Morgunblaðið - 20.01.2015, Qupperneq 27

okkar, en allar fallegu minning-
arnar sem ég á um þig munu ylja
mér, elsku Andri minn.
Ég hef alltaf verið svo stolt af
þér, þú varst, ert og verður alltaf
hetjan hennar Maju frænku.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar, vina og
annarra aðstandenda.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér
(Vatnsenda-Rósa)
Maria Sonja Thorarensen.
Ég hitti Andra fyrst á Siglufirði
vetradag einn 1987. Þessi tæplega
6 ára patti vatt sér að mér og
spurði hvort hann mætti koma
með í smárúnt á stóra jeppanum
mínum. Ég gat ekki annað en sagt
já og bíltúrinn sá er ógleymanleg-
ur því drengurinn var engum lík-
ur. Hann talaði án afláts og spurði
um allt milli himins og jarðar,
bráðger, fróður, fullorðinslegur og
skemmtilegur. Kannski sá hann
að þarna var stjúpfaðir hans á
ferðinni. Það stóðst því sex mán-
uðum seinna hófum ég og Birna
móðir hans sambúð. Fjölskyldan
varð strax stór því bæði áttum við
tvö börn. Þrátt fyrir skilnað okkar
Birnu fyrir tíu árum höfum við
Andri átt mikil og góð samskipti.
Fyrir það er ég þakklátur.
Árið 1990 fluttum við til Nami-
bíu og bjuggum þar í 5 ár. Árin í
Afríku voru góður tími fyrir
Andra, hann naut sín í botn og
varð mjög fljótt vinmargur. Hann
var skarpgreindur og fljótur að
læra og hann var sá eini af ís-
lensku börnunum sem lærði af-
rikaans og gat þannig átt sam-
skipti við innfædda sem ekki
kunnu ensku.
Við áttum tvö sameiginleg
áhugamál, ferðalög og tónlist, og
vorum báðir forfallnir Bob Dylan-
aðdáendur og áttum þann draum
að fara saman á tónleika með goð-
inu. Það verður ekki en við náðum
einu goði því Andri bauð mér á
Bruce Springsteen tónleika í Zü-
rich sumarið 2012 og sú minning
er mér afar dýrmæt í dag.
Við ferðuðumst mikið á meðan
við dvöldum í Namibíu og það var
einstök upplifun að ferðast með
honum. Hann var vanalega búinn
að kynna sér væntanlega áfanga-
staði og hægt var að fletta upp í
honum eins og alfræðiriti um stað-
ina.
Þegar við fluttum frá Namibíu
keyrðum við frá Namibíu til Evr-
ópu. Þá var Andri 15 ára og það
var mikill styrkur að njóta krafta
hans í þessu ferðalagi því hann var
sönn stoð og stytta í öllu ferðalag-
inu. Vegna bilana dvöldum við
fimm vikur í trúboðsstöð í Tansan-
íu. Þar tók Andri við trúnni og tók
hana föstum tökum eins og önnur
áhugamál. Hann lærði Biblíuna
utanbókar á 2-3 mánuðum og
tókst að reka trúboðann sjálfan á
gat í fræðunum eftir fjórar vikur.
Góður maður eins og Andri lað-
ar að sér gott fólk og hvar sem
hann kom var hann vel liðinn og
hann eignaðist trygga og góða
vini. Það sást vel í kveðjuathöfn-
inni í Zürich hvað hann var elsk-
aður og virtur af vinnufélögum
sínum.
Þegar hann kynntist Söru sinni
grínaðist hann oft með það að
hann hefði náð sér í Söru eins og
Bob Dylan. Sara og Andri eiga
tvær dætur, Birnu Sif og Krist-
rúnu Elmu, og hann var yndisleg-
ur faðir og eiginmaður. Hann naut
fjölskyldulífsins og framtíðin var
björt og í veikindunum sýndi hann
mikið æðruleysi og bjartsýni
Ég var hjá honum í desember
og við áttum góðan tíma saman.
Nú er sársaukinn mikill en ég
reyni að hugga mig við hvað ég er
heppinn að hafa gengið honum í
föðurstað og að eiga um hann og
með honum fallegar og skemmti-
legar minningar.
