Morgunblaðið - 28.02.2013, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2013
✝ Ásgerður Jóns-dóttir fæddist
á Gautlöndum í
Mývatnssveit 29.
maí 1919. Hún lést
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
18. febrúar 2013.
Foreldrar: Anna
Jakobsdóttir frá
Narfastöðum í
Reykjadal, f. 11.12.
1891, d. 10.2. 1934 og Jón Gauti
Pétursson, bóndi á Gautlöndum,
f. 17.12.1889, d. 27.9. 1972.
Systkini Ásgerðar voru: 1) Sig-
ríður kennari, f. 1922, d. 1993.
Giftist Ragnari H. Ragnar,
skólastjóra Tónlistarskóla Ísa-
fjarðar. Þeirra börn: Anna Ás-
laug, Sigríður, Hjálmar Helgi.
2) Böðvar, bóndi á Gautlöndum,
f. 1925, d. 2009. Kvæntur Hildi
Guðnýju Ásvaldsdóttur. Þeirra
synir: Ásgeir, Jóhann, Jón
Gauti, Sigurður Guðni og
Björn. 3) Ragnhildur skrif-
stofumaður, f. 1926, d. 2011.
Giftist Jóni Sigurgeirssyni frá
Helluvaði og bjuggu þau allan
hún próf upp í 3. bekk Kenn-
araskóla Íslands og hóf þar
nám. Ásgerður lauk kenn-
araprófi vorið 1961 og kenndi
alla tíð síðan. Fyrstu árin
kenndi hún í Kvennaskólanum,
Hagaskóla og víðar, en haustið
1967 var hún ráðin til Varm-
árskóla í Mosfellssveit þar sem
hún kenndi í 22 ár eða þar til
hún lét af störfum vegna ald-
urs. Þá kenndi Ásgerður við
Námsflokka Reykjavíkur um
árabil og löngu eftir að hún var
komin á eftirlaun.
Ásgerður tók virkan þátt í
félagsstörfum á fjölmörgum
sviðum. Hún gegndi m.a. trún-
aðarstörfum fyrir Ungmenna-
félagið Mývetning, kennara-
samtökin, Samtök herstöðva-
andstæðinga og Menningar- og
friðarsamtök kvenna, enda mik-
ill jafnréttis- , friðar- og nátt-
úruverndarsinni. Greinaskrif
Ásgerðar um hin aðskiljanleg-
ustu málefni eru mörgum minn-
isstæð. Hún lét sér fátt mann-
legt óviðkomandi, hvort sem
um var að ræða íslenskt mál,
menntun, menningu, pólitík eða
náttúruvernd.
Minningarathöfn um Ásgerði
verður í Neskirkju í dag, 28.
febrúar 2013 kl. 13, en útför
hennar verður gerð frá Skútu-
staðakirkju í Mývatnssveit
föstudaginn 1. mars kl. 14.
sinn búskap á Ak-
ureyri. Þeirra
börn: Jón Gauti,
Geirfinnur, Sólveig
Anna og Herdís
Anna. Fóstra systk-
inanna eftir ótíma-
bært lát Önnu móð-
ur þeirra var Jó-
hanna Illugadóttir,
f. 1891, d. 1990.
Ásgerður gekk á
farskóla í Mývatns-
sveit, en lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Ak-
ureyri árið 1939. Næstu árin
bjó Ásgerður – með stuttum
fjarvistum – á Gautlöndum með
föður sínum og bróður, stýrði
heimilinu ásamt Jóhönnu og
gekk til allra starfa sem til féllu
á bænum, jafnt úti- sem inni-
verka. Einnig kenndi hún við
Barnaskólann á Skútustöðum.
Ásgerður flutti alfarin til
Reykjavíkur árið 1957 en eyddi
sumrunum á Gautlöndum. Í
Reykjavík vann hún við af-
greiðslu- og skrifstofustörf,
m.a. hjá Landsbanka Íslands, en
eftir nær 20 ára námshlé tók
Brakandi úrklippur úr Þjóð-
viljanum á víð og dreif, stafli af
útkrotuðum Morgunblaðsgrein-
um og Íslenzk málfræði eftir
Björn Guðfinnsson ofan á öllu
saman. Svona man ég heimili Ás-
gerðar frænku. Raunar kæmi til
greina að tala um ömmu því þótt
ömmurnar væru hefðinni sam-
kvæmt tvær þá hljóp Ásgerður
frænka gjarna í skarðið þegar
svo bar undir. En að kalla hana
ömmu gekk augljóslega ekki
upp; „Ásgerður frænka amma“
hljómar kjánalega.
