Morgunblaðið - 04.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. FEBRÚAR 2015
✝ Elín Björns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 8. des-
ember 1955. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
25. janúar 2015.
Elín var ein af
sex börnum Guð-
nýjar Jónsdóttur, f.
8.8. 1921, d. 9.7.
1991, og Björns
Oddssonar Þorleifs-
sonar, f. 28.11. 1922, d. 21.11.
1995. Systkini hennar eru Þor-
leifur, Ragna Björg, Guðrún,
Sturlaugur, Guðbjörg og uppeld-
isbróðir Björn Grétar Sigurðs-
son.
Ella bjó alla tíð í Hafnarfirði,
lengst á Sléttahrauni 21. Hún
gekk í Lækjarskóla en byrjaði
ung að vinna fyrir sér. Vann við
fiskvinnslu í Bæjarútgerðinni og
við umönnun á Vífilsstöðum. Hún
fór upp úr tvítugu til sjós og var
næstu 20 árin á togurum, fyrst
sem kokkur á Júní,
svo Þorleifi Jóns-
syni og Stakfelli og
svo í vinnslunni í
Vestmannaeyjum.
Þegar hún hætti á
sjónum fór hún eitt
ár ráðskona austur í
Mýrdal. Eftir það
var hún svo í hinum
ýmsu matráðs-
störfum þar til hún
byrjaði hjá SPH/
Byr/Íslandsbanka og þar vann
hún þangað til hún varð að hætta
vegna veikinda sinna, mest við að
næra svanga bankamenn en
einnig við ýmis önnur störf.
Einnig fór hún oft í sumarfríum
og vann á ýmsum hótelum á Suð-
urlandi.
Ella var FH-ingur og ötul að
vinna fyrir félagið og var einn af
heitustu stuðningsmönnum þess.
Útför Ellu fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 4.
febrúar 2015, kl. 15.
Samband okkar Ellu systur
byrjaði kanski ekki eins og best
varð á kosið. Það fyrsta sem hún
man eftir mér var þegar hún var
fimm ára og kom heim úr pössun
frá frænku okkar, þá lá organdi
krakki á rúminu hennar og tók
örugglega allt of mikinn mömmu-
tíma frá henni. Það tók smátíma
að jafna sig á því, en Ella komst
yfir það eins og annað mótlæti í
lífinu og reyndist hún mér alltaf
góð systir, kær vinkona og ötull
málsvari. Ég veit að ég á eftir að
sakna hennar sárt en ég hef valið
að þakka frekar fyrir þann tíma
og minningar sem við áttum sam-
an. Eins og á fermingardaginn
hennar og hún var með fallegustu
hárgreiðslu og í flottasta kjól sem
ég hafði séð. Þegar hún flutti að
heiman og spenningurinn að fá að
koma í heimsókn. Við fluttum til
Vestmannaeyja og Ella kom heim
í matar- og kaffitímum og við spil-
uðum kasínu eða marías þangað
til hún þurfti að hlaupa aftur í
vinnuna. Fyrsti túrinn sem hún
fór sem kokkur á togara, og hvað
mér fannst hún mikill töffari og
var stolt af henni. Þegar við Siggi
eignuðumst Rut og Hrafnhildi
keypti hún handa þeim vagna
sem var sko ekkert slor að spóka
sig um í bænum með. Þó að Ella
hafi ekki eignast börn sjálf þá
hlúði hún vel að öllum sínum syst-
kinabörnum, hrósaði og hvatti
þau í hverju sem þau tóku sér fyr-
ir hendur. Eins var um frændfólk
okkar en þar fann hún alltaf það
jákvæða og byggði samband sitt
á því. En það var ekki bara fjöl-
skyldan sem naut umhyggju frá
Ellu, hún var vinur vina sinna og
vinnufélagarnir virtust alltaf vera
þeir bestu í heimi, sama hvort það
voru togarasjómenn eða banka-
menn og allt þar á milli. Og þar
sem hún stóð alltaf með sínum,
held að það hafi bara verið ósann-
gjarnir stjórnmálamenn, til
vinstri í pólitík, sem hún var ekki
sátt við og fannst þeir oft fara
með rangt mál í tali og skrifum
um hennar fólk og flokk, Sjálf-
stæðisflokkinn. En það var eitt
sem trompaði allt, sama hver þú
varst eða hvar þú varst í pólitík,
og það var að vera FH-ingur.
