Morgunblaðið - 05.11.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. NÓVEMBER 2014
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Bílaleiga
HÓPFERÐABÍLAR TIL LEIGU
með eða án bílstjóra.
--------16 manna--------
--------9 manna---------
Fast verð eða tilboð.
CC.BÍLALEIGA S. 861 2319.
Smáauglýsingar 569 1100
Hulda frænka
hefur nú kvatt þessa
jarðvist. Hún var
elst kvenna í niðjahópi Sigríks Ei-
ríkssonar bónda á Krossi á Akra-
nesi og Sumarlínu Sumarliðadótt-
ur. Móðir hennar, Guðrún
Sigríksdóttir, veiktist af berklum
og féll frá er Hulda var aðeins
þrettán ára og Þóra systir hennar
ellefu ára, og rúmlega tvítug
missti hún föður sinn af afleið-
ingum sjóslyss, en hann var skip-
stjóri. Þegar Sumarlína, amma
Huldu, varð ekkja fluttist hún í
Hjallhúsið á Akranesi og átti þar
heima til æviloka. Þar dvaldist
Hulda oft þegar hún var að vaxa
úr grasi og batt þá tryggð við
staðinn. Minningin um ömmu
Sumarlínu var henni kær og þótti
henni gaman að rifja upp kynni af
ættmennum sínum og öðru fólki
sem hún kynntist á Akranesi.
Spennandi leikir á Halakotssandi
voru rifjaðir upp og velt upp
spurningum um líf og örlög for-
feðra, formæðra og annarra ætt-
ingja. Af nógu var að taka, því lít-
ið af slíkum fróðleik hafði haldist
innan ættarinnar og ættfólk
löngum einkar lagið við að þegja
um sinn hag og lítt gefið fyrir
samneyti hvert við annað. Ætt-
arfylgja er móðgunargirni, þann-
ig að mannleg samskipti hafa oft
verið með erfiðara móti. Ekkert
slíkt hafði þó nokkurn tíma náð til
Huldu. Alltaf fagnaði hún því að
hitta sitt fólk og var þá ávallt létt
yfir fólki, enda var Hulda ávallt
hin skemmtilegasta og sagði frá
af innlifun með öllum sínum fett-
um og brettum.
Hulda Ingibjörg
Guðmundsdóttir
✝ Hulda Ingi-björg Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 21. maí 1929.
Hún andaðist 25.
október 2014. Útför
Huldu Ingibjargar
fór fram 31. októ-
ber 2014.
Fæðingarár
Huldu bjuggu for-
eldrar hennar á
Baldursgötu 16, en í
húsi númer 20 bjó
langamma hennar,
Diðrikka Hölter,
sem lést svo tveimur
árum síðar. Þessi
langamma okkar
var í miklu uppá-
haldi hjá okkur
Huldu. Ekki fyrir
það hvað hún var sögð drykkfelld,
heldur fyrir að hafa séð fyrir sér á
erfiðum tímum með spádómsgáfu
sinni og svo magnað áhrifin með
sérstökum klæðaburði. Sumarliði,
faðir Sumarlínu, var okkur lengi
ráðgáta. Hann hafði kvatt landið
árið 1881 án þess að tilkynna sér-
staklega að hann væri á förum.
Þrátt fyrir mikla leit í heimilda-
gögnum spurðist ekkert til þessa
langafa okkar í rúm 130 ár, en þá
birtist frænka nokkur, sem við
vissum ekki af, með ýmis gögn og
ljósmyndir og kynnti fyrir okkur
lífshlaup Sumarliða og niðjahóp
hans í Bandaríkjunum. Gaman
var að skoða myndasafnið með
Huldu og hnýta þessa ættarsögu
saman með henni.
Hulda giftist ung Sigurði
Ólafssyni bifvélavirkja frá Syðra-
Velli í Gaulverjabæ og bjuggu
þau hjón lengst af í húsi sínu á
Oddabraut 20 í Þorlákshöfn, þar
sem freskumynd af Ófærufossi
tók á móti gestum. Þar var gott
að koma og létt andrúmsloft, sem
fékk gesti til að líða vel. Og þar
hefur húsbóndanum einnig liðið
vel í faðmi Huldu sinnar, því ekki
má sjá þess nein merki að hann
hafi elst nokkurn skapaðan hlut í
nær 65 ára hjónabandi með þess-
ari elskulegu frænku.
