Morgunblaðið - 10.09.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 2014
✝ Gunnar Finns-son fæddist í
Reykjavík 1. nóv-
ember 1940. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 31.
ágúst 2014.
Foreldrar hans
voru Sveinbjörn
Finnsson frá Hvilft
í Önundarfirði, f.
21.7. 1911, d. 1.4.
1993 og Thyra
Finnsson frá Slagelse í Dan-
mörku, fædd Friis-Olsen, 30.1.
1917, d. 8.8. 1995. Systkin
Gunnars eru Arndís, f. 5.6.
1943, maki Hrafn Jóhannsson,
f. 27.7. 1938, Hilmar, f. 21.6.
ness, í Bloomington í Indiana í
Bandaríkjunum 1966. Gunnar
starfaði hjá Flugfélagi Íslands
sem fulltrúi hjá forstjóra frá
1964 til 1969, er hann flutti til
Montreal í Kanada, þar sem
hann starfaði hjá Alþjóðaflug-
málastofnuninni (ICAO) sem
deildarstjóri og sérfræðingur í
rekstri flugvalla og flugmála-
stjórna. Hann flutti til Íslands
árið 2001 og starfaði hér sem
sérfræðingur og ráðgjafi í flug-
málum. Gunnar lét málefni
Endurhæfingardeildar LSH við
Grensásveg sig miklu varða og
var meðal stofnenda og for-
maður Hollvinasamtaka Grens-
áss frá upphafi.
Útför Gunnars fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 10. sept-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
1949, maki Jóse-
fína Ólafsdóttir, f.
10.6. 1951 og Ólaf-
ur William, f.5.10.
1951, maki Bryndís
Margrét Valdi-
marsdóttir, f. 10.9.
1952. 16. nóvember
1968 kvæntist
Gunnar eftirlifandi
konu sinni, Krist-
ínu Erlu Alberts-
dóttur, f. 29.4.
1935. Þau voru barnlaus.
Gunnar varð stúdent frá MR
1960. Cand. oecon. frá H.Í.
1964 og M.B.A í rekstrar-
hagfræði frá Indiana Univers-
ity, Graduate School of Busi-
Einstakur maður, ástkær bróð-
ir er jarðsunginn í dag. Minning-
arnar eru verðmætar frá bernsku-
árum okkar. Hann var
frumburður foreldra okkar, stóri
bróðir minn. Það má því ímynda
sér hvílíkt reiðarslag það var fyrir
foreldra okkar og fjölskyldu þegar
þessi tápmikli drengur, nýorðinn
sex ára, fékk lömunarveikina og
lamaðist allur á einum sólarhring.
Þriggja ára stelpuhnokki hafði lít-
inn skilning á alvarleika kringum-
stæðna en með árunum lærðist að
Gunnar bróðir gat ekki hlaupið né
tekið þátt í öllu sem við krakkarn-
ir tókum okkur fyrir hendur. Á
þeim árum var engin ónæmisað-
gerð gegn þessum sjúkdómi og
takmörkuð þekking á meðferð
sjúklinga í bráðafasa sjúkdóms-
ins. Við áttum fjölskyldu í Dan-
mörku og dvaldi Gunnar þar um
tíma á sjúkrahúsi og í endurhæf-
ingu. Móðir okkar gleymdi aldrei
þeim óvarkáru orðum sem þar
staddur læknir sagði við hana:
„Þér skuluð ekki reikna með að
Gunnar nái þrítugsaldri.“ Sá mað-
ur vissi ekki úr hvaða efnivið
drengurinn var gerður. Foreldrar
okkar voru samhent í að aga og
hjálpa Gunnari til að takast á við
erfiðar aðstæður. Það var ekki
alltaf auðvelt. Þegar hann datt var
viðkvæðið: „Stattu upp sjálfur,
Gunnar minn. Þú getur og skalt.“
Og Gunnar með járnaga og vilja
þjálfaðist í að geta! Í hjólastól
skyldi hann ekki fara ef hægt var
að komast hjá því. Gunnar var
ósköp eðlilegur stóri bróðir,
meinstríðinn, bráðfyndinn,
skemmtilegur og óþolandi orð-
heppinn. Það voru hans vopn. Á
hverju kvöldi gerði faðir okkar
samviskusamlega fyrirskipaðar
æfingar, sem okkur fannst engan
enda taka. Um leið og ljósið var
slökkt og að afloknum kvöldbæn-
um hófst okkar einkaskemmtun
en með háu hvísli. „Frúin í Ham-
borg“.
