Morgunblaðið - 01.10.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. OKTÓBER 2014
✝ GunnhildurGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. október 1949.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 20.
september 2014.
Foreldrar Gunn-
hildar voru hjónin
Gunnar Sigurðs-
son, flugvall-
arstjóri Reykjavík-
urflugvallar, fæddur á
Akureyri 4. september 1916, d.
15. júní 2006, og Elinborg Sig-
urðsson Thorarensen húsmóðir,
fædd í Reykjavík 16. september
1920, d. 27. júlí 2003. Systkini
Gunnhildar eru Borghildur Að-
ils, f. 7. desember 1945, gift
Jóni Aðils, og Jakob Gunn-
arsson, f. 19. nóvember 1954, í
sambúð með Þuríði Árnadóttur.
Gunnhildur eignaðist dóttur,
1) Soffíu Guðrúnu, barnalækni,
f. 30. ágúst 1966, með Jónasi
Hermannssyni bílstjóra, f. 25.
október 1946. Soffía er gift dr.
Elínborg, f. 2001, Jón Eyjólfur,
f. 2006, og Jón Gunnar, f. 2011.
3) Ingibjörg Salóme, viðskipta-
fræðingur, f. 18. apríl 1973.
Hún er gift Eiríki Ásmundssyni
viðskiptafræðingi, og eru börn
þeirra Benedikt Aron, f. 1992,
Ólöf, f. 1993, Ásmundur, f.
1998, Sigurður Fannar, f. 2007,
og Kristján Freyr, f. 2009. 4)
Jón viðskiptafræðingur, f. 8.
desember 1977. Hann er í sam-
búð með Guðbjörgu Helgu
Hjartardóttur lögfræðingi og
eru börn þeirra Védís Lilja, f.
2008, og Eldey Arna, f. 2014. 5)
Andri Björn, leiðbeinandi og
fótboltamaður, f. 14. ágúst
1989. Kærasta hans er Gabriela
Jónsdóttir.
Gunnhildur lauk grunnskóla-
prófi frá Miðbæjarskólanum ár-
ið 1964 og vann um nokkurra
ára skeið á Reykjavíkurflugvelli
við ýmis störf. Hún sinnti hús-
móðurstörfum um árabil og
kom fimm börnum á legg. Sam-
hliða uppeldi barna sinna starf-
aði hún á Hjúkrunarheimilinu
Grund og á Hjúkrunarheimilinu
Seljahlíð við umönnun. Seinni
ár vann hún við ræstingar.
Gunnhildur verður jarð-
sungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 1. október
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Ágústi Sverri Eg-
ilssyni, stærðfræð-
ingi og eru börn
þeirra Egill Almar,
f. 1987, Kjartan
Logi, f. 1990, Stef-
án Snær, f. 1993,
Gunnar Jökull, f.
1996, Alma Hildur,
f. 2000, Ágúst
Bjarki, f. 2001, Atli
Freyr, f. 2007, og
Breki Freyr, f.
2007. Hinn 12. ágúst 1972 gift-
ist Gunnhildur Sigurði Jóns-
syni, sjómanni, f. 8. janúar
1950. Foreldrar hans voru Jón
Sigurðsson, skipstjóri og út-
gerðarmaður frá Görðum við
Ægisíðu, og Ingibjörg Björns-
dóttir húsmóðir, frá Bessastöð-
um í Vestur-Húnavatnssýslu.
Gunnhildur og Sigurður skildu
1994. Börn þeirra eru: 2) Gunn-
ar, byggingatæknifræðingur, f.
24. júlí 1970. Hann er í sambúð
með Þórunni Halldóru Ólafs-
dóttur, bókara, og eru börn
þeirra Leon Ingi, f. 2000, Ólafía
Elsku mamma, það er svo
erfitt að setja síðustu kveðjuna
í minningargrein, það verður
eitthvað svo endanlegt að þú
sért farin.
Síðustu sjö mánuðir eru bún-
ir að vera ein allsherjar rússí-
banareið. Aldrei hefði mig
grunað þegar við fórum niður á
Borgarspítala hinn 16. febrúar
sl. og þú spurðir mig í hvaða
skóm þú ættir að vera ef þú
þyrftir að taka strætó heim – af
því að dæmigerð þú ætlaðist nú
ekki til þess að ég keyrði þig
heim líka enda guli vagninn
verið þinn einkabíll – að ég
sæti hér sjö mánuðum síðar án
þín.
