Fréttir - Eyjafréttir - 17.02.2000, Síða 6

6
Fréttir
Fimmtudagur 17. febrúar 2000
Byggða- og Listasafn Vestmannaeyja:
Sýning á verkum Gísla
Þorsteinssonar í Laufási
Systrabörn Gísla í Laufási, Guðný Bogadóttir, Jóhann Jónsson og Elínborg Jónsdóttir á sýningunni.
Síðasliöinn laugardag var opnuð
sýning á úrvali málverka eftir Gísla
Þorsteinsson í Laufási. Viðstödd
opnunina voru systrabörn Gísla,
Elínborg Jónsdóttir, Jóhnnn Jóns-
son og Guðný Bogadóttir, menn-
ingarmálanefnd og fleiri gestir.
Gísli var fæddur 23. júní 1906 í
Laufási Vestmannaeyjum, sonur
hjónanna Þorsteins Jónssonar útgerð-
armanns og Elínborgar Gísladóttur.
Eiginkona Gísla var Ráðhildur
Ámadóttir, en þau slitu samvistir.
Kjörsonur þeirra er Gísli Már,
verkffæðingur. Gísli Þorsteinsson lést
lO.júlí 1987. Gísli átti á sínum tíma
stóran þátt í uppbyggingu fískiðnaðar
í Vestmannaeyjum. Hann var lengi
verkstjóri hjá Einari Sigurðssyni i
Hraðfrystistöð Vestmannaeyja og
stofnaði seinna eigið fyrirtæki,
Fiskiðjuna, ásamt fleirum, en hún var
lengi vel i hópi afkastamestu
frystihúsa landsins.
Gísli var sagður hafa skemmtilega
kímnigáfu, var mjög ffóður og víð-
lesinn. Fylgdist hann vel með öllum
nýjungum í fiskvinnslu og var ávallt
tilbúinn að reyna eitthvað nýtt.
Hugmyndaauðgi hans var einstök og
átti hann einkar gott með að koma
hugmyndum sínum á framfæri, enda
slyngur teiknari.
Gísli málaði í ffístundum sínum en
hafði teiknað ffá unga aldri og hóf að
mála á fullorðinsárum. Eftir hann
liggur saffi verka sem eru að hluta til í
eigu Listasafns Vestmannaeyja og eru
myndimar, sem á sýningunni em,
varðveittar í því safni. Hann hélt vel
utan um myndir sínar og vildi helst
ekki selja þær. Er haft eftir honum að
hann væri aðeins að mála fýrir sjálfan
sig. Gísli þótti hugmyndaríkur maður
og átti hann einkar gott með að koma
hugmyndum sínum á framfæri í
verkum sínum. Það er mikil breidd í
myndefni Gísla, allt frá bömum að
leik til þjóðsagna og fantasíu. Oft em
myndir hans frásagnarlegs eðlis, þar
sem efniviðurinn er sóttur í umhverfi
sjómannsins, iðulega blandinn sorg og
harðri lífsbaráttu. Gísli var mjög
bamgóður maður og eyddi löngum
stundum með smáfólkinu, átti hann
það til að sitja með þeim tímunum
saman og teikna fýrir þau og segja
þeim sögur í leiðinni.
Vestmannaeyingar em hvattir til þess
að skoða þessa sýningu, því ekki er á
hverjum degi sem skilerí Gísla em
almenningi til sýnis. Sýningin er opin
á opnunartíma Byggðasafnsins,
föstudaga og laugardaga ffá kl. 15.00
til 17.00.
Nýfæddir________ <}<f
* vestmannaeyingar
Þann 6. desember eignuðust Björg Ólöf Bragadóttir og Valgeir
Siguijónsson son. Hann vó 14 merkur og var 50 cm að lengd. Hann
hefur verið skírður Sigþór Öm. Hann fæddist á fæðingardeild
Landsspítalans. Fjölskyldan býr í Reykjavík.
Þann 27.
desember
eignuðust
Ingibjörg
Heiðdal og Gísli
Hjartarson
dóttur. Húnvó
14 merkur og
var 49 cm að
lengd. Hún
hefúr verið skírð
Vigdís Hind og
á bróður sem
heitir Viðir.
Hún fæddist á
fæðingardeild
Landsspítalans i
Reykjavík.
Þann 30. desenrber eignuðust Erika og Jónas Ragnar Gíslason son.
Hann vó 12 merkur og var 55 cm að lengd. Fjölskyldan býr í
Mangatlon í Mexíkó.
Sigurgeir Jónsson
Af sölu sálar og líkama
Upp á síðkastið hefúr fólki ekki orðið um annað
tíðræddara en þá hugmynd nokkurra lögmanna
að innheimta fé fýrir almenning lýrir að heimila
aðgang að skrám sínum til handa íslenskri
erfðagreiningu.
