Morgunblaðið - 06.03.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. MARS 2015
Vinur minn og söngfélagi úr
karlakórnum Fóstbræðrum,
Árni Jóhannsson, er látinn. Hon-
um kynntist ég fyrir hartnær
fjórum áratugum. Hann var vin-
ur foreldra minna og eldri bróð-
ur. Seinna gekk ég til liðs við
Fóstbræður og kynntist Árna
betur. Hann var heillandi í við-
kynningu og lífsgleði hans ein-
stök.
Árni var Fóstbróðir af lífi og
sál í hartnær hálfa öld og söng
fyrsta tenór alla tíð af miklum
þrótti. Rödd hans var mikil,
björt og fögur, sannkölluð sóló-
rödd. Hann söng oft einsöng
með Fóstbræðrum og öðrum
kórum. Árni var bráðgreindur,
duglegur og fylginn sér, allra
manna vinsælastur, einstaklega
skemmtilegur og félagslyndur,
hrókur alls fagnaðar og höfðingi
heim að sækja. Hann var ramm-
pólitískur, framsóknarmaður,
leyndi ekki skoðunum sínum og
lét menn heyra það. Hann hafði
yndi af hestamennsku og átti
margan gæðinginn.
Í Norðurlandasöngför Fóst-
bræðra 1996 sátum við Árni aft-
ast í annarri rútunni sem fluttu
okkur milli staða. Þarna var
stofnað ráðuneyti Árna Jóhanns-
sonar. Hann skipaði undirritað-
an ráðuneytisstjóra og fylgdi því
mikil ábyrgð. Árni var strangur
húsbóndi og sagðist myndu reka
mig væri ég með eitthvert múð-
ur. Starfið fólst mjög í flutningi
skemmtiefnis af ýmissi gerð í
samráði við Árna.
Nú er Árni kominn til hins ei-
lífa ljóss og vors. Ég kveð hann
hinsta sinni með miklum sökn-
uði. Hann var í mínum huga af-
bragðsmaður, heillandi persónu-
leiki, snillingur í kímni, söng og
leik, en umfram allt drengur
góður og vinur í raun. Ég þakka
honum af heilum hug samferðina
í lífinu, skemmtilega viðkynn-
ingu, sönginn, lífsgleðina, tryggð
og hlýhug í minn garð alla tíð.
Ég votta fjölskyldu Árna, ætt-
ingjum og vinum mína dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Árna
Jóhannssonar.
Magnús Ástvaldsson.
Fallinn er nú frá góður vinur
og félagi. Við Árni kynntumst
upp úr 1990 og tókst með okkur
mikil vinátta sem snerist um
hrossin okkar, söng og „hafa
gleði“ eins og hann nefndi það.
Við sátum oft í bústaðnum á
Kvistum þar sem við hjónin höf-
um verið tíðir gestir hjá Árna og
Lælu og nutum vináttu þeirra
sem var einlæg og sýndi vænt-
umþykju. Þar gátum við setið og
talað um hross og ekki var nú
mikið varið í hrossaræktina ef
ekki var Ófeigur frá Flugumýri í
hrossinu og ekki mátti nefna
Orra frá Þúfu, þá fussaði Árni,
en það var til að koma um-
ræðunni á fjörugra plan og eftir
langar vitsmunapælingar um
hross átti hann til að segja:
„Jæja Holmes, nú fáum við okk-
ur staup og syngjum Besti vinur
bak við fjöllin háu,“ og svo
Ljómar heimur logafagur sem
við sungum iðulega ásamt mörgu
öðru og ef að voru fleiri að taka
undir byrjaði hann í temmilegri
tónhæð og hækkaði svo tóninn
þar til hann sprengdi alla því
enginn hafði aðra eins tónhæð
og Árni.
Nokkrar ferðirnar fórum við
norður í Skagafjörð með fé-
lögum okkar Lárusi Daníel og
Sigga Ásgeirs til að hitta bænd-
ur og fá okkur neðan í því og
syngja með því mikla söngfólki.
Alltaf passaði Árni upp á að fá
blómvendi hjá vini sínum Gísla í
Dalsgarði til að færa húsfrúnum
á bæjunum, þetta eru ógleyman-
legar ferðir. Og ekki er hægt að
sleppa að minnast á ferðirnar
okkar um páska; hittingur hjá
Bjarna á Þorláksstöðum, borðað
saltað hrossakjöt, og svo riðið
upp í Hækingsdal til Brands og
Bellu en Árni kom akandi. Þar
beið okkar hlaðborð af tertum og
auðvitað var sungið og eitt
gleymdist aldrei, það var
myndavélin til að festa gjörning-
inn á filmu, Árni var ekki tilbú-
inn að færa sig í nútímann í
myndavélatækninni.