Farðu í friði, elsku drengurinn
minn, og ég veit að vel verður tek-
ið á móti þér á nýjum stað. Elsku
hjartans Sara, Birna Sif og Krist-
rún Elma, megi góður Guð styrkja
ykkur og okkur öll þessa dimmu
daga.
Friðrik Már Jónsson.
Ég kynntist Andra á hans sjö-
unda aldursári þegar hann varð
stjúpsonur Frigga bróður. Hann
kom inn í fjölskylduna eins og
hressandi stormsveipur, svo ekki
sé meira sagt, því hann mætti líf-
inu lifandi með opinn faðminn, já-
kvæður og áhugasamur. Hann var
einkar skrafhreifinn og forvitinn
um allt og alla. Oft var ég ekki viss
um hvort hann væri barn eða full-
orðinn því hann tjáði sig á mjög
fullorðinslegan hátt og var sérleg-
ur rökræðu- og samræðusnilling-
ur. Rétt eins og hendi væri veifað
og gat hann stundum með rök-
festu sinni og þekkingu breytt
skoðunum fólks. Hann var mikill
húmoristi og glaðvær. Hann var
jafnlyndur, umburðarlyndur og
með sterka réttlætiskennd og gat
því oft verið leiður yfir óréttlæti
heimsins og það umræðuefni var
honum oft hugleikið.
Ég hef fylgst með honum og
horft á hann fermast, útskrifast
sem stúdent og verða að fullorðn-
um sjálfstæðum og duglegum
manni. Ég man þegar hann var
með fótbolta- eða markmanns-
dellu, þegar hann sagði frá
vinnunni sinni í mjólkurkælinum í
Hagkaup, þegar hann fékk áhuga
á sálfræðinni. Hann sagði frá öllu
á svo hrífandi hátt að mig langaði
bara að vinna í þessum mjólkur-
kæli og innrita mig í sálfræði.
Svona var hann, hann setti sig inn
í allt með ákafa og innsæi og vildi
alltaf deila. Síðast þegar ég hitti
hann þá sá ég hann í fyrsta sinn í
hlutverki eiginmanns og föður og
það hlutverk fór honum einkar
vel. Hann var natinn og um-
hyggjusamur og stoltur af Söru
sinni og tveimur fallegu dætrun-
um. Ég hafði ekki séð hann í nokk-
urn tíma og í dag finnst mér ómet-
anlegt að hafa hitt hann þennan
sumardag á Siglufirði árið 2013.
Ekki renndi ég grun í að þetta
væri í síðasta sinn sem ég sæi
hann. En þá var hann sjálfum sér
líkur, hann spurði mig í þaula um
dætur mínar og fjölskylduna og
ég vissi að hann hafði raunveru-
legan áhuga. Hann Andri var bara
þannig. Hann meinti allt sem hann
sagði og var einlægur þegar hann
sagði það. Hann yljaði mér alltaf
um hjartarætur þegar hann
kynnti mig fyrir vinum sínum eða
heilsaði mér og sagði „Eyja
frænka“. Vegna mannkosta sinna
og fallegs persónuleika er hann
mér einkar minnisstæður og þess
vegna á ég margar góðar minn-
ingar um hann sem ég er þakklát
fyrir. Ég hefði vijlað hafa þær
fleiri. Við hefðum öll viljað hafa
þær fleiri. Andra er sárt saknað af
stórri fjölskyldu og frændgarði.
Ég votta öllum mína dýpstu sam-
úð.
Eiríksína Kr. Ásgrímsdóttir.
Megi Guð blessa þig og geyma.
Megi óskir þínar rætast.
Megir þú standa þétt við bak þinna.
Og reiða þig á þína.
Megir þú byggja stiga til himna.
Og klífa í hverju þrepi.
Megir þú vera.
… ungur að eilífu.
(Bob Dylan)
Góðar minningar geymi ég í
hjarta mínu, takk fyrir hláturinn,
grátinn og fallegan vinskap, elsku
vinur.
Iris Erla.
Elsku vinur.