Hún ljómaði eins og sólin þegar
vel gekk hjá þeim, en ég var ekk-
ert að ergja hana með spurning-
um um leikinn þegar ekki gekk
eins vel. Það var því mesta furða
hvað hún umbar okkur Sigga,
eins rauð og við vorum í hafn-
firskum íþróttum. Ég vil enn og
aftur þakka Ellu fyrir allt sem
hún skildi eftir hjá mér og mínum
og veit að hún á eftir að vaka yfir
okkur eins og hún gerði áður. Við
biðjum að heilsa þeim sem á und-
an eru farnir og hlúa nú að þér af
umhyggju, með góðum mat,
skemmtilegum sögum og svo
verður spilað eins og enginn sé
morgundagurinn. Elskum þig til
tunglsins og til baka og í kringum
sandkorn.
Farðu í friði góði vinur
þér fylgir hugsun góð og hlý.
Sama hvað á okkur dynur
aftur hittumst við á ný.
(Magnús Eiríksson)
Guðbjörg Björnsdóttir
(Gugga, Siggi og fjölskylda).
Í dag kveðjum við elskulega
frænku og vinkonu. Ella var mér
og börnum mínum hlý, hjartagóð
og ætíð til staðar fyrir okkur. Ella
passaði vel upp á alla sem fengu
að kynnast henni, full af kærleik
og ást.
Síðasta skeiðið í lífi Ellu var
erfitt, hún var þjökuð af erfiðum
sjúkdómi sem tók sinn toll og
reyndist vera krabbamein.
Ég er afar þakklát og finnst
það mikill heiður að hafa fengið
það traust að fylgja Ellu minni í
allar lyfjameðferðirnar.
Það er mikill söknuður í hjört-
um okkar við fráfall Ellu, tóma-
rúm sem erfitt verður að fylla.
Umvafin englum –
Það má svo sem vera
að vonin ein
hálfveikburða sofni í dá.
Finnst vera eitthvað
sem íþyngir mér
en svo erfitt í fjarlægð að sjá.
Það gilda má einu
hvort ég áleiðis fer
eða staldra hér ögn við og bíð.
Þótt tómið og treginn
mig teymi út á veginn
ég veit ég hef alla tíð …
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
Svo endalaus ótti
við allt sem er
og alls staðar óvini að sjá.
Veðrin svo válynd
og víðáttan grimm,
ég vil fría mig skelfingu frá.
Í tíma og rúmi
töfraorðin mín
og tilbrigðin hljóma svo blíð.
Líst ekki að ljúga
mig langar að trúa
að ég hafi alla tíð …
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein
(Valgeir Skagfjörð)
Elsku Ella okkar, takk fyrir
allar stundirnar, „Love you!“
Minningin er ljós sem lifir.
Ólöf Þóra, Kolfinna Líf,
Breki Þór og Hafliði Ísarr.
Þegar ég og fjölskylda mín
fluttum á Sléttahraunið fyrir
rúmlega 34 árum óraði mig ekki
fyrir að ég væri í þann mund að
eignast eina af mínum nánustu
vinkonum. Við Ella náðum strax
mjög vel saman og átti sú vinátta
sem þarna myndaðist bara eftir
að dýpka og verða innilegri eftir
því sem árunum fjölgaði. Að eiga
sér áhugamál er hollt hverri
manneskju. Að deila áhugamál-
um með kærum vini er ómetan-
legt. Þannig var samband okkar
Ellu. Við unnum saman í sjálf-
boðavinnu fyrir okkar kæra
íþróttafélag FH í mörg ár. Það
gaf mér mikið að geta eytt þess-
um tíma með góðri vinkonu. Eftir
að þessu tímabili lauk fórum við
að stunda göngutúra saman og
fara á kaffihús. Þá var spjallað,
hlegið og rætt um menn og mál-
efni. Þessar stundir eru mér nú
dýrmætar minningar. Ég trúði
því statt og stöðugt að Ella myndi
sigrast á þeim erfiða sjúkdómi
sem hún glímdi svo æðrulaus við.