Óskirnar voru margar og
draumar Gunnars gengu allar út á
flugvélakaup og væntingar um að
verða flugmaður. Óhjákvæmilega
gátu þessir draumar ekki ræst, en
Gunnar ákvað síðar á ævinni að
menntun hans skyldi nýtast í þágu
flugmála, sem gerðist svo sannar-
lega. Það sem skorti af líkamlegu
þreki hafði Gunnar á andlega svið-
inu. Hann varð sá maður, sem
vakti virðingu og aðdáun allra sem
til hans þekktu. Sem unglingar
tengdumst við nánum vináttu-
böndum sem entust til dauðadags.
Gunnar gerði sér fulla grein fyrir
því að hann átti stuðningi allrar
stórfjölskyldunnar og læknavís-
indunum mikið að þakka.
Á unglingsárunum fór hann tví-
vegis í erfiðar aðgerðir til Banda-
ríkjanna, sem urðu honum til
björgunar og gerðu honum kleift
að vinna áfram að settu marki. Í
einkalífinu var Gunnar lánsmaður.
Hann átti sinn máttarstólpa í konu
sinni, Kristínu Erlu Albertsdótt-
ur, alltaf kölluð Stína hans Gunn-
ars. Hún var „hinn afreksmaður-
inn“, sem aldrei vék frá Gunnari.
Æðrulaus og á hæverskan hátt sá
Stína um allar þær nauðsynjar og
þarfir daglegs lífs, sem Gunnar
átti erfitt með að sinna. Stína og
Gunnar eignuðust ekki börn en
þeim var ekkert óviðkomandi
varðandi systkinabörnin. Bróður
mínum tókst að gera orð fyrr-
nefnds læknis marklaus. Gunnar
varð tæplega sjötíu og fjögurra
ára, sem telja má afrek. Síðustu
árin gerðu svokölluð Post Polio
Syndrome bróður mínum lífið erf-
itt. Það er Stínu að þakka að
Gunnar gat verið á heimili sínu til
hinsta dags. Oft heyrði ég bróður
minn segja: „Ég á Stínu minni allt
að þakka.“ Við erum beygð og
sorgmædd en óendanlega þakklát
almættinu og Stínu fyrir að fá að
hafa Gunnar hjá okkur öll þessi ár.
Blessuð sé minning Gunnars bróð-
ur.
Arndís Finnsson.
Gunnar frændi var enginn
venjulegur maður. Hann var
uppáhaldsfrændi okkar. Að öllum
öðrum ólöstuðum þá var það bara
þannig. Hann var aðalfrændinn.
Gunnar var mjög ættrækinn og
fjölskyldan skipti hann alltaf
miklu máli. Hann var höfuð ætt-
arinnar síðustu ár sem elsta systk-
inið. Hann fylgdist vel með okkur
öllum og var fyrstur manna til að
hringja þegar einhver átti afmæli,
lauk merkum áfanga eða ef heils-
an var í ólagi. Eða bara að gamni.
Það var eitthvað sérstakt við það
hvernig hann talaði við okkur, allt-
af sem jafningi, og fyrir vikið öðl-
aðist hann meiri virðingu og vin-
áttu af okkar hálfu.
Því hann var einlægur og gaf
sér tíma til að spjalla. Þegar hann
spurði „hvernig hefurðu það?“
vildi hann fá alvöru svar. Hann var
aldrei að þykjast, var skemmti-
lega hreinskilinn og sagði einfald-
lega ef honum líkaði ekki eitthvað
eða einhver og að því gátum við
svo hlegið.
Já, uppáhaldsfrændi var hann
sannarlega.
