Fréttatíminn - 24.07.2015, Blaðsíða 22

Gæði fara aldrei úr tísku
Hitastýrð
blöndunartæki
Stílhrein og
vönduð
inn, sem hún frétti nýlega að hefði
fjórum sinnum verið kærður fyrir
nauðgun. Tveimur árum eftir að
hún lagði inn kæruna fékk hún að
vita að málið væri fellt niður vegna
skorts á sönnunum. „Það var ömur-
legt að heyra það. Mér leið eins og
ég skipti engu helvítis máli, væri
bara einhver drusla sem öllum væri
sama um. Ég ætlaði bara að gleyma
þessu og láta lífið halda áfram og
fór ekki á bráðamóttökuna fyrr en
tveimur dögum síðar, þegar vinur
minn ráðlagði mér að gera það. En
þar sem ég kom ekki strax þá var
ekkert að skoða, engar sannanir
eða áverkar. Ég hugsaði strax að
kannski hefði verið betra að vera
lamin líka, til að hafa sannanir.
Mér leið eins og nauðgunin hefði
þurft að gerast á gólfinu hjá lög-
reglunni til að einhver tryði mér. Ég
skil ekki afhverju það er ekki sér-
stakur staður fyrir konur að koma
á sé þeim nauðgað. Mér finnst ekki
lagi hvernig móttökur ég fékk.
Ég mætti engu nema efasemdum
og mér var ráðið frá því að kæra
af fólkinu sem skoðaði mig, það
myndi ekki hafa neitt upp á sig.
Ég veit samt um aðra stelpu, sem
lenti líka í honum, sem var með svo
mikla áverka að hún gat ekki látið
sjá sig í skólanum í marga daga á
eftir. En hennar kæru var líka vísað
frá.“
Kvíðinn yfirtók lífið
Dýrfinna segir kvíða alltaf hafa
verið hluta af sínu lífi. Hún hafi
alltaf upplifað sig öðruvísi og utan-
gátta. Hún ólst upp með móður
sinni þangað til hún var tíu ára en
þá fluttist hún til föður síns eftir
erfiða forræðisdeilu. Í Fellaskóla
upplifði hún mikið einelti sem hætti
ekki fyrr en hún byrjaði í mennta-
skóla. Á unglingsárunum ágerðist
kvíðinn og hún þjáðist af átröskun.
„Það eina sem ég réð yfir var útlitið,
það eina sem ég náði að hafa stjórn
á var hvað ég setti ofan í mig. Ég
var samt á góðri leið og komin í
ágætis jafnvægi þegar mér var
nauðgað fyrst en smátt og smátt
fór kvíðinn aftur að taka líf mitt
yfir. Eftir að ég kærði fór svo allt til
andskotans í lífi mínu. Mér fannst
allir dæma mig, meira að segja
sambýlismaður minn gat ekki sýnt
mér stuðning, honum fannst ég jafn
ógeðsleg og sjálfri mér. Ég hætti að
borða, eyddi öllum frítíma mínum í
ræktinni og hætti alveg að umgang-
ast fólk. Ég lenti einu sinni í því að
brotna saman og gráta því ég gat
ekki svarað einfaldri spurningu
í vinnunni. Ég var hætt að getað
talað og bara skalf og titraði af ótta
allan daginn. Ég hugsaði með mér
að kannski hefði ég bara átt að
halda þessu öllu fyrir sjálfa mig og
ekki átt að kæra.“
Vill hjálpa öðrum með því að
segja frá
Þegar Dýrfinna ákvað að koma
fram og segja frá reynslu sinni hafði
hún engum sagt frá nema bestu
vinum sínum. Hún hafði ekki sagt
neinum í fjölskyldunni frá, ekki
einu sinni móður sinni en þær eru
mjög nánar. „Það var ekki auðvelt
að segja mömmu þetta, mig langaði
ekki til að íþyngja henni með þessu
því hún á nóg með sig sjálfa. En ég
hef aldrei verið mikið fyrir að tala
um mín vandamál við aðra, finnst
það vera algjört væl. En ég þarf að
losa mig við þetta og ég vil segja frá
þessu opinberlega því ég vonast til
að hjálpa þannig öðrum.
Stundum sit ég róleg einhvers
staðar þegar vondu minningarnar
allt í einu hellast yfir mig. Þá er ég
ósjálfrátt og án þess að vilja það
farin að hugsa um eitthvað ógeðs-
legt sem einhver þessara manna
gerði við mig. Ég fæ líka oft mar-
traðir sem rífa sárin stöðugt upp.
En á sama tíma hugsa ég um mig
sem sterka konu og hef reynt að
vera virk í umræðunni og styðja
allt það sem hefur verið að gerast í
málefnum kvenna. Ég dáist að fólki
sem stígur fram og þorir að berjast
gegn þöggun. Um daginn sat ég
heima, ein og leið ömurlega, skjálf-
andi á beinunum af hræðslu við for-
tíðina, þegar ég hugsaði; „Af hverju
geri ég þetta ekki sjálf fyrst að þær
geta það? Ég veit að mér á eftir að
líða betur ef ég segi frá.““
Hvatning og hrós gefur styrk
Það eru ekki bara sterkar fyrir-
myndir sem hafa veitt Dýrfinnu
styrk til að segja frá ofbeldinu. Í
fyrrahaust komst hún inn í virtan
myndlistarskóla, Gerrit Rietweld
Akademíuna í Amsterdam, sem
hefur veitt henni styrk og sjálfs-
traust. „Að komast frá Íslandi og í
nýtt umhverfi var mjög gott. Ég hef
verið að fá mikla hvatningu og hrós
frá kennurunum, það hefur gefið
mér styrk. Ég hef verið að sýna og
selja verkin mín og loksins get ég
haft skoðanir án þess að þær séu
rakkaðar niður. Ég hefði aldrei birt
þennan pistil ef ekki hefði verið fyr-
ir þetta ár í skólanum úti. Að standa
mig vel í skólanum er að hjálpa mér
og að tala opinskátt er að lækna
mig. Mér líður strax betur og þó ég
viti að ég þurfi meiri hjálp þá er ég í
fyrsta skipti í langan tíma bjartsýn
á framtíðina.“
„Mig langar að segja við fólk að
ef einhver treystir þér fyrir svona
hryllilegri sögu, frá upplifun á ein-
hvers konar ofbeldi, þá verður þú
að passa þig að brjóta manneskj-
una ekki niður. Það er aldrei þér
að kenna ef einhver er vondur við
þig. Þetta kom fyrir mig en þetta er
ekki ég.“
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
Að komast frá Íslandi og
í nýtt umhverfi var mjög
gott. Ég hef verið að fá
mikla hvatningu og hrós
frá kennurunum, það
hefur gefið mér styrk.
Ég hef verið að sýna
og selja verkin mín og
loksins get ég haft skoð-
anir án þess að þær séu
rakkaðar niður. Ég hefði
aldrei birt þennan pistil
ef ekki hefði verið fyrir
þetta ár í skólanum úti.
22 viðtal Helgin 24.-26. júlí 2015