Fréttatíminn - 24.07.2015, Blaðsíða 24

Ég á, ég má
Þ
Hannes
Friðbjarnarson
hannes@fret-
tatiminn.is
HELGARPISTILL
Þarf maður að eiga allt? Í sum-
arfríinu mínu þá keyrði ég um
landið okkar góða. Það er alltaf
jafn merkilegt finnst mér að keyra
um og skoða þetta blessaða land.
Ég skil alla þessa ferðamenn svo
vel á sumrin sem koma hingað til
lands og labba, hlaupa, hjóla eða
keyra um landið. Svo eru það allir
Íslendingarnir, ekki má gleyma
þeim. Við erum partur af öllu þessu
fólki sem ferðast um landið, þó við
séum kannski ekki að kúka á það,
eða hvað? Ég held að það séu fullt
af Íslendingum sem kúka á landið
í neyð, en það er önnur saga og ég
nenni ekki að tala um það.
Ég var staddur á stórglæsilegu
tjaldstæði í sumarfríinu mínu á
Norðurlandi og lenti þar á spjalli
við mann sem ég þekkti ekki neitt.
Hann bara byrjaði að tala, eins og
við Íslendingar gerum. Hann var
þarna ásamt konu sinni í hjólhýsi
sem var betur tækjum búið en mitt
eigið heimili. Hann var líka á bíl
sem kostaði meira en mitt eigið
heimili, þannig. Ég fór því að velta
því fyrir mér hvað við Íslendingar
lítum eignastöðu alvarlegum
augum. Maðurinn sem ég talaði
við var hreykinn af þessum eignum
sínum, og spurði mig hvort ég ætti
ekki hjólhýsi? Ég hef aldrei átt hjól-
hýsi og mér hefur aldrei dottið það
til hugar að fá mér slíkt. Ég er bara
ekki þar, hvorki á áhugasviðinu
né á fjármálasviðinu. Ég svaraði
því nei, en fann um leið einhverja
tilfinningu eins og ég væri ekki
alvöru. Ég væri ekki alvöru þátt-
takandi í samfélagi mannanna.
Honum fannst það mjög skrýtið.
„Maður verður að fá sér hjólhýsi,“
sagði hann. „Já er það?“ sagði ég.
Stuttu seinna forðaði ég mér því ég
fann að honum fannst ég glataður
og kannski fannst mér það smá
líka. Af hverju?
Það er ótrúleg árátta okkar að
verða að eiga allt. Hvaðan kemur
þetta? Ekki er þetta svona í ná-
grannalöndunum þar sem hægt er
að búa í leiguhúsnæði allt sitt líf og
leigja bíla og hjólhýsi ef maður er í
stuði. Á Íslandi er það talið merki
um að hlutirnir séu ekki að ganga
upp hjá manni ef maður Á ekki allt
sem maður hefur. Ég hef átt íbúðir
og bíla ásamt bankanum mínum
og það var ekkert spes samband.
Eins og hjá svo mörgum. Bank-
inn vildi alltaf eiga meira en ég í
þessum hlutum án þess að hafa
nokkurn tímann komið í heimsókn.
Í hruninu svokallaða fór ég að hitta
bankann minn sem átti íbúðina
með mér og ég ætlaði að finna lausn
á hækkandi húsnæðisláninu með
þessum sameiganda mínum. Eina
sem hann sagði var það að ég þyrfti
að vinna meira. Bankinn ætlaði
samt ekki að vinna meira, þó hann
ætti þetta allt með mér. Í dag er
ég að leigja og leigi með konunni
minni. Við vinnum jafn mikið, og
gerum þetta saman. Í hvert sinn
sem ég er spurður hvort ég eigi eða
ekki þá skammast maður sín alltaf
smá þegar maður segir „Ég leigi.“
Af hverju?
Lífsgæðakapphlaupið er enda-
laust. Þannig er lífið bara. Við
flytjum að heiman og menntum
okkur til þess að geta keypt hús, bíl
og hjólhýsi fyrir okkur og börnin
okkar. Ég hef samt ekki hitt neinn
sem er eitthvað hamingjusamari
í stóru húsi, ekki þannig. Og alls
ekki í hjólhýsinu. Ég er ekki að
gagnrýna það að fá sér hjólhýsi, alls
ekki. Það þurfa samt ekkert allir að
fá sér slíkt. Það þurfa ekkert allir
að fara í þannig frí. Það sem vantar
í þetta hjá okkur er fjölbreytni og
fordómaleysi. Við megum ekki gefa
okkur það að þeir sem eiga ekki
hjólhýsi geti ekki notið þess að vera
í fríi. Þeir sem leigja geta líka búið
til gott heimili. Auðvitað eru þetta
alhæfingar, en alhæfingarnar eru
líka í hina áttina. Setningar eins og
„Áttu ekki einbýlishús?“ „Áttu ekki
jeppa?“
Gleymum því ekki að maður verð-
ur að kunna að njóta líka. Félagi
minn á tjaldstæðinu hann var þarna
með konunni sinni og allan tímann
sem ég var í námunda við þau þá sá
ég þau aldrei tala saman. Það fannst
mér leiðinlegt. Hann átti jeppann
og hjólhýsið, en það var eins og
þau hefðu ekkert gaman af sam-
veru hvors annars, né af því að vera
þarna í fríi saman yfirhöfuð. Voru
þau kannski að gera þetta fyrir
einhvern annan? Voru þau að gera
þetta fyrir samfélagið? Eða kannski
bara fyrir bankann, sem átti þetta
allt með þeim? Þau voru knúin
áfram af eignastöðu sinni, eins
og svo margir Íslendingar. Höfðu
það gott á pappírum en gleymdu
að njóta. Allt of algengt ennþá, því
miður. Á öðrum stað var fjölskylda
með lítið tjald, á venjulegum bíl og
maturinn þeirra var í Bónuspokum.
Krakkarnir voru algerlega í sínum
eigin heimi og enginn að trufla þau.
Þau voru saman öllum stundum og
börnin hlupu um og hlógu. Maður
sá að þau elskuðu að vera saman í
fríi og nutu lífsins. Þau voru ekkert
að spá í það að hvað einnota grillin
voru lengi að hitna og borðuðu bara
þegar þeim sýndist. Þegar hjónin
í hjólhýsinu slökktu á grillinu og
fóru að sofa var litla fjölskyldan
ennþá úti að leika, og var ekkert að
fara að sofa. Þau áttu sig sjálf, án
hjálpar frá bönkunum.
24 viðhorf Helgin 24.-26. júlí 2015
DrainLine niðurfallsrennur
Tilboð
66.900
Hitastýrð
sturtu blöndunar-
tæki með höfuð-
og handúðara
með nuddi.