Listin að lifa - 01.06.2006, Blaðsíða 13

vinna bújörðinni Tungu til gagns.“
En Sigsteinn hleypti heimdraganum úr firðinum sinum, þrí-
tugur, og gerðist ráðsmaður á Suður-Reykjum í Mosfellsveit.
Sjálfsagt hafa það verið hans mestu gæfuspor, þar kynntist hann
Helgu sinni. Nú situr hann á Hlaðhömrum, umvafinn minn-
ingum. Stórt málverk af Blikastöðum í góðu sjónmáli og lands-
lagsmálverk eftir Kjarval. Sigsteinn segir að Helga hafi séð mikið
af huldufólki og góðum vættum í þeirri mynd.
Hvernigfmnst þér að sjá jörðina þína hvefa undir íbúða-
byggð?
„Ennþá er ekki byrjað að byggja á Blikastöðum," segir
Sigsteinn sem vill lítið segja um sölu jarðarinnar, en segir þó:
„Vissulega voru dálítið blendnar tilfinningar að selja Blikastaði,
en nálægðin við Reykjavík gerir jörðina það verðmæta að ekki var
hægt að stunda búskap þar lengur. Eftir söluna á jörðinni, gáfu ég
og börnin 10 milljónir í styrktarsjóð til Landbúnaðarháskólans á
Hvanneyri fyrir útskriftarnemendur til að leita sér frekari mennt-
unar.
Þegar tengdafaðir minn, Magnús Þorláksson, keypti Blikastaði
1909, var þetta mýrarkot í litlu áliti. Hann framkvæmdi stór-
ræktun.“ Sigsteinn dregur fram handskrifaða lýsingu Helga
Hannessonar á tengdaföður sínum, stórmerka frásögn sem gripið
er hér niður í:
„ Vanda sig fyrst, flýta sér svo, “ var heilrceði sem
Magnús fékk úr föðurgarði. A verklagi Magnúsar mátti
sjá að hann hafði tamið sérþvílík vinnuhrögð. Þráttfyrir
mikinn vinnuhraða, var hann svo óvenju hagsýnn ístarfi
að ncestum hvert einasta átak og hreyfing nýttist sem best
mátti verða. Hann kunni að strita með viti. Hann hafði
ekki meira en meðalmannsburði og líkamsþrek, en lag
hans og einbeitni olli því að hann leysti tveggja verk af
hendi margan vinnudag. Ævistarf hans varð meira en
tveggja röskra miðlungsmanna. Magnús var kvaddur til
margra starfa fyrir samfélagið, var oddviti og stýrði lengi
Búnaðarsambandi Kjalarnesþings o.fl. Hann var bráð-
greindur íhyglismaður, ódeigur og viljasterkur og fyrir
þcer eigindir fcer til stjórnarstarfa.
Auðvelt er að sjá hvert Helga sótti sina stjórnvisku. Nær alla
tuttugustu öldina hafa bændur á Blikastöðum látið að sér kveða.
„Við Helga tókum svo við þar sem Magnús hætti og jukum ræktun
eftir bestu getu,“ segir Sigsteinn. „Þegar við hættum búrekstri
1973, voru 100 nautgripir, 50-60 mjólkurkýr og ungviði í fjósi.
Útskorni vindlakassinn, með mynd af Blikastöðum greyptri á lokið, var
gjöf til Sigsteins á áttræðisafmæiinu.
Sigsteinn situr hér við skrifborðið sitt með mynd af Helgu fyrir framan
sig. „Helga var mín mesta gæfa. Við vorum bæði orðin fullorðin þegar
við hittumst, en við vorum elskendur í sextíu ár, ávallt sami trúnaður á
milli okkar."
Blikastaðir voru stærsta kúabú á landinu á sínum tíma.“
Hvað býr að baki bcejarnafninu Blikastaðir ?
„Uppruni nafnsins er umdeildur, en ég held að jörðin sé
kennd við æðarvarpið. Þarna var töluvert æðarvarp. Á meðan ég
sinnti því voru þarna um 100 kollur sem gáfu af sér dún í eina
dúnsæng á ári. Varpið hvarf svo eftir að hætt var að hugsa um
það.“
Hvað hefurðugert skemmtilegast um dagana ?
„Að rækta jörðina, sinna skepnunum, sjá um æðarvarpið.
Gaman var líka að vinna með góðum vinnuhestum. Samt beið
maður með óþreyju eftir hverri nýrri vinnuvél. Best þótti mér
þegar ég fékk fullkomin mjaltatæki. Það var mesti vinnuléttir-
mn.
Hvað hefur lífið veitt þér best?
„Að gefa mér Helgu mína. Hún var mín mesta gæfa. Við vorum
bæði fullorðin þegar við hittumst, en við vorum elskendur í sex-
tíu ár, ávallt sami trúnaður á milli okkar.
Helga var farin að heiman og starfaði hjá Mjólkursamlagi
Kjalnesinga þegar við kynntumst.
Árið 1942 féll tengdafaðir minn snögglega frá og þá tókum
við Helga við Blikastöðum. Helga var geysilega stórhuga kona
og jafnvíg á alla hluti. Hún fór jafnt út í fjós að mjólka, sem að
setjast niður við fíngerðar hannyrðir." Sigsteinn bendir á útsaum-
aðar stólsetur.
„Hún var líka stórkostleg félagsmálamanneskja og sterkur
stjórnandi. Þegar allt fór úr böndum í skólanum hérna og allir
kennararnir sögðu upp, þá hringdi menntamálaráðherra, Gylfi Þ.
Gíslason, í Helgu á Blikastöðum - bað hana að bjarga málunum!
Komið var undir haust og býsna erfitt að manna skólann, en
Helgu tókst það. Hún var formaður skólanefndar þar til grunn-
skólinn hóf göngu sína. Hún var síðasti oddviti hreppsins, með
öll störf á eigin hendi, þar til hreppurinn fékk skrifstofu og sveit-
arstjóra. Helgu var treyst fyrir miklu og hún stóð undir því.“
Þú sinntir nú líka félagsmálum.
„Ekki eins mikið og Helga, annað hvort okkar varð að vera
við á heimilinu. Ég var hreppstjóri í 20 ár, sat í sóknarnefnd í 28