Gunnar kenndi okkur sjóorr-
ustu. Við spiluðum svo tímunum
skipti því að hann hafði óþrjótandi
þolinmæði. Sjóorrustan var spiluð
með aðstoð blýants og rúðustrik-
aðs blaðs og svo var hún hljóðsett
af Gunnari sjálfum. Þetta var ekki
leiðinlegt. Og þó svo að leikurinn
færðist upp á annað plan þegar
upp úr einum jólapakkanum frá
Gunnari og Stínu kom sjóorrustu-
spil í kassa með alls konar flott-
heitum fannst okkur rúðustrikaða
blaðið alltaf skemmtilegast. Því í
góðum félagsskap kemst maður
svo vel af með lítið. Þetta var í
gamla daga – þegar við vorum litl-
ar og hittum Gunnar bara þegar
hann var á landinu. Gunnar og
Stína áttu nefnilega heima í Kan-
ada. Það þótti manni nokkuð
framandi og þegar sendingar bár-
ust þaðan kom alltaf eitthvað
spennandi í ljós. Afmæliskortin
voru yfirleitt þrautir sem þurfti að
leysa ætlaði maður að skilja kveðj-
una. Gjarnan stærðfræðirunur
miklar.
Gunnar var einn mesti húmor-
isti sem við höfum kynnst. Það má
eiginlega segja að hann hafi kennt
manni sitthvað um húmor – og
hvernig honum ber að beita. Við
vorum svo heppin að eiga skap
saman. Það gaf okkur endalaus
tækifæri til að gera grín að okkur
sjálfum, bæði kostum og göllum.
Mikilvægt er að takast á við lífið
með „et glimt i øjet“ og hafa húm-
or fyrir sjálfum sér. Til dæmis
þurfti hann því miður, vegna anna,
að afþakka aðalhlutverkið í upp-
færslu San Fransisco-ballettsins á
Svanavatninu fyrir nokkrum ár-
um.
Margt lærðum við af honum,
ekki síst það að gefast aldrei upp.
Að kvarta og kveina var ekki held-
ur hans stíll. Við erum þakklátar
fyrir að hafa fengið að kynnast
manni eins og Gunnari og erum
sannarlega ríkari fyrir vikið.
Sterkari fyrirmynd er varla hægt
að hugsa sér.
Undanfarin jól höfum við átt
saman og munu þær samveru-
stundir ylja okkur um hjartaræt-
urnar. Tómlegt verður við borðið
næsta aðfangadagskvöld. Að
sakna einvers er sárt, en um leið
áttar maður sig á því að það er
vegna þess hve vænt manni þótti
um hann. Og vænt þótti okkur um
Gunnar. Uppáhaldsfrændann.
Björg og Þyri.
Veðmál í rafmagnsís. Á ein-
hvern undraverðan hátt gastu gef-
ið nafninu mínu þessa merkingu
þegar ég var lítil og síðustu daga
hef ég verið að reyna að muna eft-
ir útskýringunni þinni sem var svo
blátt áfram að svo virtist sem
nafnið Elísabet gæti ekki þýtt
neitt annað en veðmál í rafmagns-
ís. Það segir sig næstum sjálft, eða
ekki. Ég mun halda áfram að
reyna að komast til botns í þessu.
Frá því ég man eftir mér hefur
þú alltaf verið uppáhalds, uppá-
halds frændi minn (eitt uppáhalds
er ekki nóg). Þú varst ekki uppá-
halds vegna þess að þú varst
hvunndagshetja sem storkaðir ör-
lögum þínum, ekki vegna þess að
þú varst týpan til að fá 100% mæt-
ingu í MR þrátt fyrir að vera með
lömunarveiki, ekki vegna þess hve
fyndinn og skemmtilegur þú varst
og ekki vegna alls þess góða sem
þú kenndir mér heldur vegna þess
að dagarnir sem leiðir okkar lágu
saman urðu bara einfaldlega betri
dagar en hinir. Þetta segi ég vit-
andi að það er mín bullandi sjálf-
hverfa að tala, því í hvert sinn sem
ég og litla fjölskyldan mín hittum
ykkur Stínu snerust umræðurnar
oftar en ekki um okkur unga fólkið
og hvað við værum frábær. Sem
er alveg magnað, komandi frá þér.
Þú ert uppáhaldsfrændi minn
vegna þess að ég fór alltaf frá þér
betri útgáfa af sjálfri mér.
Óspar á faguryrði í garð ann-
arra, hógvær og lítillátur með ein-
lægan áhuga á öðru fólki og tilbú-
inn að gera hvað sem í þínu valdi
stóð til að hjálpa til þar sem þú
gast. Þú ert fyrirmynd mín og ég
mun segja sonum mínum sögur af
þér í þeirri von um að þeir taki þig
einnig til fyrirmyndar.
