Morgunblaðið - 15.11.2014, Side 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2014
Í dag kveð ég þig
með miklum sökn-
uði, elsku Harpa
vinkona mín. Við er-
um búnar að fylgjast að frá æsku-
árunum á Húsavík til dagsins í
dag. Stundum leið þó nokkur tími
á milli samveru okkar um ævina
en tíminn er afstæður og því var
alltaf eins og við hefðum hist í
gær þó tíminn hafi verið aðeins
lengri. Við vorum bekkjarsystur í
Barnaskóla Húsavíkur og síðan í
gagnfræðaskólanum. Margar
góðar minningar áttum við frá
þeim tíma og ekki síst nú síðustu
árin hafa þessar stundir verið
rifjaðar upp. Saman vorum við í
félagi Þingeyskra kvenna í
Reykjavík og fórum saman í
ógleymanlega ferð til gömlu
Húsavíkur ásamt 20 öðrum góð-
um konum úr félaginu fyrir ca. 25
árum, þar sem við deildum her-
bergi á Hótel Húsavík. Sumarið
2013 keyrðum við saman til
Húsavíkur, á Mærudaga. Þar
nutum við okkar og hittum vini
og vandamenn. Síðustu tvö ár
fórum við saman til Kanarí, ég al-
gjör byrjandi en þú hin mikla
heimskona sem búin varst að
ferðast út um allan heim og ekki
síst til Kanarí. Þekktir annan
hvern Íslending sem við hittum
og allir voru vinir þínir. Þetta
voru góðar stundir, elsku vin-
kona.
Nú ferðumst við ekki saman
lengur en hittumst væntanlega í
ævintýralandinu hressar og kát-
ar og tökum smá gítarpartí eins
og þú orðaðir það svo skemmti-
lega fyrir stuttu. Glæsilega og
góða vinkona mín sem aldrei
varst spör á hrósið ef þér fannst
ég líta vel út eða vera fín, enda
Harpa
Guðmundsdóttir
✝ Harpa Guð-mundsdóttir
fæddist 3. nóv-
ember 1944. Hún
lést 1. nóvember
2014. Harpa var
jarðsungin 10. nóv-
ember 2014.
vildir þú sjálf alltaf
vera fín og tilhöfð
sem og þú varst svo
sannarlega. Þú áttir
stóran vinkvenn-
ahóp saumaklúbb-
inn, matarklúbbinn
og samstarfskonur
þínar frá Hagkaups-
árunum sem dug-
legar voru að heim-
sækja þig og ekki
síst þessar síðustu
vikur þínar í veikindum þínum.
Fallegu barnabörnin þín voru
þitt líf og yndi og þú skilur eftir
þig glæsilega arfleifð, elsku
Harpa mín.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, elsku Guðbjörg, Bjössi og
fjölskyldur. Hvíl í friði, mín kæra
vinkona.
Árnína Kristín Dúadóttir.
Í dag verður Harpa vinkona
mín til moldar borin, sú sjötta úr
hópi 36 glaðra meyja frá árunum
1961 til 1962 á Laugalandi í Eyja-
firði. Við Harpa vorum yngstar,
skemmtilegastar og óþægustu
meyjar árgangsins enda hvorki
trúlofaðar né ráðsettar. Við tók-
um út okkar þroska á þessu eina
ári, svo mikinn og virkan að eng-
inn skóli annar, nema ef vera
skyldi skóli lífsins, hefur haft á
okkur meiri áhrif, þekkingu eða
gefið stærri vinkvennahóp. Ég
ætla ekki að lýsa glæsileik
Hörpu, það gleymist ekki þeim
sem til hennar þekktu, enda ætt-
uð úr Þingeyjarsýslu. Með þess-
um orðum vil ég votta aðstand-
endum Hörpu Guðmundsdóttur
samúð mína. Stelpurnar sem
farnar eru taka vel á móti henni
og ég óska henni góðrar heim-
komu.
Þín vinkona og skólasystir,
Jóhanna Þorsteinsdóttir,
Danmörku.
Harpa vinkona mín hefur
kvatt okkur. Með sínu æðruleysi
tókst hún á við illvígan sjúkdóm,
ætíð í góðu jafnvægi. Geri mér
ekki grein fyrir hvort hún skynj-
aði að stutt var í síðustu ferðina.
Henni auðnaðist ekki að fagna 70
ára afmæli sínu sem hefði orðið 3.
nóvember, lést 1. nóvember.
