleg-
um fjölda minninga sem ljúft er
að geyma og njóta, en jafnframt
vona að við hin berum gæfu til að
halda minningu sómakonu á lofti
með því að lifa lífinu lifandi.
Sofðu sæl og hafðu þökk fyrir
allt.
Fríða Ragnarsdóttir.
Elsku amma Bagga. Þær eru
ótalmargar minningarnar sem
koma upp í hugann þegar ég
hugsa um þær frábæru stundir
sem við áttum saman í gegnum
árin.
Þar ber helst að nefna allar
þær stundir sem við eyddum á
Merkurgötunni við að föndra ým-
iss konar jóla- og páskaskraut.
Við eyddum svo tímanum þar á
milli í að spila ólsen ólsen og kíkja
á apana í trjánum. Ristað brauð
og kakómalt með drullu var svo
ávallt í morgunmat og hinar
frægu kjötbollur á kvöldin og var
aldrei beðið um neitt annað, nema
kannski leyndó-súkkulaðið sem
þú áttir alltaf í ísskápnum. Á
kvöldin voru svo sagðar sögur um
hana Rósu og „blundaðu ljúfling-
ur“ sunginn.
Ég man svo alltaf svo vel eftir
því þegar við bjuggum á Merk-
urgötunni, þá átti ég það til að
kíkja niður til þín í heimsókn á
kvöldin og þó að þú hafir oftast
verið í símanum varstu samt alltaf
svo ánægð að sjá mig.
Svo voru það öll ferðalögin,
matarboðin, strætóferðirnar og
sundferðirnar þar sem við sátum
alltaf bara í tröppunum.
Svo þegar maður varð eldri og
þurfti ekki lengur að koma í pöss-
un var samt alltaf gaman að koma
í heimsókn þó að það væri ekki
nema til að stilla sjónvarpið.
Ég mun ávallt sakna þín amma.
Gullið þitt,
Sigurjón.
Elsku amma mín. Ég minnist
allra þeirra stunda sem ég sat hjá
þér á Merkurgötunni. Það var
alltaf svo skemmtilegt í heimsókn
hjá þér. Ég, Knútur og Mekkín í
jóla- og páskaföndri. Þú varst allt-
af með svo sniðugar hugmyndir
og leyfðir svo sköpunargáfu okk-
ar að njóta sín. Svo inn á milli
reyndum við að telja alla skóna
þína, það var ógerlegt. Við lékum
okkur líka í hólfunum milli sóf-
anna og földum okkur. Þá var gott
að vera lítill.
Ég á eftir að sakna kjötboll-
anna þinna. Þær klikkuðu aldrei,
og heldur ekki kakómaltið með
drullunni. Stundum varstu samt
með pylsur og þá fengum við tóm-
atsósu úr glerflösku. Mér fannst
það svo merkilegt.
Ég lít yfir farinn veg og hugsa
um kóngastólana, alla fallegu
vettlingana sem þú prjónaðir á
mig, apana í trjánum, kisusúkku-
laðið, góðu sögurnar sem þú sagð-
ir og vísuna Blundaðu ljúflingur
sem þú söngst alltaf svo fallega.
Það er falleg mynd sem ég hef
af þér í huga mínum. Þú situr í
brúna stólnum á Merkurgötunni,
umkringd skónum þínum. Þú ert
ekki sofandi heldur að fá þér kríu.
Ég er óskaplega fegin að hafa
fengið tuttugu ár með þér amma
mín. Þú kenndir mér svo margt.
Það er erfitt að kveðja þig en sem
betur fer á ég allar góðu minning-
arnar sem ég mun bera með mér
alla tíð.
Hugsa til þín, alltaf.
Birna.
Elsku amma, það er sárt að
sitja og skrifa um þig minningar-
grein. Þó svo ég viti að þú hafir
verið tilbúin að fara var ég bara
ekki alveg tilbúin að missa þig.