Ásgerði var fátt óviðkomandi,
hún mótmælti hernaðinum gegn
hálendi Íslands og lét sig mann-
réttindi varða – ekki síst málefni
Palestínu. En fræðsla og menn-
ing voru hennar ær og kýr. Ás-
gerður var sannfærð um að of fá
börn heimsæktu Þjóðminjasafn-
ið, til að bæta fyrir skaðann
heimsótti hún það þeim mun oft-
ar með undirrituðum. Og fátt var
mikilvægara í vitsmunalífi en ís-
lenskan og málfræðin. Hún lét
sér ekki nægja að leiðrétta
barnaskarann sem umvafði hana
heldur vandaði um við þá sem
eldri voru og víst höfðu margir
krakkarnir gaman af því að sjá
kirfilega stungið upp í foreldr-
ana. „Rétt er að segja í gærkvöld
en ekki í gærkvöldi.“ Stríðnis-
púkar í fjölskyldunni notuðu
gjarna „hæ“, „ókei“ og „bæ“ þeg-
ar Ásgerður var nærri, en hún
glotti, heilsaði á móti „komdu
sæll“ og lét sér fátt um finnast,
enda ljóst að henni hafði heppn-
ast að fá ungviðið til að hugleiða
orðanotkun. Já, þeir eru ekki
margir Íslendingarnir sem hafa
ritað heilsíðugreinar í Morgun-
blaðið um lýsingarhátt þátíðar.
Frá Ásgerði streymdi kær-
leikur og manngæska. Á síð-
kvöldum las hún fyrir börnin í
stórfjölskyldunni, á daginn las
hún í sjónvarpi söguna af Smjör-
bita fyrir hin börnin í landinu.
Tíðar heimsóknir Ásgerðar á
æskuheimili mitt voru hressandi,
heimilisfastir útveguðu sængur-
föt og tau til straujunar og dugði
ekkert minna en 90 kílóa strau-
pressa til. Þegar gufubólstrum
létti og allt var slétt og fellt tók
við ilmur af bráðinni tólg. Klein-
urnar hennar Ásgerðar byggðust
á uppsöfnuðum fróðleik, þrot-
lausri rannsóknarvinnu og voru
útfærðar af sjaldgæfu verksviti.
Sem barni fannst manni sér-
kennilegt að fólk sylti í Eþíópíu á
meðan á norðurhjara væri hægt
að steikja þessi undur veraldar,
hvers vegna fer Ásgerður frænka
ekki til Afríku að steikja kleinur?
Samvistunum fylgdu efnismiklar
samræður. Yfirburðir íslenzku
sauðkindarinnar og afurða henn-
ar voru alla tíð óþrjótandi upp-
spretta háværra orðaskipta en í
uppáhaldi hjá prakkaralegum
stráksa var að fá Ásgerði til að
lýsa í hreinskilni skaðsemi nets-
ins. Og Ásgerði leiddist ekki
skarkalinn. Á síðari árum lét hún
dapa heyrn ekki aftra sér frá
þátttöku í samræðum heldur
hækkaði hún róminn og var stutt
í húmorinn: „Ég las Gerplu“ – Á:
„Hvað varstu að segja?“ – „Ég
var að segja að ég hefði lesið
Gerplu!“ – Á: „Hvaða hvaða,
óþarfi að æpa! Ég heyri ágæt-
lega!“
Orðinu „kvenskörungur“ er í
orðabók lýst þannig: „sköruleg
og dugandi kona“. Dugandi fer
ekki langt í hóflausri orðræðu
samfélagsmiðla. Í orðabók ætti
auðvitað að standa „Ásgerður
frænka“ því sannarlega var hún
kvenskörungur. Og svo talaði
hún svo frábæra íslenzku. Nú er
Ásgerður öll. Hún skilur eftir sig
djúp spor í hjörtum okkar sem
nutum návista við hana, snilld-
arlegrar orðræðunnar og mann-
legrar hlýju. Vertu sæl, kæra
frænka.
Ragnar Torfi.
Ég man fyrst eftir Ásgerði
Jónsdóttur frá Gautlöndum þeg-
ar við sátum saman léttklæddar
á litlu handklæði úti í garði hjá
afa mínum á Kærstrupsvegi í
Kaupmannahöfn. Það var heitt
og sólin skein og það var þytur í
laufunum fyrir ofan okkur. Hún
var að lesa upphátt fyrir mig
Hafmeyjuna litlu eftir H.C. And-
ersen. Ég var bara fimm ára, en
ég man þetta svo vel; hvað ég var
hrifin af litlu hafmeyjunni sem
var svo fögur og söng svo fallega
og dreymdi um konungssoninn.
En þessi friðsæla stund okkar
endaði með ósköpum. Þegar á
söguna leið og grimmdin varð
meiri og meiri, og fórn prinsess-
unnar varð stærri og stærri, þá
varð barnið ráðvilltara og ráð-
villtara. Þegar svo hafmeyjan
breyttist í sjávarfroðu í sjálfsfórn
sinni, þá reif ég bókina af Ásgerði
og lamdi hana hágrátandi með
henni. Mér fannst óréttlætið í
sögunni algjört.
Upp frá þessu varð Ásgerður
minn verndari og uppfræðari.
Hún ákvað að hafa trú á þessum
ákveðna krakka með þessa miklu
réttlætiskennd. Hún tók mig
borgarbarnið með sér í sveitina
sína. Hún reif mig jafnvel úr
skóla fyrir vorpróf svo við gætum
náð sauðburðinum, því ég átti að
kynnast fæðingunni til að skilja
betur náttúruna og samhengi
lífsins. Hún kenndi mér sveita-
störf, að moka flór og þurrka mó
og skenkti mér ómælt af visku-
brunni sínum okkur báðum til
gleði.
Ásgerður var gáfuð, drífandi
og dugleg. Hún trúði á gildi
menntunar og var sjálf sífellt að
bæta við sig. Þegar hún á miðjum
aldri vék fyrir mágkonu sinni
sem húsmóðir á Gautlöndum, fór
hún í kennaraskólann og gerðist
barnakennari upp frá því. Voru
þau börn öfundsverð sem höfðu
hana sem kennara, því hún hafði
trú á unga fólkinu og framtíðinni.
Ásgerður var vinkona
mömmu. Ég veit í raun ekki
hvernig þær kynntust, en þær
voru góðar saman þó uppruni og
bakgrunnur þeirra væri ólíkur.
Ásgerður alin upp í virðulegum
torfbæ fyrir norðan en mamma,
sem var nokkuð yngri, alin upp í
múrsteinshúsi í Kaupmannahöfn.
Þær gátu malað endalaust. Sér-
staklega þegar líkamleg átök
fylgdu með, eins og þegar þær
voru að fletja út laufabrauðskök-
ur úr deigpulsunum sem Ásgerð-
ur handlék eins og gullstangir.
Og umræðuefnin voru ekki af
verri endanum: bókmenntir, ís-
lenskt mál og sögur úr Mývatns-
sveitinni, en ekki sjaldnar hug-
myndir um kvenréttindi og
náttúruvernd.
Lokin á sögunni um litlu haf-
meyjuna fékk ég ekki fyrr en eft-
ir dauða Ásgerðar. Þá loks las ég
söguna til enda. Auðvitað varð
hafmeyjan ekki að froðu á öldum
sjávarins þegar hún dó, sagan er
of mikil rómantík til þess.
En það skrítna er að litla haf-
meyjan minnir mig um margt á
Ásgerði sjálfa, hvernig hún lifði
fyrir aðra og þá fórnfýsi sem hún
sýndi þeim sem hún bar fyrir
brjósti. Hún eignaðist sjálf aldrei
neitt konungsríki og ekki fékk
hún konungssoninn sem hana
dreymdi um, en hún samgladdist
þeim sem fundu sinn eins og haf-
meyjan í sögunni.
Ólöf Nordal.
Ásgerður, Sigga, Böðvar og
Ragnhildur, systkinin á Gaut-
löndum, falleg, mannvænleg, gáf-
uð og ekki síst skemmtileg. Ég sé
þau fyrir mér við eldhúsborðið á
Gautlöndum, kát og hlæjandi,
glettin og gamansöm, en þó full
alvöru og ábyrgðar. Hildur, Jón
og pabbi eru ekki langt undan,
taka fullan þátt í samræðunum
og fjörinu. Allir tala mikið, hratt
og hátt um allt milli himins og
jarðar og allir hafa sterkar og oft
andstæðar skoðanir hvert sem
umræðuefnið er, en aldrei bitnar
það á heilli og sannri vináttu
systkinanna og maka þeirra.