Við hefðum seint séð það fyrir
að ég sendi þér kveðju í gegnum
Morgunblaðið. Samt sáum við
margt fyrir og fundum alltaf réttu
svörin.
Takk fyrir allt sem við gerðum,
sögðum, skrifuðum og hugsuðum
saman. Ég mun alltaf sakna þín.
Þinn aðdáandi og vinur,
Kjartan Smári.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. JANÚAR 2015
✝ Sigrún Sig-urjónsdóttir
fæddist á Hólmavík
10. október 1916.
Hún lest í Seljahlíð
11. janúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurjón
Sigurðsson, f. 7.5.
1884, d. 13.3. 1967,
kaupfélagsstjóri á
Hólmavík og
bankaritari hjá
Búnaðarbankanum, og kona
hans, Sigurbjörg Benedikts-
dóttir, f. 11.10. 1889, d. 7.8.
1922. Seinni kona Sigurjóns var
Anna Guðmundsdóttir frá
Dröngum, f. 25.12. 1891, d. 12.1.
1963, en þau eignuðust ekki
börn. Bræður Sigrúnar voru
Hrólfur, f. 17.11. 1910, d. 27.4.
1935, og Magnús, f. 6.5. 1912, d.
4.4. 1986.
Sigrún ólst að mestu upp á
Hólmavík, en hún missti móður
sína fimm ára. Hún fór í barna-
og unglingaskóla á Hólmavík og
þegar hún flutti til Reykjavíkur
með föður sínum og Önnu fór
Inga er gift Þorgeiri Guð-
mundssyni og þeirra börn eru
Dúna Steinunn og Guðmundur.
Steinunn Björg er í sambúð með
Birki Ingibjartssyni og dóttir
þeirra er Fanney Inga. Ragnar
Jón er trúlofaður Evu Katrínu
Baldursdóttur.
Jón og Dúna, eins og hún var
oftast kölluð, hófu sinn búskap
að Ökrum á Seltjarnarnesi, í
húsi Tryggva Magnússonar,
teiknara og málara, en fluttust
þaðan í Karfavog 52, í hús sem
Sigurjón Sigurðsson, faðir
Dúnu, hafði þá nýlega byggt.
Þar bjuggu þau ásamt Sigurjóni
og Önnu, seinni konu hans, uns
þau fluttu í Bólstaðarhlíð 25.
Það hús byggðu þau með fjór-
um systkinum Jóns. Jón lést
2003 og Dúna bjó þar áfram, en
flutti í Seljahlíð við Hjallasel 55
árið 2010.
Eftir að Sigrún eignaðist syni
sína sinnti hún heimilinu, en
faðir hennar dvaldi hjá þeim
síðustu æviárin og hjúkraði hún
honum til dauðadags. Eftir það
vann hún á Borgarspítalanum
og lengst af hjá Lyfjaverslun
ríkisins í Borgartúni, þar til hún
fór á eftirlaun.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 20. janúar
2015, kl. 11.
hún í Kvennaskól-
ann og lauk þaðan
prófi um tvítugt.
Hún vann í versl-
uninni Felli við af-
greiðslustörf og
hjá verslun Álafoss
í Reykjavík.
Hún giftist Jóni
Jóhanni Magn-
ússyni, f. 16.11.
1912, d. 10.2. 2003,
húsgagnasmið og
áttu þau tvo syni, Þorkel og
Hrólf. Þorkell er kvæntur Krist-
ínu Guðmundsdóttur og eru
börn þeirra þrjú. Sigurjón er
kvæntur Sigrúnu Erlendsdóttur
og dætur þeirra eru Þóra Marín
og Lára Guðrún.
Halldór er kvæntur Hildi
Dungal og þeirra börn eru
Andri Páll, Lana Kristín og
Þorkell Gauti. Ragnheiður er
gift Óskari Sigurgeirssyni og
þeirra börn eru Harpa, Emma
og Orri.
Hrólfur er kvæntur Ingi-
björgu Steinunni Sverrisdóttur
og eru börn þeirra þrjú. Sigrún
Amma mín, Dúna, kvaddi
snemma morguns á sunnudegi.
Það var fallegur dagur, nýfallin
mjöll yfir öllu, allt hvítt og kyrrt.