Elsku besti Gunnar, ég trúi
varla að dagar heimsókna okkar
séu liðnir. Ég sakna þín óskaplega
og við hjónin sendum Stínu okkar
ástar- og samúðarkveðjur. Það
síðasta sem þú skrifaðir mér var:
„Fagnað með miklu þakklæti.“
Með mikilli ást í gegnum hafsjó af
gullfallegum minningum verður
þér eilíflega fagnað með miklu
þakklæti.
Þín Veðmál í rafmagnsís,
Elísabet Ólafsdóttir.
Einstök og ómetanleg vinátta.
Það er það fyrsta sem ég hugsa
um, þegar ég minnist Gunnars
frænda. Hann var hafsjór af fróð-
leik. Húmoristi. Fjölhæfur. Orð-
heppinn. Víðförull. Öðlingur.
Ég þekkti Gunnar lítið þegar
ég var yngri en vissi alltaf af hon-
um, þar sem amma hélt mikið upp
á hann og var svo stolt af honum.
Þegar ég kynntist Gunnari sjálfur
skildi ég hvers vegna. Það var
sannur heiður að fá að kynnast
honum og læra það sem hann
hafði fram að færa. Við Gunnar
urðum nánir vinir og nýttum vel
þær stundir sem við áttum saman.
Við áttum mörg sameiginleg
áhugamál og mér fannst ávallt
gott að spjalla við hann, um allt
milli himins og jarðar. Hann var
einstaklega hjartahlýr maður og
það var auðvelt að hlæja með hon-
um, fá góð ráð og hlusta á hann
segja frá óviðjafnanlegri ævi sinni.
Gunnar frændi var mér og
mörgum öðrum góð fyrirmynd.
Hann náði að yfirstíga margar
hindranir með yfirvegaðri ró og
sýndi ávallt stillingu, sama hvað á
gekk. Gunnar hafði jafnframt þá
ómetanlegu hæfni að hlusta alltaf
á mig af óskiptri athygli, nema
þegar hann laumaði að ógleyman-
legum gullkornum. Það var afar
hughreystandi þegar Gunnar
sýndi einlægan áhuga á öllu sem
ég gerði, náminu mínu sér í lagi.
Gunnar fylgdist með mér í gegn-
um námið og hafði yndi af. Hann
ferðaðist með mér í huganum um
heiminn og heimssöguna. Ég
minnist þess sem við áttum saman
og þakka, af einlægni, okkar góðu
stundir á undanförnum árum.
Þær eru mér ómetanlegar og
munu fylgja mér alla tíð.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í hugum okkar mömmu eru
Gunnar og Stína eitt, enda ætíð
nefnd í sömu andrá. Það er mikill
hæfileiki að tala alltaf til manns
eins og maður sé einstakur og geti
allt. Þannig kom Gunnar alltaf
fram við okkur og þau Stína bæði.
Alltaf tilbúin að hrósa og hvetja og
láta okkur líða vel.
Gunnar stóð ávallt upp til að
heilsa og kveðja. Þannig munum
við stórmenni í litlum líkama.
Stoltan og sannan. Það var gæfa
okkar beggja og ákaflega mikill
heiður að fá Gunnar og Stínu í út-
skriftina mína í sumar. Góðar
minningar um ljúfan vin gleðja á
degi sem þessum. Óhjákvæmilega
söknum við þess að fá ekki fleiri
gæðastundir saman. Við höfum
brosað yfir lúmskum setningum
Gunnars með sinn úthugsaða og
hárfína húmor, sem við kunnum
svo mjög að meta.
Við kveðjum Gunnar í dag með
sól í hjarta. Hugur okkar er hjá
Stínu sem var Gunnari ávallt stoð
og stytta og syrgir nú sárt. Við
sendum Stínu, ömmu, Hilmari og
Ólafi og fjölskyldunni allri og vin-
um Gunnars innilega samúðar-
kveðjur.
Öðlingurinn Gunnar frændi.
Þín verður sárt saknað.
Anton Ingi og Steinunn.
