Morgunblaðið - 14.06.2013, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚNÍ 2013
Hún Gógó okkar kæra frænka
er látin. Við munum sakna hennar
enda var hún elskuð og virt af fjöl-
skyldunni. Hún var sameiningar-
tákn og sjálfskipuð ættmóðir
Fellsfólksins. Þessi fjölmenni ætt-
ingjahópur systkinanna frá Felli
átti allur skjól hjá Gógó frænku.
Hún var sú eina sem vissi allt um
alla fjölskylduna, sama hvar fólk
var statt í veröldinni. Enda var
hún dugleg að rækta ættartengslin
og ættingjarnir viljugir að vitja og
heimsækja þau hjónin. Gógó var
ákaflega skemmtileg og lífsglöð
kona. Gleðin geislaði af henni og
jákvæðnin var henni svo sannar-
lega í blóð borin. Veislukona var
hún mikil, höfðingi heim að sækja
og ekki var hægt að hugsa sér
þakklátari gesti en þau hjónakorn-
in Gógó og Villa. Viðkvæðið var
ávallt að aldrei hefði hún nú fengið
betri veitingar en einmitt þær sem
bornar voru á borð hverju sinni.
Það er óhætt að segja að þau heið-
urshjónin voru ávallt efst á öllum
gestalistum í okkar veislum enda
tryggðu þau galsa og fjör. Gógó
var stríðin og hafði gaman af hvers
Gunnhildur Vilhelm-
ína Friðriksdóttir
✝ Gunnhildur Vil-helmína Frið-
riksdóttir fæddist að
Felli í Finnafirði í
Norður-Múlasýslu
15. desember 1926.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 8.
maí 2013.
Útför Gunnhildar
fór fram í kyrrþey
frá Garðakirkju 16.
maí 2013.
kyns saklausum
hrekkjum. Hrekk-
irnir höfðu fylgt
henni frá bernsku,
en ófáar sögur höf-
um við afkomendur
Fellssystkinanna
heyrt af fjölbreytt-
um hrekkjabrögð-
um þar á bæ. Mínir
krakkar nutu mjög
samvista við
ömmusystur sína
og sóttu í félagsskap hennar. Hún
hafði þann einstaka hæfileika að
tala við börnin rétt eins og þau
væru jafnaldrar hennar. Svo átti
hún til að stríða þeim og bulla ein-
hverjar sögur sem allir höfðu
gaman af. Veiðiferðirnar, útileg-
urnar og sumarbústaðarferðirnar
í Borgarfjörð sem við fjölskyld-
urnar fórum saman í voru ófáar í
gegn um tíðina. Þar ríkti alltaf
gleði og glaumur, mikill matur,
kaffi og pönnukökur. Í veiðiferð-
um hafði Gógó sérstakt lag á að
lokka til sín fiska með ýmsum
töfrabrögðum sem krakkarnir
reyndu að leika eftir. Hún var
engu lík þar sem hún kom sér vel
fyrir með veiðistöngina og hagg-
aðist ekki fyrr en hann gaf sig.
Engum leiddist biðin því Gógó var
ævinlega vel birg af einhverju
góðu í munninn og gamanmálum
um okkur hin. Ég mun sakna
minnar góðu frænku með þökk
fyrir allar þær góðu minningar
sem ég á. Hún reyndist minni fjöl-
skyldu alltaf vel, var okkur stoð
og stytta og sérstök uppáhalds-
frænka alla tíð.
Ólöf S. Sigurðardóttir.
✝ Sigurður Kr.Arnórsson
fæddist 15. júlí
1924. Hann lést 29.
maí 2013.
Foreldrar hans
voru Arnór Þor-
varðarson, frá Jó-
fríðarstöðum, og
Sólveig Sigurðar-
dóttir frá Ási. Sig-
urður átti sjö syst-
ur: Sigurlaug, f.
1923, d. 2005, Guðrún, f. 1925, d.
1929, Elín, f. 1926, d. 1973, Ásta,
f. 1928, Guðrún, f. 1931, d. 1947,
Sigrún, f. 1934 og Sólveig Arn-
þrúður, f. 1947.
Sigurður giftist Guðbjörgu
Friðfinnsdóttur 18. júní 1948 en
hún var ættuð frá Hellu í Hafn-
arfirði, f. 4. mars
1926, d. 16. janúar
2012. Sigurður var
húsasmíðameistari
og kirkjugarðs-
vörður í Kirkju-
garði Hafnar-
fjarðar og jafn-
framt því stundaði
hann búskap að
Ási. Saman eign-
uðust þau fjögur
börn, Friðfinn, f.
