Frúin - 01.03.1963, Qupperneq 28

ÉG verð að viðurkenna, að hjóna-
band okkar Arthurs var komið
niður í þann öldudal, að ekkert virt-
ist geta orðið því til hjálpar. Þetta
sameiginlega lífsfley okkar ætlaði
ekki að standa af sér brotsjóina, sem
á því dundu. Það gekk orðið svo
langt, að okkur datt í hug að leysa
upp fallega heimilið okkar og fara
hvort sína leið, — í stuttu máli: okk-
ur leiddist nærvera hvors annars, og
vorum þó aðeins búin að vera gift í
þrjú ár.
Mér er það vel ljóst, að ástæðan
fyrir því, að við fjarlægðumst hvort
annað var sú, að við urðum að sjá
á bak yndislegri eins árs stúlku,
sem var sólargeisli okkar beggja. Þeg-
ar ég fékk að vita, að mér mundi
ekki auðnast að eignast fleiri börn,
var sem ósýnilegt fortjald aðskildi
okkur.
Þetta voru að sjálfsögðu óvitur-
legir hugarórar, þegar við þurftum
hvað mest á aðstoð og ástúð hvors
annars að halda.
Svo var það eitt kvöldið, fyrir um
það bil mánuði, að ég fékk ákveð-
ið hugboð um, að eitthvað alveg
óvænt væri í aðsigi.
Hvort það mundi færa mér ánægju
og gæfu, gerði ég mér ekki ljóst.
Við hjónin sátum — eins og svo
oft áður — hvort í sínum stól og
lásum. Klukkan tifaði á veggnum og
tíminn leið. Það sindraði frá eld-
stónni og hlýjuna lagði um herberg-
ið, en — það var svalur andvari í
sálum okkar beggja.
Allt í einu var kyrrðin rofin. Úti
fyrir heyrðist eitthvert eymdarvæl.
Okkur varð báðum litið í átt til dyra,
og svo hvort á annað. Hvorugt okk-
ar sagði orð. Við grúfðum okkur nið-
ur í bóklesturinn, við vorum að flýja
okkur sjálf. Þögnin varð enn átakan-
legri í herberginu.
Enn liðu nokkrar mínutur, þá
heyrðist sama hljóðið aftur, en í þetta
skipti enn greinilegar en áður.
— Eigum við ekki að athuga, hvað
hér er á seiði? sagði ég og stóð upp.
— Ef þér sýnist svo, svaraði Art-
hur og hreiðraði enn betur um sig
í hægindastólnum, með sinn ómiss-
andi reyfara.
Á stéttinni, fyrir utan dyrnar, stóð
grábröndóttur köttur, er leit á mig
biðjandi augnaráði. Hann mjálmaði
værðarlega, um leið og hann nudd-
aði sér við fætur mér.
— Vesalings kisi minn! tautaði ég
við sjálfa mig, um leið og ég tók
hann í fang mér, sem hann virtist
alvanur, því að nú tók hann að mala
af ánægju.
— Nú fer ég með þig inn og hressi
eitthvað upp á þig, muldraði ég nið-
ur í feld kattarins.
Arthur glápti með fyrirlitningu á
kisa minn, er ég lagði hann á dún-
mjúka gólfábreiðuna fyrir framan
eldstóna.
— Hamingjan hjálpi mér! Hvað
ætlarðu að gera með þetta kvikindi
hingað inn á heimilið? sagði hann
með megnustu fyrirlitningu í rödd-
inni. — Þú veizt ósköp vel, að við
28
FRÚIN