Aðstandendum Huldu votta ég
mína dýpstu samúð og veit að góð
minning um hana mun lengi lifa
með þeim sem fengu að njóta
þess að eiga samleið með henni.
Þorsteinn Jónsson.
Elsku góðhjartaða og yndislega
amma Hulda. Mikið á ég eftir að
sakna þín. Ég er svo lánsöm að
hafa fengið að þekkja þig í 25 ár.
Skemmtilegri og fyndnari konu er
erfitt að finna. Allar stundirnar
sem við spiluðum rommí saman,
föndruðum, og allar frábæru minn-
ingarnar úr ömmukaffi munu
fylgja mér og ylja mér um hjarta-
rætur. Ég veit þú vakir yfir mér
alla tíð og öll jól verða tileinkuð
þér, jólabarninu mikla. Elsku
amma engill, þegar minn tími kem-
ur sjáumst við í blómabrekkunni.
Ég kem með súkkulaðirúsínur.
Ég veit þú vakir yfir mér,
minn kæri vinur skýjanna.
Ég veit þú vakir yfir mér,
minn horfni vinur jarðarinnar.
Ég veit þú vakir yfir mér,
minn vinur sem vekur upp söknuð.
Ég veit þú vakir yfir mér,
minn elskulegi vinur í nótt.
(K. Gunnars)
Brúnkan þín,
Kolbrún Gunnarsdóttir.
Það var gott að alast upp í
Smáratúninu á sjötta og sjöunda
tug síðustu aldar, enda Smárat-
únið þá talin barnflesta gatan á
Selfossi. Í húsi númer þrjú
bjuggu þau Hulda og Siggi niðri
með dætur sínar þrjár, en uppi
Hebbi og Erla með sín þrjú börn.
Samgangurinn var mikill og
mæðurnar heimavinnandi í þá
daga, og ef önnur var ekki heima
leitaðu börnin bara til hinnar. Ef
hellt var upp á könnuna á annarri
hæðinni var tekin sleif og slegið í
ofninn og þá átti hin að koma í
kaffi og spjall. Eins var bara á
þessum árum sími uppi og ef það
var hringt í einhvern á neðri hæð-
inni var sleifin notuð, kjallara-
dyrnar opnaðar og kallað niður
hver ætti að koma í símann.
Svona voru nú sms sendingar
þess tíma. Nú 60 árum síðar voru
báðar þessar konur komnar á fés-
bókina, og þannig fylgdust þær
með afkomendum sínum sem búa
vítt og breitt um heiminn. Hulda
var afar hress og skemmtileg
kona og það var aldrei nein logn-
molla í kring um hana. Hún hafði
sín eigin orðtök, var einstaklega
hnyttin og það var alltaf gaman
að vera í hennar návist, og mikið
hlegið hvar sem hún fór. Farið
var í ferðalög á sumrin á rútu sem
þrenn vinahjón í Smáratúninu
áttu og þar fengum við börnin að
kynnast Þórsmörk og öðrum
náttúruperlum landsins. Einnig
stofnuðu konurnar úr Smáratúni
3 ásamt sex vinkonum sínum
saumaklúbbinn Áttblöðung og
hefur hann haldið saman ótrauð-
ur í 63 ár og var síðasti klúbb-
urinn einmitt hjá henni Huldu í
Þorlákshöfn núna í haust. 1964
skilur svo leiðir því Hulda og
Siggi flytja með dæturnar til Þor-
lákshafnar og hafa þau öll búið
þar síðan. Vinskapurinn hélst þó
áfram á milli þessara tveggja fjöl-
skyldna. Seinna var þráðurinn
svo tekinn upp aftur og börnin í
Smáratúninu fóru saman með sín
börn í Þórsmörkina og á fleiri
staði, og rifjuðu upp gamla takta.
