Frúin - 01.03.1963, Page 13

geðveik, eða að minnsta kosti ekki
það, sem venja er að kalla því nafni.
Þegar konan var komin í sjúkra-
húsið, þar sem henni var ætlað að
dveljast, fóru fram nákvæmar rann-
sóknir bæði á Eve White og Eve
Black, sem auðvelt var að fá upp á
yfirborðið, þegar vitað var, að hún
var til. Loks var ákveðið að segja
Eve White frá tilveru hinnar „spilltu
systur“ hennar.
— Það er ekki satt, hvíslaði Eve
White og greip fyrir háls sér. —
Það er ekki satt, — það getur ekki
verið rétt, stundi hún.
Læknunum tókst að sefa hana með
því að skýra það fyrir henni, sem
gerðist, en samt var hún gripin skelf-
ingu vegna hinnar konunnar, sem
gat farið að vild með líkama henn-
ar, án þess að hún hefði minnstu
möguleika á að taka í taumana.
Rétt er að benda á, að líkamlega
voru Eve White og Eve Black ein
og sama kona. Þær höfðu sama lík-
ama — sömu líkamsþarfir. Sálrænt
starf þeirra var hins vegar mjög frá-
brugðið — og það hafði augljós áhrif
á hinn sameiginlega líkama þeirra.
Læknarnir sáu á augabragði, hvort
það var Eve White eða Eve Black,
sem þeir mættu á ganginum í sjúkra-
húsinu, því að önnur var ögrandi og
ósvífin, en hin hlédræg og líkt og
hrædd við umhverfi sitt.
Nú verður að fara dálítið hratt yfir
sögu, þar sem lýst hefur verið aðal-
atriðum þessa máls, en þó verður
að koma að einu mikilvægu atriði.
Allt í einu gerði þriðja konan vart
við sig í líkama Eve. Hún var ólík
þeim tveim, sem fyrir voru, og eftir
nokkra hríð gáfu læknarnir henni
nafn og kölluðu hana Jane.
Þegar læknar höfðu rannsakað Eve
— Eve Jane, sem þeir töldu mögu-
legt, en treystu sér þó ekki til að
gera neitt, sem hindraði það, að kon-
urnar í líkama hennar tækju völdin
til skiptis, var hún útskrifuð af
sjúkrahúsi því, sem hún hafði verið
til athugunar í. Hún fluttist heim
til manns síns, en allt var nú ger-
breytt á milli þeirra, þótt hvorugt
hefði viljað neina breytingu. Árang-
ur þessa varð sá, að Eve White flutt-
ist á brott frá manni sínum og sett-
ist að í öðru fylki, alllangt frá hon-
um. Þau ætluðu að minnsta kosti
að sjá, hverju fram yndi og athuga
sinn gang vandlega.
En hér verður að gera nokkra grein
fyrir Jane, þriðju konunni, sem virt-
ist eiga bústað í líkama Eve White.
Hún var á marga lund frábrugðin
þeim Eve-nöfnum, því að hún hafði
mikinn áhuga fyrir öðru fólki og
langaði mjög til að eignast vini. Að
því leyti var hún ólík Eve White, sem
var hlédræg og óframfærin. Og hún
var líka ólík Eve Black, því að hún
var ekki frökk, ögrandi og ósvífin
í umgengni eins og hún.
Jane kynntist einu sinni manni,
sem hét Earl Lancaster, og felldi hún
hug til hans, en hann endurgalt til-
finningar hennar. Hún sagði honum
opinskátt frá því, sem hún vissi um
hag sinn og „sambýliskvennanna“, en
hann brást þá ekki við eins og flestir
höfðu gert, sem þær höfðu kynnzt,
því að hann sneri ekki baki við henni.
Þvert á móti; því að hann ákvað að
standa með henni í blíðu og stríðu
og sjá hverju fram yndi.
Ralph White átti heldur leiðinlega
ævi um þessar mundir. Hann var
kvæntur konu, sem var eiginkona
hans aðeins að nokkru leyti, og hann
hafði ekki búið með henni um lang-
an aldur. Loks stóðst hann ekki mát-
ið lengur. Hann langaði til að vita,
hvað henni liði, svo að hann ferð-
aðist til smábæjarins, þar sem kona
hans bjó og spurði hana, hvort hún
vildi fara með honum í skemmtiför
til Florida-skaga. Hún fór með hon-
um, og þau skemmtu sér með mikl-
um ágætum — unz það rann upp
fyrir honum, að hann hafði ekki far-
ið þetta ferðalag með Eve White held-
ur Eve Black. Þegar Eve White skild-
ist, hvað fyrir hafði komið, leit hún
svo á, að maður hennar hefði verið
henni ótrúr og krafðist tafarlauss
skilnaðar!