Þannig var hún líka, kyrrlát, mild
og góð.
Þegar ég man fyrst eftir henni
þá hafði hún fullmótað sína til-
veru. Hún og afi Jón höfðu skapað
saman einstakan heim. Í þessum
heimi birtist manni langur tími,
því sumt var gamalt og annað nýtt
og mjög margt höfðu þau búið til
sjálf, í höndum sínum. Það var
mikil gæfa að njóta tilsagnar
ömmu og skynja lífsviðmót henn-
ar, sem var heilt og tært. Ég veit í
rauninni ekki mjög mikið um líf
hennar áður en ég man eftir því
sjálf. En ég veit að hún átti
drauma og sorgir. Hún missti
móður sína barnung en átti góðan
föður og fósturmóður. Hún sagði
mér þó ýmsar sögur, sem eru
vitnisburður um ævi hennar og
þær geymi ég. Það er mér óend-
anlega mikilvægt að hafa fengið
að dvelja í návist hennar sem
barn, unglingur og fullorðin
manneskja og skynja þannig
hugsun og nálgun fyrri kynslóða í
uppvexti mínum.
Ég kom eins oft til hennar og
ég gat þegar ég var lítil. Á heimili
hennar í Bólstaðarhlíð var ég yf-
irleitt að teikna og mála eða
sauma í kyrrð. Og ég fylgdist með
því hvernig amma mín sinnti öllu
af umhyggju og natni, fumlaust.
Allir hlutir höfðu merkingu og allt
sem hún gerði var vel gert. Hún
fór ekki mikið á mannamót. Það
var ekki hennar stíll. En fólkið
kom í staðinn til hennar, í hennar
heim, þar sem hún tók á móti því
með hlýju og miklu örlæti. Þó að
persónu hennar verði lýst sem
hlédrægri og kyrrlátri, þá var hún
miðpunktur sem laðaði aðra að
sér. Í kringum hana var alltaf líf
og glaðværð. Og öryggi. Hún gaf
mér mikið öryggi. Þó að jafnan
hafi ríkt mikil ró í Bólstaðarhlíð
var líka oft mikið fjör. Fullt af
krökkum og það var líka allt í lagi.
Ég man ekki til þess að hún hafi
nokkurn tíma hastað á mig eða
skammað mig eða önnur börn.
Hún skildi alveg hvernig þetta var
og leyfði okkur allt og gaf okkur
pening til að fara út í sjoppu að
spila pacman.
Þegar ég var lítil fannst mér til-
hugsunin um að amma Dúna
myndi deyja óbærileg, en nú er ég
sátt við það að hún hafi fengið
hvíldina. Enda finnst mér sem það
hafi verið hennar vilji. Hún varð
98 ára og var tilbúin að hverfa yfir
á annað svið. Ekki þó fyrir jól
heldur í janúar þegar öll hátíða-
höldin voru um garð gengin.
Ég er skírð í höfuðið á henni og
ég skírði dóttur mína Dúnu sem
var gælunafnið hennar og allir
þekktu hana með því nafni. Nafn-
ið hennar lifir áfram í okkur og við
munum reyna að heiðra minningu
hennar í okkar lífi. Elsku amma
Dúna. Mér þykir undurvænt um
þig. Hvíl í friði.
Sigrún Inga Hrólfsdóttir.
Elsku amma Dúna. Það eru svo
margar fallegar minningar sem
ég á eftir þennan tíma sem við átt-
um saman. Þú varst stór partur af
minni barnæsku og ert í dag stór
partur af því sem ég er. Þú sýndir
mér hversu mikilvægt það er að
hafa stöðugleika í kringum sig
þegar maður elst upp og sannaðir
það með því einu að vera til stað-
ar. Því það var alltaf hægt að
ganga að því vísu að manni yrði
vel tekið í Bólstaðarhlíðinni og ör-
yggið þar var eins og lögmál í um-
hverfinu.
Stór þáttur í þessu var líka
heimilið sem þú áttir og allir þeir
fallegu munir sem það innihélt.
Eins og útskornu hillurnar og
stytturnar eftir afa. Teppið með
undarlega munstrinu sem lá yfir
öllu stofugólfinu. Gula eldhús-
borðið og rauðu stólarnir sem
gengu við það. Gormarnir á bak
við hurðirnar sem ég hafði ekki
hugmynd um hvað voru og lék
mér að eins og kettlingur þar til
mér skildist að þetta væru hurð-
astopparar.
Trésverðið hans afa sem ég
hljóp með um alla íbúðina og tókst
meira að segja einu sinni að
brjóta. Það var ekki fyrr en ég var
orðinn unglingur að ég skildi að
þetta var skóhorn. Allar bækurn-
ar sem skreyttu hillurnar og fal-
legu kápurnar sem afi hafði hand-
bundið og skreytt með eigin
skrift.
Þetta voru allt saman fastir
hlutir sem núna eru orðnir að
minningum. Sumir hlutirnir eru
ennþá til en heildarmyndin er
horfin en ekki gleymd. Eins og
laugardagshádegin í Bólstaðar-
hlíð sem alltaf buðu upp á sömu
hlutina. Pylsur, harðfisk, lifrar-
pylsu, flatkökur með hangikjöti
og hrært skyr í eftirmat. Stöðugir
punktar í tilverunni sem urðu til
þess að manni fannst maður alltaf
öruggur í Bólstaðarhlíðinni. Stað-
ur sem mun aldrei verða neitt
annað en það sem hann var.
En það sem mig langar þó mest
af öllu að muna eftir ert þú. Ég
kveð þig með sorg í hjarta en ég
veit að þessi sorg er ekki af hinu
illa heldur einungis söknuður.
Söknuður sem ég mun koma til
með að meta í framtíðinni sem
minningu um eina fallegustu
manneskju sem ég hef hitt um
ævina. Þú varst aldrei annað en
góð við mig og mig langar til þess
að segja þér að ég elska þig og
mun alltaf gera. Sjálfur vil ég
helst ímynda mér að þú sért
ennþá í Bólstaðarhlíðinni með afa
Jóni og að ekkert hafi breyst. Allir
hlutir séu á sínum stað og dyrnar
opnar öllum þeim sem vilja líta
inn. Á öruggum stað sem mun
aldrei breytast.
Takk, amma Dúna, fyrir að
hafa verið til.
Ragnar Jón Hrólfsson.
Við andllát Sigrúnar Sigurjóns-
dóttur er gengin gæðakona, eftir
langa og gifturíka ævi. Dúna, eins
og hún var oftast nefnd meðal
ættingja og vina, var gift móður-
bróður mínum Jóni Magnússyni,
húsgagnasmið og listamyndskera.
Milli fjölskyldna okkar voru
góð samskipti og samheldni. Þeg-
ar við þrír bræður á Hólmavík
hleyptum heimdraganum og fór-
um til náms til Reykjavíkur, tóku
þau Jón og Dúna við okkur inn á
heimili sitt, hverjum á eftir öðr-
um. Á tímabili vorum við tveir
samtímis hjá þeim. Þau bjuggu
fyrst í Karfavogi 52 en síðar og
lengst af í Bólstaðarhlíð 25. Hjá
þeim nutum við bræður einstak-
lega góðs atlætis og umönnunar,
vorum eins og hluti fjölskylunnar
um árabil. Fyrir þennan aðbúnað
og umhyggju alla verður seint
fullþakkað. Við tengdumst þessu
góða fólki sterkum böndum sem
haldist hafa síðan.
Við leiðarlok sendir fjölskylda
mín og systkina minna bestu
kveðjur til bræðranna Þorkels og
Hrólfs og fjölskyldna þeirra.
Ingimar Hjálmarsson.
Sigrún
Sigurjónsdóttir
Árið 2014 var
lengst af gott ár en
því lauk með hörmu-
legum ótíðindum; á
gamlársdag bárust af því fregnir
að einn úr kærum höfundahópi
okkar, Eggert Þór Bernharðsson
sagnfræðingur, hefði orðið bráð-
kvaddur á heimili sínu fyrr um
daginn.