Ég tel mig vera afar gæfu-
sama að hafa fengið að vera sam-
ferða þessu dásamlega fólki um
ævina. Nú hafa þau öll kvatt okk-
ur og við göngum í dag síðasta
spölinn með Ásgerði, ástkærri
móðursystur.
Þegar ég lít til baka finnst mér
líf Ásgerðar hafa verið í mörgum
lögum – kannski eins og vínar-
tertan sem hún hjálpaði mér
stundum að baka fyrir jólin. Ung
og tápmikil stúlka, missti móður
sína á viðkvæmasta aldri og tók
ábyrgð á föður og yngri systk-
inum. Sveitastelpa, uppáfinn-
ingasöm og djörf í leik og starfi
og hrókur alls fagnaðar hvar sem
hún kom. Skarpur afburðanem-
andi í Menntaskólanum á Akur-
eyri, draumurinn var að verða
læknir. Stjórnsöm dóttir á Gaut-
löndum, naut sín best í útiverk-
um með karlmönnunum, en
„lagðist út“ ef leikfélagið í sveit-
inni kallaði eftir því. Flott banka-
dama í Reykjavík, snögg að til-
einka sér menninguna og
mannlífið í borginni, alltaf tilbúin
að opna heimili sitt fyrir góðum
og fjörugum selskap. Töff sam-
býliskona, gaf manni sígó og í
glas er ég leigði hjá henni á
menntaskólaárunum, lét rauða
hárið flaksa óstýrilátt ef hún var
þá ekki með barðastóran hatt.
Kjarkmikil hugsjónakona, drakk
ung í sig hugsjónir ungmenna-
félaganna og sósíalismans, ávallt
reiðubúin að berjast fyrir þeim í
orði og verki og stóð vaktina í
bókstaflegri merkingu í þágu
friðar-, jafnréttis- og náttúru-
verndarhugsjóna allt fram undir
nírætt. Kennari með stórum staf,
„reiðubúin að leggja sál sína að
veði fyrir gengi starfsins“ (orð
Ásgerðar) með hag nemandans
fyrst og síðast fyrir brjósti, stóð
engu að síður ótrauð vörð um
hagsmuni kennarastéttarinnar.
Ástríðufullur menningarunnandi,
elskaði tónlist og leikhús, opin
fyrir nýbreytni og framúrstefnu.
Hjartkær systir, hjúkraði móður
minni á dánarbeði af ótrúlegri
elju þó komin væri hátt á áttræð-
isaldur. Góða frænka barnanna
minna, kom vestur á Ísafjörð,
setti upp skóla í borðstofunni
heima í Smiðjugötu fyrir krakk-
ana og vini þeirra og sigraði
hjörtu allra er kynntust henni
þar. Sönn vinkona, sem alltaf var
hægt að leita til er á bjátaði, full
skilnings og gersamlega laus við
dómhörku í garð allra manna.
Já, Ásgerður var mikill töffari
og þannig er gaman að muna
hana um leið og ég þakka henni
fyrir óendanlegan kærleik, um-
hyggju og ástúð í garð míns
fólks.
Ég kveð Ásgerði mína minnug
orða Byrons lávarðar „… að hlut-
skipti allra manna er að missa,
mest um vert er þó að hafa átt“.
Sigríður Ragnarsdóttir.
Ásgerður Jónsdóttir er látin í
hárri elli. Hún var stórfrænka
tengdafjölskyldu minnar og þar
af leiðandi mín frá fyrstu kynn-
um. Ásgerður var margbrotin
hugsjóna- og baráttukona, unn-
andi lista og menningar, engri
annarri lík. Hún hló hjartanlega,
hafði húmor, var jákvæð og víð-
sýn með þetta góða og stóra skap
og sterka nærveru. Hún gat orð-
ið reið á svipstundu ef réttlæt-
iskenndin og pólitískar skoðanir
buðu. Hún bar virðingu fyrir
skoðunum annarra en þoldi ekki
óheilindi eða lýðskrum og sveiaði
þeim sem hlut áttu þegar mikið
lá við. Þessi rauðhærða, lágvaxna
en hnarreista, örugga, kvika
kona var elskuleg í alla staði.