Ég kveð góðan vin og félaga
og megi minning hans lifa.
Birgir Hólm.
Léttur og kátur, hvað sem á
bjátaði. Fastur fyrir og lét allt
fjúka um menn og málefni, þeg-
ar honum fannst tilefni til.
Ógleymanlegur gleðigjafi og
engum líkur. Hávær í tali, hríf-
andi tenór í söng, hvílík rödd!
Þetta kom upp í hugann, þeg-
ar ég frétti lát Árna vinar míns,
Jóhannssonar.
Við kynntumst á Laugarvatni
í hópi tíu skólasystkina í Íþrótta-
kennaraskóla Íslands, haustið
1953. Þar sem við bjuggum í
heimavistum samfellt í níu mán-
uði urðu kynni mjög náin og
bundumst við skólasystkinin
traustum vináttuböndum. Öll
vorum við um tvítugt, en þar
sem Árni var þá þegar kvæntur
fannst okkur hann eldri og
þroskaðri en við. Hann átti létt
með að tjá sig, talaði hátt og
skýrt og skorinort og var því til-
valinn til forystu í skólafélagi
okkar. Tók hann það góðfúslega
að sér. Fórst honum það vel úr
hendi. Hélt hann m.a. eftirminni-
lega ræðu við skólaslit, þar sem
hann gagnrýndi tæpitungulaust
það, sem honum þótti betur
hefði mátt fara í skólastjórn.
Við áttum ógleymanlegar
stundir við nám og leik. Árni var
ekki beinlínis fæddur fimleika-
maður, en afburðagóður sund-
maður, sá albesti á Laugarvatni,
þann vetur. Og það var einmitt í
baðklefum sundlaugarinnar, sem
ég heyrði fyrst hans frábæru
tenórrödd, þegar við þöndum
raddböndin á góðum stundum.
Þurfti ekki speking til að skynja,
að þar var algjör gullbarki á
ferð. Reyndi ég að telja Árna trú
um, að hann ætti eftir að ná
langt á söngbrautinni sneri hann
sér af alvöru að söngnum. Ekki
tókst að láta þann draum rætast.
Hann hefur hins vegar átt lang-
an og glæsilegan söngferil með
Karlakórnum Fóstbræðrum. Þar
naut rödd hans sín best á hæstu
tónum töfrandi söngs frábærra
söngfélaga.
Eftir Laugarvatnsdvölina
missti ég af Árna í nokkur ár
vegna námsdvalar erlendis, en
við náðum saman á ný í afmæl-
um árgangsins okkar. Nutum við
skólasystkinin þá oft einstakrar
gestrisni Árna og Lælu á heimili
þeirra hér í Reykjavík og sum-
arbústað fyrir austan fjall.
Undanfarna þrjá áratugi hef
ég notið þeirra forréttinda að fá
að syngja í Fóstbræðrum með
Árna og fundið hversu mjög
hann er virtur og dáður af kór-
félögum og stjórnendum kórsins.
Þar var hann í essinu sínu, þar
var hans óperusvið!
Kveð ég nú þennan góða
dreng með söknuði, en fyrst og
fremst þakklæti fyrir ógleyman-
legar samverustundir.
Valdimar
Örnólfsson.
Söngbróðir kvaddur – sam-
fylgd þökkuð.
Enn berst sorgarfregn. Árni
Jó er látinn. Komið að kveðju-
stund.
Við Árni stóðum, sátum og
sungum saman hlið við hlið í
nærfellt 60 ár. Við vorum félagar
á söngpalli og í söngstarfinu all-
an tímann. Áttum skemmtilegar
stundir í ferðum innanlands sem
utan. Minnisstæðar skemmti-
ferðir þar sem margt var sungið,
skrafað og hlegið dátt. Lífsgleð-
in í fyrirrúmi.
Vinur minn, þér var gott að
kynnast. Þú bættir hverja sam-
verustund. Nú verða ekki fleiri
slíkar í bili. Við hittumst svo í
himnakórnum. Ég kveð fóst-
bróðir minn og söngfélaga. Far-
vel, vinur.
Eygló og öllum aðstandendum
sendi ég innilegustu samúðar-
kveðjur.
Garðar Jökulsson.
Við andlát Árna Jóhannssonar
hverfur af sjónarsviðinu stór-
kostlegur persónuleiki sem eng-
inn mun gleyma sem hlotnast
hefur það lán að kynnast honum.