Þegar ég sit og hugsa til baka sé
ég hvað við áttum margar góðar
stundir saman. Það voru forrétt-
indi að fá að alast upp á Merk-
urgötunni til átta ára aldurs með
þig á neðri hæðinni. Alltaf gat
maður kíkt í heimsókn niður og
fengið að gista, kíkt á apana í
trjánum, fengið kakómalt með
drullu að ógleymdum kjötbollun-
um sem enginn gerði eins og þú.
Ég man að það voru alltaf miklar
pælingar í gangi kvöldið fyrir
öskudag að pæla hvernig veðrið
yrði daginn eftir, uppá í hvaða
kápu ég ætti að hengja öskupok-
ann. Svo hló ég þegar ég horfði á
eftir þér niður götuna með ösku-
pokann á bakinu. Ég hugsa að þú
hafir nú alveg vitað hvað var í
gangi en lést ekki á neinu bera og
varst með öskupokann á þér allan
daginn.
Það lék allt í höndunum á þér
og hefur þú prjónað og heklað á
mig og strákana mína ófáar flík-
urnar. Þegar ég var lítil saumaðir
þú meira að segja eitt stykki apa
sem fékk nafnið Kobbi og er u.þ.b.
metri á hæð. Kobbi er ennþá í
fullu fjöri og nú leika Trausti og
Orri sér með hann. Þú varst alltaf
hress og kát og sagðir að minnsta
kosti einn nýjan brandara í hvert
skipti sem við hittumst. Meira að
segja daginn áður en þú lést
slóstu á létta strengi og sagðir
brandara sem þú hafðir heyrt
daginn áður. Það verður skrítið að
fara í kirkjugarðinn án þín, en
þangað höfum við farið allavega
tvisvar sinnum á ári allt frá því að
ég fékk bílprófið til að sinna leið-
inu hans afa. En núna mun ég
heimsækja ykkur bæði og planta
blómum fyrir þig.
Elsku amma, þú átt stóran sess
í hjarta mínu og hugsa ég og
strákarnir til þín á hverju kvöldi
þegar við syngjum Blundaðu ljúf-
lingur. Trausti bað mig að skrifa
til þín að hann elskar ömmu
Böggu og saknar hennar mjög
mikið.
Hvíl í friði elsku amma.
Þín ömmustelpa
Dröfn.
Elsku besta amma, nú ertu bú-
in að kveðja okkur og jafn brot-
hætt og smá sem þú varst nú síð-
ast þegar við sáum þig, þá skilur
þú eftir stórt skarð í lífi okkar
allra. Við ömmubörnin höfum ef-
laust öll kynnst þér hvert á sinn
hátt enda mislangt á milli okkar í
árum talið. Ég, María Krista,
fyrsta barnabarnið, átti þig útaf
fyrir mig fyrstu 5 árin og nýtti
mér það óspart. Þú hélst skírn-
arveislu fyrir dúkkuna mína þar
sem öllu var tjaldað til, pabbi lék
prestinn og dúkkuræfillinn fékk
skírnargjafir. Það sem var dekrað
við mig. Að fara í pössun til ömmu
Böggu var ávísun á kúr uppi í
rúmi, Rósusögur, kakómalt með
„drullu“ og brauð með þykkri ost-
sneið var alltaf á boðstólum, í það
minnsta þegar við, skottin, kíkt-
um í heimsókn. Eftir að ég fór að
eldast þá tölti ég oft ein niður göt-
una á sunnudögum til ömmu,
enda bjuggum við örstutt frá og
var markmiðið eitt; að horfa á
Húsið á sléttunni og fylgjast með
ævintýrum Lauru Ingalls og Nel-
lýjar. Þú fylgdist með, „svona með
öðru auganu“ dundaðir við handa-
vinnuna þína og þjónaðir mér til
handa og fóta. Þetta voru okkar
gæðastundir. Eftir því sem árin
liðu þá stækkaði sjónvarpið örlítið
og efnisvalið varð meira fullorð-
ins, enda var amma með áskrift að
Stöð 2, en það þekktum við ekki á
Langeyrarveginum. Við hittumst
hjá ömmu á hverju ári og fylgd-
umst með ungfrú alheimi, skríkt-
um yfir undarlegum kjólum og til-
svörum, en í laumi dáðumst við að
þessum glæsilegum stelpum.