1949, Sólveigu, f. 1950, Arnór, f.
1951 og Sigríði, f. 1955. Barna-
börnin eru níu og barna-
barnabörnin fimmtán.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 14.
júní 2013, klukkan 15.
Elsku afi minn.
Ég trúi því ekki að þú sért
farinn frá mér svona fljótt en nú
ertu kominn til ömmu, sem þú
saknaðir svo sárt og ég vona að
ykkur líði nú vel saman. Ég sit
hér heima hjá okkur og hugsa
um allar góðu minningarnar sem
við áttum saman. Ég mun alltaf
minnast þess þegar við vinkon-
urnar vorum búnar í skólasundi,
þá stálumst við heim og báðum
þig um að skutla okkur upp í
skóla og fengum alltaf einn
pakka af bláu kexi frá ömmu til
að hafa í nesti sem var svo skipt
heiðarlega á milli okkar. Þegar
ég var lítil fannst mér alltaf
rosalega gaman að fá að fara
með þér í fjárhúsið þegar þú
fórst að gefa kindunum þínum.
Líka þegar við vorum í heyskap í
Hlíðarþúfum og ég fékk að sitja
aftan á kerrunni með öllum hey-
böggunum. Einnig eru margar
góðar minningar frá sumarbú-
staðaferðum okkar á Höfða-
brekku og í Bjarkarborgir. Ég
er glöð að þú ert núna kominn til
ömmu en mér finnst sárt að þú
sért farinn. Ég er rosalega þakk-
lát fyrir að hafa átt þig fyrir afa
og fengið að búa hjá þér í næst-
um 19 ár. Þú og amma voruð
ekki bara amma mín og afi held-
ur voruð þið foreldrar númer tvö
fyrir mér en núna sitjið þið sam-
an og vakið yfir mér. Ég ætla að
setja lagið með sem ég spilaði
svo oft fyrir ykkur á píanóið.
Takk elsku afi fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig. Ég á
eftir að sakna þín ótrúlega mik-
ið.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þín
Guðbjörg Rúnarsdóttir.
Sigurður Kr.
Arnórsson
✝ Klara Hjartar-dóttir fæddist í
Mörk í Vestmanna-
eyjum 29. júní
1924. Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Mörk við Suð-
urlandsbraut 7.
júní 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Hjörtur
Magnús Hjartar-
son frá Miðey und-
ir Eyjafjöllum og Sólveig Krist-
jana Hróbjartsdóttir frá
Eyrarbakka. Systkini Klöru
eru Hjörtur Kristinn, f. 17. des-
ember 1922, d. 2012, Marta, f.
30. júní 1926, Óskar, f. 29.
ágúst 1927, María, f. 8. desem-
ber 1928, d. 1951, Aðalheiður,
Antonsson, þau eiga fjögur
börn og sjö barnabörn. 4)
Hjörtur Kristján, f. 1957, fyrr-
verandi maki Kristín Ingólfs-
dóttir, þau eiga þrjú börn og
fimm barnabörn. 5) Ómar, f.
1960, maki Hallfríður Sigurð-
ardóttir, þau eiga þrjú börn.
Klara og Elías bjuggu fyrstu
árin í Hellisholti í Vestmanna-
eyjum, en byggðu síðan hús á
Hólagötu 37, þar sem þau
bjuggu fram að gosi, þá fluttu
þau í Kópavog. Síðustu æviárin
bjuggu þau á hjúkrunarheim-
ilunum Víðinesi og Mörk. Klara
var heimavinnandi húsmóðir
meðan börnin voru ung, en
starfaði í nokkur ár í Fiskiðj-
unni í Vestmannaeyjum. Eftir
gos fór hún að vinna í Sjó-
klæðagerðinni í Reykjavík þar
sem hún starfaði til 70 ára ald-
urs.
Útför Klöru fer fram frá Að-
ventkirkjunni við Ingólfsstræti
í dag, 14. júní 2013, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
f. 27. apríl 1930, d.
2012, og Hafsteinn,
f. 10. júlí 1932.
Klara ólst upp í
foreldrahúsum í
Hellisholti Vest-
mannaeyjum.
