Morgunblaðið - 25.02.2014, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÚAR 2014
Það var rauna-
dagur laugardagur-
inn 8. febrúar þegar
okkur barst sú frétt
að varðstjórinn okk-
ar og samstarfsmaður til margra
ára, Einar Erlendsson, væri lát-
inn. Bráðkvaddur í ferðinni til
Kanarí sem hann hafði áður
hlakkað svo mikið til að fara og
hringdi meðal annars í okkur,
þegar hann var staddur á flug-
vellinum, til að láta vita af sér
kátur og glaður. Hann skrapp
öðru hvoru utan með vinum og
leyndi gleðin sér ekki þegar þær
ferðir voru fyrirhugaðar. Einar
hafði þann vana að láta okkur
vita með fyrirvara um ferðir sín-
ar, hvort sem það var að fara til
Egilsstaða að hitta barnabörnin,
Reykjavíkur eða til útlanda, að
það mætti samt hringja í hann þó
að hann væri í fríi.
Í okkar starfi ef eitthvað kom
upp á var hann tilbúinn að fórna
öllu til að reyna leysa vandann þó
að hann væri búinn að standa
vaktina lengi.
Einar hafði mikinn áhuga á
fjölskyldu sinni og deildi með
samstarfsmönnum sínum fregn-
um af börnum sínum og barn-
börnum stoltur á svip, einnig
hafði hann áhuga fyrir fjölskyld-
um okkar og þekktu börnin hann
vel og var hann jafnvel kallaður
afi af sumum þeirra.
Tómlegt er um að litast þegar
farið er í Rauðakrosshúsið og
enginn Einar þar, enginn að
hella upp á kaffi, spá í hver hafi
lagt bílnum síðast, hvernig flutn-
ingur hafi gengið og annað sem
tengdist starfinu. Margar uppá-
komur og atvik væri hægt að
rifja upp í tengslum við starfið
sem ekki er leyfilegt að opinbera
en þó getum við glaðst yfir síð-
asta sjúkraflutningi Einars sem
var tilefni tilhlökkunar og var
mikill heiður að fá að taka þátt í
honum. Við förum í síðasta flutn-
ing með Einari í dag, hans verð-
ur sárt saknað.
Fyrir hönd sjúkraflutninga-
manna í Rangárþingi,
Eirika Benny Magnúsdóttir.
Dauðinn gerir ekki alltaf boð á
undan sér. Svo var einnig með
vin okkar Einar Erlendsson,
hann gerði ekki alltaf boð á und-
an sér. Kom beðinn og óbeðinn til
að líta eftir, spjalla og liðsinna
eftir atvikum. Við hittumst reifir
og reffilegir fyrir nokkrum vik-
um, lífið var gott þrátt fyrir
ákveðið mótlæti, og dauðinn var
fjarlægur, en Einar varð bráð-
kvaddur 8. febrúar á Kanaríeyj-
um.
Kynni okkar Einars hófust
fyrir rúmum áratug. Ég var
læknir á Hvolsvelli en hann var
húsvörður, smiður, sjúkrabíl-
stjóri og eiginlega allt í öllu á
heilsugæslustöðinni sem var
starfsvettvangur hans í rúm 20
ár. Strax á fyrsta degi sýndi
hann hvaða mann hann hafði að
geyma, úrræðagóður og bóngóð-
ur. Hann sýndi síðan í öllum sín-
um störfum og viðkynningu, ein-
staka trúmennsku gagnvart
vinnustaðnum, starfsfólkinu og
skjólstæðingunum. Allt sem laut
að hans viðfangsefnum á heilsu-
gæslunni og eignum hennar var
óaðfinnanlegt, bílarnir klárir,
snjórinn mokaður, kaffi fyrir
geðilla lækna, bókstaflega allt
sem þurfti að vera klárt á tveim-
ur heilsugæslustöðvum og hús-
eignum. Stundum er það reyndar
þannig að enginn tekur eftir
þessum verkum sem sinnt er fyrr
en þau eru látin ógerð.
Samstarf okkar varð eiginlega
Einar Erlendsson
✝ Einar Erlends-son fæddist 6.
desember 1946.
Hann lést 8. febr-
úar 2014. Útför
Einars fer fram 22.
febrúar 2014.
óvenjulega náið.
Hann var hjálpar-
hella sem hægt var
að leita til hvenær
sem var. Hann var
sjúkraflutninga-
maður meðfram sín-
um störfum og í
mínum huga þar
fremstur meðal
jafningja, enda var
hann fádæma far-
sæll í því erfiða
starfi. Hann sýndi á ögur-
stundum úr hverju hans innri
maður var gerður, sem ekki var
alltaf augljóst af hæglátri fram-
göngu hans frá degi til dags.
