Fréttir - Eyjafréttir - 02.03.2000, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 2. mars 2000
Fréttir
11
Stefánsdóttur sem bæði bera Vestmannaeyjum og Eyjamönnum vel söguna:
best virkar vel á okkur
STÓRI bróðir með tvíburunum þriggja daga gömlum, f.v. Kristófer, Alexander og Kristinn. Kristinn
fæddist með hjartagalla og lést þriggja mánaða gamall.
ALEXANDER, sem heldur með Manchester KRISTÓFER, gaf aftur á móti Iítið fyrir
United og ÍBV. fótboltann.
svo lánsamur að kynnast góðu fólki á
öllum sínum vinnustöðum.
,Já. Andrés og Jón em frábærir
menn, hvor á sinn hátt og ég á þeim
margt að þakka. I nefndinni kynntist
ég þeim Gunnari Jóhannssyni og
Gylfa Knútsen sem em okkar bestu
lögfræðingar í skattarétti, skemmti-
legir og fróðir og þótti mér leitt að fá
ekki tækifæri til þess að fræðast meira
af þeim.“
Lagði gangstéttir með
lögfræðináminu
Karl Gauti segir að hann hafi tekið
námið í skorpum og það hafi verið
stressandi með jafnerfitt nám og
lögfræði. ,,Eg var oftast í fullri vinnu
með skólanum og tók 2-3 ár í lög-
fræðinni nánast utanskóla. Ég var í
gangstéttavinnu langt fram eftir vetri
og þótti gaman að því og á vorin tók
við tilboðsgerð. Þá var maður upp
fyrir haus í íþróttunum. Um leið og ég
fór að vinna í Keflavík þá fannst mér
starfíð vera mjög skemmtilegt, þama
var nóg að gera og ekki minnkuðu
verkefnin á Selfossi. Mér þótti tilvalið
að fara til Keflavíkur. Eftir það gat ég
ekki hugsað mér að fara til stóm
embættanna í Reykjavík og vera með
einn afmarkaðan málaflokk. Fjöl-
breytnin er mér mikils virði og hún er
miklu meiri hjá embættum úti á landi,
þó vildi ég ekki fara á of litla staði og
hef þannig haldið mig svona í ná-
grenni höfuðborgarsvæðisins.“
Karl Gauti segir að það hafi verið
kominn tími á að hann færi að hugsa
sér til hreyfings eftir sjö og hálft ár
Selfossi. „Þegtu' ég komst að því að ég
var að gróa fastur á Selfossi sem full-
trúi, fannst mér vera kominn tími til að
breyta. Ég held að menn verði
fljótlega afskrifaðir ef þeir em of lengi
á sama stað og sýna enga viðleitni til
þess að stefna hærra. Reyndar hafði ég
sjálfur aldrei sótt um neitt starf þessi ár
mín á Selfossi. Svo em Vestmanna-
eyjar auglýstar vorið 1998 og ég sótti
um og að sjálfsögðu í góðu samráði
við Siliu. Það tók langan tíma að ráða
í stöðuna og á tímabili var ég hættur
að hugsa um þetta, svo upp úr miðjum
maí var maður farinn að heyra að ég
kæmi kannski úl greina í stöðuna. Það
var svo í maílok sem Þorsteinn Páls-
son ráðherra hringdi í mig og sagðist
ætla að veita mér Eyjar og hvemig
mér litist á það. Mér leist vel á það,
fólki er kunnugt um framhaldið og ég
sé síður en svo eftir þeirri ákvörðun að
koma til Eyja. Nú em embættismenn
skipaðir til hverra fimm ára og ég er
líklega fyrsti sýslumaðurinn sem heyri
undir þau lög, þannig að menn setjast
ekki með sama hugarfari í starfið eins
og áður, en einu sinni á hverjum fimm
ámm getur ráðuneytið losað sig við
menn án mikilla vandræða."
Stórt skref að flytja til Eyja
Hvemig leist þér á að flytja til Eyja,
Sigurlaug?