Okkar leiðir lágu fyrst saman
vegna áhuga okkar á stóðhest-
inum Ófeigi frá Flugumýri 882.
Stofnað var hlutafélag um Ófeig
og var Árni einn af stofnfélögum
þess. Ófeigsfélagið starfaði af
krafti og var það fyrst og fremst
ræktunarfélag. Hinsvegar má
ekki gleyma því að í öllu sem
Árni tók þátt í voru gleði og
skemmtilegheit ávallt í fyrir-
rúmi.
Hestar hafa oft verið áhrifa-
valdar í sögunni og það hefur
Ófeigur 882 svo sannarlega verið
í samskiptum okkar Árna. Í
hvert skipti sem við hittumst eða
töluðum saman í símann er full-
víst að Ófeigur sjálfur eða af-
komendur hans komu til tals.
Árni var Vestfirðingur og var
hann stoltur af þeim uppruna
sínum. Hann sagði kjarnmiklar
sögur sem líklega eiga ekki allar
heima á prenti, fólk er líka orðið
svo teprulegt nú til dags.
Árni gekk undir nafninu „Árni
söngvari“ og það var hann án
nokkurs vafa þó að ég sé svo
sannarlega ekki sá besti til að
dæma um það. Einnig var hann
örlátur og mátti aldrei aumt sjá
án þess að reyna úr því að bæta.
Árni og Læla eiga sælureitinn
sinn hér í sveitinni okkar sem er
jörðin Kvistir. Þar hafa þau reist
glæsilegt sumarhús. Þar voru
þau saman á sumrin og sinntu
sínum áhugamálum. Læla að
fegra og prýða garðinn, Árni að
fylgjast með hrossastóðinu. Sér-
staka ánægju hafði hann af því
að geta tilkynnt að nýtt folald
hefði litið dagsins ljós.
Heimsóknir þeirra Árna og
Lælu voru alltaf léttar og
skemmtilegar, rétt að kíkja á
okkur til að fá fréttir. Ef langur
tími hafði liðið og þau höfðu ekki
komið við hringdi Árni gjarnan í
Kristin og alltaf hófst símtalið á
sama hátt: „Sæll höfðingi, ég á
ekkert erindi, er ekki allt í góðu
lagi?“
Það verður tómarúm hér á
Árbæjartorfunni nú þegar Árni
er horfinn af sjónarsviðinu.
Við vottum Lælu og fjöl-
skyldu, börnum Árna og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kristinn, Marjolijn og
fjölskylda.
Mig langar til að minnast
hans Árna stórvinar míns Jó-
hannssonar sem lést sunnudag-
inn 22 febrúar síðastliðinn. Árna
kynntist ég fyrir um það bil 50
árum þegar Maggi minn gekk til
liðs við Karlakórinn Fóstbræður.
Þá æxlaðist það þannig að ég fór
að vinna hjá Byggingafélaginu
Brún sem Árni var eigandi að og
vann ég hjá honum um áratuga-
skeið. Á þessum árum var mikið
að gera hjá Árna, hann var m.a.
að byggja Kornhlöðuna í Sunda-
höfn og voru þá um 350 manns í
vinnu hjá honum, bæði iðnaðar-
menn og verkamenn. Þá kom
Árni víða við í sambandi við brú-
arsmíði, byggingar og gatnagerð
eins og á Suðureyri og Hólma-
vík. Það var gott að vinna hjá
Árna, hann var alltaf glaður og
góður og talaði aldrei niður til
nokkurs manns. Þetta voru góðir
tímar en jafnframt annasamir.
Ég er mjög þakklát í dag fyrir
að láta verða af því að heim-
sækja Árna og Lælu í sumarbú-
stað þeirra í sumar. Þegar ég
kom þá sat Árni í skógivöxnu
landinu og var að saga niður tré,
en þau nutu þess vel að sinna
garðinum sínum enda undur fag-
ur, mikið blómaskrúð og þvílíkur
fjöldi plantna. Við áttum ynd-
islegan dag saman og Árni lék á
als oddi, enda einn af fáum dög-
um sem veðrið var gott. Árni
undi sér vel í sveitinni sinni,
geta fylgst með hrossunum, set-
ið úti og horft svo langt sem
augað eygði.
Árni var mikill söngmaður og
hafði gaman af að syngja, hann
var hrókur alls fagnaðar og þeg-
ar ég hélt upp á afmælið mitt þá
talaði Árni til mín og söng eins
og enginn væri morgundagur-
inn við mikinn fögnuð við-
staddra
Árni minn, mig langar til að
þakka þér fyrir umhyggjuna,
gæskuna og vináttuna sem þú
sýndir mér og fjölskyldunni.