Sjúkraflutningar, og það sem
þeim tilheyrir, var honum hjart-
ans mál og allt sem laut að því á
Hvolsvelli var undir óeigin-
gjarnri og styrkri stjórn Einars,
samfélaginu og heilsugæslu hér-
aðsins og sýslunnar til ómetan-
legs framdráttar og hagsbóta.
Einar sinnti samfélaginu með
forystu í Rauða krossi héraðsins
og málum honum tengdum, barst
ekki mikið á en var virkur þátt-
takandi í öflugu starfi.
Persónulega kynntumst við
óeigingirni, trygglyndi og einnig
viðkvæmri lund manns sem var í
vissum skilningi einfari, áskapað
eða álagt. Návist og vinátta Ein-
ars var þægileg, skemmtileg og
einlæg. Einar var stoltur af sínu
fólki, stoltur af verkum sínum og
vinnustað en flíkaði því ekki
nema í notalegheitum einkasam-
talsins. Hann gat einnig verið
sposkur á sinn sérstaka hátt.
Ég kveð vin minn og sam-
starfsmann með virðingu og
söknuði. Læknishéraðið, sem
Einar var á margan hátt órjúf-
anlegur hluti af, stendur fátæk-
ara og berskjaldaðra eftir við
fráfall hans. Samstarfsfólk sakn-
ar vinar og starfsfélaga. Sveit-
ungar minnast trausts samferða-
manns. Einar lagði sig í
aftanskininu í sólarlandaferð og
vaknaði ekki aftur til þessa lífs.
Ég vil trúa því að þetta síðasta
sólarlag hafi verið milt. Í mínum
huga er einhver birta og bros-
mildi yfir minningu Einars Er-
lendssonar. Aðstandendum vott-
um við samúð.
Guðmundur Benediktsson
og Ingibjörg Faaberg.
Í dag kveðjum við góðan vin
og samstarfsfélaga, Einar Er-
lendsson. Við andlátsfregn sem
þessa verður allt svo undarlega
hljótt og sálin hnýtur um minn-
ingabrot sem hvelfast yfir og
kalla fram tár jafnframt sem
bros.
Það er stórt skarð sem er svo
snögglega höggvið í starfs-
mannahóp Heilsugæslu Rangár-
þings. Við samstarfsfólk Einars
við Heilsugæslu Rangárþings
minnumst hans með söknuði og
þakklæti. Þakklæti fyrir fjöl-
margar ánægjulegar samveru-
stundir á liðnum árum, um-
hyggju fyrir velferð okkar og
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast góðum manni sem vildi
hvers manns vanda leysa.
Á hverjum morgni er við
mættum til vinnu tók á móti okk-
ur kaffiilmur og notalegheit,
enda Einar alltaf fyrstur manna
til að undirbúa daginn. Hnyttin
svör og góðlátlegt glott er nokk-
uð sem við minnumst Einars fyr-
ir.
Samverustundir utan vinnu
voru okkur og Einari dýrmætar.
Þar naut hann sín í að sýna um-
hyggju og velvild í okkar garð.
Einar tók þátt í öllum okkar
uppátækjum hvort sem um var
að ræða mannfögnuði, konfekt-
gerð, þæfingu eða kransagerð.
Við sendum fjölskyldu Einars
og öðrum aðstandendum innileg-
ar samúðarkveðjur
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Hvíldu í friði kæri vinur.
Fyrir hönd samstarfsfólks á
Heilsugæslu Rangárþings,
Ólöf Árnadóttir.
Það er með sorg sem ég skrifa
þessi orð við skyndilegt fráfalls
Einars Erlendssonar. Ég kynnt-
ist Einari vorið 2001 þegar ég hóf
störf sem læknir á Heilsugæslu
Rangárþings. Strax við fyrstu
kynni var ljóst hvers konar mað-
ur Einar var. Einar var ávallt
tilbúinn að hjálpa og hafði sterka
föðurlega ábyrgðarkennd gagn-
vart vinum sínum og samstarfs-
fólki. Upphaflega var planið að
vera í þrjá mánuði fyrir austan
en á endanum urðu þeir 18. Á
þeim tíma skapaðist vinsemd
milli okkar sem hélt alla tíð. Við
Einar unnum náið saman á þeim
tíma sem ég var fyrir austan
enda hafði hann yfirumsjón með
sjúkrabílunum á Hvolsvelli. Ein-
ar hafði mikinn áhuga á kennslu
og kom þar aftur inn sú föður-
lega ábyrgðarkennd að tryggja
að félagarnir hefðu sem besta
þekkingu og að sjúklingarnir
fengju sem besta þjónustu. Í öll-
um þeim erfiðu verkefnum sem
við lentum í var það alltaf frá-
bært að hafa Einar með sér og
yfirvegun hans og stuðningur
hjálpaði okkur að yfirstíga verk-
efni, sem í fyrstu litu út fyrir að
vera óyfirstíganleg. Mjög oft á
þeim tíma sem ég var fyrir aust-
an fékk ég símtöl frá Einari þar
sem hann spurði hvort ég væri
ekki að koma í mat. Þetta gerði
hann án þess að það væri fyr-
irfram ákveðið og til þess eins að
tryggja að ungi læknirinn fengi
nú örugglega eitthvað að borða.
