Fréttablaðið - 17.08.2013, Síða 24

17. ágúst 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 24
Pálmi Gunnarsson, einn ástsælasti tónlistarmaður þjóðarinnar,
kemur fram á stórtónleikum í Hörpu og sendir einnig frá sér safn-
plötu og sjálfævisögulega veiðisögu í haust. Hann einsetti sér að
gerast atvinnutónlistarmaður og barðist lengi við Bakkus, en hefur
nú verið edrú í nærri tuttugu ár. Pálmi segir það stundum hjálpa
sér að líta til baka yfir farinn veg.
Ef þú nefnir eitthvert götunafn er líklegt að ég viti ekkert um hvað þú ert að tala, en þegar þú biður mig að hitta þig á kaffihúsi til móts við Hótel Óðinsvé er ekkert mál fyrir
mig að finna rétta staðinn,“ segir tón-
listarmaðurinn Pálmi Gunnarsson
þegar blaðamaður tyllir sér niður með
honum yfir rjúkandi bolla á kaffihúsi
í Þingholtunum. Fyrirfram hafði lítill
fugl hvíslað því að blaðamanni að téður
söngvari og bassaleikari væri miður
vel að sér í landafræði höfuðborgar-
innar, í og með vegna þess að hann
er uppalinn á Vopnafirði, bjó lengi á
Hornafirði og hefur nú haft aðsetur á
Akureyri í nærri tvo áratugi, en þær
áhyggjur reyndust óþarfar. „Það mætti
segja að ég þekki kennileitin,“ segir
Pálmi og hlær. Hann segist kunna vel
sig norðan heiða þar sem sambýliskona
hans starfar sem kennari við Háskól-
ann á Akureyri, en er raunar staddur
í stuttum skreppitúr í Reykjavík sem
hann nýtir meðal annars til að undir-
búa tónleika í Hörpu þann 7. september
næstkomandi.
Á tónleikunum fer þessi vinsæli tón-
listarmaður yfir rúmlega fjörutíu ára
feril sinn í bransanum og á sama tíma
kemur út nýr safndiskur með sömu
áherslum.
„Ég var í stúdíóinu í gær og kláraði
upptöku á nýju lagi sem verður á diskn-
um,“ segir Pálmi og á þar við lagið
Núna eftir Magnús Eiríksson, helsta
samstarfsmann sinn til ótal ára.
Náði perlunum í einni töku
Aðspurður segir Pálmi umfjöllunarefni
nýja lagsins í raun hvatningu til fólks
að drífa í að framkvæma hlutina strax
í stað þess að bíða. „Frestunaráráttan
í okkur þvælist oft fyrir,“ tekur hann
fram og þá liggur beint við að spyrja
hvort hann vinni hratt í hljóðverinu.
„Yfirleitt, já. Það er langbesta leið-
in, ef mannskapurinn er góður og þú
veist að hverju þú ert að leita. Ég hef
aldrei verið mikið fyrir yfirlegu. Það
heyrist til að mynda vel í bassaleikn-
um mínum, þar sem mér finnst best að
telja í og láta svo vaða. Þegar ég var
að byrja að vinna í stúdíóum á áttunda
áratugnum fór hrikalegur tími í upp-
tökur. Sum lögin voru tekin upp allt að
þrjátíu sinnum og ég gjörsamlega hat-
aði þetta frá byrjun. Mér þótti þetta
alveg glatað og auðvitað kom að því að
ég fékk nóg og missti mig. Þá grýtti ég
frá mér heyrnartólunum, spurði hver
andskotinn væri í gangi, og það var í
síðasta skipti sem ég stundaði þessa
bútasaumsvinnu sem var svo algeng.
Alveg síðan þá hef ég reynt að ná einni
töku og það gengur oftast ágætlega.“
Náðirðu þá öllum þessum perlum
sem eru samofnar íslensku þjóðinni,
Reyndu aftur, Þitt fyrsta bros, Ísland
er land þitt og ótal fleirum, í einni
töku?
