Tímarit Máls og menningar - 01.09.1938, Blaðsíða 24

við skildum: Það cr gaman að ljóðum og ákaflega skemmtilégt
að vera hagorður, geta gert sæmilegar vísur og helzt að mæla
þær af munni fram. Það léttir manni lifið, styttir stundirnar.
Þetta, seni gamli maðurinn sagði, voru ekki nein ný eða há-
fleyg sannindi, en ég fór að liugsa urn það, þegar hann var far-
inn, að þessi maður naut kveðskapar svo hjartanlega, að eng-
inn vafi var á því, að hann hafði létt honum lífið, og þó gerir
hann auðheyrilega ekki miklar kröfur til þess, að hann sé kall-
aður skáld, eða að farið sé um það orðum, að hann hafi vel vit
á skáldskap. En rímur og lausavísur hafa bókstaflega hjálpað
honum í lifsharáttunni og það svo vel, að ég veit varla glað-
legri og skenuntilegri mann.
Og er það ekki svo uni margan íslendinginn, að hann liefir
óhlandna ánægju af vel gerðum vísum og kvæðum? Ef til vill
af þvi að hann fæst eitthvað við að yrkja sjálfur, kannske i
laumi, svo að enginn eða fáir hafa hugmynd um það, eða hefir
orðið fyrir áhrifum i þessa átt, af því að vera' með ljóðelsku
fólki. Og þetta eru ekki einungis gamlir menn, aldir upp við
rímur, þegar lítið var um dægrastyttingar. Ungt fólk i öllum
stéttum og ýmsum stöðum er sama sinnis, þótt ekki sé talað
liátt um það á götum úti eða almennum mannfundum. Fjöldi
íslendinga elskar fögur Ijóð og fær aldrei nóg af þeim. Og það
er gott vegna tungu vorrar og málsmekks, að svo verði lengi
með þjóð vorri.
2.
Þessu var ég að velta fyrir mér, þegar ég las í annað sinn síð-
ustu bók Jóhannesar úr Köllum: Hrímhvíta móðir. Margar ljóða-
bækur koma út liér á landi í seinni tíð, og þar er ekki allt
þess vert, að það sé lesið, hvað þá meira! En ljóðabók effir
þennan höfund cr gleðiefni. Maður veit það fyrirfram, að kvæð-
in muni vera vel ort; engin smíðalýti og ekkert flausturshand-
bragð á fráganginum. Spurningin er aðeins þessi: Um livað
yrkir hann núna? Það verður gaman að sjá, hvað liann hefir
að segja, og hvernig hann gerir það.
í þetta sinn eru það ekki einstök Ijóð, sitt úr hverri áttinni.
Það eru söguljóð; hlaðað í æfisögu þjóðarinnar, staldrað við
og hugsað um merka viðburði, þau spor, sem skilja eftir gleggstu
förin á göngu mannanna á landi voru.
.... Það er minningin klökk
um rnæður og feður og þeirra stríð.
.... Og það er sem aldirnar inn í mig svífi
með ódauðleg frækorn úr slokknuðu lífi.
22