Rútuferðir með Fríkirkjunni
eru okkur systrum ofarlega í
huga þegar við rifjum upp liðnar
stundir en þá nestaðir þú okkur
upp með köldum kótelettum og
tómötum og svo var brunað um
landið með safnaðarkonum, áð við
fagran hól og borðað og það
fannst okkur ekki slæmt. Rúsínur
pylsuendanna voru svo sykraðar
karamellur í bland við appolo-
lakkrís og suðusúkkulaði, en þessi
gæðablanda komst einhvern veg-
inn alltaf fyrir í farangrinum.
Reglulega bauðstu okkur í heim-
sókn í páska- og jólaföndurstund
og man Katla sérstaklega eftir því
hvernig keppst var við að flétta
sem allra minnstu jólahjörtun
með títuprjónum. Grímubúninga-
og leikritagerð er það sem við
krakkarnir fengum að stússa í hjá
ömmu og hún þreyttist aldrei á að
lána okkur skartgripina sína, föt
og fínirí, sauma dúkkuföt og leik-
brúður. Hún lumaði meira að
segja á viðardrumb, hamri og
nöglum sem við lömdum kirfilega
svo við gætum orðið jafnvíg sem
trésmiðir og leikarar eins og feður
okkar.
Söfnunaráráttan hennar ömmu
var víðfræg og fór enginn út fyrir
landsteinana án þess að hafa aug-
un opin fyrir smáskóm, bjöllum,
uglum, fingurbjörgum og eld-
spýtustokkum í safnið. Við vissum
að okkur var ætlað að eignast
þessar gersemar þegar kæmi að
leiðarlokum en ekki fannst okkur
nærri kominn tími til. Handlagni,
húmor, greiðvikni, vinnusemi og
sjálfstæði eru orð sem lýsa þér
svo undurvel og vonum við inni-
lega að einhverja þeirra eiginleika
höfum við erft frá þér. Við vonum
að þér líði nú vel í faðmi afa okkar
sem við fengum aldrei að kynnast
og þar til næst, sofðu rótt og takk
fyrir allt.
María Krista og Katla
Hreiðarsdætur.
Fá tengsl eru jafn sterk og
systratengsl, þau eru eins og
þráður sem aldrei slitnar. Systur
á svipuðum aldri, eins og Ruth og
Bagga, þar sem aldursmunurinn
var aðeins 18 mánuðir, hafa fylgst
að alla ævi. Það er því eðlilegt að
það myndist tómleiki þegar önnur
fellur frá, ekki bara fyrir Ruth
heldur fyrir okkur fjölskyldu
hennar líka.
Það er margs að minnast þegar
litið er yfir farinn veg. Af 13 barna
hópi þeirra Guðmundar og
Ágústu var Bagga yngst. Heimilið
var glaðvært og fylgdi glettnin
Böggu alla tíð. Þar sem þær Ruth
voru yngstar fylgdust þær mikið
að og voru m.a. fermdar saman,
þær hjálpuðu eldri systkinum sín-
um með frændsystkinin og á
gömlum myndum má nánast allt-
af sjá þær systur saman og oftar
en ekki með börn í fanginu.
Handlagni hefur alltaf ein-
kennt þessa stóru fjölskyldu og
var Bagga engin undantekning.
Hún var mikil handavinnukona,
saumaði, prjónaði, föndraði og
rak m.a. prjónastofu í nokkur ár
en lengst af starfaði hún við versl-
unarstörf.
Oft unnu Ruth og Bagga sam-
an að verkefnum og var aldrei
sagt „þetta er ekki hægt“ hvort
sem um var að ræða flókna
grímubúninga eins og úlfalda og
litlu gulu hænuna eða annað ein-
faldara, verkin voru alltaf kláruð
með sóma.
Bagga var ung þegar hún
missti Sigurjón eiginmann sinn
frá tveimur sonum. Hún tókst á
við það verkefni af alúð og naut
aðstoðar fjölskyldu sinnar í hví-
vetna.