Eve Black fannst þetta í rauninni
ágætt, því að hún hafði alltaf talið
Ralph White hálfgerða dulu, þegar
frá er talin skemmtiferðin til Flor-
ida ....
Jane samþykkti þetta einnig, eink-
um vegna Bonnie litlu. Henni fannst
óskaplegt, að telpan þyrfti að alast
upp hjá foreldrum, sem þætti ekkert
vænt hvoru um annað.
Og nú hófst nýr þáttur í ævi „kon-
unnar með andlitin þrjú“. Eve White
fékk sér starf í skrifstofu og hélt
því áfram, unz læknar hennar sögðu
læknaþingi einu frá því, sem fyrir
hana hafði komið. Blöðin komust þá
að öllu saman, svo að ekki var um
annað að ræða fyrir Eve White en
að fara huldu höfði nokkurt skeið,
því að annars fékk hún ekki að vera
í friði. En Eve Black gortaði af því
í tíma og ótíma, að hún væri „sjúk-
dómstilfelli, sem ætti engan sinn
líka“.
Læknarnir voru alltaf í sambandi
við Eve White, og nú rannsökuðu
þeir einkum æsku hennar. Komust
þeir þá allt í einu að atriði, sem koll-
varpaði öllum fyrri skoðunum þeirra
um þessa ógæfusömu konu. í dái
sagði hún frá atviki, sem hlaut að
vera grafið djúpt í vitund hennar.
Hún talaði ógreinilega, en allt í einu
setti að henni grát.
Við þetta urðu læknarnir mjög
undrandi, því að fram að þessu hafði
engin kvennanna þriggja nokkru
sinni grátið. Þeir litu spyrjandi hvor
á annan: Var fjórða konan komin á
vettvang? Hún líktist Eve Black, en
þó var margt í fari hennar, sem
minnti ekki á hana.
Þá skaut Jane allt í einu upp. Hún
talaði hægt og greinilega, eins og
hennar var vandi. En allt í einu
stirðnaði hún og augu hennar glent-
ust upp af skelfingu. Hún veinaði —
eins og dýr í dauðans angist. Lækn-
arnir sátu eins og lostnir skelfingu.
Þeir höfðu aldrei heyrt mannlega
veru veina þannig.
Á eftir sat hún hreyfingarlaus.
Læknarnir spurðu hana, hver hún
væri.
-—Ég .... ég veit það ekki, taut-
aði hún, án þess að líta upp.
Smám saman drógu þeir það þó
upp úr henni, að hún þekkti bæði
Eve White, Eve Black og Jane, en
hún hélt því ákveðið fram, að hún
væri ekki nein þeirra. Loks skildist
læknunum, að fjórði persónuleikinn
hafði gert vart við sig. Konan með
andlitin þrjú hafði fengið fjórða and-
litið.
Læknarnir skírðu hana Evelyn, og
hún vissi ekki mikið um umheim-
inn, frekar en Jane áður, en hún
var fljót að læra. Læknarnir gera
ráð fyrir, að það verði Evelyn, —
hugrökk og góð kona, — sem sigrar
um síðir, en vitanlega geta þeir ekki
fullyrt neitt um það.
Evelyn White hefur nú byrjað nýtt
líf ásamt Earl Lancaster, manninum,
sem kynntist Jane og varð ástfang-
inn af henni. Þau hafa gengið í hjóna-
band og tekið Bonnie að sér, en hún
lítur líka á þau sem foreldra sína.
Læknarnir eru sannfærðir um, að
sálklofinn stafi af mikilvægum at-
vikum í sambandi við æsku hennar,
en þeir vita ekki, hvaða atvik eða
aðstæður eru þar að verki. Og það
er engin vissa fyrir því, að menn
geti nokkru sinni skyggnzt svo langt
inn í mannssálina, að séð verði til
botns í henni.
*
FRÚIN
13