Sú von sem ég bar í brjósti
slokknaði hinn 25. janúar sl.
Um leið og ég kveð Ellu mína
með sorg í hjarta er ég full þakk-
lætis yfir að hafa fengið tækifæri
á að kynnast svona góðri mann-
eskju. Manneskju sem gerði ver-
öldina betri bara með því að vera
hún sjálf. Ég sendi öllum ættingj-
um og vinum og þeim sem eiga
um sárt að binda vegna fráfalls
Ellu mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Rósa Þórðardóttir.
Hér kemur að kveðjustund við
hana Ellu bestu vinkonu. Margs
er að minnast því við höfum verið
samferðakonur til margra ára,
auk þess sem við stigum ölduna
saman á lífsleiðinni. En helstu
stundir okkar seinni árin voru all-
ir göngutúrarnir sem við fórum í
og skipti þá engu hvaða veður var
því hún Ella var svo röggsöm og
lét ekkert stoppa sig þegar hún
ætlaði sér eitthvað. Alltaf kom
maður heim andlega nærður eftir
samtölin við hana.
Það væri hægt að telja mann-
kosti hennar upp í löngu máli en
ég hef alltaf dáðst að henni fyrir
það hversu jákvætt og fallega
hún talaði um menn og málefni.
Hún var ansi snögg að sjá það
besta í hverjum og einum. Ein-
staklega jákvæður og gefandi
persónuleiki sem var henni eðl-
islægur.
Annað sem kemur strax upp í
hugann þegar ég minnist hennar
eru allar bílferðirnar okkar, ég
held hreinlega að þær hafi alltaf
endað á því að Ella sagði: „Ertu
ekki til í að taka einn bryggjur-
únt.“ Þannig endaði líka okkar
síðasta bílferð; með bryggjurúnti.
Það er sárt að missa góða vin-
konu en lán að hafa fengið að eiga
hana að. Ég votta fjölskyldu
hennar mína dýpstu samúð og
kveð kæra vinkonu með söknuði
og þökk fyrir allar góðu minning-
arnar sem hún skilur eftir sig. Ég
veit að við eigum eftir að fara í
marga göngutúra á guðs vegum
(en örugglega ekki fleiri bryggj-
urúnta) þegar sá tími kemur.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Lína vinkona.
Elín Björnsdóttir, vinkona
okkar mömmu, er látin. Sl. vor
greindist Ella með illvígan sjúk-
dóm sem lagði hana að velli allt of
snemma.
Við söknum góðs vinar. Móðir
mín og Ella störfuðu saman í
Sparisjóði Hafnarfjarðar, síðar
Byr, um margra ára skeið, og
fljótt tókst með þeim góð og
traust vinátta. Fjölskyldurnar
vissu hvor af annarri áður, eins og
gerist í litlu samfélagi.
Ella var ósérhlífin og hörku-
dugleg í öllum sínum störfum,
skoðanaföst, strangheiðarleg og
hrein og bein. Hafnarfjörður var
hennar heimabær alla tíð og hún
var fróð um menn og málefni í
bænum og sannur FH-ingur.
Hún hafði gaman af að rekja sam-
an ættir sínar við ýmsa þá sem
rætt var um og var sérstaklega
fróð um ættir Hafnfirðinga.
Við mamma og Ella fórum
saman margar skemmtilegar
ferðir hér innanlands. Sérstak-
lega er minnisstæð ferð til Vest-
mannaeyja, en þar var Ella á
heimavelli því að tvö systkini
hennar og fjölskyldur þeirra eru
búsett þar.
Við fórum saman norður í
Húnavatnssýslu, sveitina okkar
mömmu. Marga stutta bíltúra
fórum við og Ella hafði ánægju af
því að fræða okkur um fólk og
staði sem hún tengdist á einhvern
hátt. Ella var mikill dýravinur og
var henni sérstaklega umhugað
um kisurnar á heimilum okkar.
Í haust nýtti Ella tímann í
félagsstarf og sótti spilavist á
fleiri en einum stað og hafði mikla
ánægju af. Þetta var skemmtilegt
og ódýrt áhugamál og stundum
fékk hún verðlaun eftir spila-
mennskuna.
Það var á nýársdag sem Ella
kom á Brekkugötuna í síðasta
sinn og var þá nokkuð bjartsýn á
að lyfjameðferðin væri að bera
árangur. En það var ekki liðinn
mánuður þegar hún var öll.
Blessuð sé minning þessarar
góðu og traustu vinkonu okkar.
Fjölskyldu og öðrum aðstand-
endum vottum við djúpa samúð.
Vin sínum
skal maður vinur vera
og gjalda gjöf við gjöf …
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Takk fyrir allt og Guð geymi
þig.
Þórir Kjartansson og
Jóhanna Kristófersdóttir.
Hetja er fallin! Elskuleg vin-
kona okkar Elín Björnsdóttir lést
á krabbameinsdeild LSH sunnu-
daginn 25. janúar sl. eftir harða
og snarpa baráttu.
Ella var gull af manni, hörku-
dugleg og með góða nærveru.
Hún var alin upp á Hverfisgötu
39 í Hafnarfirði og var sannur
gaflari. Hún var fjórða í röð sex
systkina en einnig ólst systurson-
ur hennar, Björn Grétar, upp
með systkinahópnum.
Ella byrjaði ung að vinna fyrir
sér í Bæjarútgerð Hafnarfjarðar,
einnig var hún 20 ár til sjós á
frystitogurum og gaf ekkert eftir
hörðum sjóurum. Eftir að sjó-
mennsku lauk fór hún að vinna
hjá Sparisjóði Hafnarfjarðar, síð-
ar Byr og Íslandsbanka, vitum
við að hún var alls staðar vel liðin.
Flest sumarfrí sín vann hún úti á
landi. Við unnum þrjár saman á
Hótel Skógum og Fossbúð, þá
var mikið hlegið og haft gaman.
Þá fann maður hvaða mann hún
hafði að geyma.
Sl. vetur fór Ella að spila
félagsvist á ýmsum stöðum og
hafði mikla ánægju af. Ella hafði
einstaklega gott hjartalag og átti
marga vini sem hún hún sinnti af
alúð með heimsóknum og hjálp-
semi og eiga þeir eftir að sakna
hennar.
Elsku vinkona, nú ertu komin í
sumarlandið, minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Við vottum systkinum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúð.
Þínar vinkonur,
Gunnhildur og Hrafnhildur.
Við viljum minnast hennar
Ellu með nokkrum orðum. Hún
lést 25. janúar eftir baráttu við
erfið veikindi sem hún greindist
með á síðasta ári. Ella starfaði
hjá bankanum í rúm 16 ár, fyrst
hjá Byr en kom til Íslandsbanka
við sameininguna 2011 og vann í
mötuneyti bankans síðastliðin tvö
ár.
Ella var fljót að samlagast nýj-
um vinnufélögum og nýjum að-
stæðum.
Hún gekk til verkefna sinna
með rólegu yfirbragði og féll
aldrei verk úr hendi. Hún var oft-
ar en ekki mætt rúmlega klukku-
stund fyrir áætlaðan vinnutíma
og búin að hella upp á kaffi fyrir
vinnufélagana. Þetta gerði hún
þrátt fyrir að koma með strætis-
vagni úr Hafnarfirði alla leið á
Kirkjusand. Ella vildi hafa allt
snyrtilegt og fínt á vinnustað sín-
um, sem var einn af mörgum
kostum hennar. Ella var dyggur
stuðningsmaður FH og oft var
spjallað mikið um handbolta í
morgunkaffinu.
Samstarfsfólk Ellu hjá Ís-
landsbanka þakkar henni sam-
starfið og sendir aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsmanna Ís-
landsbanka,
Ríkharður Gústavsson.
Elín Björnsdóttir
Til Þóró vinar
míns.Við kynnt-
umst of seint og þú
kvaddir of snemma.
Þótt við höfum ekki bundist vin-
áttuböndum fyrr en seint á æv-
inni mun ég muna þau til ævi-
loka. Við hittumst fyrst í Laos
og deildum bæði ævintýrum og
reynslu sem aðeins fáir eru svo
gæfusamir að fá að upplifa.
Þakklæti mitt er ómælt, vinur
minn. Það voru forréttindi að fá
að eyða með þér tíma hvenær og
hvar í veröldinni sem leiðir okk-
Þórólfur
Sverrisson
✝ ÞórólfurSverrisson,
Þóró, fæddist 4.
janúar 1983. Hann
lést 17. desember
2014. Útför hans
fór fram 23. janúar
2015.
ar lágu saman.
Þakka þér fyrir að
færa mér hamingju
og gefa mér góð ráð
um málaralist, og
vita skaltu að net-
verkefnið okkar,
sem draumurinn
var að yrði stórt í
framtíðinni, verður
þróað áfram í þín-
um anda.
Marius Backer.
Til Þórós, besta vinar míns.
Við kynntumst fyrir nokkrum
árum. Minningin um fyrsta fund
okkar er kristaltær. Við hittumst
á ferju á Ha Iong-flóa í Víetnam.
Sátum alla nóttina og drukkum
og spjölluðum, sögðum hvor öðr-
um frá ævintýrum sem á daga
okkar höfðu drifið. Við áttum svo
margt sameiginlegt að við urð-
um umsvifalaust bestu vinir.
Þannig hófst vinátta Taílendings
á ferð í útlöndum í fyrsta sinn og
Vesturlandabúa sem hafði látið
heillast af austrinu.
Eftir það hittumst við næstum
því árlega því Asía heillaði Þóró.
Hann naut þess að lesa bækur
um sögu Asíu, borða taílenskan
mat, njóta þess sem taílensk
menning hafði upp á að bjóða. Í
stuttu máli, þá elskaði hann Taí-
land. Við hittumst alltaf þegar
hann kom og tókum upp á ýmsu
eða sátum bara á spjalli tím-
unum saman. Hann er eini er-
lendi vinur minn sem kom í
heimsókn á heimaslóðir mínar
inni í landi. Foreldrar mínir
kunnu ákaflega vel við hann.
Saman gerðum við fjölmargt
minnisstætt, þar á meðal fram-
leiddum við sjónvarpsþátt sem
tekinn var á hinum fræga Bur-
iram-fótboltavelli sem tekur 30
þúsund manns. Við fórum í úti-
legur og lentum í svaðilförum á
Hua Hin-ströndinni. Magnað-
asta ferðalagið okkar var án efa
ferðin um Andamaneyjar á Ben-
galflóa ásamt TumPae vini okk-
ar. Þá reyndi á þol og styrk til
hins ýtrasta, við urðum nærri ör-
magna, en það var rosalega
gaman og við hlógum mikið. Bíll-
inn gafst upp í miðju einskis-
mannslandi en við komumst
samt á leiðarenda.
Og svo, einn daginn, ertu bara
horfinn, Þóró. Bara farinn. Ég
get varla trúað því og sorgin hel-
tekur hjarta mitt. Sagt er að
verk manns séu það eina sem
eftir lifir. En minningin lifir líka,
því Þóró var elskulegur, hógvær
og skemmtilegur að vera sam-
vistum við; alltaf kom hann fólki
til að brosa. Hann unni austrinu
og kunni að meta taílenska
hnefaleika. Ég á aðeins góðar
minningar um Þóró vin minn.
Og þó að Þóró sé farinn og við
eigum ekki eftir að sjást aftur
mun ég varðveita allar skemmti-
legu minningarnar í huga mér.
Þóró verður mér ætíð nálægur.
Vináttubönd slitna aldrei, og þó
að við séum hvor í sínum heimi
nú mun vináttu okkar aldrei
ljúka. Elska þig, Þóró minn.
Kundech Leelanoi.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNAR ÞÓR JACOBSEN
kerfisfræðingur,
Gvendargeisla 4,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu sunnudaginn 25. janúar.
Útför hans fer fram frá Guðríðarkirkju föstudaginn 6. febrúar
kl. 13.00.
Erna Arnardóttir,
Edith Gunnarsdóttir,
Gunnar Örn Gunnarsson, Heiðrún Lúðvíksdóttir,
Tanja, Erika, Birta Sif,
Gabríel Frosti og Benedikt Jökull.