Það var stuttu eftir að Gunnar
og Kristín fluttu heim til Íslands á
ný að hann bauð mér til hádeg-
isverðar í nokkur skipti á Hótel
Sögu. Þrátt fyrir að við frændurn-
ir værum nánir, var það eiginlega
ekki fyrr en þá sem ég kynntist
nafna mínum fyrir alvöru.
Mér er það sérstakalega minn-
isstætt þegar ég spurði hann út í
lífshlaup sitt hvernig hann sagði
frá því. Þakklæti var það sem kom
upp í huga hans, sagði hann, yfir
öllu því sem hann náði og hafði
heilsu til að gera og fyrir góðan
lífsförunaut. Ekki mátti heyra
vott af sjálfsvorkunn eða biturð
yfir fötluninni sem hann glímdi við
frá unga aldri heldur gerði hann
stólpagrín að sjálfum sér og upp-
hóf aðra sem í kring voru á sinn
kostnað. Þessi auðmjúka en á
sama tíma jákvæða sýn Gunnars á
lífið var aðdáunarverð og okkur
hinum til eftirbreytni.
Gunnar frændi, eins og hann
var oft kallaður í minni fjölskyldu
var stórmenni. Hann var ekki
mikill á velli né hár í lofti en vegur
nú manna þyngst í hjörtum þeirra
sem hann þekktu, því hver stund
með honum var gefandi, hvert orð
visku hlaðið og hvert verk unnið
með hag annarra fyrir brjósti.
Með miklum söknuði en jafn-
framt þakklæti fyrir ómetanlegar
samverustundir kveð ég Gunnar
Finnsson og sendi Kristínu mínar
innilegustu samúðarkveðjur,
Gunnar Hilmarsson.
Gunnar Finnsson var afreks-
maður. Hann vann þó ekki til
verðlauna á íþróttavöllum, þreytti
langhlaup eða kleif háa fjallstinda.
Afrek sín vann hann á vettvangi
daglegs lífs frá blautu barnsbeini
til hinstu stundar. Sex ára veiktist
hann og lamaðist. Honum var leit-
að lækninga heima og erlendis.
Nokkur bót fékkst en alvarlega
fatlaður hélt hann til móts við lífið.
Hann lauk námi í viðskiptafræði,
fór til Bandaríkjanna og varð
rekstrarhagfræðingur. Um hríð
starfaði hann hér heima en megn-
hluta ævinnar gegndi hann lykil-
störfum hjá einni helstu stofnun
Sameinuðu þjóðanna, Alþjóða-
flugmálastofnuninni. Hann var
sérfræðingur í stjórn og rekstri
flugmála, m.a. flugvallagerð, og
sótti heim fjölda landa í fimm
heimsálfum til að ráðleggja og
skipuleggja. Heim kominn reyndi
hann að koma vitinu fyrir það fólk
sem stefnir að því leggja innan-
landsflug í rúst. En auðvitað töldu
sjálfhverfar mannvitsbrekkurnar
í borgarstjórn að þær vissu betur
en sérfræðingurinn og 70.000 Ís-
lendingar og héldu áfram
skemmdarstarfsemi sinni leynt og
ljóst.
Þó að Gunnar gengi aldrei heill
til skógar var sjálfsvorkunn hon-
um fjarri. Hins vegar var hann öt-
ull baráttumaður fyrir alla þá sem
áttu við örkuml að stríða. Holl-
vinasamtök Grensásdeildar eru
hugmynd hans orðin að veruleika.
Og vinir hans og ættingjar áttu
hauk í horni þar sem hann var.
Þegar bróðir hans var svo veikur
að í tvísýnu stefndi kom hann frá
Ameríku til að vera honum og fjöl-
skyldunni styrkur. Þá kynntumst
við fyrst vel og síðan hefur hann
verið okkur hjónum kær og náinn
vinur.
Gunnar var skemmtilegur mað-
ur. Skopvísi hans var dálítið sér-
stök, sumir drættir í henni fremur
danskir en íslenskir enda ekki
langt seilst því að móðir hans var
dönsk. Kæmi mér ekki á óvart að
ýmsir söknuðu jólabréfa hans þar
sem notaleg kímni og launfyndni
leika lausum hala. Mesta skopið
beindist að honum sjálfum eins og
háttur er góðra höfunda.