Lífsglöð, vandvirk með mikla
ábyrgðartilfinningu, hjálpsöm,
vakin og sofin í sínum samtíma,
passaði hún upp á sitt fólk, systk-
inabörnin og fjölskyldur þeirra,
án þess að biðja um nokkuð í
staðinn. Hún hélt utan um hóp-
inn, bauð í mat, matreiddi kjöt í
karríi eða kjötsúpu með alúð og
bjó til bestu fiskibollurnar eins
og Þórleif frænka kenndi henni.
Ein af fyrstu minningunum af
Ásgerði er á Gautlöndum þaðan
sem hún var, þar sem enginn
mátti láta sitt eftir liggja við bú-
skapinn. Stjórnsöm var hún, að
gera allt brjálað, þvílíkur var
krafturinn í hjálpseminni. Allt
þurfti að gerast strax og í einu,
kleinur steiktar, marmelaði soð-
ið, matur búinn til, silungsnet
hreinsuð, taði hreykt á hlaðinu,
var ekki kominn tími til að hýsa
kýrnar og bjarga heyi í hlöðu?
Að gefast upp var ekki til í fari
Ásgerðar, „ég gef mér það ekki
eftir“ sagði hún um göngutúrana
sem hún fór á hverjum degi í
Vesturbænum til að halda heils-
unni sem lengst. Oft var hún í
mótmælastöðu, hvort sem það
var til að berjast fyrir jafnrétti
kvenna, að mótmæla virkjunar-
áformum stjórnvalda eða til að
styðja ljósmæður í kjarabaráttu
rétt fyrir hrun. Síðast tók hún
þátt í Búsáhaldabyltingunni,
mætti með frændfólki á Austur-
völl.
Það var alltaf gott að koma til
Ásgerðar, á Grund, þegar kvöld-
sett var orðið og hún smátt og
smátt tilbúin að kveðja þennan
heim, áður í Drápuhlíðina og á
Hringbrautina. Ég man hlýjuna,
kaffið sterka sem hún helti upp á
með sínu lagi, umræðurnar við
eldhúsborðið oft um kennslu og
nemendur hennar sem hún virti
svo mikils. „Ekki það ég ætli að
skipta mér af“ sagði hún oft áður
en hún gaf góð ráð.
Það var líka gott að fá hana í
heimsókn hvort sem það var til
Amsterdam eða Húsavíkur. Hún
var kennari af lífi og sál, útbjó
verkefni og fylgdist með námi
barnanna okkar og vina þeirra
líka, var annt um að þau kynnu
málfræðina enda var hún ís-
lenskukona og málfarsráðunaut-
ur fram í fingurgóma. Samvera
um jól er minnisstæð, dansinn í
kringum jólatréð, leikirnir og
upplesturinn úr bókum. Við
skemmtum okkur saman og þátt-
ur Ásgerðar í umönnun og upp-
eldi barna okkar Ásgeirs er
ómetanlegur.
Ég tek undir með nöfnu henn-
ar sem við dánarbeðinn þakkaði
henni fyrir allt sem hún gaf.
Undir söngnum og ljóðinu um
sveitina blessuðu og fjalladrottn-
inguna fer Ásgerður norður á
heimaslóðir til hinstu hvílu. Af
heilum hug þakka ég kynnin.
Hvíl í friði.
Ólöf Ásta Ólafsdóttir.
Við kveðjum Ásgerði frænku
með söknuði. Hún var okkur
systkinunum góður kennari,
amma og vinkona. Ásgerður
dekraði okkur. Ofarlega í huga
eru stundirnar í kjallaranum á
Drápuhlíðinni þar sem hún
kenndi okkur málfræði, stærð-
fræði, að teygja þvott og hvaða
hattar færu okkar höfuðlagi. Eft-
ir dágóðan tíma af kennslu feng-
um við verðlaun. Ef Hildur fékk
að ráða þá varð skyrsúpa fyrir
valinu, en fiskibollur í karríi ef
röðin var komin að Óla. Eftir há-
degismat hvíldum við okkur og
fengum að heyra sögu áður en
áfram var haldið með lærdóminn.
