Fréttatíminn - 24.07.2015, Blaðsíða 20

É g hef byrgt þetta ógeð inni í mér í langan tíma en allt í einu finnst mér vera kominn tími til að hleypa því út,“ segir Dýrfinna en
í síðustu viku birti hún pistil á Facebook-
síðu Druslugöngunnar um það ofbeldi
sem hún hefur þurft að þola. „Ég las
pistilinn hundrað sinnum yfir áður en ég
ákvað að birta hann. Ég hef alltaf skrifað
ljóð og teiknað mjög mikið, það er mín
leið til að takast á við erfiðleika og vondar
tilfinningar.“
Vildi ekki kæra vini sína
Dýrfinna er í sumarfríi á Íslandi en síðan
í fyrrahaust býr hún í Amsterdam þar
sem hún stundar nám í myndlist. Hún
segir Druslugönguna, umræðuna gegn
þöggun og allt það sterka fólk sem stigið
hefur fram og sagt sína sögu hafa hvatt
sig áfram og orðið til þess að hún loksins
ákvað að segja sjálf frá. „Mér var nauðgað
fjórum sinnum á menntaskólaárunum. Í
þremur tilvikum voru gerendurnir menn
sem ég þekkti vel. Ég leit á þá sem vini
mína og vildi þar af leiðandi ekki gera
neitt, vildi ekki skapa vandræði. Þetta
voru menn sem ég treysti og við áttum
sameiginlega vini. Ég vildi ekki flækja líf
þeirra og vina okkar með því að segja frá
eða kæra. Ég var samt stöðugt með vand-
ræðalega ógeðstilfinningu innan í mér
sem ég áttaði mig ekki á hvaðan kom.
Þegar ég svo fór að vinna í sjálfri mér og
þegar ég ákvað að kæra eina nauðgunina,
þá smátt og smátt áttaði ég mig á hvaðan
tilfinningin kæmi. Hún var þarna af því að
mér leið eins og ég væri einskis virði og
hefði átt þetta skilið. Mér fannst ég vera
ógeðsleg og að ég ætti rétt á því að svona
væri komið fram við mig.“
„Í einni af nauðgununum þekkti ég ger-
andann ekkert, hvorki hann né fjölskyldu
hans og þess vegna fannst mér auðveld-
ara að kæra,“ segir Dýrfinna. „Ég ætlaði
samt ekki að kæra fyrst. Ég hafði grafið
þetta lengst niður og reynt að gleyma þeg-
ar vinkona vinar míns hringdi í mig. Hún
hafði líka lent í manninum og var búin að
ákveða að kæra og hvatti mig til að gera
það líka. Og allt í einu fannst mér það eina
rétta, til að styðja hana og vonandi til að
koma í veg fyrir að þessi maður gæti farið
illa með fleiri konur.“
„Fólk spyr hvort ég hafi verið drukkin
og hvernig ég hafi verið klædd, eins og
lögreglan gerði þegar ég ákvað að kæra.
En auðvitað skiptir það engu máli, það er
ekkert, hvorki klæðnaður né hegðun, sem
nokkurn tímann afsakar ofbeldismann.“
Hlátur nauðgarans það versta
„Ég lét lögregluna vita að ég var í mjög
hyljandi fötum og að ég hefði ekki verið
drukkin. Ég var á Prikinu að dansa með
vinkonu minni þegar ég ákvað að rölta
heim. Fyrir utan 10/11 í Austurstræti hitti
ég mann sem fór að tala við mig. Hann
sagðist vita hver ég væri, hann hefði
séð mig módelast á Reykjavík Fashion
Festival. Ég vissi líka hver hann var en
skildi samt ekki alveg af hverju hann vildi
tala við mig. Við settumst niður við Póst-
húsið og hann fór að opna sig um sig og
sínar tilfinningar og hann var greinilega
á einhverju dópi. Ég ákvað að rölta heim
og hann fylgdi mér því hann bjó í næsta
húsi við mig í Vesturbænum. Fyrir utan
húsið fór hann að tala um hvað sér liði
illa, hann fengi oft sjálfsmorðshugsanir
þegar honum liði svona, hvort ég vildi
ekki koma aðeins inn og tala við hann.