Klara giftist 24.
desember 1942
Elíasi Kristjáns-
syni, f. 19. febrúar
1919, d. 4. janúar
2011. Þau eign-
uðust fimm börn. Þau eru: 1)
Ellý, f. 1944, maki Guðmundur
Stefánsson, þau eiga tvö börn
og tvö barnabörn. 2) Óskar, f.
1947, maki Ingibjörg Guðjóns-
dóttir, þau eiga þrjú börn og
sex barnabörn. 3) Guðný Sól-
veig, f. 1949, maki Sigtryggur
Nú kveð ég hana tengdamóð-
ur mína sem ég hef þekkt í bráð-
um 45 ár. Við vorum álíka feimn-
ar þegar við hittumst í
desember 1969 þegar ég kom til
Vestmannaeyja með syni hennar
Óskari. Við vorum þá trúlofuð
og vorum búin að ákveða að
stofna heimili þar. Við bjuggum
hjá þeim í nokkra mánuði eða
þar til við fundum leiguhúsnæði.
Ég kunni ekkert að elda mat,
gat soðið kartöflur og fisk. Það
var því oft hringt í Klöru til að fá
upplýsingar um hvernig átti að
búa til hitt og þetta.
Klara var listakokkur og eld-
aði frábæran mat og bakaði góð-
ar kökur. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir fjölskyldu sinni og
var alltaf boðin og búin til að
hjálpa ef á þurfti að halda.
Þegar ég gekk með mitt
fyrsta barn þá veiktist ég og
þurfti að liggja í rúminu. Þá kom
Klara og gerðist einkahjúkrun-
arkonan mín og ekki var hægt
að hugsa sér betri manneskju í
það hlutverk.
Svo var það nokkrum mán-
uðum seinna að Klara þurfti að
fara daglega til læknis til að fá
vítamínsprautur, hún kom alltaf
til mín í leiðinni og við áttum
góðar stundir og gátum spjallað
um allt milli himins og jarðar.
Þessar heimsóknir voru mér
mjög ánægjulegar og fannst mér
myndast með okkur góð tengsl.
Gosnóttina komu Klara og
Elli og sóttu okkur af því við átt-
um ekki bíl. Svo fórum við með
þeim niður á bryggju og upp á
land með Elliðaey. Þaðan fóru
þau til Reykjavíkur en við heim
til foreldra minna.
Þau fluttu ekki aftur til Vest-
mannaeyja en bjuggu á nokkr-
um stöðum á höfuðborgarsvæð-
inu, lengst af við Furugrund í
Kópavogi.
Klara var mjög umhyggjusöm
og mátti aldrei neitt aumt sjá,
hún var alltaf boðin og búin að
hjálpa þeim sem á þurftu að
halda. Hún var mjög þægileg í
umgengni og vildi öllum vel. Síð-
ustu árin hefur hún dvalið á
Hjúkrunarheimilinu Mörk og
þar hefur henni liðið vel, starfs-
fólkið hefur verið henni mjög
gott og fyrir það þökkum við.
Sofðu vel Klara mín.
Þín tengdadóttir,
Ingibjörg.
Elsku besta amma mín, hún
Klara amma, er látin 88 ára
gömul. Já hún hefur kvatt þenn-
an heim og er komin til afa. Til
afa míns sem elskaði hana meira
en lífið sjálft, og ég sé hann fyrir
mér taka á móti henni með opn-
um örmum, ást og hlýju.
Hún amma mín var mér allt í
lífinu og miklu meira en orð fá
lýst. Hún kenndi mér að elska,
sýna kærleika og virðingu gagn-
vart öðrum, sama hvað. Ég ólst
nánast upp hjá ömmu og afa.
Alltaf var ég velkomin í Furu-
grundina þar sem hlýjan var,
ástin og umhyggjan. Ég man
ófáar stundirnar þar sem ég
labbaði beint heim til ömmu og
afa eftir skóla, til dæmis til að
baka eplaböku, pönnukökur og
fleira. Komin til ömmu þar sem
mér leið alltaf svo vel og var
örugg. Það var miklu meira var-
ið í að leika við ömmu en vini
mína því hún var svo einstök.