Þessum símtölum var alltaf svar-
að játandi og ekki sjaldan endaði
kvöldið með sameiginlegu útkalli.
Eftir að ég flutti í bæinn héld-
ust tengsl okkar áfram í gegnum
vinnuna enda Einar oft að koma
með sjúklinga niður á Bráðamót-
töku LSH. Alltaf fékk maður að
heyra frá sjúklingunum hversu
frábæra þjónustu þeir hefðu
fengið og hversu örugga þeir
upplifðu sig í höndum Einars.
Einar vandi líka komur sínar á
heimili mitt ef hann átti ferð í
bæinn. Oft kom hann með eitt-
hvað meðferðis handa krökkun-
um og var honum oft tekið eins
og afa. Allar þessar heimsóknir
bar að með sama hætti. Einar
bara mætti og bankaði upp á.
Hann var ekkert að gera eitthvað
mikið úr þessu. Maður fékk það
aldrei á tilfinningunni að hann
væri á hraðferð og hann hafði
alltaf tíma til að spjalla. Einar
var þó alltaf með fingurinn á
púlsinum og vissi hvað var að
gerast. Eitt sinn var ég í hópi
sem stoppaði kvöldstund á
Hvolsvelli. Við vorum rétt sest
inn til að fá okkur að borða þegar
Einar labbaði inn enda hafði
hann heyrt að ég væri í bænum.
Auðvitað endaði allur hópurinn
heima hjá Einar í góðu spjalli.
Eftir að ég flutti til Edinborg-
ar 2008 minnkuðu samskipti okk-
ur í gegnum vinnuna en Einar
hélt alltaf sambandi, annað hvort
í gegnum síma eða tölvu. Í einu
símtalinu tilkynnti hann að hann
væri búinn að kaupa ferð til Ed-
inborgar til að hitta okkur. Eins
og áður gert án þess að vera með
mikið veður út af þessu eða lang-
an aðdraganda. Við áttum frá-
bæra helgi í Edinborg og hann
naut sín í faðmi fjölskyldunnar.
Takk, kæri vinur og félagi,
fyrir allar samverustundirnar og
föðurlega stuðninginn. Ég veit að
þú átt eftir að halda áfram að
fylgjast með okkur og passa upp
á okkur.
Fjölskyldu Einars sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Bjarni Þór
Eyvindsson, læknir.
Við Einar frændi ólumst upp
saman í Smáíbúðahverfinu í
Reykjavík, þar sem þrjár kyn-
slóðir deildu kjörum á tveimur
hæðum. Hann var að læra skipa-
smíði fyrst þegar ég man eftir
honum og ég að vaxa úr grasi.
Sem lítill patti leit ég upp til Ein-
ars, sem var flottur náungi,
snaggaralegur og skemmtilegur.
Átta ára drengur þóttist aldeilis
maður með mönnum þegar hann
fékk að fara út í sjoppu með Ein-
ari frænda að kaupa kók og prins
til að hafa með sjónvarpinu í
faðmi fjölskyldunnar.
Síðar flutti Einar til Hvolsvall-
ar og litli pattinn fór að læra í út-
löndum og þá urðu fundirnir
færri. Samt var ávallt gaman að
koma í heimsókn til hans í Litla-
gerðið á Hvolsvelli. En eftir að
ég kom heim frá vinnu við hjálp-
arstörf erlendis árið 1999 fórum
við að hittast oftar, og þá vegna
sameiginlegra starfa fyrir Rauða
krossinn.
Einar var bæði sjúkraflutn-
ingamaður og formaður Rauða
krossins á Hvolsvelli og í starfi
mínu fyrir Rauða krossinn í
Reykjavík náðum við frændurnir
saman á ný. Hann lét sig aldrei
vanta á fundi, þar sem menn réðu
ráðum sínum um skipulagningu
starfsins, og við þær aðstæður
áttum við ófáar samræðurnar.
Einar fylgdist vel með starfi
félagsins og það var hægt að leita
til hans um allt sem því viðkom.