Ég dáist að þér fyrir kjark-
inn, hugrekkið og viljann að
takast á við þetta erfiða verk-
efni. Þú lést aldrei bilbug á þér
finna, þó að eins og þú sagðir:
„Maður fær nú aldrei alveg
góðar fréttir þegar maður hittir
þessa lækna.“ Þessi vegferð
lýsir þér best, æðruleysið og að
standa í báða fætur. Þú hefur
alla tíð staðið með þínu fólki,
börnunum, foreldrum og vin-
um; ef eitthvað bjátaði á varst
það alltaf þú sem studdir og
komst til hjálpar. Betri mömmu
er ekki hægt að hugsa sér.
Við áttum góðan tíma saman
og man ég fyrst eftir okkur, ég
lítil dama með hvíta hanska og
þú ung stúlka í göngutúr. Við
kannski að hluta ólumst upp
saman og þroskuðumst saman,
enda bara 16 ár á milli okkar.
Þú hlóst stundum að því að við
yrðum saman á elliheimili, þú
86 og ég 70 ára, mér fannst það
ekki fyndið þá en sorglegt nú
að það verði ekki.
Þrátt fyrir að þú gengir ekki
menntaveginn kom aldrei ann-
að til greina en að við systkinin
færum í nám og veit ég að það
hefur fært þér mikið að sjá að
öllum hefur vegnað vel, að allir
eigi sér góðan maka og fjöl-
skyldu. Ég fann að það skipti
þig svo miklu máli þessa síð-
ustu mánuði. Þú hafðir góðan
húmor og gast oft hlegið að
sjálfri þér og hjálpaði það
þessa síðustu mánuði. Mamma,
þú varst sannarlega höfuð fjöl-
skyldunnar, fylgdist vel með
öllu sem gekk á hjá okkur
börnunum og barnabörnunum,
hvort sem það voru mikilvægir
atburðir eða litlu daglegu at-
burðirnir, þú varst alltaf með.
Það er svo einkennilegt að
heyra símann hringja á kvöldin
þessa vikuna og ég hugsa, já
þetta er mamma að hringja eða
ég verð segja mömmu frá
þessu, en grípa í tómt.
Alla afmælisdaga og fæðing-
arstund vissir þú upp á hár.
Alla afmælisdaga frá því ég hef
minni til, hvar sem ég var
stödd, hefur þú hringt í mig
klukkan tólf á hádegi, það verð-
ur skrýtið að fá enga símhring-
ingu að ári.
Í dag skrifa ég þetta á af-
mæli Egils Almars, frumburðar
míns og fyrsta barnabarnsins
þíns, sem fæddist fyrir svo
stuttum 27 árum. Þú sast
frammi á fæðingardeild og
beiðst eftir að hann fæddist og
þvílíkt stolt og gleði. Síðan hafa
bæst í hópinn þinn ein 15
barnabörn og fjögur fóstur-
barnabörn sem munu halda á
lofti minningunni um ömmu
Gunnhildi.
Ég veit þér líður betur, ég sá
það á friðsældinni sem kom yfir
þig þegar þú kvaddir, ég veit
þú hefur fundið afa og ömmu
og örugglega ömmu B. Það
hjálpar okkur eins og það
hjálpaði þér að trúa að eins og
segir í laginu „We’ll meet aga-
in“. En í dag nota ég bara
æðruleysisbænina og tek einn
dag í einu.
Bless elsku mamma og takk
fyrir allt
Þín dóttir,
Soffía Guðrún (Fía).
Með trega og söknuði sest ég
hér niður og skrifa minning-
argrein um yndislega móður
mína. Eftir brösuglega æsku
tókst með okkur mömmu mjög
góður vinskapur. Mamma hafði
stundum á orði að ég hefði ver-
ið fyrirferðarmesta barnið
hennar, en svo fullorðnaðist ég
og sleppti öllu því sem hét ung-
lingavandamál. Upp úr ferm-
ingu og öll mín fullorðinsár bar
aldrei skugga á okkar sam-
skipti. Mamma hafði mikinn
metnað fyrir hönd sinna barna
og henni var umhugað um að
við stæðum okkur vel í lífinu.
