Listin að lifa - 01.12.2000, Síða 49

Innanhúss: Það ber margt fyrir augu í Jólagarbinum.
því sem þeir kynnast honum betur. Ég
held kannski að okkur hafí tekist að
sneiða hjá uppáþrengjandi auglýsinga-
mennsku og íburði.
Það verður nú samt að segjast að
einn er sá maður sem mun verða boð-
inn alveg sérlega velkominn þegar þar
að kemur.“ Þau skella upp úr samtím-
is. „Einn bræðra minna,“ segir Ragn-
heiður, „á gamlan skólafélaga, sem
hefur ekki komið í heimsókn núna í
nolekur ár. Hann segir að það sé vegna
þess að hann geti ekki hugsað sér að
koma svona nálægt Jólagarðinum.
Hann bara þolir ekki tilhugsunina um
þennan rekstur. En þessi bróðir minn
býr nefnilega rétt við hliðina. Þessi
maður verður svo sannarlega boðinn
velkominn með virktum þegar hann
veitir okkur þann heiður að líta inn!”
En jólin hjá ykkur sjálfum? Per-
sónuleg jól?
„Við erum bæði mikil jólabörn í
okkur og heimili okkar var eiginlega
frægt fyrir alls konar jólaskreytingar,
sem þóttu oft einum og miklar, að
ekki sé meira sagt. Auk þess má segja
að við höfum eiginlega byrjað okkar
búskap á jólum með örlitlu brotnu tré
og átján smákökutegundum - hvort
sem þú trúir því eða ekki! Svo átti nú
að taka mynd af smákökudýrðinni
sem við vorum búin að raða upp eftir
litbrigðum og gerðum. Þetta átti að
vera sönnunargagn fyrir framtíðina og
komandi kynslóðir! En þá var engin
fílma í vélinni og ég fór inn í svefn-
herbergi, háófrísk að elsta baminu og
hálfskælandi," segir Ragnheiður bros-
andi. „En þetta varð til þess að síðan
höfum við að minnsta kosti séð til að
þess að hafa stórt, óbrotið jólatré og
oft höfum við þurft að saga af því svo
það gæti staðið upprétt.“
En börnin ykkar? Hvað finnst
þeim um að hafa svona jólastand
allt árið um kring?
„Fáfnir litli, sem er tveggja ára og
Tómas sem er að verða sjö ára, þekkja
ekkert annað - en hér á heimilinu er
nokkuð til sem heitir „jólin okkar“ og
það er eitthvað allt annað og meira
heldur en rekstur Jólagarðsins. Okkar
börn hlakka til á sama hátt og öll önn-
ur, líka frumburðurinn Margrét sem er
sextán ára og Grétar sem er fjórtán.
Við gætum e.t.v. sagt að þetta sé sam-
bærilegt við að einhver vinni í mat-
vöruverslun og fólk haldi að hann geti
ekki séð mat. Borði aldrei!“
Við Jólagarðinn er enginn lager,
engir gámar, ekkert sem bendir til
neins annars en þama sé bara lítið hús,
að vísu svolítið sérkennilegt og ævin-
týrakeimað, með reyk úr strompi og
ljós í glugga. Föt jólasveinsins hanga
til þerris á snúrunni.
Hvar geymið þið eiginlega allar
vörurnar?
„Stofan okkar þjónar því hlutverki,
og bílskúrinn,“ segir Ragnheiður.
„Þetta krefst allt mikils rýmis. En fjöl-
skyldan er vön þessu og þetta er það
sem við viljum gera. - Annars er eitt
sem fylgir þessu og það er hvað fólki
hér á Akureyri finnst skrýtið að sjá
okkur kannski kaupa eitthvert jóla-
skraut eða smágripi í öðrum búðum.
Ég er ólæknandi hvað varðar löngun í
alls konar dót af þessum toga og einu
sinni sagði afgreiðslustúlka við mig
„heldurðu nú ekki að þú eigir nóg af
svona löguðu?“ Það fannst mér hálffá-
ránlegt. Ég hef alveg eins gaman af að
kaupa jólagjafir, skraut og allt slíkt,
eins og hver annar“.
En viðvíkjandi rekstrinum, varla
sjáið þið um þetta alveg sjálf?
„Jú, en börnin hjálpa heilmikið til
og þau eru þannig alltaf nieð okkur í
öllu, við erum alltaf á staðnum og þau
kynnast mikilvægi þess að vera með
bæði í starfí og leik. Það höldum við
að geti reynst þeim ágætt veganesti.
Og þar fyrir utan viljum við sjálf vera
sem mest með þessum einstaklingum
sem við höfum að láni um skamma
hríð,“ segir Benedikt og það er ljóst
að mikil alvara er á bak við orðin.
Benedikt er lærður matreiðslu-
meistari og því ekki úr vegi að for-
vitnast aðeins um jólamáltíðina hjá
þeim hjónum. „Ja, það hefur nú verið
49