Satt best að segja er skrifari ekki búinn að gera
það upp við sig hvort hann skipar sér í hóp með
eða móti þessu. Hér fýrrum tíðkaðist að menn
seldu sálu sína (oftast var aðeins einn aðili sem
áhuga hafði á slikum kaupum) og hlutu ýmis
veraldleg metorð að launum. Eftir þau kaup
þurftu viðkomandi venjulega ekki að hafa
áhyggjur af brauðstriti þessa lífs en með öllu
óvíst hvemig þeim reiddi af í næsta lífi.
Einhvem veginn komu skrifara þessar gömlu
sögur fýrst í hug þegar hann frétti af fýrirhugaðri
fjáröflunarferð lögmannanna, nú ætluðu menn
að selja Kára Stefánssyni sálu sína. Eftir á að
hyggja hefúr hann þó endurskoðað afstöðu sína.
Það er nefnilega svo margt i heimi nútímans
sem orkar afskaplega tvímælis í öllum slíkum
málum.
Menn hafa gegnum tíðina alltaf verið að selja
einhvem part af sér, eða leigja hann ef fólki
hugnast það orðalag betur. Sá sem ræður sig í
vinnu hjá öðmm er að selja sig og sína starfs-
krafta, hvort sem sú vinna er unnin með hönd-
um, fótum, heilabúi eða öðmm líkamspörtum.
Nú hafa þessi afnot atvinnurekenda af
líkamshlutum fólks verið talin einkar eðlileg á
öllum tímum. Og þó; ákveðin afnot af líkams-
hlutum annarra hafa ævinlega verið litin hálf-
gerðu homauga. Þau samskipti hafa stundum
verið nefhd elsta atvinnugrein í heimi og lúta að
ákveðinni þjónustu sem einkum konur hafa veitt
karlpeningi.
Skrifari hefúr aldrei almennilega botnað í því
hvers vegna sú þjónusta hefur haft á sér slíkt
ámæli. Engum þykir athugavert þótt konur sjái
um annars konar þjónustu við karla, svo sem
hárskurð og nudd en þegar kemur að þessari
tegund þjónustu þykir það heldur ámælisvert.
Helstu fordæmendur þessarar þjónustu hafa
sagt að hún tengist þrælkun kvenna, yfirleitt séu
það einhverjir aðrir, og þá einkum karlar, sem
hafi fjárhagslegan ábata af þessari atvinnu
kvennanna, með öðrum orðum, lifi á þeim. Nú
þekkir skrifari þess fjölmörg dæmi að bæði
karlar og konur lifi á hæfileikum annarra og
þykir engum athugavert. Til að mynda heföi
skrifari ekkert á móti þvi að hans betri
helmingur væri atvinnumaður í golfi, með
árangur á heimsmælikvarða. Þá þyrfti hann
engar áhyggjur að hafa af daglegu amstri og
gæti lifað á frægð og frama (og aurum) makans.
Kannski kemur að því einn góðan veðurdag.
Ektamakar þekktra knattspymumanna, leikara
og skemmtikrafta hafa ekki heldur neinar
sérstakar búksorgir, allra síst ef í þá dettur að
skilja við makann. Þá koma allajafna nokkrir
aurar inn á reikninginn og enginn talar um að
viðkomandi lifi á öðrum með hneykslunarsvip.
Það þykir fullkomlega eðlilegt að fólk nýti
hæfileika sína í lífinu og afli sér með því
viðurværis, raunar óeðlilegt ef það er ekki gert.
Sá sem hefúr hæfileika til að sparka bolta, nýtir
sér það, sá sem hefúr góða söngrödd nýtir sér
það, sá sem hefúr hæfileika til að segja sögur
gerir það en sú kona sem hefúr hæfileika til
ákveðinna hluta, sem helst ekki má nefna
upphátt, má ekki nýta sér það.
Skrifari er þess vegna mjög tvístígandi í
afstöðu sinni til gjaldtöku vegna upplýsinga til
íslenskrar erfðagreiningar. Hvemig skyldu
menn t.d. ætla að verðleggja upplýsingar um
sjálfa sig? Verða einhverjir dýrseldari en aðrir
vegna sérstakra erfðafræðilegra eiginleika eða
sjúkdóma? Og svo; ef þannig fer nú er fram
líða stundir að einhveijir kynnu að njóta góðs af
erföaffæðiupplýsingum, fengið lækningu meina
sinna fýrir tilstilli þeirra; skyldi þá íslensk
erföagreining geta komið með bakreikning?
Sigurg.