Ég hugsaði með sjálfri mér að ég
vildi ekki skilja við hann í svona
ástandi, best væri að kíkja að-
eins inn, fá okkur eina sígó
og fara svo heim. Þessi
maður er þekktur fyrir að
vera siðblindingi og að
vera góður í að snúa fólki
um fingur sér og það er í
raun alveg ótrúlegt hvað
hann náði mér fljótt á sitt
band. Hann fékk mig til að
trúa öllu sem hann sagði
og til að láta mig finna til
með sér. Hann bara hafði
mig í vasanum. Þegar við
komum inn fór hann
að reyna við mig og
ég meikaði það engan
veginn. Sagðist ekki
geta þetta, ekki vilja
þetta og að ég vildi fara
heim. Hann hélt áfram,
verður viðbjóðslegur
og ógnandi og ég
bara lamaðist af
hræðslu. Svo gerði
hann allt sem hann
vildi við mig, alls
konar ógeðslega
hluti sem ég mundi
aldrei í lífinu sam-
þykkja að nokkur
maður gerði við mig.
Ég vissi að það væri
engin leið fyrir mig að
komast undan, ég hafði lent
í þessu áður, og lét hann
því ljúka sér af án þess
að reyna að berjast
um. Ég var í al-
gjöru losti.“
„Þegar
þessu lauk
þá lá ég og beið eftir að hann sofnaði svo
ég kæmist út. Ég hélt að hann væri sofn-
aður og læddist, skríðandi eftir gólfinu,
að herbergisdyrunum. Þegar ég opnaði
dyrnar eins varlega og ég gat þá heyrði
ég hann hlæja og leit við. Þá lá hann í
rúminu, hafði verið að fylgjast með mér
skríða í gólfinu, og hló að mér. Mér hefur
aldrei á ævi minni liðið jafn illa. Ég held
að þessi hlátur hafi verið það allra versta
við þessa ömurlegu nótt. Hann var ennþá
hlæjandi þegar ég hljóp út um dyrnar.“
Fékk ekki góðar móttökur
á bráðamóttöku
Það var sumarið 2012 sem Dýrfinna
ákvað að kæra mann-
Leið eins og ég
skipti engu máli
Dýrfinnu Benitu Garðarsdóttur var nauðgað fjórum sinnum áður en hún varð tvítug. Í þrjú skipti var um menn
henni nákomna að ræða, sem hún taldi vera vini sína. Það gerði það að verkum að hún treysti sér ekki til að kæra.
Fjórði maðurinn var ókunnugur, sem henni fannst auðvelda sér að kæra. Kæran var felld niður vegna skorts á
sönnunum. Dýrfinnu finnst hún í fyrsta sinn tilbúin til að segja öllum frá því sem hún upplifði þegar henni var
nauðgað og hvað hún þurfti að takast á við í kjölfarið. Hún þakkar öllu því sterka fólki sem stigið hefur fram til að
losna við skömmina fyrir að gefa sér styrk og von um betra líf án ótta og skammar.
Dýrfinna þjáðist af kvíða og átröskun í kjölfar
nauðgunar. „Eftir að ég kærði fór svo allt til and-
skotans í mínu lífi. Mér fannst allir dæma mig,
meira að segja sambýlismaður minn gat ekki
sýnt mér stuðning, honum fannst ég jafn
ógeðsleg og sjálfri mér. Ég hætti að
borða, eyddi öllum frítíma mínum
í ræktinni og hætti alveg
að umgangast fólk.“
Ljósmynd/Anton Brink
Framhald á næstu opnu
20 viðtal Helgin 24.-26. júlí 2015