Listin að lifa - 01.12.2000, Síða 28

Séra Pétur og Sólveig við töfluna
með íslenska Faðir vorinu í Pa-
ternoster kirkjunni á Olíufjallinu í
Jerúsalem - sem þau létu gera í til-
efni af þrjátíu ára brúðkaupsafmæli
sínu.
Séra Pétur og Sólveig voru einstak-
lega glæsileg brúðhjón.
mér ekki með öllu ókunnugt. þar sem
faðir minn var biskup, og ég tók sæti í
kirkjuráði í tíð dr. Sigurbjarnar Einars-
sonar biskups. Hvort tveggja var mér
til blessunar. Dr. Sigurbjörn biskup
vígði mig sem vígslubiskup að Hólum
1969 og setti mig inn í embætti sem
eftirmann sinn 27. september 1981.
Mikið verk var að taka upp heimilið
eftir 34 ára starf á Akureyri og 28 ára
aukaþjónustu í Grímsey, þar sem séra
Matthías Eggertsson, afi Sólveigar,
hafði þjónað allra presta lengst.
Sólveig hafði búið okkur yndislegt
heimili á Akureyri og nú beið hennar
að byggja upp stærra heimili.
Sólveig stóð mér við hlið og studdi
mig í starfi alla tíð sem var mér alveg
ómetanlegt. Þá er mér minnisstætt eitt
sinn er við höfðum verkaskipti og hún
sté í stólinn í Dómkirkjunni. Að því er
ég best veit er hún fyrsta biskupsfrúin
sem það hefur gert og tókst það alveg
prýðilega.“
Yiltu gefa okkur innsýn í augna-
blikin sem standa upp úr í starfinu?
Pétur er hugsi en segir síðan. „Þau
eru ótal mörg, en ég skal reyna.
Eldskírn mína í starfi prests á
Akureyri má telja að hafi verið, þegar
ég varð að ganga á milli heimila og
flytja þá helfregn að 25 manns hefðu
farist með Dakótaflugvél Flugfélags
íslands, sem villtist af leið í þoku og
rakst á Hestfjall í Héðinsfirði. Þetta
var 29. maí 1947 og ég aðeins búinn
að þjóna sem prestur í þrjá mánuði.
Sunnudaginn á eftir var kirkjan
þéttsetin. Þá vitnaði ég í orð Matthí-
asar Jochumssonar: Lífið er fljótt, líkt
er það elding sem glampar um nótt.
Vígsla Hallgrímskirkju er mér
afar minnisstæður atburður og hjarta
kær.
I vígslutextanum lagði ég út af
upphafsorðum Passíusálmanna, „Upp,
upp mín sál“ og sagði m.a.: „Hér leita
allar línur upp og mætast loks eins og
samanlagðar hendur í bæn, þar sem
turninn er og bendir til himins.“
Þegar faðir minn tók við biskups-
embætti í ársbyrjun 1939 komum við
fjölskyldan siglandi með Dronning
Alexandrine til Reykjavíkur. Heiðríkja
var yfir borginni og undursamleg sýn
birtist þegar Skólavörðuholtið blasti
við sjónum. Það var eins og blessuð
sólin sæti á holtinu, þar sem Hall-
grímskirkja stendur nú. Við urðum
hljóð og hugfangin. Nú finnst mér
þetta hafa verið táknræn sýn hins
eilífa ljóss sem streymir frá helgi-
dómnum yfir borgina.
Heimsókn páfa var einstök. Aldrei
í sögu landsins hafði páfi komið í
heimsókn. Það var áhrifamikið, þegar
hann birtist í hvítum klæðum og gekk
niður landgöngustigann, kraup niður
„Á þessu merka ári kristninnar dettur manni óneitanlega í hug að Akureyrar-
kirkja var af sumum nefnd Matthíasarkirkja. Eftir því sem árunum fjölgar finn
ég hversu vel það á við, slíkt trúar- og þjóðskáld íslendinga sem Matthías var,
en hann var sóknarprestur á Akureyri og bjó í húsi sínu Sigurhæðum rétt hjá
kirkjunni til dauðadags."
28