„Mörgum þeirra, já. Þitt fyrsta bros
eftir Gunnar Þórðarson er reyndar
með erfiðari lögum sem ég hef sungið,
en það var bara eitt „teik“ og ég lagaði
það ekki neitt. Það er eftirminnilegt
því ég stóð í stiga og var að mála íbúð-
ina mína þegar Gunnar hringdi í mig
og bað mig um að drífa mig í hljóðverið
strax því hann vantaði karlrödd. Hann
hafði þá gert tilraunir með kvensöng í
laginu en það gekk ekki upp og ég náði
svona góðu áhlaupi á það og er ánægð-
ur enn þann dag í dag. Ég er maður
augnabliksins og hef alltaf verið. Það
má yfirfæra á sönginn líka. Ég hef
alltaf verið til í að taka tilsögn og einn
af þeim sem gáfu mér góð ráð var Vil-
hjálmur heitinn Vilhjálmsson, sá frá-
bæri söngvari og góður vinur minn.
Eitt af því sem Villi kenndi mér var að
það væri allt í lagi að láta fölsku nót-
urnar, eða „fallana“ eins og við köllum
það, fljóta með, svo lengi sem tilfinn-
ingin væri í lagi.“
Datt inn í bransann
Nú standa fyrir dyrum tónleikar í
Hörpu í byrjun september þar sem þú
ferð yfir langan feril. Er einhver sér-
stök ástæða fyrir þessari tímasetn-
ingu?
„Nei. Það er alltaf verið að mæla
lífshlaupin okkar í einhverjum tíma-
mótum. Þegar ég varð sextugur fyrir
þremur árum var ég beðinn um að
halda tónleika til að fagna því, en ég
fann mig ekki í því þá. Þegar tón-
leikahaldarinn færði þessa hugmynd
í tal við mig síðasta vor leist mér vel
á og sló til. Bandið sem verður með
mér er gott og Magnús Eiríksson og
Ellen Kristjánsdóttir, mitt helsta sam-
starfsfólk í gegnum tíðina, verður auð-
vitað með. Svo verða stelpurnar mínar,
Ninna Rún og Ragnheiður Helga, í
bakröddum og svo á ég von á að Sig-
urður Helgi, strákurinn minn, stígi líka
á svið. Ég hefði getað farið þá leið að
fylla prógrammið af gestasöngvurum
en ég geymi það bara til næstu alda-
móta.“
Á tónleikunum rennir þú væntanlega
í gegnum helstu smellina á ferlinum?
„Já, allt frá því ég hóf ferilinn nít-
ján ára gamall árið 1969. Þá bjó ég á
Hornafirði, var að vinna í fiski og spila
í Bítlabandi, en datt inn í eina af vin-
sælustu danssveitum landsins. Ég vissi
að Villi Vill var að hætta í Hljómsveit
Magnúsar Ingimarssonar og það vant-
aði bassaleikara og söngvara, svo ég
setti í sjálfsbjargarviðleitnisgír dauð-
ans og sendi Magnúsi mjög formlegt
bréf, með mynd af mér og allt. Ég vildi
óska þess að ég ætti þetta bréf því það
er eflaust hrikalega asnalegt, en hálf-
um mánuði síðar fékk ég svarbréf frá
Magnúsi sem var búinn að panta fyrir
mig flugmiða til Reykjavíkur sama
dag. Ég flaug suður og Magnús bauð
mér út að borða á Grillinu þar sem
hann sagðist þurfa að kynnast þessum
snillingi. Svo fórum við á skemmtistað-
inn Röðul, þar sem hann komst að því
að ég kunni ekki rassgat á bassa, enda
hafði ég verið gítarleikari fram að því.
En Magnús gaf mér séns, gegn því að
ég æfði mig eins og brjálaður, og hálf-
um mánuði síðar fékk ég skriflegan
samning sem fannst einmitt um dag-
inn, og hangir nú innrammaður uppi á
vegg hjá Sigurði syni mínum, í Safn-
aramiðstöðinni á Hverfisgötu. Svona
byrjaði þetta nú allt saman og var rosa-
legur skóli sem ég bý auðvitað að.“
Margoft við dauðans dyr
Til viðbótar við tónleikana í Hörpu og
safndiskinn kemur í haust út bók eftir
Pálma, nokkurs konar sjálfsævisögu-
leg veiðisaga þar sem Pálmi rekur
tengingu sína við veiði og útivist allt
frá því hann var smápolli á Vopnafirði.
Pálmi segir vinnuna við bókina hafa
verið einkar ánægjulega, en kom ekki
til greina að skrifa hefðbundna ævi-
sögu nafntogaðs manns um lífshlaup-
ið, ástirnar og ævintýrin?