Henni til heiðurs komu saman
fjölskylda og vinir á heimili Guð-
bjargar, dóttur hennar, og áttu
þar dásamlega stund. Nokkuð
viss um að Harpa var þar með
okkur og ánægð með gjörning-
inn.
Harpa var sterkur persónu-
leiki í samfélagi, fjölskyldu og
góðum hópi vina. Harpa unni fjöl-
skyldu sinni og aldrei leiddist
henni að segja sögur af Guð-
björgu og Bjössa, mökum þeirra
og fagrar lýsingar af barnabörn-
unum sem voru hennar demant-
ar. Hún ljómaði í frásögnum sín-
um. Okkar kynni hófust þegar
Harpa missti sambýlismann sinn,
Birgi Harðarson, á sviplegan hátt
í Ameríku 1987. Þá myndaðist
vináttusamband sem kom til að
vera. Þau ár sem ég bjó í Am-
eríku kom Harpa í heimsókn á
hverju ári, varð hún þá hluti af
fjölskyldunni. Vinátta okkar
geymir ótal góðar minningar.
Höfum tekist á við mörg járnin
sem við komumst frá glæsilegar,
glaðar, hvetjandi og samstiga.
Mikið ferðast og brallað saman í
gegnum tíðina, þær minningar
geymi ég sem djásn. Harpa var
fagurkeri, smekkleg og með
miklar skoðanir. Hvort sem var
hárgreiðsla, fatnaður, húsmunir
eða heildarstíll. Ég gat alltaf
treyst hennar hreinskilni varð-
andi mínar breytingar á hverju
sem var. Hún sagði það sem
henni fannst hvort sem mér líkaði
betur eða verr.
Guðbjörg mín, þú hefur verið
stoð og sameining á erfiðum tím-
um. Þakkir mínar til þín. Um leið
og ég kveð Hörpu vinkonu mína
sendi ég fjölskyldu hennar mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
styrk í sorginni. Kveðja,
Halla.
Enn á ný er höggvið skarð í
okkar litla hóp skólasystra, sem
vorum saman á Húsmæðraskól-
anum á Laugalandi í Eyjafirði
veturinn 1961-62. Þar kynntumst
við hinni flottu og glaðværu yng-
ismey, Hörpu Guðmundsdóttur
frá Húsavík. Í slíkum skóla
myndast mikil samkennd og vin-
átta, og reynum við að halda hóp-
inn sem mest.
Hún Harpa okkar var mikill
gleðigjafi og félagsvera og tók
þátt í öllu sem við gerðum. Hún
náði ekki 70 ára aldri, upp á það
vantaði tvo daga. Krabbameinið
tók völdin og lagði hana að velli.
Lífið var Hörpu ekki alltaf dans á
rósum, en það var hennar mikla
gæfa að eiga börnin tvö og ynd-
islegu barnabörnin.
Minningin um Hörpu mun
ætíð lifa með okkur.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við börnum hennar,
Birni og Guðbjörgu, og fjölskyld-
um þeirra.
Þessa litlu vísu orti einn af
mökum okkar til minningar um
hana Hörpu okkar:
Aldrei munum elsku þinni gleyma,
hjá okkur verður falleg minning þín.
Ef eldar þú, þá eitthvað skaltu geyma
því eitt er víst, við komum, Harpa mín.
(H.M.)
Fyrir hönd Laugalandsmeyja
1962,
Kristín og Sigríður.
Elskuleg vinkona, Harpa, er
látin. Við Harpa kynntumst á
Laugalandi í Eyjafirði. Þar var
stór hópur hressra stúlkna sem
hefur haldið saman að mestu í
gegn um saumaklúbb, sumar frá
upphafi, nokkrar hafa fallið frá,
en svo fleiri bæst í hópinn síðar.
Samvera okkar varð einnig mikil
eftir að við, ásamt vinkonu okkar,
Grétu , fluttum til Reykjavíkur,
allar að ganga í gegnum svipaðar
aðstæður og urðu gleðistundirn-
ar ófáar og dýrmætar, seinna
einnig með Birgi, sambýlismanni
Hörpu.
Enn eitt skarðið er komið í
hópinn. Ég mun sakna Hörpu
mikið en minningarnar eru marg-
ar og góðar og fyrir það er ég
þakklát.
Ég þakka Hörpu samfylgdina
gegnum árin um leið og ég votta
elsku Guðbjörgu, Bjössa og fjöl-
skyldum innilega samúð mína.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Hulda.
Dýrmætt var að
fá að kynnast
Kristni, tengdaföð-
ur mínum, traustum
og viðræðugóðum
geðprýðismanni.
Ungur vann hann fyrir sér hjá
Eimskipafélaginu eftir föður-
missinn. Þeir bræður voru lyftu-
verðir í húsi félagsins og hús-
verðir á kvöldfundum
bæjarstjórnar. Hann vann einnig
í pakkhúsi félagsins og var í
sendiferðum, m.a. á stríðsárun-
um, með upplýsingar um skipa-
ferðir á vegum Eimskips, til
bækistöðva setuliðsins. Hann og
félagi hans keyptu þá oft sælgæti
sem setið var um að kaupa af
þeim á hærra verði.
Vorið 1941 var Kristinn í for-
ystu blaðburðarbarna Þjóðvilj-
ans en aukavinna var vel þegin.
Hann sótti m.a. blaðið í prent-
smiðjuna en það var svo þunnt og
áskrifendur fáir að upplagið
mátti hengja á stýri reiðhjólsins.
Einn daginn hrifsaði hermaður
allan farminn af honum. Nokkr-
um vikum síðar var hann svo beð-
inn um að ná saman blaðburð-
arbörnum því Nýtt dagblað var
að hefja göngu sína í stað hins
bannaða Þjóðvilja.
Austurbæjarbarnaskólinn var
Kristinn Arason
✝ Kristinn Ara-son fæddist 3.
janúar 1928. Hann
lést 4. nóvember
2014. Útför Krist-
ins var gerð 12.
nóvember 2014.
vel búinn til marg-
víslegrar kennslu,
m.a. með stórt
kennslueldhús en
aðeins ætlað stúlk-
unum. En Kristinn
fékk undanþágu,
ásamt þrem öðrum
skátadrengjum, til
að sækja mat-
reiðslutíma. Vottorð
frá Helgu Sigurðar-
dóttur var innlegg í
stig í skátastarfinu.
Í Kvöldskóla KFUM lærði
hann m.a. bókfærslu. Eitthvað
sótti hann fundi í KFUM og
minntist þess er foringi, sem
mun hafa verið Magnús Runólfs-
son, fylgdi hópi drengja oft áleið-
is heim eftir kvöldfundi og
kenndi þeim að þekkja stjörn-
urnar.
Lítið veiddist fyrir norðan
þessi tvö sumur sem Kristinn var
á síld. Um var að ræða svokall-
aðra „tvílembinga“, tvo litla báta
sem voru saman um eina nót. Út-
gerðin var á vegum frænda hans
sem gárungarnir kölluðu Baldur
blanka eða Baldur banka eftir því
hvernig áraði í síldinni. Er Hval-
fjörðurinn fylltist af síld að vetr-
arlagi, kom Kristinn eitthvað að
veiðum þar. Frá tímum hafnar-
gerðarinnar var grjótnáma við
Sjómannaskólahúsið þar sem
Loftskeytaskólinn var til húsa.
Þetta rými var fyllt af síld, þegar
annað rými þraut, og síðar um
veturinn lagði ókræsilegan fnyk
að skólahúsinu.
Sendistöðin á Rjúpnahæð, þar
sem Kristinn vann lengi, var
traustbyggð og sögð þola loft-
árás. Þó tókst að fjarlægja þetta
mannvirki gjörsamlega, nánast
yfir helgi, er umræða hófst um
varðveislu byggingarinnar þegar
farið var að skipuleggja íbúða-
hverfi þarna á vegum Kópavogs-
kaupstaðar.
Kristinn Arason tókst á við
skyldur og áföll lífsins af dugnaði
og æðruleysi. Fjölhæfnin var ein-
staklega mikil og lagni við að
ráða fram úr málum. Það var allt-
af uppörvandi að hitta þennan
góða tengdaföður. Jafnvel þegar
minni á atvik líðandi stundar
hrakaði, nú síðustu árin, var góða
skapið og gamansemin á sínum
stað og áhugaverðar minningar.
Ég kveð Kristin Arason með
söknuði, en jafnframt þakklæti
fyrir góðar samverustundir og
minningar sem hann gaf mér
hlutdeild í. Elínu, eftirlifandi eig-
inkonu, og öðrum ástvinum bið
ég huggunar og blessunar Guðs.
Vigfús Ingvar Ingvarsson.
Í dag fylgi ég elskulegum afa
mínum síðasta spölinn. Það eru
ótal minningar sem koma upp í
hugann, enda einstakur maður
sem hann afi minn var. Síðasta
kvöldið sem við fjölskyldan átt-
um með honum rifjuðum við upp
góðar stundir og kvöddum við
elsku afa á fallegan og dýrmætan
hátt.
Minningarnar sem ég bý yfir
frá bernskuárum mínum með
ömmu og afa færa mér allar bros
á vör. Skíðaferðirnar í Bláfjöll og
Skálafell voru ófáar. Afi og amma
voru svo dugleg að taka okkur
Björn Róbert og Oscar Angel
með. Ávallt var heitt kakó og gott
nesti með í för. Við höfum nú oft
rifjað upp ferðina í fjöllin þegar
við Oscar vorum lítil. Þar suð-
uðum við mikið um að fá að fara
með í stólalyftuna og að endingu
var látið undan. Þegar á toppinn
var komið tókum við Oscar á rás
og brunuðum niður brekkuna og
þau horfðu á eftir okkur skelf-
ingu lostin. En allt fór nú vel á
leiðinni niður og eftir það varð
ekki aftur snúið, í stólalyftuna
skyldum við nú framvegis fara
með þeim. Einnig er gaman að
minnast gönguferðanna á fjöll og
að fossum landsins. Þjórsárdal-
urinn og ferðirnar þangað mörg
sumur í húsbílinn þeirra ömmu
og afa eru einnig ofarlega í huga
mér en þar var margt skemmti-
legt brallað. Stundum hef ég nú
haft á orði hvernig þau nenntu að
hafa okkur barnabörnin alltaf
með í för. En þá kom bara bros á
vör þeirra, svona amma og afi
voru þau einfaldlega sem kusu að
eyða tíma með sínum nánustu.
Ég man það svo vel þegar
Sunnubrautin var seld og keypt
var í Heimalind. Mér þótti leitt
að þurfa að kveðja húsið stóra
sem mér þótti svo vænt um. Þar
fannst okkur barnabörnunum
gaman að fara í feluleiki enda
ótal felustaðir í stóra húsinu. Ég
skildi ekki hvernig hægt yrði að
koma öllum stóra hópnum fyrir í
nýja húsinu á okkar árlegu jóla-
dags- og gamlárskvöldsboðum.
En jú, það var sko hægt og
bjuggu þau amma og afi sér fal-
legt heimili í Heimalindinni og
hafa sömu hefðir haldist þar.
Söngur og dans í kringum jóla-
tréð á jóladag með barnahópnum
og nú hafa mörg langafa- og
langömmubörn bæst í hópinn.
Nú seinni ár, einkum eftir að
við barnabörnin hófum sjálf að
eignast okkar börn, hefur sú hefð
skapast að fara í fjölskyldusund-
ferðir. Höfum við svo endað dag-
inn í pylsuveislu í Heimalindinni
og í eftirrétt hefur verið nauð-
synlegt að gæða sér á einstöku
pönnsunum hennar ömmu. Svo
má nú ekki gleyma að nefna
sleikjódunkinn sem afi átti og
börnin fengu að skiptast á að
ganga með og bjóða upp á, alltaf
fékk afi sér sleikjó með börnun-
um.
Börnin mín, Emilía Mist, Stef-
án Darri og Hildur María eru
mjög lánsöm að hafa fengið að
kynnast langafa sínum og hafa
þau amma veitt þeim góðar
minningar. Þau kveðja elsku
langafa sinn með orðunum sem
þau báðu mig fyrir til hans síð-
asta kvöldið sem hann lifði, „við
elskum þig“.
Afi minn og amma hafa gefið
af sér yndislegt fólk og sam-
heldna fjölskyldu og er ég stolt
að tilheyra þeim hópi. Genginn er
afar góður og vandaður maður og
er ég þakklát fyrir samfylgdina.
Með þakklæti, virðingu og
væntumþykju kveð ég afa minn í
hinsta sinn.
Elín Thelma.
Elsku vinur.
Ég þakka þér samvinnuna,
það var gaman að kynnast þér.
Mér fannst gaman að vinna með
þér á sendibílastöðinni fimmtíu
fimmtíu þar sem við spjölluðum
um daginn og veginn. Það var
gaman að tala við þig, þú varst
alltaf hress og kátur.
Hvíl í friði. Þinn vinur,
Stefán Konráðsson, sendill.