Hún lagði mikið á sig til að við
gætum menntað okkur og færði
sínar fórnir fyrir okkur. Í
hennar huga var framtíð okkar
mjög mikilvæg og ég hafði
stundum á tilfinningunni að
hún lifði fyrir okkur systkinin
og barnabörnin sín. Hún var
ákveðin, heiðarleg kona með
ríka réttlætiskennd. Hún var
traustur vinur og lagði á það
áherslu að halda góðu sam-
bandi við fólkið sitt. Hennar
elstu vinir hafa fylgt henni frá
bernsku og slík vinátta er
vandfundin. Hún var hreinskil-
in með eindæmum og sagði allt-
af það sem henni fannst. Það
þurfa margir að heyra slíka
hreinskilni en það geta kannski
ekki allir tekið henni. Ég mun
sakna mest við fráhvarf
mömmu eru okkar góðu samtöl,
hvort sem þau voru þegar við
hittumst eða þegar við töluðum
í síma. Við ræddum um allt,
hvað sem var, og hún á hverj-
um tíma vissi alltaf allt um mig
og mínar vonir og væntingar í
lífinu. Í raun hefur hún verið
minn trúnaðarvinur allt mitt líf.
Með því að hlusta og leiðbeina
mér hefur hún gert mig að
betri manni. Þennan eiginleika
hennar ætla ég að rækta og
miðla til minna afkomenda.
Reiðarslagið kom 16. febrúar
sl. þegar mamma greindist með
krabbamein í gallgöngum og
við fengum fréttir um að á
brattann yrði að sækja. Í hvert
sinn sem ég talaði við mömmu
lagði ég á það áherslu að vera
jákvæð og við ræddum það að
hún skrifaði dagbók svo hún
gæti rifjað upp hvernig henni
liði á milli vikna í lyfjameðferð-
inni. Það ósanngjarna við það
mein sem mamma fékk var það
að hún hafði alla tíð passað vel
upp á heilsuna og farið í alls-
kyns rannsóknir til að láta
fylgjast með sér. Það er ekki
spurt að því þegar slíkur vá-
gestur ber á dyr. Þessa mánuði
sem hún lifði með vitneskju um
þessi veikindi upplifði ég
mömmu meyrari og mýkri.
Mamma hafði orð á því við okk-
ur systkinin að óttast ekki það
sem við tæki þegar hún færi,
hún stappaði í okkur stálinu og
hughreysti okkur á þessum erf-
iðu tímum í okkar lífi. Hún
hafði mikinn áhuga fyrir því
sem tæki við og ræddi um það
að hún ætlaði að vitja foreldra
sinna. Síðasti sólarhringurinn í
hennar lífi var fullur af kærleik
frá fólki sem heimsótti hana.
Ég veit að hennar ósk var sú að
þegar hún færi væru öll börn
hennar hjá henni. Klukkan 2.10
þegar hún kvaddi, héldum við
systkinin öll í hennar hendur.
Ég kveð þig, elsku mamma,
með söknuði og tárum, ég mun
halda áfram að hugsa og tala
til þín. Ég mun halda minningu
þinni á lofti á mínu heimili og
sýna börnunum myndir af þér.
Þannig mun Jón Gunnar, þrátt
fyrir ungan aldur, halda í
minninguna um ömmu Gunn-
hildi.
Þinn sonur,
Gunnar.
Jæja, elsku mamma, þá er
komið að kveðjustund. Við höf-
um oft gegnum árin rætt sam-
an um dauðann og lífið og hvað
er handan þessa tilverustigs.
Við ræddum um að ef þú færir
á undan mér þá værum við
með leynimerki sem aðeins ég
myndi skilja. Þú ætlaðir að láta
vita af þér.
Lífið er svo óútreiknanlegt.
Þegar ég var með þér á síðasta
ári að skipuleggja flutninga þá
varstu svo spennt að vera að
kaupa þér nýja íbúð í Boða-
þinginu þar sem allt var
splunkunýtt, fínt og fallegt, al-
veg eins og þú vildir hafa það.
Þarna ætlaðir þú að eiga nota-
legt ævikvöld á fallega heim-
ilinu þínu. Einungis sex mán-
uðum eftir að þú fluttir
greindist þú með krabbamein
sem nú, eftir erfiða en harða
baráttu, hefur lagt þig að velli.