Gunnar Finnsson var ham-
ingjumaður. Honum var sá eigin-
leiki í brjóst laginn að dveljast
ekki við það sem miður hafði farið
heldur gleðjast yfir því sem til
heilla horfði.
Hann átti einstaklega góða for-
eldra og samhent systkini og
tengdafólk og hann eignaðist konu
sem var honum samboðin í einu og
öllu.
Og nú er hann skyndilega af
heimi horfinn. Mér verður hugsað
til jólanna. Hvert aðfangadags-
kvöld í nærri þrjátíu ár höfum við
setið saman í sófa eftir að hafa
notið hátíðarmatar og horft á
yngstu kynslóðina lesa sundur
jólabögglana, fyrst hjá Nínu okk-
ar og Hilmari, síðan Björgu okkar
og fjölskyldu. Það var ekki lítill
hluti af jólagleðinni að fá að njóta
hennar með Gunnari. Við Björg
höfum ótalmargt að þakka honum
og Kristínu og nú biðjum við þeim
og ástvinum þeirra Guðs blessun-
ar.
Ólafur Haukur Árnason.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú,
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós,
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós,
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál,
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Jón Ragnar Pétursson
og Aron Bjarki Jónsson
Við Gunnar Finnsson kynnt-
umst fyrir margt löngu þegar
hann kvæntist móðursystur
minni, Kristínu Erlu Albertsdótt-
ur. Þau bjuggu lengi erlendis
vegna starfs hans og nokkrum ár-
um eftir að þau komu aftur alkom-
in til Íslands fluttum við hjónin til
útlanda vegna míns starfs. Sam-
skipti mín við Gunnar voru því
stopul, einkum að undanförnu, en
tengslin héldust alltaf og vinátta
okkar var náin. Síðustu ár hitt-
umst við hvert sinn sem ég var á
landinu og þess á milli töluðum við
saman í síma, oftar en ekki að
hans frumkvæði. Hann var rækt-
arsamur við fólk.
Það var gott og gaman að
spjalla við Gunnar. Hann var fróð-
ur, fylgdist vel með málum líðandi
stundar, og lagði til sumra þeirra í
ágætum blaðagreinum. Mestan
áhuga hafði hann þó í símtölum
okkar á að spyrja um mig og mína
og hvernig gengi og hvað ég hafði
helst fyrir stafni um þær mundir.
Lengst af bjó Gunnar við mikla
fötlun og síðustu árin var hún hon-
um erfiðari en áður vegna þrauta
sem sem fylgdu henni þegar ald-
urinn færðist yfir. En hann hafði
tamið sér eiginleika, sem hjálpuðu
honum að fást við fötlunina og af-
leiðingar hennar. Þeir voru mikil
seigla, ósérhlífni og reyndar harka
við sjálfan sig, sem meðal annars
birtist í því að leggja á sig ferðalög
til útlanda síðustu árin þótt þau
hljóti að hafa verið honum erfið.
Áður hafði hann starfs síns vegna
fyrir Alþjóðaflugmálastofnunina
ferðast um allan heiminn. Hann
dró ekki af sér þótt verkefnin
hlytu að reyna mun meira á hann
en aðra.
Fyrir mér var Gunnar umfram
allt skemmtilegur og jákvæður
maður, sem var sjálfsvorkunn
fjarri skapi. Þegar ég hringdi í
hann og spurði hvernig hann hefði
það, svaraði hann : „Mér líður
ágætlega, og enn betur þegar ég
heyri rödd þína.“
Blessuð sé minning Gunnars
Finnsson.
Albert Jónsson.
Þegar ég var yngri þá var hluti
af jólunum að koma við á Hótel
Loftleiðum og hitta Stínu og
Gunnar. Það var mjög spennandi
að fá að hitta þessa framandi ætt-
ingja og koma við á notalegu hót-
elherberginu og gæða sér á ís-
köldu malti og Macintosh.
Það var enn meira spennandi
að heyra um Kanada þar sem þau
áttu heima og allt sem þau höfðu
séð og ferðalög þeirra um heim-
inn.
Þegar ég flutti til London árið
2007 voru Stína og Gunnar dugleg
að koma við í borginni og bjóða
okkur Örnu, konunni minni í mat.
Þá mættum við í einu fínu fötun-
Gunnar Finnsson