Morgunblaðið - 22.01.2015, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2015
✝ Einar HaukurEiríksson
fæddist 22. janúar
1973 í Reykjavík.
Hann lést 27. des-
ember 2014 í
Grimstad í Noregi.
Foreldrar hans
eru Eiríkur Þ. Ein-
arsson, f. 1950,
bókasafnsfræð-
ingur, og Anna
Gísladóttir, f. 1952,
bókari. Bróðir Einars Hauks er
Finnur, f. 24. jan. 1983 í Reykja-
vík. Sambýliskona hans er Erna
Sif Ólafsdóttir, f. 1983, og synir
þeirra Emil Óli, f. 2008, og Arn-
ar Bent, f. 2010. Þau eru búsett í
Innri-Njarðvík. Barn Einars
Hauks með Önnu Kristínu
Tryggvadóttur, f. 1973, er
Tinna Rut, f. 1990. Hinn 29.
september 1996 kvæntist Einar
Haukur Bryndísi Huld Ólafs-
dóttur, f. 1971. Þau skildu. Börn
Einars og Bryndísar eru Sandra
Sif, f. 3. september
1995 í Reykjavík,
og Ólafur Þór, f. 12.
maí 1999 í Grim-
stad, bæði búsett í
Grimstad. Dóttir
Söndru er Andrea
Eriksdóttir Hov-
stad, f. 17. febrúar
2012 í Grimstad.
Faðir Andreu er
Erik Hovstad, f.
1996. Sambýlis-
maður Söndru er Håvard Johan
Knudsen, f. 1995.
Einar Haukur ólst upp í
Kópavogi, gekk í Snælandsskóla
og vann ýmis störf, mest í versl-
unar- og veitingageiranum. Um
tíma bjó hann og vann í Vest-
mannaeyjum, í Reykjavík og síð-
ast í Grimstad, Noregi.
Útför Einars Hauks fór fram
hinn 9. janúar 2015 í Grimstad.
Minningarathöfn verður í
Digraneskirkju í dag, 22. janúar
2015, kl. 15.
Að heilsast og kveðjast það
er lífsins saga. Við erum hins
vegar ekki alltaf tilbúin fyrir
kveðjustundina.
Það gekk mikið á í kringum
fæðingu þína. Gos í Vestmanna-
eyjum sem ásamt fæðingu þinni
þýddi miklar breytingar á hög-
um litlu fjölskyldunnar. En þú
með þitt dökka hár og brúnu
augu varðst gleðigjafinn í þess-
um hremmingum.
Það líða ótal minningabrot
um hugann á þessari stundu.
Við fluttum í Kópavoginn þegar
þú varst 3ja ára og þar áttir þú
þín æskuár og eignaðist vini
þína fyrir lífstíð. Það var oft líf
og fjör á þessum árum – skíða-
ferðir í Bláfjöllin ef með ein-
hverju móti var hægt að kom-
ast þangað, siglingarnar á
Kópvoginum gönguferðir um
hálendið og veiðiferðir með
pabba sem lögðu grunninn að
áhuga þínum á veiðum.
Þú fórst til Vestmannaeyja
til að vinna þar eina helgi – sú
helgi varð ansi löng en gæfurík.
Þar hittir þú Bryndísi og þið
eignuðust Söndru Sif. Tinnu
Rut áttir þú fyrir og hún átti
alltaf samastað hjá ykkur. Þið
ákváðuð að taka ykkur upp frá
Eyjum og flytja yfir hafið til
Noregs og þar fæddist Óli Þór.
Þið komuð heim í nokkur ár en
fóruð aftur til Noregs árið 2007
og hafið verið þar síðan.
Þú varðst ungur pabbi og þú
varðst líka ungur afi. Andrea
afastelpan þín var augasteinn-
inn þinn.
Þrátt fyrir að höf hafi skilið
okkur að hafa böndin verið
sterk en nú er komið að kveðju-
stund.
Missir okkar er mikill en
mestur er þó missir barnanna
þinna sem elskuðu þig og dáðu.
Hvíl í friði, elsku drengurinn
okkar, og Guð geymi þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Mamma og pabbi.
Það er of erfitt að finna orð
einmitt núna, um huga minn
þjóta allskonar minningar og
oft er eins og sorgin yfirtaki
þessar minningar þar sem þú
ert farinn frá okkur alltof fljótt
og ég get ekki alveg sætt mig
við þá staðreynd.
Ég var fyrir löngu búin að
ákveða að það væri nægur tími
fyrir okkur að knúsast oft og
innilega og búa til miklu fleiri
minningar saman, hvort sem
það væri önnur bátsferð eða
bara að spjalla saman á göngu
heim úr bænum eins og við
gerðum einmitt nú í vor.
Þá áttum við gott og innilegt
samtal sem var í raun okkar
besta því mér fannst ég vera að
kynnast þér upp á nýtt á allt
annan hátt. Við ræddum saman
sem vinir, en ekki sem foreldri
og barn. Ég átti þann draum að
sá vinskapur yrði langur og
góður og sterkari með tímanum
en nú rætist það ekki en ég bíð
eftir deginum sem við hittumst
aftur og áhyggjur munu ekki
þjaka okkur og við eigum eilífð-
ina til að byggja aftur sterkan
vinskap. því kveð ég þig í dag,
elsku yndislegi og góðhjartaði
pabbi minn með þétta hand-
takið og bestu knúsin með
miklum trega og sorg í hjarta
en þakka samt allt sem þú gafst
mér því án þín væri ég ekki hér
og ég elska þig alltaf og mun
passa upp á Söndru og Óla Þór
og Andreu litlu okkar eins vel
og ég get.
Sofðu rótt, elsku besti pabbi,
þú ert elskaður og þín ávallt
saknað.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Elskan þín,
Tinna Rut.
Hvernig kveð ég ungan
mann og jafnaldra? Hvernig
kveð ég sætasta strákinn í skól-
anum með stóru brúnu augun
sem átti svo stóran þátt í að
móta mig sem manneskju á við-
kvæmum unglingsárunum?
Hvernig kveð ég töffarann sem
var svo mikið að flýta sér að
verða fullorðinn? Ég hreinlega
veit það ekki. Því hef ég þetta
stutt og laggott og kveð með
sömu orðum og ég kvaddi þig í
Noregi en í þetta sinn á ís-
lensku.
Kæri Einar. Takk fyrir fal-
legu dóttur okkar. Minning þín
mun lifa í henni. Sofðu rótt,
elsku vinur.
Anna Kristín
Tryggvadóttir.
Kæri vinur.
Ekki bjóst ég við þessum
fréttum og einhvern veginn þá
brast hjarta mitt þegar ég fékk
að vita að þú værir ekki lengur
hér á meðal okkar. Þó svo að
langur tími sé síðan að við hitt-
umst síðast þá hafðir þú verið
hluti af minni æsku og ung-
lingsárum.
Þú ert líka þessi sál sem ekki
er hægt að gleyma. Minning-
arnar streyma fram úr Furu-
grundinni þar sem okkar líf
sem börn voru algjörlega sam-
tvinnuð, þetta var í raun komm-
úna þar sem við krakkarnir lék-
um okkur saman og ýmislegt
var brallað.
Alltaf gat maður stólað á það
að það væri fjör í kringum þig
og ekkert gat stöðvað þig. Ég
man eitt sinn þegar við vorum
að leika í stigaganginum sem
var okkar leiksvæði og þú vildir
sko sýna það að þú gætir troðið
höfðinu í gegnum rimlana, og
auðvitað gastu það, en ekki var
eins auðvelt að koma þér úr
þeim aðstæðum.
Ég gleymi því heldur ekki
þegar ég og mamma vorum að
máta þjóðbúningana okkar og
þú vildir sko líka fá að klæðast
búningi, hljópst inn til þín sem
var íbúðin við hliðina og komst
svo fljótt tilbaka klæddur í
flottasta kúrekabúning sem ég
hafði séð og þú með þitt fallega
bros, stilltir þér upp með okkur
með höfuðið hátt og stoltur af
sjálfum þér. Við æfðum skíði
saman, og í ófá skipti náðir þú
að draga mig með þér í hengj-
urnar og ekki gat ég hætt við
þegar þú varst sko ekki lengi
að skella þér fram af og beiðst
niðri eftir mér og hvattir mig
áfram.
Eftir grunnskóla fóru leiðir
okkar í aðrar áttir eins og
venja er en alltaf fékk maður
fréttir af þér í gegnum foreldra
þína sem hafa misst mikið.
Ég veit að þú varst stoltur af
þínum börnum og barnabarni.
Ætlunin var að hittast í janúar,
þar sem þú bjóst erlendis, en
við munum hittast síðar á öðr-
um stað með gleði í hjarta.
Guð geymi þig, elsku Einar
Haukur.
Elsku Anna, Eiríkur, Finnur,
Tinna, Sandra Sif, Óli Þór og
fjölskylda, ég sendi ykkur mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur og
vona að þið finnið styrk ykkar á
milli á þessum erfiðu tímum.
Þín æskuvinkona,
Rebekka Rós.
Okkur tekur sárt að þurfa að
kveðja góðan æskuvin.
Við Skrautgengið vorum
samferða Einari í gegnum
grunnskólaárin og eftir stendur
minning um skemmtilegan,
glaðan og litríkan félaga. Heim-
ili Einars hjá þeim Eiríki og
Önnu stóð okkur ávallt opið og
þaðan eigum við margar góðar
minningar af samverustundum.
Eitt af því sem okkur er
minnisstætt um Einar er
hvernig hann náði að rúlla upp
náminu með lítilli sem engri
fyrirhöfn.
Til dæmis á samræmdum
prófum þegar við vorum að
ljúka grunnskólanum. Við
stelpurnar sátum sveittar yfir
námsbókunum meðan hann
varla kíkti í bók en náði samt
öllum prófum með glæsibrag og
fékk inngöngu í Versló.
Þó að samband hafi ekki ver-
ið mikið á síðustu árum var allt-
af gaman að hittast á förnum
vegi eða á samskiptamiðlum og
gagnkvæm væntumþykja var
alltaf til staðar.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Við biðjum Guð og góða
vætti að styrkja börn, foreldra
og fjölskyldu Einars í sorginni.
Kveðja frá skólasystrum,
Áslaug, Birna, Drífa,
Guðbjörg, Helena, Hulda,
Karen, Rakel, Sólveig
og Vildís.
Einar Haukur
Eiríksson
✝ ÞorbergurÞorbergsson
verkfræðingur
fæddist í Reykjavík
23. mars 1939.
Hann lést 30. des-
ember 2014.
Foreldrar hans
voru Þorbergur
Friðriksson skip-
stjóri, f. 10. desem-
ber 1899, d. 2. des-
ember 1941 og
kona hans Guðrún Sím-
onardóttir Bech, f. 11. júní
1904, d. 2. maí 1991. Systkini
Þorbergs eru Auður, f. 1933,
Guðrún Katrín, f. 1934, d. 1998
og Þór, f. 1936. Þorbergur
kvæntist Hildi Bjarnadóttur, 20.
ágúst 1960. Börn þeirra eru: 1)
Bjarni, f. 1962 kvæntur Tinnu
Kristínu Gunnarsdóttur, þau
eiga 3 börn, 2) Bergþóra, f.
1968, d. 1995 3) Gunnlaugur
Brjánn, f. 1975 kvæntur Hrund
Jónsdóttir, þau
eiga tvö börn.
Þorbergur varð
stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1959.
Hann lauk fyrri-
hlutaprófi í verk-
fræði frá Háskóla
Íslands 1962 og
prófi í bygging-
arverkfræði frá
Danmarks Tekn-
iske Højskole 1965. Hann var
verkfræðingur hjá Fjarhitun sf.
1965 og hjá Reykjavíkurhöfn
1965-1970. Bæjarverkfræðingur
á Ísafirði 1970-1972. Verkfræð-
ingur hjá ÍSAL í Straumsvík
1972-1974 og rak síðan eigin
verkfræðistofu. Þorbergur
kenndi við Tækniskóla Íslands
1967-1970 og við Mennta-
skólann á Ísafirði 1970-1972.
Minningarathöfn fór fram frá
Árbæjarkirkju 5. janúar 2015.
Þorbergur Þorbergsson er all-
ur. Við þá fregn rifjast upp öll
árin sem við áttum saman í
æsku. Við strákarnir fylgdumst
að í Melaskólanum hjá Guð-
mundi Pálssyni aðalkennara og
því næst í Gagnfræðaskólanum
við Hringbraut (JL-húsið) og svo
Gaggó Vest, en svo var kallaður
gamli stýrimannaskólinn við
Öldugötu norðan við Landakots-
spítala. Þorbergur eða Beggi
eins og hann hefur alltaf heitið í
samskiptum okkar missti föður
sinn tveggja ára að aldri og ólst
upp með móður sinni, frú Guð-
rúnu Beck, og systkinum sínum
á Bræðraborgarstíg 52. Beggi
átti ættir að rekja í Mýrdalinn
og í Þingvallasveit og átti afa og
ömmu á Vesturgötunni. Við
strákarnir höfðum mikil sam-
skipti utan skóla og vorum
heimagangar hver hjá öðrum.
Það var mikil gleði og kraftur
í kringum Begga en í þessum
dugmikla hópi var hann sá fjör-
ugasti og jafnframt sá skemmti-
legasti. Þrátt fyrir ýmis uppá-
tæki nutum við trausts foreldra
okkar og vorið 1953, þá á fjór-
tánda aldursári, fengum við,
fimm strákar, leyfi til að fara
einir saman í hjólaferðalag.
Sigldum við fyrst með Laxfossi
til Akraness, hjóluðum þaðan á
malarvegunum í Svínadal og
tjölduðum þar. Daginn eftir var
haldið yfir Dragháls sem reynd-
ist okkur erfiður þar sem hjólin
voru án gíra og farangurinn
þungur. Við höfðum með okkur
eitt tjald úr svellþykkum segl-
dúki og því fylgdu sverar trésúl-
ur, auk þess voru þykkir svefn-
pokar, eldunaráhöld og matur til
viku með í för. Þessum farangri
var skipt bróðurlega á milli okk-
ar. Yfir Draghálsinn drógum við
hjólin upp brekkuna, sem var
töluverð þrekraun. Þegar upp
var komið var bratt niður að
Skorradalsvatni svo við teymd-
um hjólin niður. Þorbergi, full-
huganum í hópnum, leiddist þóf-
ið og settist á bak og lét hjólið
fríhjóla niður alla brekkuna og
tókst þannig að verða langt á
undan okkur niður. Enginn okk-
ar hinna þorði að leika þetta eftir
honum. Í Skorradal vorum við
um vikutíma við leiki og ýmis
skemmtilegheit. Keypt voru egg
á Litlu-Drageyri og eldaðar
pönnukökur með viðbættu kakó-
dufti. Smakkaðist afbragðsvel.
Heimferðin lá um Borgarnes þar
sem við fórum heim með Eld-
borginni sem þá gekk milli
Reykjavíkur og Borgarness.
Eftir gaggó dreifðist hópurinn
nokkuð. Beggi fór sína leið úr
menntaskóla í verkfræðinám.
Hann starfaði víða af mikilli
atorku. Eignaðist frábæra eig-
inkonu og dugmikil börn. Lífið
er sjaldnast auðvelt og að þeim
var kveðinn mikill harmur við
missi dásamlegrar dóttur á ung-
um aldri.
Það er okkur í vinahópnum
ánægjuefni að rifja upp sam-
veruna með Begga og minning-
arnar birtast ljóslifandi í huga
okkar. Okkur létti við að heyra
frá Hildi, eiginkonu hans, að
Beggi hefði fengið þá bestu
umönnun sem völ var á síðasta
spölinn á Landspítalanum. Hans
verður sárt saknað. Við sendum
Hildi og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Ársæll Jónsson,
Haukur Filippusson,
Reinhold Kristjánsson og
Sigurður Þórðarson.
Þorbergur
Þorbergsson
Kveðja frá
Smáraskóla
Það var glæsi-
legur hópur ung-
menna sem kvaddi okkur við
skólaslit vorið 2012. Þú hafðir
flutt frábæra útskriftarræðu
fyrir hönd hópsins. Sum ykkar
höfðu verið hér við nám öll árin
tíu og varst þú einn þeirra. Í
lok síðustu viku kom þessi
myndarlegi hópur aftur saman
Sindri Pétur
Ragnarsson
✝ Sindri PéturRagnarsson
fæddist 31. maí
1996. Hann lést 5.
janúar 2015. Útför
hans fór fram 16.
janúar 2015.
hér í skólanum.
Tilefnið var að nú
hafði verið höggvið
stórt skarð í hóp-
inn. Ljóst er að þín
er mjög sárt sakn-
að, bæði meðal
gamalla skóla-
félaga og starfs-
fólksins hér við
skólann.
Þar sem englarnir
syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
Drottinn minn faðir lífsins ljóss
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert, mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Við vonum að minningin um
einstaklega ljúfan dreng megi
hjálpa þínum nánustu við að
vinna úr sorginni. Hvíl í friði.
Fyrir hönd starfsfólks
Smáraskóla,
Björg Baldursdóttir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þinn vinur,
Jón Örn.
Haustið 2003 byrjar sonur
okkar sjö ára í Smáraskóla og
ekki fluttur í hverfið. Við höfð-
um áhyggjur af því hvernig
hann myndi aðlagast en um-
sjónarkennari 2. bekkjar tjáði
okkur að hún væri með dreng í
bekknum sem myndi sjá um
hann þessi fyrstu skref hans í
nýjum skóla, þessi drengur var
Sindri Pétur. Þetta verkefni
sem honum var treyst fyrir
stóð ekki yfir í nokkrar vikur,
það stóð í mörg ár. Upp frá
þessu urðu Sindri Pétur og Jón
Örn sonur okkar bestu vinir og
gengu um heimili hvor annars
eins og það væri þeirra eigin,
enda var það svo. Ef Sindri
Pétur var ekki hjá okkur var
Jón Örn hjá Sindra Pétri, auð-
veldara gat það ekki verið.
Þeir voru alltaf saman
drengirnir, hvort sem það var
skóli, fótbolti eða eitthvað ann-
að, þá fylgdust þeir að og bröll-
uðu mikið saman. Minnisstæð
er ferð þeirra í Hagkaup dag-
inn fyrir öskudag þegar þeir
voru 8-9 ára gamlir bara til að
taka smáforskot á sæluna, sem
þó aldrei varð.
Á sumrin þegar rútan birtist
fyrir utan Lindasmára 20 fór
okkar drengur að pakka því
hann var að fara í útilegu með
Sindra Pétri og fjölskyldu og
alltaf fékk hann að fara með.
Svona var þetta öll þessi ár þar
til í 10. bekk að áhugamál
þeirra lágu ekki lengur saman
og samband þeirra varð minna.
Nú þegar við lítum til baka
og rifjum upp minningar, skoð-
um myndir, þá áttar maður sig
á því hversu stórt sár er komið
á sál okkar sem aldrei grær og
hve mikið tómarúm hefur
myndast sem aldrei verður
fyllt. Við munum varðveita
minningu um góðan dreng.
Elsku Sigga, Raggi, Heiðar
Karl, Þóra Björg og aðrir að-
standendur, megi guð veita
ykkur styrk á þessari stundu
og allt til æviloka. Takk fyrir að
leyfa Jóni Erni að fylgja ykkur
þessi erfiðu skref því það er
honum ómetanlegt.
Sindri Pétur, takk fyrir að
vera vinur.
Gunnar Örn, Ásta
og fjölskylda.