„Nei, það hefur enn sem komið er
ekki komið til greina. Ég er alls ekki
viðkvæmur fyrir því að ræða um lífs-
hlaup mitt og hef aldrei farið í graf-
götur með að stundum hefur þetta
verið erfitt. Ég barðist við brennivín
og dóp í fleiri ár, en ég finn ekki hjá
mér neina sérstaka þörf til að kryfja
það til mergjar. Ég er meira upptekinn
af núinu.“
Í ævisögu Magnúsar Eiríkssonar,
vinar þíns og samstarfsmanns, sem
kom út fyrir nokkrum árum, er ekki
dregin dul á að þú og fleiri tónlistar-
menn hafi verið ansi djúpt sokknir í
sukkið á tímabili. Hvað fannst þér um
það?
„Allt í fína. Það var ekkert í þessari
bók sem truflaði mig og engar ýkjur.
En ég velti því fyrir mér hver væri til-
gangurinn fyrir mig persónulega að
segja frá tugum ára í óminni og sukki,
með öllum þeim sársauka sem því
fylgdi? Ég er þakklátur fyrir að hafa
komist frá þessu fyrir næstum tveim-
ur áratugum síðan og það skiptir mig
meira máli en sukksögur af poppara,
þótt þær geti verið fyndnar.“
Varstu hætt kominn á einhverjum
tímapunkti, jafnvel inni á spítala?
„Já, ég var margoft við dauðans dyr
og staðan var stundum þannig að ég
hefði getað meldað mig yfir á næsta
fylleríi. Þeir sem ofnota brennivín eða
dóp, nokkuð sem ég set undir sama
hatt, eru alltaf í rússneskri rúllettu.
En ég var jaxl. Ég var djöfulsins jaxl
sem var kýldur niður trekk í trekk en
stóð alltaf upp aftur og hjólaði inn í
hringinn, bara til að láta slá mig kald-
an eina ferðina enn. Svo gerðist eitt-
hvað og ég gekk út úr hringnum. Síðan
þá hefur edrúgangan mín verið átaka-
lítil en ég nýti mér vissulega fortíðina
sem reynslubanka. Þegar ég gleymi að
vera þakklátur fyrir að vera til og alls-
gáður hjálpar það mér að kíkja aðeins
til baka.“
Ég er alls ekki viðkvæm-
ur fyrir því að ræða um
lífshlaup mitt og hef aldrei
farið í grafgötur með að
stundum hefur þetta verið
erfitt.
1950 Fæddur á Vopnafirði og elst þar upp.
1969 Gengur til liðs við Hljómsveit Magnúsar
Ingimarssonar.
1973 Leikur Júdas í uppfærslu Leikfélags Reykja-
víkur á Jesus Christ Superstar.
1975 Fyrsta Mannakornsplatan, samnefnd
sveitinni, kemur út.
1977 Vinnur með Björk Guðmundsdóttur að
fyrstu sólóplötu söngkonunnar.
1978 Súpersveitin Brunaliðið sendir frá sér sína
fyrstu plötu, Úr öskunni í eldinn.
1981 Fyrsta sólóplata Pálma, Í leit að lífsgæðum,
kemur út. Sama ár sigrar lag sem sungið er
af Pálma, Af litlum neista, dægurlagasöng-
keppni Ríkissjónvarpsins.
1982 Pálmi kemur fram í kvikmyndinni Rokk í
Reykjavík með hljómsveitinni Friðryk.
1986 Pálmi syngur Gleðibankann, fyrsta íslenska
Eurovision-lagið, í Bergen ásamt Helgu
Möller og Eiríki Haukssyni.
1990 Leikur með Sléttuúlfunum, landsliði ís-
lenskra poppara, á plötunni Líf og fjör í
Fagradal.
2005 Pálmi fagnar 40 ára tónlistarafmæli sínu á
Vopnafirði.
2007 Mannakorn er lokaatriðið á stórtónleikum
Rásar 2 á Klambratúni á menningarnótt.
Kjartan Guðmundsson
kjartan@frettabladid.is
Fékk nóg og
gekk út úr
hringnum
MAÐUR AUGNABLIKSINS
Pálmi Gunnarsson sendir
frá sér sjálfsævisögulega
veiðisögu í haust. Hann
segir ekki hafa komið til
greina að skrifa hefðbundna
popparasögu. „Ég barðist
við brennivín og dóp í fleiri
ár, en ég finn ekki hjá mér
neina sérstaka þörf til að
kryfja það til mergjar. Ég er
meira upptekinn af núinu.“
FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN