Skessuhorn - 24.11.2010, Síða 51

UPPHE IMAFRÉTT IR 2010 | 5
Ný glæpasaga eftir Ævar Örn Jósepsson
Önnur líf er sjötta bókin um löggugengið Katrínu, Stefán, Árna og Guðna
Ævar í útrás
Ævar Örn Jósepsson er orðinn
þekkt ur glæpasagnahöfundur, og
ekki bara á Íslandi því bækur hans
hafa verið gefnar út í Danmörku,
Svíþjóð, Hollandi og Þýskalandi.
Ný verið tókust svo samningar við
útgáfurisann Gallimard um útgáfu
á verkum Ævars Arnar í Frakklandi.
Franska forlagið ætlar að byrja á
Svörtum englum en samnefndir
sjónvarpsþættir nutu hér mikilla
vinsælda.
Sjötta glæpasagan
Ævar Örn er mættur til leiks þetta
haustið með skáldsöguna Önn ur líf
sem er sjötta verkið um löggugeng­
ið Árna, Katrínu, Stefán og Guðna.
Rétt einsog í hinum fyrri er sögu­
sviðið sótt beint í íslenskan raun­
veru leika og samfélag og skrif ar
höf und ur inn sig svo nærri sam ­
tímanum að lesandinn furðar sig á
því að tekist hafi að búa verk ið til
prentunar.
Hörkuspennandi bók
Sakamálið sem lögreglan þarf að
glíma við að þessu sinni er óvenju
hrottafengið. Erla Líf Bóasdóttir
finnst liggjandi í blóði sínu undir
kirkjuvegg í Reykja vík, vafin í hvítt
lín, með ellefu stungusár. Ári áður
hafði hún orðið fyrir grimmilegri
árás þriggja grímu klæddra manna
eftir að hafa dansað við eldana á
Austurvelli.
Lögreglumenn í vanda
Katrín leiðir rannsóknina og hún á
afar bágt með að trúa því að engin
tengsl séu á milli þessara atburða.
Rann sóknar deildin er á sama tíma
í hálfgerðri upplausn, Stefán er
fjarver andi, sem ekki kemur til af
góðu, og Árni er í feðraorlofi. Guðni
er í vondum málum því hann
verður miðpunktur rannsóknar
á sóða legu morði í innsta hring
undir heima Reykjavíkur.
Búsáhaldabyltingin gekk sinn
heimilislega gang þennan miðviku­
dag og fyrsta bál dagsins var
kveikt á stéttinni milli Jóns og
Alþing is löngu áður en birtu tók
að bregða. Það varð aldrei nema
örlít ill varðeldur sem dó fljótlega
úr nær ingarskorti. Byrjað var að
kynda alvörubál eftir að rökkva
tók og sjálfsprottin trommusveitin
var mætt þegar Erla Líf og besta
vinkon an, Oddrún Gyða, komu
aft ur úr kaffipásunni.
Þær settu upp skíðagrímurnar í ná­
lægu húsaskoti og stigu inní bjarm­
ann af eldinum þar sem þriðji
dansarinn var fyrir. Hvorki Erla
né Oddrún kunnu á henni nokk­
ur deili og höfðu aldrei séð framaní
hana. Marteinn varð eftir á kaffi­
húsinu og lét bíða lengi eftir sér
en Erla sá báðum bræðrum sínum
bregða fyrir öðru hvoru, berandi
eld in um mat ásamt Nönnu og
Hauki og ótalmörgum öðrum.
Lögg an beið átekta sem fyrr.
Þegar Marteinn loksins dúkkaði
upp á ný undir kvöldmat kom
hann færandi hendi, með kaffi,
sam lok ur og fréttir af yfirvofandi
fund ar höldum Samfylkingarinnar í
Þjóð leikhúskjallaranum. Þær fréttir
ferðuð ust hratt og víða og byltingin
rölti glamrandi af stað í gegnum
bæinn, liðaðist einsog flísklædd
amaba norður Pósthússtrætið og
kvísl aðist þaðan í nokkrum ið andi
tungum uppá Hverfisgötu, þar sem
allt rann aftur í eina kös um hverf­
is nýjan köst framanvið Þjóðleik­
húsið.
„Þarna er mamma,“ sagði Marteinn
og benti á virðulega, miðaldra og
pelsklædda frú sem tróðst með
erfiðis munum gegnum þvöguna og
skaust inní Þjóðleikhúskjallarann.
„Hún er í einhverju svona batteríi,
mið stjórn eða flokksstjórn eða
flokks ráði eða einhverju hjá kröt­
un um. Ég held þau ætli að sprengja
ríkis stjórnina í kvöld. Eða þú veist,
heimta að kratarnir skilji við íhald­
ið.“
„Einsog það skipti einhverju máli,“
sagði Erla Líf og kláraði kaffið.
„Búin að slóra nóg, nú ætla ég að
hjálpa Oddrúnu að dansa.“
* * *
„Hvað var að gerast?“ spurði Katrín,
ofurlítið andstutt. Hún hafði verið
í skjóli bakvið Þjóð menn ingar­
húsið að kanna ástandið á heima­
vígstöðvunum í gegnum símann
þegar heilmikil fagnaðarlæti brut­
ust út.
„Ekkert sem skiptir máli,“ urraði
Guðni, sem gekk byltingarvaktina
með henni þetta kvöldið því Una
litla Árnadóttir var með magakveisu
og pabbi hennar á bleyjuvaktinni.
„Krataræflarnir að samþykkja ein­
hvern ályktunarsnepil og presentera
einsog eitthvað guðspjall.“
„Ef þeir vilja slíta stjórninni og fá
kosn ingar, þá skiptir það auðvitað
máli, Guðni,“ maldaði Katrín í mó­
inn gegn betri vitund. Að rökræða
við Guðna, hvað þá að ætla að fá
hann til að skipta um skoðun, var
jafnlíklegt til árangurs og að biðja
börnin að skilja skóna ekki eftir
akkúrat í gangveginum.
„Kosningar og ný stjórn?“ fussaði
Guðni. „Til hvers? Þekkirðu ekki
spakmælið, held það sé örugglega
frá Konfúsíusi. Eða honum þarna,
gríska hommanum, Sókratesi: Njú
asshóls, seim óld sjitt.“
„Takk fyrir það,“ tautaði Katrín.
Skömmu síðar flutti byltingin sig
enn um set, Hverfisgatan tæmdist
og var opnuð fyrir umferð að nýju
en eldarnir lifnuðu aftur á Austur­
velli hvar bjöllurnar glumdu langt
inní heiðskíra janúarnótt.
Nokkru eftir miðnætti fannst
Guðna nóg komið og kvaddi, enda
bæði farið að fækka mjög í hópi
mót mælenda og lækka í þeim rost­
inn þótt enn væru barðar allnokkrar
bumbur af talsverðri íþrótt.
Katrín rölti nokkra hringi kringum
Jón forseta uns hún gekk í flasið á
ungum manni sem hún kannaðist
við. Sá var með rauðan og hvítan
palestínuklút um hálsinn og vel
dúð aða, dökkhærða stúlku með
skær bleikar strípur uppá arminn.
Hann hrökk aðeins til baka þegar
hann þekkti Katrínu, enda vel
kunn ugt hvað hún starfaði.
„Sæll Flóki minn,“ sagði Kata og
brosti. „Hvernig hefur mamma þín
það?“
„Fínt,“ sagði Flóki feiminn og
krafs aði hélu af gangstéttarhellu
með tánni. „Bara fínt, sko.“
„Sá ég hana ekki hérna í gærkvöldi,
hún hefur ekki mætt í kvöld líka?“
Flóki hætti að krafsa, leit upp og
rétti úr bakinu. Bar sig mannalega.
„Nei, hún þóttist hafa eitthvað
mikil vægara að gera. Þetta er
Nanna, kærastan mín,“ sagði hann
svo, „og Nanna, þetta er Katrín.
Hún er lögga og passaði mig þegar
ég var smákrakki.“
„Sæl Nanna,“ brosti Katrín. „Ég
pass aði Erlu nú meira en Flóka, ég
var orðin álíka gömul og þið eruð
núna þegar hann kom í heiminn.“
Hún horfði í kringum sig. „Sem
minnir mig á það, er Erla heldur
ekki hér í kvöld? Hún er nú búin
að vera ansi öflug í vetur, stelpan
...“ Flóki kaus að láta þessu ósvarað.
Katrín var kannski ágætis kelling
og furðu næs af löggu að vera, en
lögga engu að síður. Og löggan var
búin að taka hann fastan einusinni í
vetur, og Erlu allavega tvisvar. Ekki
þarmeð sagt að það mætti ekki nota
samböndin samt sem áður.
„Hérna, ertu eitthvað á leiðinni
uppí Hvassó bráðum?“ spurði
hann. Katrín játti því. „Gætum við
nokkuð, þú veist, fengið far? Og
Ýmir líka, hann er hérna einhvers­
staðar.“
„Sjálfsagt mál,“ sagði Katrín, sem
þekkti Ými talsvert betur en Flóka
vegna vináttu hans við Írisi. „Er
Haukur ekki með honum?“
„Nei, hann er farinn fyrir löngu.
Pabbi hans sótti hann, alveg brjál­
aður. Afþví það er skóli á morgun
eða eitthvað, sagði Ýmir. Klikkaður
kall.“
Katrín skildi þennan klikkaða kall
ágætlega. En hún var ekkert að
segja Flóka það.
* * *
Marteinn var löngu farinn heim
til sín þegar Erla Líf og Oddrún
Gyða ákváðu að komið væri nóg.
Þær voru með þeim síðustu til að
yfirgefa Austurvöllinn þessa nótt
ásamt þriðja dansaranum, sem
þær höfðu enn ekki séð fram­
aní. Þær gengu saman yfir Völl­
inn, enn grímuklæddar allar
þrjár, yfir Hallærisplanið og upp
Fisch er sundið. Þar skildi leið ir.
Sú ókunnuga gekk suður Garða­
stræt ið, Oddrún og Erla áfram
upp Bárugötuna. Við Ægisgötuna
kvödd ust vinkonurn ar, Oddrún
hélt beint áfram en Erla færði sig
niðrá Vesturgötuna, í áttina að
nota legu risíbúðinni hans Marteins,
með lykil uppá vasann.
Hún heyrði fótatak bergmála að
baki sér en gaf því ekki frekari gaum
því borgin var enn á töluverðu iði
þessa órólegu nótt. Hún greikkaði
ekki einusinni sporið og leit ekki
um öxl þótt auðheyrilega væru
fleiri en einn á ferð aftanvið hana
og nálguðust hraðar eftir því sem
vestar dró. Hún var rétt í þann
mund að rífa af sér skíðagrímuna
þegar þeir réðust til atlögu.
Ævar Örn Jósepsson glæpasagnahöfundur ber ávallt handjárn í jakkaboðungnum.
Úr bókinni
Útgefandi: Uppheimar
Ábm.: Kristján Kristjánsson
Umbrot: Uppheimar
Textavinnsla: Uppheimar
Ljósmyndun: Uppheimar o.fl.
Prentun og dreifing: Skessuhorn