Morgunblaðið - 15.02.2013, Side 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
um. Allt var þetta þó græsku-
laust, enda var María ákaflega
umtalsfróm í öllu sínu máli og
hallaði á engan, þótt gamansemin
fengi jafnan að njóta sín. Við
þessi tækifæri, ekki síst, kom oft
upp fjöldi orðatiltækja sem ég
gat yfirleitt ekki skrifað niður,
hvað þá öll, því að ég vildi forðast
að fipa hana og gera hana vara
um sig. En þarna kom fram enn
ein hliðin á mágkonu minni.
Heyrt hef ég eftir systur hennar
að þegar María var kornung
skólamær í húsmæðraskólanum
á Staðarfelli hafi hún verið þar
hrókur alls fagnaðar með skóla-
systrunum. Sögðu þær að skóla-
stýran hefði eitthvert sinn komist
í heyrnarfæri við þær við gott
tækifæri og spurt einhverja
þeirra daginn eftir: „Segið mér,
var séra Bjarni hér í gær?“
Nú er þessu lokið í bili. Eftir er
aðeins að þakka fyrir samveruna
og votta samúð, einkum Ólafi
Stefáni, bróður mínum, og börn-
unum og niðjum öllum, en þeir
eru orðnir margir.
Þórður Örn Sigurðsson.
Varðveit hjarta þitt framar öllu öðru því
þar eru uppsprettur lífsins.
(Orðskv. 4.23.)
María Guðrún Steingrímsdótt-
ir móðursystir mín var einstök
kona. Hún var eins og sólargeisli
með sitt geislandi bros sem alltaf
náði til augnanna. Hún var
hjartahlý og hláturmild, gestrisin
og göfuglynd. Hún var einstak-
lega falleg sál og mikill gleðigjafi.
Frá henni streymdi fölskvalaus
kærleikur án manngreinarálits.
Ég naut þess kærleika allt frá
barnæsku og sótti í að vera ná-
lægt henni eins og svo margir
aðrir.
Ég var á leikskólaaldri þegar
ég fór að heimsækja hana eins
míns liðs á Grettisgötuna. Alltaf
tók hún á móti manni með opinn
faðminn. Þegar við hjónin giftum
okkur fyrir tæpum 40 árum buðu
hún og Ólafur maður hennar okk-
ur að halda brúðkaupsveisluna
heima hjá sér. Slíkur var kær-
leikurinn í verki.
Eitt það skemmtilegasta sem
ég hef upplifað var að vera ná-
lægt Mæju þegar hún var að rifja
upp fyrri tíma. Hún átti svo auð-
velt með að sjá broslegu hliðar
lífsins og hafði þennan ómetan-
lega græskulausa húmor. Það var
svo uppbyggjandi að vera nálægt
henni því hún var svo góðviljuð
og glaðsinna og yfir henni var lát-
laus mannleg reisn hverjar svo
sem aðstæður hennar voru.
Heinabergssysturnar stóðu
þétt saman allar fjórar og var
mikill samgangur milli heimil-
anna. Lengi vel voru haldin árleg
jólaboð sem voru vel heppnuð og
skemmtileg. Þau breyttust síðar í
regluleg ættarmót að sumri þeg-
ar hópurinn var orðinn of stór
fyrir nokkuð annað en Félags-
heimilið á Staðarhóli. Þannig
kynntumst við systkinabörnin vel
og í dag hittumst við frændsystk-
inin ásamt mökum einu sinni á ári
að vetrarlagi og er það alltaf til-
hlökkunarefni.
Mæja varðveitti hjarta sitt og
hafði því aðgang að uppsprettum
lífsins, kærleikanum. Hún fékk
þó sinn skammt af þjáningum í
lífinu en þótt hún fyndi til varð-
veitti hún hreinleika hjarta síns.
Þegar Steingrímur sonur þeirra
hjóna dó úr krabbameini aðeins
barn að aldri sá ég Mæju mína
þjást. Ég hef séð marga þjást en
fáa eins og Mæju mína þá. Ann-
aðhvort brýtur þjáningin fólk
niður eða gerir úr þeim perlur og
Mæja var perla.
Eftir að ég flutti til Akureyrar
varð lengra milli vinafunda en ég
hefði viljað en ég hafði einsett
mér að hitta hana í örstuttri ferð
til Reykjavíkur í byrjun janúar
þessa árs. Ég náði að hitta pabba
sem jarðaður var fyrir stuttu og
það var því í síðasta sinn sem ég
hitti hann, en ég náði ekki að
hitta Mæju mína í þeirri ferð og
náði því ekki að kveðja hana eins
og ég vildi. En milli okkar fann ég
ávallt órofa þráð.
Mæja var dýrmæt kona og
mikill missir fyrir okkur öll í fjöl-
skyldunni en auðvitað mestur
fyrir Ólaf, Svein, Sigurð, Vil-
borgu og þeirra fjölskyldur. Góð-
ur Guð huggi ykkur og styrki í
sorg ykkar, kæru vinir.
Margs er að minnast og fyrir
margt að þakka þegar ástvinur
kveður. Eitt er víst að minningin
um þessa dýrmætu móðursystur
mína mun lifa í hjarta mínu um
ókomin ár.
Sigríður Halldórsdóttir,
Akureyri.
Það er alltaf sárt að þurfa að
kveðja í hinsta sinn, en við vissum
að sú stund væri nærri þegar ég
náði að knúsa þig elskulega Maja
frænka mín.
Maja var kjarnorkukona og
mikill gestgjafi, sem hafði yndi af
að halda veislur hvort heldur
stórar eða smáar. Dyr hennar
stóðu mér og mínum ávallt opnar.
Ein sterkasta minning mín frá
Hraunbrautinni var þegar ég lék
mér á stofugólfinu með Steina
heitnum í legó. Hann þá aðeins
sex ára og orðinn verulega veik-
ur, en Maja hjúkraði honum
heima til dauðadags. Þegar ég
svo eignaðist mín börn og bjó á
Ásbrautinni var Maja frænka ná-
læg og alltaf til taks. Ekki taldi
hún það eftir sér að passa elstu
dóttur mína sem hún kallaði Búb-
bulínu, en Maja gaf börnum í fjöl-
skyldunni gjarna gælunafn. Í
gegnum tíðina heimsótti ég Maju
oft í smákaffisopa. Mér er minn-
isstætt að ryksugan var aldrei
langt undan, enda heimilið með
afbrigðum snyrtilegt og talað um
að gólfin hennar Maju væru svo
hrein að óhætt væri að sleikja
þau. Síðasta sinn sem ég sá
frænku mína var hún langt leidd
af veikindunum. Ég spurði
hvernig hún hefði það. Svarið
kom með brosi og var í hennar
anda: „Á meðan ég get knúsað
þig og þvegið mér í framan er ég
ánægð.“ Ég veit að þú færð góðar
móttökur þarna hinum megin
elskulega frænka mín.
Óli og fjölskylda, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kristín Möggudóttir.
Í dag kveð ég vinkonu mína og
nágrannakonu Maríu. Þvílík
kona, svo falleg, svo stolt, svo
smart, svo snyrtileg, góð, um-
hyggjusöm og dugleg. Ef það er
einhver kona sem ég óska mér að
líkjast þá er það hún María. Þeim
hjónum Maríu og Ólafi kynntist
ég fyrir 13 árum þegar við fjöl-
skyldan fluttum á Hraunbraut-
ina, þar sem lóðir okkar liggja
saman urðu kynni okkar mjög
náin. Áhugamál okkar svipuð,
garðurinn, heimilið og fjölskyld-
an, alltaf var hún María tilbúin að
hjálpa, ráðleggja og spjalla yfir
kaffibolla og nýbökuðu bakkelsi
frá henni að sjálfsögðu.
Það er margs að sakna; kall-
anna í Ólaf, krafsins í sköfunni
þegar mosinn var hreinsaður af
grjótinu, nýbakaðra kleina og
bolla, sultunnar árvissu og þess
að geta alltaf leitað í viskubanka
þinn María mín. Takk fyrir að
hafa verið til fyrir mig og mína
fjölskyldu.
Ásdís Lilja Ragnarsdóttir.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
(PJ Árdal)
Með örfáum orðum langar mig
að minnast góðrar og elskulegrar
konu sem við kveðjum í dag. Ég
kynntist Maríu, eða Maju eins og
hún var alltaf kölluð, þegar ég
réð mig til starfa á næturvakt á
Dvalar- og hjúkrunarheimilið
Grund. Maja var yfirmanneskja á
næturvaktinni og undir hennar
stjórn var gott að vinna. Hún var
samviskusöm, kunni vel til verka,
forkur dugleg og gekk í öll störf
með okkur, kát, skemmtileg,
æðrulaus og flink í mannlegum
samskiptum. Það var alltaf til-
hlökkun að standa vaktina með
Maju, þá vissi maður að allt yrði í
öruggum höndum. Við áttum
samleið í Kópavoginn góða að
lokinni vakt, oft fékk ég far með
henni, þótt hún þyrfti að fara
talsverðan krók til að skila mér
heim. Ég á margar góðar minn-
ingar frá samverustundum okkar
í starfi, samræðum og símtölum
sem ég geymi í þakklátu hjarta.
Maja var mikil ættmóðir og bjó
manni sínum og fjölskyldu fallegt
og hlýlegt heimili. Hún var fyr-
irmyndar húsmóðir sem allt lék í
höndunum á, hvort heldur var
matargerð, saumaskapur, út-
saumur eða önnur handavinna,
allt fallegt og listrænt.
Oft var glatt á hjalla hjá okkur
á næturvaktinni, við vorum tíu
konurnar sem störfuðum saman í
mörg ár, góður og samheldinn
hópur. Margt var skrafað þegar
tími gafst til, þá voru sagðar sög-
ur af skemmtilegum atburðum
héðan og þaðan af landinu, ekki
síst frá höfuðborginni, Snæfells-
nesinu og Dölunum. Einnig urðu
ýmsar skondnar uppákomur á
vinnustaðnum og margir ógleym-
anlegir heimilismenn áttu þar
mörg gullkornin. Eftir að við
hættum störfum komst á sá siður
að hittast einu sinni á ári til að
viðhalda góðum kynnum og rifja
upp skemmtilegar stundir og þá
var mín kona hrókur alls fagn-
aðar. En árin líða og allt er breyt-
ingum háð, af þessum hópi eru
fjórar búnar að kveðja, en ég veit
að ég mæli fyrir munn okkar sem
enn erum hér að okkur þótti öll-
um vænt um Maju og bárum virð-
ingu fyrir henni, hún var vinur
okkar og gull af manni.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég Ólafi og fjölskyldunni
allri. Blessuð sé minning mætrar
konu.
Erla Bergmann.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Með þessum sálmi vil ég
kveðja kæra vinkonu og þakka
fyrir samfylgd og vináttu til
margra ára, sem byrjaði þegar ég
flutti í Kópavog fyrir 46 árum og
aldrei bar skugga á.
Hennar verður sárt saknað um
ókomna tíð af fjölskyldu og sam-
ferðafólki. Hún var kletturinn,
kjölfestan og fasti punkturinn í
lífi fjölskyldu sinnar, sem var
henni allt. Nú er hún komin í
faðm sonar síns sem þau hjón
misstu barnungan.
Minningarnar um hana munu
lifa og verkin hennar tala.
„Farewell“ kæra vinkona.
Við Skúli vottum Ólafi, börn-
um og öllum hennar ástvinum
samúð okkar.
Anna.
✝ Gréta Björns-dóttir, hús-
móðir og móttöku-
ritari, fæddist 15.
júní 1932 í Nes-
kaupstað. Hún lést
1. febrúar á Land-
spítalanum við
Hringbraut, 80 ára
að aldri.
Foreldrar henn-
ar voru Helga
Jenný Steindórs-
dóttir, f. 1907 á Nesi í Norðfirði,
d. 1933, og Björn Ólafur Ingv-
arsson, f. 1898 á Nesi Norðfirði,
d. 1969. Stjúpmóðir hennar var
Kristrún Árný Guðjónsdóttir
húsmóðir, f. 1908, d. 1995.
Alsystkini Grétu voru: 1) Ing-
unn, f. 1925, 2) Guðni Steindór,
f. 1929, d. 1995. Hálfsystkini
Grétu voru 1) Birna, f. 1935, d.
1995, 2) Anna, f. 1936, 3) Uni
Guðjón, f. 1940, d. 2009, 4) Hall-
veig, f. 1945.
Eftirlifandi eiginmaður Grétu
er Guðmundur Borgar Gíslason
múrari, f. 30.9. 1930. Þau gengu
í hjónaband 1955. Foreldrar
hans voru Sesselja Ingibjörg
Guðmundsdóttir, f. 1894, d.
1971, og Gísli Jónsson, f. 1890, d.
1931. Gréta og Guðmundur
Borgar bjuggu
lengstum í Kópa-
vogi. Börn Grétu og
Guðmundar eru: 1)
Björn Rúnar hag-
fræðingur, f. 27.11.
1955, giftur Gunn-
hildi Gísladóttur líf-
fræðingi, f. 21.4.
1956, börn þeirra
eru Gísli, Egill,
Oddur og Katrín, 2)
Gísli Guðmundsson
jarðefnafræðingur, f. 11.6. 1957,
giftur Jóhönnu Einarsdóttur
garðyrkjufræðingi, f. 20.11.
1960, börn þeirra eru Guð-
mundur Borgar, Ingvar og
Signý, 3) Ingibjörg Ósk hjúkr-
unarfræðingur, f. 9.12. 1969,
gift Halli Magnússyni, rekstr-
arfræðingi og sagnfræðingi, f.
8.4. 1962, börn þeirra eru Álf-
rún Elsa, Styrmir, Magnús og
Gréta.
Að loknu grunnnámi stundaði
Gréta nám við Húsmæðraskól-
ann á Löngumýri í Skagafirði
árin 1952-1953. Gréta starfaði
lengstum sem móttökuritari á
Borgarspítalanum.
Gréta var jarðsunginn í kyrr-
þey frá Kirkju óháða safnaðar-
ins 11. febrúar 2013.
Þegar Gréta Björnsdóttir sem
lét veikindi sjaldnast leggja sig í
koju fékk hastarlegt „gallsteina-
kast“ í haust lét hún ekki deigan
síga. Hún dró fram tröppu, tók
niður gardínurnar í stofunni,
þvoði þær og straujaði með
þeirri nákvæmni og alúð sem
einkenndi þessa ótrúlegu konu.
Nú er ljóst að gallsteinakastið
var líklega ekki gallsteinakast
heldur sárir verkir vegna
krabbameins í brisi. Krabba-
meins sem nú hefur lagt þessa
stórkostlegu tengdamóður mína
í valinn á stuttum tíma.
Þetta lýsir Grétu, ömmu
barnanna minna. Þolgæðið, ósér-
hlífnin, samviskusemin, alúðin og
nákvæmnin.
Samviskusemin, alúðin og ná-
kvæmnin sem sumt starfsfólkið á
sjúkrahúsinu sem annaðist hana
þessa síðustu daga þekkti svo vel
eftir áralangt starf hennar sem
hjúkrunarritari á Borgarspítal-
anum.
Þolgæðið og ósérhlífnin sem
við í fjölskyldunni upplifðum ár
eftir ár. Líka ákveðnina, stað-
festuna og kímnigáfuna. Það fór
nefnilega enginn með Grétu
Björnsdóttur þangað sem hún
ekki vildi og þeir sem næst henni
stóðu fengu algerlega að vita
hvað henni fannst.
Á sama tíma þessi djúpa hlýja.
Hlýja sem hefur umvafið börnin
mín alla tíð. Álfrúnu mína sem
Gréta tók strax að sér þegar við
Ósk kynntumst. Líkt og barnið
mitt væri hennar eigið barna-
barn. Börnin okkar Óskar, þau
Styrmir, Magnús og Gréta sem
hafa notið þeirrar gæfu að hafa
alist upp með ömmu Grétu og
afa Bogga á neðri hæðinni í
Rauðagerðinu.
Þau missa nú klettinn sem
þau gátu alltaf treyst á að væri
til staðar með kökubita, mjólk-
urglas og smellna athugasemd.
Klettsins sem þau hafa svo sakn-
að þessa örfáu mánuði sem við
höfum búið í Noregi fjarri ömmu
Grétu og afa Bogga.
Mér er sagt að nafnið Gréta
tákni perlu. Tár sjávarins. Það
er við hæfi því Gréta var ekki
bara perla heldur hafði hún
taugar til hafsins. Hafsins sem
hún ólst upp við í fallega og
reisulega húsinu Sólbakka rétt
ofan við malarkambinn á Norð-
firði.
Gréta Björnsdóttir var perla.
Björt, traust og hörð en samt svo
mjúk og hlý. Eins og perlur ger-
ast bestar og fallegastar.
Hallur Magnússon.
Gréta Björnsdóttir
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRU BIRGITAR BERNÓDUSDÓTTUR,
Brimhólabraut 17,
Vestmannaeyjum.
Sérstaklega þökkum við læknum og hjúkrunarfólki sem annaðist
Þóru í veikindum hennar.
Sveinn Halldórsson,
Ágústa Berg Sveinsdóttir, Gunnar Árni Vigfússon,
Bernódus Sveinsson, Kristín Björg Kristjánsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
okkar ástkæra föður, tengdaföður, afa og
langafa,
LÁRUSAR ARNARS
GUÐBRANDSSONAR.
Jenný L. Lárusdóttir, Smári Friðjónsson,
Guðbrandur A. Lárusson,
Árni Þór Lárusson, Stefanía Gunnarsdóttir,
Hulda Dagmar Lárusdóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæra eiginmanns, föður, bróður, tengda-
föður, afa og langafa,
BJARKA ELÍASSONAR,
fyrrverandi yfirlögregluþjóns og
skólastjóra Lögregluskólans,
Frostaskjóli 11,
Reykjavík.
sem lést mánudaginn 21. janúar.
Þórunn Ásthildur Sigurjónsdóttir,
Björk, Stefán og Þórunn María Bjarkabörn,
Bára Elíasdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæra
SVEINBJÖRG HERMANNSDÓTTIR
verður jarðsungin frá Árbæjarkirkju
mánudaginn 18. febrúar kl. 13.00.
Júlíana Ruth Woodward
Arndís V. Sævarsdóttir, Eiríkur Sigurðsson,
Margrét S. Sævarsdóttir, Ólafur Þ. Þórðarson,
Erla S. Sævarsdóttir, Jón Óskar Gíslason,
Bryndís Ósk Sævarsdóttir, Sigurður Á. Pétursson,
barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.