„Ég viðurkenni að ég fékk svolítið í
magann og vissi í raun ekkert út í hvað
maður var að fara, en þetta var líka
spennandi fyrir mig þar sem ég hafði
aldrei búið úú á landi. Við gerðum
okkur að sjálfsögðu jafnframt grein
fyrir því að þetta væri stórt skref í
okkar lífi. Auðvitað em þetta viss við-
brigði, sérstaklega að hafa íjöldskyldu
og vini ekki nálægt sér, ég var til
dæmis vön að heimsækja foreldra
mína næstum á hverjum degi og sakna
þess auðvitað. Við þekktum heldur
ekki neinn hér og höfðum aðeins
komið hingað í tvisvar sinnum, við
komum hingað síðast 1991 í ferð með
Islandsbanka. Þannig að það vom
mikil viðbrigði að byrja að búa hér á
stað sem maður átti engar rætur til né
vini. Það kom svo í ljós að ég átti hér
yndislegar frænkur sem ég ekki þekkti
áður og íjölskyldu sem hafði búið í
sama húsi og ég eftir gos og allt þetta
fólk tók okkur opnum örmurn."
Hvemig var svo að taka við emb-
ættinu í Eyjum?
„Ég tel að embættið hér standi
prýðilega, hér er gott lögreglulið og
samstarfsfólkið á sýsluskrifstofunni er
prýðismannskapur. Ég tek við emb-
ættinu í góðu standi og ætla mér að
halda því þannig, en reyna að ná betri
árangri í vissum málaflokkum. Ég lít
hins vegar þannig á að sýslumaðurinn
eigi fyrst og fremst að vera þjónn
fólksins þó hann sé líka yfirvaldið á
staðnum. Þetta tvennt fer sem betur fer
langoftast saman, en þó ekki alltaf.
Gagnvart þeim sem brjóta lögin eða
vilja sveigja þau óþarflega mikið til
þurfa yfirvöld að vera föst fyrir, en
hlutverk embættisins er einnig að
þjónusta borgarana og það er það mín
skoðun að sýslumaður eigi að gera allt
sem hann getur til þess að greiða götu
þeirra.“
Hvemig koma svo Vestmannaeyingar
ykkur fyrir sjónir?
„Mér líkar mjög vel við þá,“ segir
Karl Gauú. „Miðað við að koma hing-
að og þekkja engan höfum við verið
mjög heppin og kynnst frábæm fólki
og eignast góða vini. Mér finnst Vest-
mannaeyingar vera mjög jákvæðir og
vinsamlegir í okkar garð. Héma er
náttúran hrikaleg og ofsalega fallegt
og fyrir mig sem mikinn náttúm- og
söguunnanda er maður oní pottinum
sjálfum. Ég hef gengið á íjöllin héma
og meina að það er varla til fallegri
staður, kannski að Húnavatnssýslu
undantekinni. Hins vegar er þetta allt
öðmvísi samfélag en víða annars
staðar og fólk er öðmvísi héma held
ég, kannski í takt við náttúmna hér.
Vestmannaeyingar em opnari og ekki
með þessa minnimáttarkennd sem
virðist vera svo víða núorðið gagnvart
höfuðborginni og plagar fólk. Þeir
skammast sín heldur ekkert fyrir að
búa héma og em ekkert að afsaka það.