Þú stóðst þig alltaf eins og
hetja, af yfirvegun en staðfestu
tókstu á við þetta verkefni. Ég
stóð hjá, reyndi að styðja þig
eins og ég gat og dáðist að
staðfestu þinni, kjarki, yfirveg-
un og þessari einstöku sýn
þinni á dauðann. Því þú kennd-
ir mér að dauðinn er ekki
endalok heldur ferðalag til
annarra heima þar sem horfnir
ástvinir bíða þess að taka á
móti. Þú lofaðir mér að þú ætl-
ar að bíða og taka á móti mér
þegar minn tími væri kominn.
Því trúi ég. „We will meet aga-
in.“ Á þessari kveðjustund
sendi ég þér fjóra kossa, alltaf
fjóra.
Þín elskandi dóttir,
Ingibjörg Salóme.
Það er óhætt að segja að
febrúarmánuður árið 2014
muni seint renna okkur fjöl-
skyldunni í Haustakri úr
minni. Yngri dóttir okkar
fæddist og mikil gleði ríkti,
ekki hvað síst hjá ömmu Gunn-
hildi, sem var í skýjunum yfir
nýjasta barnabarninu. En
skjótt skipast veður í lofti.
Nokkrum dögum síðar greind-
ist mamma með krabbamein
sem sagt var ólæknandi. Því-
líkt sjokk fyrir alla – gat verið
að mamma, sem alltaf hafði
verið heilsuhraust, látið fylgj-
ast vel með sér og lifað til þess
að gera heilsusamlegu lífi, væri
að yfirgefa okkur langt fyrir
aldur fram?
Ótrúlega lengi var ég viss
um að hægt væri að bjarga
mömmu. Maður trúði á krafta-
verk og að hlutirnir myndu
þróast mömmu í hag. Því mið-
ur varð ekki af því að þessu
sinni og kvaddi mamma þenn-
an heim í faðmi okkar systk-
inanna 20. september sl.
Það er óhætt að segja að
mamma hafi verið límið í fjöl-
skyldunni, sannkallað höfuð
fjölskyldunnar eða „kóngamóð-
ir“ eins og við kölluðum hana
stundum, meira í gríni en al-
vöru. Mamma tók alla tíð virk-
an þátt í lífi okkar systkinanna,
jafnt í gleði og sorg.
Úr æsku minnist ég mömmu
sem strangs uppalanda, í bland
við hlýju og umhyggju. Síðar
þróaðist samband okkar meira
í þá áttina að vera vinir á jafn-
réttisgrundvelli. Mamma var
tvímælalaust meðal minna allra
bestu vina. Þennan vinskap
hefur mér þótt afskaplega
vænt um og ég viðurkenni að
ég á mjög erfitt með að sætta
mig við endalok hans.
Ég talaði mikið við mömmu,
bæði í síma sem og í heim-
sóknum, sem voru jafnvel
margar í viku hverri. Við vor-
um mjög náin og áttum það
m.a. sameiginlegt að geta talað
mikið og lengi í síma – klukku-
tíma símtöl voru ekki óalgeng.
Málið var að mamma var svo
skemmtileg í þessum símtölum
að maður gleymdi stund og
stað og fór létt með það. Ég
talaði við mömmu um allt,
mamma var trúnaðarvinur
minn og stundum sálusorgari,
eftir því hvernig á stóð. Hún
var með skemmtilegan húmor
og var óhrædd við að gera grín
að sjálfri sér þegar þannig bar
undir. Þá var hún ótrúlega vel
að sér í mörgum praktískum
hlutum. Ófá voru þau t.d. sam-
tölin sem við áttum um dætur
mínar, sem hún sýndi einlægan
áhuga, og oftar en ekki kom
hún með gagnleg ráð. Það er
óneitanlega skrýtin tilhugsun
að samtöl okkar mömmu verði
ekki fleiri, en um leið er ég
þakklátur fyrir allar góðu
stundirnar.
Mamma var manneskja sem
fór sínar eigin leiðir í lífinu,
sagði sína skoðun umbúðalaust
og gerði hlutina á annan hátt
en margir aðrir. Ég kunni allt-
af að meta hreinskilni hennar
og dáðist að seiglunni, einkum
undanfarna mánuði. Eftir að
mamma greindist fór hún í
gegnum mjög erfitt tímabil.
Fyrir utan að vita að endalokin
nálguðust tóku lyfjameðferð-
irnar mikið á hana. Í gegnum
allt þetta ferli kveinkaði hún
sér þó aldrei, þvílíkur nagli og
töffari sem hún mamma var.