Einstaka sinnum gistum við í
Drápuhlíðinni og söng Ásgerður
okkur í svefn með Tótu litlu tin-
dilfættu, eftir að hafa gefið okkur
heitt súkkulaði með tvíbökum.
Þegar við fluttum til Hollands
kom Ásgerður og dvaldi hjá okk-
ur. Hún var áhugasöm um hol-
lenska námsefnið sem við þýdd-
um með glöðu geði fyrir hana.
Eftir á að hyggja hefur hún sjálf-
sagt verið ágætlega að sér í
námsefni fyrir 8-9 ára börn, hins
vegar hækkuðu einkunnir okkar
eftir allan lesturinn. Hún fylgdi
okkur í skólann, í tónlistar- og
danstíma. Ófáar ferðir voru farn-
ar á söfn og verk Rembrandts og
Van Gogh útskýrð. Árum síðar
héldu ferðirnar áfram á söfn og
listviðburði í Reykjavík.
Þegar nafna hennar bættist
við í systkinahópinn var Ásgerð-
ur tíður gestur hjá okkur í Kópa-
vogi og síðar Húsavík. Hún ók
okkur öllum á fjölda tómstunda-
æfinga og undirbjó okkur vel fyr-
ir samræmdu prófin. Vinum okk-
ar var ávallt boðið með í kennslu
og kveðja margir vinir okkar
hana með söknuði. Á stóra próf-
deginum fengu allir pönnukökur
í nesti.
Þrátt fyrir áherslu á lærdóm
tók hún af okkur loforð að láta
ekki skóla eða vinnu ráða öllu líf-
inu, heldur að hafa ávallt þrek til
að taka þátt í félagsskap og
skemmtun. Hún klippti út aug-
lýsingar um spennandi ferðalög
sem myndu henta okkur, eða
hringdi í miðri viku: „Er ekki
dansleikur um helgina sem þið
viljið fara á, ég skal bjóða ykk-
ur.“ Eftir miklar skemmtanir,
svo sem um verslunarmanna-
helgar, beið gjarnan kærkominn
poki á hurðarhúninum við heim-
komu, kjötbollur í sósu og kart-
öflumús. Símtal fylgdi til að
heyra sólarsöguna af skemmtun-
inni. „Viltu svo vera svo væn,
elskan mín, að henda ekki ílát-
unum, ég er að laga kjötsúpu sem
ég kem með á morgun. „Ef við
reyndum að afþakka þessar góðu
matargjafir, sökum tilrauna til að
missa þyngd, kom hún næsta dag
með blómvönd og poka af salati,
heilsubrauði og ávöxtum. Hún
studdi okkur, hvert sem leiðin lá.
Á seinni árum þegar hún átti
erfiðara með að keyra var gef-
Ásgerður
Jónsdóttir
Amma mín. Þú
hefur verið stór partur af mínu
lífi og ég á endalausar minningar
um þig. Þú hefur alltaf verið í lífi
mínu. Ég mun aldrei gleyma
hvernig þú annaðist mig, kenndir
mér og lékst við mig. Ég man eft-
ir rúntunum okkar og sögum. Þú
varst alltaf tilbúin að skutla mér
og ná í mig hvenær sem er. Ég
kom aldrei svangur heiman frá
þér því þú eldaðir og bakaðir ofan
í mig.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig, sama hvernig á stóð þá gat
ég alltaf komið og talað við þig og
alltaf fékk maður hreinskilin
svör. Ég hef alltaf þekkt þig sem
Ásta Bjarnadóttir
✝ Ásta Bjarna-dóttir fæddist
13.11. 1934. Hún
lést á heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja að morgni
13.2. 2013.
Ásta var jarð-
sungin frá Ytri-
Njarðvíkukirkju
20. febrúar 2013.
sterka, ákveðna,
hrausta, skemmti-
lega og góða ömmu.
Þarsíðasta sumar
leigðir þú húsbíl og
komst norður með
Lofti. Okkur þótti
svo vænt um það.
Það var eins og þú
vissir að þetta yrði
síðasta ferðin þín
heim.
Ég fékk að
kveðja þig og segja þér hvernig
mér liði. Ég mun alltaf sakna þín
og á ekki til orð um hversu mikið
mér þykir vænt um þig og elska.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu og minning þín mun að ei-
lífu lifa.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún.)
Þinn
Björn Árna.