Vestmannaeyingar hafa líka skoðanir
á öllu og láta heyra í sér, ef þeim finnst
svo, þannig að þeir em nærri því
frekir. Þeir hafa metnað fyrir sína
byggð, hér er allt mest og best og það
virkar ágætlega á mig. Þegar ég kom
hingað fyrst til starfa sumarið 1998,
fékk ég sterkt á tilfinninguna að
samfélagið væri líkt því sem var í
Kópavoginum eins og hann var á
bamsámm mínum kringum 1970. Hér
em lóðir lítið afgirtar, hér em nánast
engin tré, fólk er á þönum með bíl-
skúrsdymar opnar og önnum kafið við
að draga björg í bú.“
„Ég er líka hrifin af umhverfmu
hérna," segir Sigurlaug. „Málið er hins
vegar að ég er svo agalega lofthrædd
að ég fer ekki í miklar íjallgöngur með
Gauta. Samt er ég ekkert hrædd að
fljúga, en að hanga utan í einhverju
fjalli er ekki íyrir mig. En ég er dugleg
að ganga héma og það gefur mér
heilmikið. Mér finnst nú kannski aðal-
munurinn á mannlífinu héma og í
borginni vera stressleysið héma. Fólk
gefur sér meiri tíma í hvert annað en í
Reykjavík. Tengingar fólks við um-
hverfi sitt em svo sterkar héma og
návígið mikið. Ég er líka í félagsskap
skemmúlegra kvenna sem hittast öðm
hveiju og þá reynum við að finna upp
á einhverju nýstárlegu, þannig er að
þetta er ekki hefðbundinn sauma-
klúbbur."
Sár missir
Ég spyr þá vegna þess að Karl Gauti
minntist á Kópavoginn um 1970,
hvort Vestmannaeyingar hafi staðnað
á einhveiju tímabili, eða misst af
framþróunarlestinni?
„Nei, það vildi ég ekki segja,“ segir
Karl Gauti. ,,Ég vil miklu frekar segja
að þeir hafl viðhaldið einhveiju sem
aðrir hafa misst. Ég verð þó að viður-
kenna að ég sakna trjágróðursins í
borginni. Það er að vísu verið að koma
til gróðri héma, en mér sýnist hann
eiga frekar erfitt uppdráttar."
Nú misstuð þið annan tvíburann,
aðeins þriggja mánaða gamlan, hefur
það sett mikið mark á líf ykkar og
kannski almennt viðhorfið til tilver-
unnar.
„Já, ég held það hljóti að vera eitt
mesta áfall í lífi nokkurs manns að
missa bamið sitt. Þessi lífsreynsla
hefur sett mikið mark á okkur og
breytt viðhorfi okkar til lífsins.
Sérstaklega gagnvart fólki sem á við
veikindi að stríða eða verður fyrir því
að missa einhvem sér nákominn. Eftir
að fólk eignast böm breytast viðhorfin
og áherslumar og okkur finnst mjög
verðmætt að geta verið með böm-
unum,“ segir Karl Gauti. „Þetta em
þær stundir sem maður vill alls ekki
missa af, þess vegna reynum við að
láta áhugamálin og íjölskylduna
fylgjast að. Við reynum að ferðast
mikið saman og höfúm til margra ára
farið í sumarbústaði vítt og breitt um
landið og einnig fömm við nokkmm
sinnum á hverju sumri í Húnavatns-
sýsluna þar sem við móðir mín og
bróðir eigum saman gamalt „ættar-
óðal“, Ijölskyldunnar, Gottorp."
Sigurlaug tekur undir þetta með
Karli Gauta. „Það er ekkert sjálfgefið
í þessu lífi og nauðsynlegt að staldra
við og hugsa um raunvemleg verð-
mæti, hvað sé það dýrmætasta í lífi
fólks. Þessi tími sem við fengum með
litla drengnum okkar var mjög
dýrmætur, en líka mjög erfiður, en við
vomm svo heppinn að fá að hafa
Kristin hjá okkur í þrjá mánuði, en
fyrirfram var ekki búist við að hann
myndi lifa nema nokkra daga. Við
vissum strax á meðgöngunni að hann
myndi ekki vera lengi hjá okkur og
undirbjuggum það vel að fá að kynn-
ast honum, við ákváðum strax að taka
hann með okkur heim og þar dó hann
við hlið okkar. Við tókum þá stefnu að
tala um þetta, en byrgja það ekki inni
og það er án efa til góðs að tala um
erfiða reynslu. Ég held að það sé
nauðsynlegt að geta rætt um þessa
hluti á sem eðlilegastan hátt.“
Benedikt Gestsson.