Kristinn var fæddur 3. janúar
1928 og var því 86 ára þegar
hann lést 5. nóvember sl. Þegar
hópur manna kom saman til
skrafs og ráðagerða um stofnun
Kiwanis á Íslandi var Kristinn
þar á meðal og gerðist hann fé-
lagi í Heklu og þar af leiðandi
einn af stofnendum hreyfingar-
innar 1964. Síðar kom að því að
menn vildu stofna fleiri klúbba,
varð það til þess að hópur manna
tók sig saman um að stofna Kötlu
og var Kristinn í þeim hóp. Hann
tók að sér að vera forseti 1971-
1972 og hefur alla tíð starfað að
velferð og þróun Kiwanis á Ís-
landi. Í starfi hjá Kötlu hefur
hann starfað í öllum helstu
nefndum klúbbsins. Hefur hann
alla tíð reynst yngri félögum
ráðagóður félagi. Á fundum sagði
hann okkur skemmtilegar sögur
af samskiptum sínum við amer-
íska herinn þegar hann starfaði
við Loranstöðina á Miðnesheiði.
Kristinn stundaði fundi reglulega
þrátt fyrir heilsubrest síðustu ár-
in. Kona Kristins er Elín G.
Kröyer. Sjónarsviptir verður á
fundum í framtíðinni þegar þenn-
an föngulega mann kemur til
með að vanta. Blessuð sé minn-
ing Kristins Arasonar. Við fé-
lagarnir sendu Ellu og öðrum
ættingjum okkar samúðarkveðj-
ur.
Kiwanisklúbburinn Katla,
Hilmar Svavarsson.
Enn fækkar í
hópnum sem út-
skrifaðist úr Verslunarskóla Ís-
lands vorið 1949. Þetta er samhent-
ur hópur sem haldið hefur góðum
tengslum á þann hátt að hittast
reglulega. Við skólabræðurnir höf-
um haft þann sið að snæða hádeg-
isverð fyrsta laugardag í mánuði.
Eins og oft vill verða erum við fast-
heldnir á siði og venjur. Við erum
ekki matvandir og lítið fyrir til-
breytingu, pöntum alltaf sama rétt-
inn og tyllum okkur á sama stað við
matarborðið. Ég hefi notið þess að
hafa Harald jafnan mér á hægri
hönd þegar við höfðum tekið okkur
sæti. Það var notalegt að eiga við
hann létt spjall um dægurmálin eða
það sem snerti okkur persónulega
þegar við völdum það umræðuefni
frekar en það sem þá stundina var
upp á teningnum í fjölmiðlum og al-
mennri umræðu.
Laugardagurinn 4. október var
okkar dagur. Að þessu sinni mætti
Haraldur með göngustafinn sinn í
fyrsta skipti og við hrósuðum hon-
um fyrir að taka tæknina í sína
þágu. Þennan dag var hann kátur
og léttur eins og hann átti vanda til.
Handtakið jafn hlýtt og gott og
stutt í brosið þegar hann kastaði
kveðju á hópinn. Ekki hvarflaði að
okkur að fjórum dögum liðnum
Haraldur Lýðsson
✝ HaraldurLýðsson fædd-
ist í Reykjavík 4.
ágúst 1930. Hann
lést á Landspít-
alanum 8. október
2014.
Útför Haraldar
fór fram í kyrrþey
að hans ósk.
væri runnin upp
kveðjustund Harald-
ar. Hans er sárt
saknað og hópurinn
verður ekki samur
eftir brottför hans.
Árlega hefur hópur-
inn sameinast, skóla-
systur og skólabræð-
ur. Á þeim stundum
lét Haraldur sig ekki
vanta, gladdist með
þeim sem þar mættu
og leitaði frétta af þeim sem ekki
höfðu megnað að koma í það skipt-
ið. Honum fylgdi ekki hávaði eða
læti, alltaf sama ljúfmennið.
Haraldur valdi Verslunarskóla
Íslands til að mennta sig og þau
fræði sem hann þar tileinkaði sér
nýttust honum vel á lífsleiðinni.
Rekstur eigin fyrirtækja varð
hans ævistarf og á því sviði naut
hann sín vel. Athugull og úrræða-
góður á hverju sem gekk. Hann
stóð fyrir rekstri af ýmsum toga,
hafði með höndum veitingarekstur
og greiðasölu um hríð og stofnaði
síðar fyrirtækið Godda og rak það
með syni sínum. Haraldur hafði
mikið yndi af því að umgangast
hesta. Hann festi kaup á jörð í
Kjósinni ásamt fleirum og meðal
þeirra skólabróður sínum. Þar
naut hann þess að vera í tengslum
við þessa vini sína fjarri skarkala
höfuðstaðarins.
Við skólabræðurnir kveðjum
Harald með söknuði. Samveru-
stundir okkar verða svipminni eft-
ir að hans nýtur ekki lengur við.
Afkomendum Haraldar Lýðs-
sonar sendum við skólabræðurnir
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þórður H. Jónsson.
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19 • 210 Garðabær
sími 842 0204 • www.harpautfor.is