Þær systur nutu þess að
ferðast saman innanlands og fór
Bagga í mörg ferðalög með Ruth,
Óla, Jóni og Dódó, m.a. um há-
lendi Íslands. Margt skemmtilegt
gerðist í þeim ferðum og eru
minningarnar ljúfar og góðar.
Sterk tengsl hafa einkennt fjöl-
skylduna alla tíð og hafa frænd-
systkinin lært af foreldrum sín-
um. Stórfjölskyldan hittist einu
sinni á sumri og þar taka allir þátt
og leika saman. Börn okkar og
barnabörn hafa með þessu móti
fengið að kynnast frændum og
frænkum, öldnum og ungum, þau
hafa lært gildi þess að eiga stóra
fjölskyldu þar sem allir þekkjast
og styðja hver við annan og taka
þátt í gleði og sorg. Ruth og
Bagga hafa alltaf tekið virkan
þátt og verið aldursforsetar í
nokkur ár. Það verður tómlegt í
sumar þegar aðra vantar.
Þær systur voru saman í
saumaklúbbum og er annar
þeirra enn starfandi og hittist nú
síðast í nóvember en þær hafa hist
hver hjá annarri nokkrum sinnum
á vetri í áratugi.
Bagga tók alltaf virkan þátt í
félagsstarfi og starfaði m.a. í
Kvenfélagi Fríkirkjunnar, Félagi
eldri borgara í Hafnarfirði, Slysa-
varnafélaginu og með eldri Hauk-
um.
Eftir að Bagga hætti að vinna
úti naut hún þess að taka þátt í fé-
lagsstarfi eldri borgara. Hún var
um tíma í sönghóp, tók þátt í
handavinnuklúbbi, var með í pútt-
hópi og ýmislegt fleira.
Það er með gleði í hjarta að við
minnumst Böggu og þökkum fyr-
ir samverustundirnar.
Ruth og fjölskylda.
Í dag kveðjum við systkinin
elskulega frænku okkar og móð-
ursystur.
Við minnumst Böggu frá unga
aldri, þá oftast með Ruth því þær
systur komu oft saman til okkar í
sveitina. Nú er Ruth aðeins ein
eftir af 13 systkinum.
Bagga, Ruth og móðir okkar
Friðmey (Meyja) voru mjög sam-
rýndar. Þegar þær komu saman
þá var mikið hlegið svo tárin flóðu
og gert grín, þó mest að sjálfum
sér. Þær Bagga og Ruth studdu
fast við bakið á fjölskyldu okkar
því oft var erfitt á svo stóru heim-
ili, komu þær færandi hendi og
dvöldu jafnvel marga daga hvor í
sínu lagi og hjálpuðu til við að
baka, sauma, gera við og annað
sem til féll. Þær systur voru mikl-
ir gleðigjafar og uppáhaldsfrænk-
ur, voru því heimsóknir þeirra
mikið tilhlökkunarefni fyrir okk-
ur.
Margs er að minnast og marg-
ar skemmtilegar sögur til, eitt af
því sem við gerðum oft með þeim
var að fara í berjamó en til að
komast þangað þurfti að fara yfir
djúpt gil. Eitt sinn er við vorum
neðst í gilinu skaust mús við fætur
okkar, Bagga bókstaflega tætti
upp gilið á ógnarhraða og var
langt á undan okkur hinum í
berjamó.
Þetta fannst okkur mjög fyndið
því nú vissum við að það eina sem
Bagga óttaðist voru mýs.
En þótt við systkinin værum
miklir grallarar notfærðum við
okkur þetta aldrei.
Fyrir þá sem til okkar þekkja
er það afar óvenjulegt að nýta sér
ekki svona skemmtilegan veik-
leika. Bara þetta sýnir hversu
vænt okkur þótti um hana.
Þessi góðu tengsl við fjölskyld-
una hafa alla tíð haldist og frekar
eflst en hitt, því að á nær hverju
ári sl. sextán ár hafa verið haldin
fjölskyldumót „Hróara“ á Bílds-
felli og þar lét Bagga sig aldrei
Kristbjörg
Guðmundsdóttir