Minningarnar streyma inn
þar sem ég sat iðulega uppi á
eldhúsinnréttingu í Furugrund-
inni og horfði aðdáunaraugum á
hetjuna hana ömmu mína sem
kvartaði aldrei og alveg sama
hvað hún tók sér fyrir hendur þá
lék allt í höndum hennar. Það
skipti aldrei neinu máli hvort ég
gerði mistök sem voru ófá og
sama hvað var. Alltaf brosti hún
til mín með fallegu brúnu augum
sínum, faðmaði mig, kyssti og
sagði „þetta verður allt í lagi
Hrafnhildur mín,“ hughreysti
mig í hvert skipti og sagðist
elska mig. Svona var amma mín.
Aldrei nein vandamál, bara
verkefni. Hún var alltaf stoð mín
og stytta og mun ávallt verða
fyrirmynd mín í framtíðinni. Ég
á henni svo mikið að þakka.
Sorgin og missirinn er samt svo
mikill og svo sár en ég veit að
hún er komin á betri stað, til afa
þar sem ég sé þau fyrir mér
haldast í hendur eins og þau
voru svo vön að gera, með bros á
vör. Amma og afi voru það lán-
söm að eiga skilyrðislausa ást
hvort til annars og fyrir mér eru
það forréttindi að hafa fengið að
eiga þau sem ömmu mína og afa.
Þegar leið undir lokin hjá
ömmu var mér svo dýrmætt að
hafa fengið að geta haldið í
höndina á þér, elsku amma mín,
og sagt þér að ég elskaði þig,
viðbrögð þín voru þannig að þú
opnaðir augun í örlitla stund,
kreistir hönd mína og brostir
eins og svo oft áður. Þarna fann
ég að amma mín var að segjast
elska mig á móti og láta mig vita
að allt yrði í lagi. Ég elska þig
og sakna þín svo sárt, elsku
amma mín, en veit að þér líður
betur núna í fanginu hans afa.
Þín að eilífu
Hrafnhildur.
Ég hef þegar grátið ömmu
mína og það er langur tími síðan
hún hóf hægt hvarf sitt héðan í
huganum. Reyndar sá ég hluta
hennar kveðja fullkomlega og
fyrir fullt og allt þegar afi fór ár-
um áður eða andartaki í huga
hennar. Það þýðir þó ekki að ég
gráti ekki nú þegar hún dregur
ei andann meir þó aðeins hafi
verið fyrir vana í allan þennan
tíma. Þá græt ég nú vegna alls
sem hún skilur eftir, minningar,
viðveru, kynslóðir, líf og tíma, ég
græt nú vegna raunveruleikans
því lífið kennir okkur að þó að
hugur hverfi þá staldrar andinn
við með líkamanum líkt og hann
þurfi tímann til að kveðja og við
sem eftir erum þurfum að
standa undir samverunni sár-
þungri og bera sorgina sem lem-
ur axlirnar eins og regn og veg-
ur á við hæðir og fjöll en hverfur
í strauminum í iðu lífs og tíma.
Um langan veg var amma
samastaður og vinur og hlýja og
nú er hún minning sem mitt í
myrkrinu skín ávallt og bjart
líkt og lukt lýsir dimman jarð-
veg og leiðina heim þegar brak-
ar í náttdimmunni þegar þú
gengur.
Leiðin er lögð
liðnu lífi
logar regnvott
líkt og stirndur himinn.
Steini settur stígur
liðast sem tími
gegnum nótt og dögun.
Minning sem
vætlar milli sprungna
milli heima þegar
þú stígur og
hvín gegnum bein þín.
Líkt og napur vindur
um eilífð gröfin bíður
og þung sorgin svíður.
Hvernig sem fer fyrir okkur
þá ferðast ég ævina með það
sem ég hafði og í upphafi var
það amma, mín amma sem gat
eilíflega litið framhjá brestum
og hlúð að sárri sál eða skinni
þegar þú hrasaðir eða hneigst
niður.
Hún flúði heimkynni sín þeg-
ar rigndi eldi og færði borginni
faðmlag og afkomendur og líf
sem hefðu getað hent einhvern
annan en hvernig sem fer stíg-
um við hvert skref hér yfir stíg-
inn eða yfir steina í lækjar-
straumi, þá kemur hún með því
ég mun alltaf eiga og geyma
samveru okkar og tíma jafn
nærri og nokkuð annað og núna
man ég göngutúra þar sem hönd
hennar leiddi mína aðeins stutt-
an spöl niður á videoleigu þar
sem hún gaf mér lausan tauminn
meðan ég leitaði og fann í hvert
skipti fyrr en síðar ástæðu til að
taka hönd hennar og ísinn sem
hún leyfði mér og ganga aftur
tilbaka.