Hann brann fyrir sjúkraflutn-
ingana og það öryggi sem vel
skipulagðir flutningar geta veitt
smáum samfélögum. Í því fóru
hagsmunir saman enda hefur það
ætíð verið mikið hugðarefni
Rauða krossins að tryggja gæði
sjúkraflutninga um allt land,
ekki bara á höfuðborgarsvæðinu.
Fréttin um fráfall Einars
frænda á Kanaríeyjum kom illi-
lega á óvart. Ekkert benti til
þess að við myndum ekki njóta
samvista við hann lengi enn.
Fjölskyldan er öll harmi slegin.
Ég mun sakna félaga úr Rauða
krossinum en umfram allt frænd-
ans sem ég dáði þegar ég var
ungur og naut þess að vera í
samskiptum við síðar. Hann var
alltaf glaðvær, alltaf skrafhreif-
inn, og það var notalegt að um-
gangast hann. Hans verður sárt
saknað.
Við Adda Steina vottum börn-
um hans, barnabörnum og ást-
vinum öllum samúð og vonum að
þær góðu minningar sem Einar
skilur eftir ylji þeim á komandi
tíma veiti þeim styrk.
Þórir Guðmundsson.
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
stjúpfaðir, afi og langafi,
SNORRI SNORRASON,
Löngumýri 38,
Selfossi,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands mánudaginn
17. febrúar, 85 ára að aldri.
Jarðarförin fer fram frá Selfosskirkju fimmtudaginn
27. febrúar kl. 13.30.
Halldóra Ármannsdóttir,
börn, tengdabörn,
stjúpbörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og sambýlismaður,
SIGURÐUR HALLGRÍMSSON,
Siggi Hall,
bifreiðastjóri,
Vík í Mýrdal,
lést miðvikudaginn 19. febrúar.
Útför fer fram frá Víkurkirkju laugardaginn
1. mars klukkan 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hollvinasjóð Hjallatúns.
Ingibjörg Þórdís Sigurðardóttir, Sigurður Nikulásson,
Sólborg Sæunn Sigurðardóttir,
Margrét Sigurðardóttir, Þórhallur Sæmundsson,
Jóhanna Sigurðardóttir, Einar Ólafur Valdimarsson,
Svandís Salómonsdóttir
og afabörn.
✝
Ástkær eiginkona, móðir, stjúpmóðir,
tengdamóðir, dóttir og amma,
KRISTÍN KÁRADÓTTIR,
Naustabryggju 57,
andaðist á krabbameinsdeild Landspítalans
við Hringbraut fimmtudaginn 20. febrúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 28. febrúar kl. 13.00.
Albert Sigtryggsson,
Sigurður H. Hlöðversson,Þorbjörg Sigurðardóttir,
Hlín Hlöðversdóttir, Guðmundur Jón Tómasson,
Sigtryggur Albertsson, Ragnheiður Sóley Stefánsdóttir,
Arnar Albertsson, Inga Björg Stefánsdóttir,
Atli Þór Albertsson, Anna Ósk Ólafsdóttir,
Aðalheiður Ísleifsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBJÖRG JÓHANNA
ÞÓRÐARDÓTTIR
kennari,
Hrafnistu í Hafnarfirði,
áður til heimilis á Þinghólsbraut 72,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju föstudaginn 28. febrúar
kl. 13.00.
Unnsteinn Þórður Gíslason,
Magnús Gíslason,
Kristján Gíslason, Guðrún Benedikta Elíasdóttir,
Gísli Örn Gíslason, Birna Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL ÞÓR ELÍSSON,
Melgerði 13,
áður Gimli,
Reyðarfirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupsstað
fimmtudaginn 20. febrúar.
Útförin fer fram frá Reyðarfjarðarkirkju laugardaginn 1. mars
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Krabbameinsfélag Austfjarða.
Bjarney A. Pálsdóttir, Vilhelm Jónsson,
Georg Þór Pálsson, Hjördís Ingvadóttir,
Sigrún Pálsdóttir, Leopold Castro,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HÓLMFRÍÐUR FINNSDÓTTIR
frá Straumfjarðartungu,
andaðist sunnudaginn 23. febrúar.
Útförin verður frá Fáskrúðarbakkakirkju
föstudaginn 28. febrúar kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
minningarsjóð Brákarhlíðar í Borgarnesi.
Valgeir Ingólfsson, Jóhanna Þ. Björnsdóttir,
Guðbjörg Ingólfsdóttir, Gunnar Ragnarsson,
Finnur Ingólfsson, Guðríður Ebba Pálsdóttir,
Páll Ingólfsson, Brynja Þórhallsdóttir,
Þórður Ingólfsson,
Haraldur Ingólfsson,
Steinunn Ingólfsdóttir, Helgi Valur Friðriksson,
Baldur Ingólfsson, Guðrún Helga Helgadóttir,
ömmu- og langömmubörn.