Þar var hún kölluð Hulda amma
af öllum barnaskaranum og sér-
staklega þótti gott „hákjötið“
hennar og flatkökurnar sem enn
er verið að minnast á í okkar fjöl-
skyldu. Í meira en 20 ár höfum
við svo hist kvenpeningurinn frá
Smáratúni 3 í byrjun aðventu og
föndrað saman, til skiptis á Sel-
fossi og í Þorlákshöfn. Þar hefur
hún Hulda algjörlega verið á
heimavelli, því hún var alveg sér-
staklega handlagin og listræn og
ófáir munirnir sem hún hefur
föndrað í gegnum tíðina. Við á
Selfossi nutum svo góðs af því.
Veit að það mun verða stórt skarð
höggvið í föndurhópinn er við
hittumst núna í Höfninni í ár, en
Hulda mun samt örugglega verða
með okkur í anda og fylgjast með
handbragðinu. Það er því með
virðingu og þökk sem við kveðj-
um í dag hana Huldu og þökkum
fyrir áralanga vináttu. Við send-
um Sigga, Gunnu, Grétu, Rut og
þeirra fjölskyldum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Huldu Guðmundsdóttur.
Erla, Rúnar, Eygló og
Emma Gränz.
Þessa dagana er
ég því miður að
horfa á bak mörgum
vinum mínum og nú
frétti ég að mágur
minn Jóhannes Sigurðsson væri
látinn eftir mikla og langa baráttu
við þann illvíga sjúkdóm sem alz-
heimer er. Jói minn tók þessum
veikindum af mikilli karlmennsku
og aldrei heyrði ég hann kvarta,
enda var hann þannig, og aldrei
heyrði ég hann hallmæla nokkr-
um manni.
Ég kynntist Jóa þegar hann og
systir mín Vilborg fóru að draga
sig saman og leist mér strax vel á
þann ráðahag og urðum við strax
góðir félagar og vinir. Jói var
hreint gull af manni og Bíbí var
mjög lánsöm að hitta þennan
Jóhannes
Sigurðsson
✝ Jóhannes Sig-urðsson fædd-
ist 23. janúar 1933.
Hann lést 24. októ-
ber 2014. Útför Jó-
hannesar fór fram
31. október 2014.
dreng og það var
líka örugglega gagn-
kvæmt. Þau eignuð-
ust fimm syni sem
allir hafa reynst góð-
ir og gegnir þjóð-
félagsþegnar. Þeir
hafa eignast
fjöldann af börnum
og barnabörnum og
elskaði Jói þau öll og
hugsaði vel um þau.
Bíbí systir er nú
þannig að hún setur sjálfa sig allt-
af aftast í röðina – fyrst komu Jói
og börnin, síðan barnabörnin og
svo kom röðin að henni sjálfri.
Þannig hugsaði hún mjög vel um
Jóa sinn og ekki síður um eitt
barnabarn þeirra sem á við veru-
leg veikindi að stríða.
Jói vann lengst ævi sinnar hjá
Ríkisspítölunum og var einn af
frumkvöðlum að stofnun Bergiðj-
unnar sem rekin er í tengslum við
Kleppsspítalann og átti mikinn
þátt í að sú starfsemi dafnaði. Við
Jói stofnuðum saman hellusteypu
í kjallaranum heima hjá Sigga
Ólafs, söngvara, í Laugarnesinu
og gekk sá rekstur bara bærilega,
en þessi rekstur rann síðar inn í
Bergiðjuna.
Jói var ekki sú manngerð sem
vildi vera byrði á öðrum og þar
sem þessi barátta hans var eig-
inlega orðin vonlaus við þennan
illvíga og ljóta sjúkdóm er ég viss
um að Jói er sáttur við að hafa
kvatt þennan heim úr því sem
komið var og vitað að Bíbí systir
er í góðum höndum barnanna.
Í gamla daga fengum við Jói
okkur stundum í glas saman og þá
var alltaf sungið sama lagið „What
am I living for, if not for you“ og
það endurtekið mörgum sinnum.
Þegar ég minnti hann á þetta í
heimsókn til hans fyrir nokkrum
vikum var eins og neisti kæmi í
augun á honum. Jói var mjög mús-
íkalskur og söngelskur og var
gaman að vera með honum á góðri
stund og það kom meira að segja
fyrir að við reyndum við sjálfa
Hamraborgina. Við komum
örugglega til með að reyna aftur
við hana ef ég verð svo heppinn að
lenda á sama stað og Jói mágur
minn þegar ég kveð þennan heim.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja þennan góða dreng
og um leið senda elskulegri systur
minni, sonum þeirra og öðrum
ættingjum innilegustu samúðar-
kveðjur frá okkur Eddu og fjöl-
skyldu. Sorgin er mikil, en minn-
ingar um góðan eiginmann, föður
og afa munu lina þjáningarnar og
það verða eingöngu fallegar minn-
ingar sem munu lifa í okkar hjört-
um.
Birgir Hólm, Edda og
fjölskylda.
„Jói Senior“ er farinn. Pabbi
Sigga, besta vinar okkar, er látinn
og við vinirnir setjumst niður og
hugsum um kynni okkar af karlin-
um.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er hversu gaman var að
koma á Kópavogsbrautina fyrir
öllum þessum árum og í öll þessi
skipti. Á stundum var Kópavogs-
brautin sem okkar annað heimili á
árunum milli ’80 og ’90. Við rifjum
upp sögur frá þessu opna heimili
sem Jóhannes skóp með henni
Bíbí, hversu velkomnir við vorum
alltaf, á jólum, á áramótum og
bara hvenær sem var. Þar var að-
staðan fyrir drengi og unga menn
til fyrirmyndar; borðtennis og
bobb í bílskúrnum, fótbolti á
túninu og ótrufluð umræða.
Við rifjum upp spilakvöldin
mörgu þar sem löngum setið var
yfir kana. Karlinn og synir hans í
forgrunni og við vinirnir fengum
að vera með. Þá var eins gott að
vanda sagnirnar ef maður lenti
með gamla í liði … hann vildi
vinna og maður skyldi ekki klúðra
neinu með einhverju bulli.
„Happy times.“
Jói Senior bjó sonum sínum af-
bragðs aðstöðu í efri bílskúrnum,
aðstöðu sem við vinirnir nutum
löngum góðs af. Þar var herbergi
þar sem einkalíf og umræður ung-
lingsáranna nutu friðhelgi gagn-
vart fullorðna fólkinu. Fyrir það
erum við þakklátir og minning-
arnar af Kópavogsbrautinni eru
margar og allar góðar.
Mörg áramótin eru okkur í
fersku minni. Þá var alltaf margt
fólk í húsinu, flugeldum skotið upp
í massavís og sungið og trallað
frameftir. Áramót á heimili þeirra
Jóa og Bíbíar voru fastur punktur
í lífi okkar allra um árabil. Fyrir
það erum við þakklátir.
Við hugsum með hlýhug til
hans Jóhannesar og veitum ekkju
hans, henni Bíbí, ásamt börnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum samhug okkar og vottum
samúð.
Pétur, Eyþór og Ólafur (Óli).
Jóhannes var rafvirki á Klepps-
spítala þegar við kynntumst.
Hann var glaðlyndur og ljúfur í
lund, laginn og lipur í verki og
samskiptum. Hann var einn í hópi
samhentra iðnarmanna sem unnu
að viðhaldi og endurbótum á
byggingum spítalans undir for-
ustu Baldurs Skarphéðinssonar.
Baldur hafði fundið upp bygging-
araðferð og gefið starfsendurhæf-
ingu spítalans, Bergiðjunni, leyfi
til að nota hana og selja. Bergiðj-
unni var komið á fót með tilstyrk
Kiwanishreyfingarinnar og Geð-
verndarfélags Íslands. Tók Jó-
hannes að sér forstöðu Bergiðj-
unnar og verkstjórn og gegndi
hvoru tveggja til starfsloka.
Aðeins fá hús voru byggð með
þessari aðferð svo að nauðsynlegt
var að finna Bergiðjunni önnur
verkefni. Kom sér þá vel hve hug-
kvæmur og útsjónarsamur Jó-
hannes var við að finna ný verk-
efni og hvetja þá sem unnu í
Bergiðjunni til starfa og leiðbeina
þeim svo að þeir næðu færni í
störfum og úthaldi við vinnu.
Starfsendurhæfing er mjög
gagnlegt framhald af iðjuþjálfun
fyrir þá sem lengi hafa verið frá
vinnu vegna veikinda. Þar öðlast
fólk reynslu undir almennri verk-
stjórn og af venjulegum vinnu-
tíma og fær nokkur laun. Þeir sem
stýra verki þurfa sjálfir að hafa
reynslu og vera liprir í mannleg-
um samskiptum og tillitsamir.
Það var því mikið lán fyrir starf-
semi Bergiðjunnar að fá Jóhann-
es, sem var lærður iðnaðarmaður
með mikla reynslu, til starfa.
Kurteisi og nærgætni ásamt
stjórnsemi til að halda reglu og
aga í vinnu ásamt góðvild eru
hæfileikar sem koma sér vel við
starfsendurhæfingu. Þessum
hæfileikum var Jóhannes gæddur
í ríkum mæli. Við sem unnum með
honum nutum þeirra okkur til
gagns og ánægju.
Genginn er góður maður sem
vildi láta og lét gott af sér leiða.
Fjölskyldu Jóhannesar votta
ég innilega samúð.
Tómas Helgason.
✝ Sigvaldi GuðniJónsson fæddist
í Keflavík 17. októ-
ber 1932. Hann lést
á Hrafnistu í
Reykjanesbæ hinn
10. október 2014.
Foreldrar hans
voru Jón Jónsson frá
Stapakoti í Innri-
Njarðvík, og Ragn-
hildur Helga Egils-
dóttir frá Flekkuvík
á Vatnsleysuströnd. Sigvaldi ólst
upp í Keflavík og var þriðji yngst-
ur fimmtán systkina. Samfeðra
voru Jóna, Einar Norðfjörð og
Margeir. Egill Ragnar og Sigvaldi
Guðni voru sammæðra. Alsystkini
Sigvalda Guðna voru: Guðrún,
Ingibjörg, Helgi, Halldóra, Haf-
steinn, Margrét, Guðjón, Aðal-
heiður, Hjalti og Hrefna. Margrét
er ein eftirlifandi systkinanna.
Eftirlifandi eiginkona Sigvalda
Guðna er Erna Geirmundsdóttir,
f. 28. maí 1934, frá Bræðraborg í
Garði. Foreldrar hennar voru
Valgerður Ingmundardóttir og
Geirmundur Þorbergsson. Þau
giftust 28. nóvember
1953. Sigvaldi Guðni
og Erna eignuðust 3
börn, en þau eru
Geirmundur, f. 1953,
maki Ásdís Gunn-
arsdóttir, f. 1953.
Barn hans er Sigríð-
ur Erna, börn þeirra
eru Gunnar Gestur,
Sigvaldi Guðni og
Erna. Þorsteinn
Ingi, f. 1958, maki
Auður Gunnarsdóttir, f. 1960.
Börn þeirra eru Indíana Erna,
Berglind, Davíð Stefán og Lilja
Ösp. Sigrún, f. 1962, maki Krist-
inn Bjarnason, f. 1961. Dætur
þeirra eru Alda og Eva. Barna-
barnabörn Sigvalda Guðna og
Ernu eru 14. Þau bjuggu öll sín
búskaparár í Keflavík, að undan-
skildum tveimur fyrstu árunum,
en þá bjuggu þau í Garði. Sigvaldi
Guðni byrjaði ungur til sjós og var
sjómaður meirihluta starfs-
ævinnar.
Sigvaldi Guðni var jarðsunginn
frá Keflavíkurkirkju 21. október
2014.
Þá hefur Sigvaldi, afi minn,
fengið hvíldina sína. Margar hlýj-
ar og góðar minningar rifjast upp
um hann og mun ég varðveita þær
í hjarta mínu alla ævi. Ég sakna
hans mikið enda var hann yndis-
legur afi og góður vinur minn.
Hvíldu í friði elsku afi og takk
fyrir allt sem þú varst mér.
Eva Kristinsdóttir.
Sigvaldi Guðni
Jónsson
Hugheilar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
stjúpmóður,
AÐALBJARGAR SIGVALDADÓTTUR,
f. 5. 11. 1939 - d. 24. 9. 2014
Þórunnarstræti 133,
Akureyri.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Sjúkrahússins á Akureyri,
Lerkihlíðar og dagvistar á Hlíð og síðast en ekki síst
Heimahlynningar á Akureyri fyrir frábæra umönnun, stuðning og
hlýju.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
.
Selma, Sævar, Agnar og Sverrir Már.