Eða löngu bílferðirnar þegar
afi keyrði í Gerðuberg og hún
leiðbeindi mér gegnum bækurn-
ar en leyfði mér að finna það
sem ég leitaði að og tók við mér
með brosi þegar fengur var
fundinn.
Og ég man hvernig augu
hennar leiftruðu jafnvel fram á
síðasta andartak lýst upp af
gæsku hennar, fegurð og gleði.
Sjáumst síðar, amma mín.
Þinn
Arnór.
Nú er komið að kveðjustund-
inni, elsku mamma mín.
Margs er að minnast frá
langri ævi. Þú varst alltaf mesti
dugnaðarforkur og hafðir yndi
af að hugsa um heimili og allt
sem því fylgir. Alltaf var bakað
fyrir hverja helgi og allt tekið
rækilega í gegn, þú saumaðir
allt á okkur og ég man eftir jóla-
kjólunum okkar systranna, við
fengum alltaf eins kjóla fyrir jól-
in.
Við vorum lengi þrjú, við eldri
systkinin, og við áttum eitt reið-
hjól og einn skíðasleða saman.
Þá var nú ekki alltaf samkomu-
lag. Auðvitað hefur oft reynt á
fortöluhæfileikana þína, mamma
mín. Þú varst alltaf heimavinn-
andi þegar við vorum lítil, en þó
var gripið í ýmislegt svo sem að
fara á stakkstæði að breiða salt-
fisk. Og fyrstu árin á Hólagöt-
unni leigðu hjá okkur vertíð-
arsjómenn og svo þegar þú
fékkst þína fyrstu rafmagns-
þvottavél þá þvoðir þú af 50 sjó-
mönnum, svo mikill lúxus þótti
þessi þvottavél.
Fyrstu árin á Hólagötunni
var enginn sími og ef ykkur
Mörtu systur þinni langaði að
hittast og spjalla saman, en svo
vel vildi til að það sást milli
húsanna, þá settuð þið hvítt
stykki í gluggann sem þýddi að
nú skyldi hin koma í kaffi. Og þá
hlupum við inn og sögðum:
Marta er búin að flagga. Það var
alltaf gott samband við fjöl-
skyldur ykkar pabba, og alltaf
mikið um að vera, börnin mörg
og líf í tuskunum.
Samband þitt við foreldra
þína var einstakt. Amma kom á
hverjum morgni eins langt og ég
man. Systkini þín voru líka öll á
svipuðum slóðum. Svona liðu ár-
in í Eyjum. Við urðum fimm
systkinin og þegar gosið varð á
Heimaey, voru tveir þeir yngstu
í heimahúsi, hin voru gift og áttu
sín eigin heimili. Þú og pabbi
bjugguð á nokkrum stöðum, áð-
ur en þið fluttuð að Furugrund
24 í Kópavogi, en þar bjugguð
þið lengst af. Síðustu búskapar-
árin bjugguð þið að Gullsmára 9,
síðan þegar heilsan fór að bila
fluttuð þið á hjúkrunarheimilið
Víðines og þaðan á hjúkrunar-
heimilið Mörk í Reykjavík. Þar
fengu þau hjúkrun og umönnun
sem starfsfólkið þar veitti þeim
af alúð og hjartahlýju. Ég vil
þakka þeim hjartanlega fyrir
hvað þau voru þeim góð.
Elsku mamma mín, ég sakna
þín.
Takk fyrir allt.
Þín
Ellý.
Klara
Hjartardóttir
✝
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
HILMAR FRIÐRIKSSON,
Aflagranda 40,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni föstudaginn
17. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir vill fjölskylda Hilmars færa starfsfólki
hjúkrunarheimilisins Sóltúns fyrir umönnun og hlýhug,
þið eruð einstök.
Sigrún Alda Hoffritz,
Friðjóna Hilmarsdóttir,
Guðjón Borgar Hilmarsson, Kristín Lárusdóttir,
Smári Hilmarsson, Jóhanna Marteinsdóttir,
Sigrún Alda og Jens, Hilmar og Lára,
Lárus, Þórunn og Gunnar,
Marteinn og Dagrún, Thelma og Garðar,
María Linda, Reynir Ingi og Móeiður María.