Eggert Þór hefur tengst JPV
útgáfu og Forlaginu allar götur
frá því að við gáfum út hið geysi-
vinsæla verk hans, Undir báru-
járnsboga, árið 2000. Nú í haust
kom svo út ritið glæsilega, Sveitin
í sálinni, sem hlaut afar góðar við-
tökur, var tilnefnt til Íslensku
Eggert Þór
Bernharðsson
✝ Eggert ÞórBernharðsson
fæddist 2. júní
1958. Hann lést 31.
desember 2014. Út-
för Eggerts Þórs
var gerð 13. janúar
2015.
bókmenntaverð-
launanna og varð
meðal söluhæstu
bóka jólavertíðar-
innar.
Þessi verk, ásamt
tveggja binda Sögu
Reykjavíkur 1940-
1990, vitna um það
hvernig vísindamað-
ur og rithöfundur
Eggert Þór var,
hann var fræðari af
bestu gerð, afskaplega nákvæmur
og vandvirkur og honum var
einkar lagið að setja fram efni sitt
á þann hátt að leikir jafnt sem
lærðir hefðu af yndi og fróðleik.
Eggert Þór átti margt eftir
óunnið og margt ósagt – og því
verður víst að una. Fráfall hans
var okkur Forlagsfólki mikið áfall,
við erum öll harmi slegin. Við fær-
um eiginkonu hans, Þórunni Erlu-
og Valdimarsdóttur rithöfundi, og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur og minnumst Egg-
erts Þórs með virðingu og sökn-
uði.
Fyrir hönd starfsfólks Forlags-
ins,
Bjarni Guðmundsson.
Ég sá í Morgunblaðinu minn-
ingargreinar um Eggert Þór
Bernharðsson sagnfræðiprófess-
or, eiginmann vinkonu minnar í
rithöfundastétt til áratuga, Þór-
unnar Erlu-Valdimarsdóttur.
Vil ég nú votta henni innilega
hluttekningu mína með að hafa
misst mann sinn svona langt fyrir
aldur fram. Við vorum öll félagar í
Rithöfundasambandi Íslands (og
segir í Félagatali þess, að hann
hafi gengið þar inn árið 2001 og sé
skráður þar sem fræðiritahöfund-
ur).
Ekki hafði ég mikil kynni af
Eggerti persónulega í gegnum
tíðina. Þó er gaman að segja frá
því, að er ég kynntist Þórunni árið
1983, í náminu við uppeldis- og
kennslufræði til kennsluréttinda
við Háskóla Íslands, þá sagði hún
mér af þessum efnilega sagnfræð-
ingi er væri eiginmaður sinn.
Bar það þannig til, að ég var að
gera lokatilraun mína við að festa
nú ráð mitt og var þá mjög að
beina vonaraugum til efnilegra
skólasystra í kringum mig. Sýnd-
ist mér hún sannarlega geta talist
ein af þeim og lét það þá loks í
ljósi. Upplýsti hún mig þá skor-
inort um það, að hún væri ekki að
leita að öðru mannsefni, enda ætti
hún nú fyrir mann sem væri bæði
yngri og fallegri en ég; menntaðri;
jafnvel duglegri og gáfaðri í
þokkabót! Náði það mál þá ekki
lengra.
Hef ég fylgst með þeim rithöf-
undunum í Morgunblaðinu síðan
og svo rabbað við Þórunni á förn-
um vegi og farið á rithöfundasam-
komur þar sem hún var að lesa
upp úr skáldritum sínum; jafnvel
gefið henni bækur eftir mig.
Ég hitti Eggert fyrst í eigin
persónu kringum 1995 í kaffistofu
Þjóðarbókhlöðu og kynnti ég mig
þá fyrir honum. Hann þekkti þá
þegar til mín og virtist einna helst
gjalda varhug við mér sem um-
deilanlega hægrisinnuðum og
hvassyrtum blaðagreinahöfundi.
Urðum við síðan hattkunnugir.
Seinast hitti ég þau hjónin á
Kaffi París í kringum 2012 og
kynnti hún mig þá fyrir honum
sem virðulegum og velviljuðum fé-
laga í skáldasamfélaginu og lét
hann sér það þá vel líka.
Tryggvi V. Líndal.