Nú er hún komin á betri stað
og hefur eflaust hitt fyrir
ömmu og afa og fleira gott fólk
sem þar er – og ég veit að þau
hafa tekið vel á móti henni.
Elsku mamma, söknuðurinn
er gríðarlegur, minningarnar
og vinskapurinn ógleymanleg-
ur.
Jón Sigurðsson (Nonni).
Elskuleg móðir mín, þú
kvaddir þennan heim langt
fyrir aldur fram. Mamma, þú
varst alltaf til staðar fyrir alla
og varst alltaf tilbúin að hjálpa
öllum þeim sem leituðu til þín
sama hvað bjátaði á. Það veitti
mér svo mikið öryggi að geta
talað við þig og fengið ráðlegg-
ingar frá þér þegar ég þurfti á
því að halda. Mér fannst svo
gaman þegar við sátum saman
í sófanum og þú sagðir mér
sögur frá því í gamla daga,
maður gat séð það í augum á
þér hvað þér fannst notalegt
að rifja upp gamla og góða
tíma. Það var rosalega mikið
áfall fyrir okkur fjölskylduna
að fá þær fréttir að þú værir
mikið veik, þetta bar svo brátt
að. Lífið hefur ekki alltaf borið
þig á vængjum sér en þú tókst
þessu með svo miklu æðru-
leysi, elsku mamma mín, þitt
hugrekki og þinn vilji var svo
mikill. Þú hefur kennt mér svo
margt. Ég hef verið að lesa í
bókinni okkar Sumarlandið og
finnst svo gott að vita af þér
þar frískri innan um ömmu,
afa og þau sem þykir vænt um
þig. Ég er viss um að þau
passa vel upp á þig, elsku
mamma mín. Ég veit að einn
daginn þegar okkar leiðir
liggja saman á ný munir þú
taka vel á móti mér inn í sum-
arlandið, elsku móðir mín. Ég
sakna þín svo mikið mamma
mín og ég hugsa til þín alla
daga. Þú munt lifa í hjarta
okkar allra að eilífu.
Andri Björn Sigurðsson.
Gunnhildur
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma Gunnhild-
ur, Við munum sakna þín.
Sofðu rótt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Bless amma. Takk fyrir
allt
Atli Freyr og Breki Freyr.
Þú þekktir mig svo vel.
Daginn sem þú lést féll
hjartað mitt. Ég mun aldrei
gleyma þér. Kannski mun-
um við einhverntímann
hittast uppi á himni. Ég
hefði samt viljað geta sagt
betur bless. Ég hugsa um
þig frá degi til dags. Ég
vildi óska þess að þú gætir
komið aftur. Þú hefur
kannski dáið en þú ert ekki
farin. Þú verður alltaf hluti
af mér.
Alma Hildur Ágústsdóttir.
Elsku amma Gunnhild-
ur, ég á eftir að sakna þín
100% mikið. Miklu meira
en geimurinn og allt saman.
Það var gaman að vera í
heimsókn hjá þér og horfa
á Krakkastöðina.
Ég veit þú elskar mig og
Eldeyju. Ég elska þig.
Védís Lilja.
Það var gaman að koma
og leika í dótinu hjá þér
amma. Ég vissi alltaf hvar
það var þegar ég kom í
heimsókn og það fannst þér
svo gaman. Ég elska þig
amma Gunnhildur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson.)
Þinn
Jón Gunnar.
 Fleiri minningargreinar
um Gunnhildi Gunn-
arsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
HREFNA LÁRUSDÓTTIR KVARAN,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund
mánudaginn 29. september.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 6. október kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnar G. Kvaran,
Anna Ragnhildur Kvaran.
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, fósturfaðir,
tengdafaðir, bróðir, afi og langafi,
KJARTAN SVEINSSON
byggingatæknifræðingur,
lést í faðmi fjölskyldunnar á Landspítalanum
Fossvogi laugardaginn 27. september.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 3. október kl. 15.00.
Hrefna Kristjánsdóttir,
Þórarinn Kjartansson,
Álfheiður Kjartansdóttir,
Arndís Demian Kjartansdóttir, Karl Demian,
Sigfríð Þórisdóttir,
Margrét Halldóra Sveinsdóttir,
afabörn og langafabörn.