Þegar Maggi minn veiktist
hringdi Árni alltaf til að athuga
hvernig ég hefði það og eftir að
hann lést hélt Árni áfram að
hringja í mig og áður en samtal-
inu lauk sagði Árni alltaf „er þá
allt í sómanum“. Ég á eftir að
sakna hringinganna frá þér,
kæri vinur. Ég sendi mínar
bestu samúðarkveðjur til barna
Árna og Ólafar, þeirra Ágústs,
Guðjóns, Gígju og Jóhönnu og
fjölskyldna þeirra. Guð blessi
ykkur.
Elsku Læla mín og fjöl-
skylda, innilegar samúðarkveðj-
ur. Guð styrki ykkur í sorginni.
Árni minn, þakka þér kær-
lega fyrir samfylgdina.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Þóra Katrín Kolbeins (Kata).
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þarf ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Það var mikið lán í upphafi
búskapar hjá okkur Þóru að
kynnast Árna Jóhannssyni stór-
söngvara sem ég kallaði oft
fóstra. Árni bauð okkur að
koma með hrossin okkar í hest-
húsið í Kópavogi í eitt ár meðan
við vorum að koma okkur fyrir í
Hólmgarði 50.
Að einu ári liðnu sagði Árni
að réttast væri að ég kláraði
skólagönguna áður en ég færi
annað með hestana. Eftir það
tókust með okkur órjúfanleg
vinabönd.
Í fyrstu hafði Árni ekki um-
gengist hesta eða hestamenn en
það breyttist fljótt enda hrókur
alls fagnaðar hvert sem komið
var. Árni las ættir og sögur um
íslenska hestinn og fljótlega var
hann mjög fróður um ættir
hrossa. Hann var svo einn af
stofnendum hlutafélagsins um
stóðhestinn Ófeig frá Flugu-
mýri. Við Þóra nutum fljótt
góðs af því og var okkar bestu
bleikálóttu hryssu haldið undir
Ófeig. Bleikálótti liturinn var
stolt okkar Árna í ræktun góðra
reiðhrossa.
Okkar vinum fannst oft sér-
kennilegt að þegar ákveðið var
að fara að heiman eina kvöld-
stund var barnapían Árni Jó-
hannsson efstur á blaði. Aldrei
minnist ég annars en að Árni
hafi komið og passað dætur
okkar ef hann hafði tök á. Ró
hans og elskulegt viðmót hafði
góð áhrif á dætur okkar sem
minnast hans með hlýju.
Fyrir stuttu áttum við samtal
þar sem við rifjuðum upp góðar
stundir og heimsóknina þeirra
Eyglóar að Grenjum í haust og
ákváðum í framhaldi að hittast á
heimili þeirra nú á vormánuð-
um. Í þessu samtali fann ég
glöggt hve vel honum leið og að
hann naut hverrar stundar þótt
fæturnir væru farnir að gefa
sig.
Við fjölskyldan í Hamraborg
sendum Eygló, börnum og öðr-
um aðstandendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðju á þessari
kveðjustund.
Jóhannes Oddsson.
Árni Jóhannsson byggingar-
meistari, vinur okkar, var mikill
öðlingur og gleðigjafi.
Fyrstu kynni af Árna voru
þegar einn okkar var handlang-
ari hjá honum sumarlangt árið
1955.
Árið 1965 stofnuðum við fé-
lagarnir, Helgi, Vilhjálmur og
Vífill, Teiknistofuna Óðinstorgi
eftir nám erlendis í byggingar-
list og verkfræði.
Ekki leið langur tími uns Árni
birtist á Teiknistofunni og bað
okkur fyrirvaralaust að teikna
tvö 7 og 9 hæða fjölbýlishús í
Kópavogi. Eftir það var hann
fastagestur á Teiknistofunni. Í
hvert sinn er hann birtist kom
hann með eitthvert góðgæti og
glaðning syngjandi, en hann var
stórsöngvari, en oftast byrjaði
hann þó á því að tukta okkur að-
eins til.
Árna Jóhannsson var mjög
virkur verktaki á seinni hluta
síðustu aldar, hann vann að ýms-
um merkum framkvæmdum. Við
hönnuðum fyrir hann stórhýsi í
miðbæ Kópavogs auk áður
nefndra fjölbýlishúsa við Þver-
brekku. Þá aðstoðuðum við hann
við gerð tilboða og við fram-
kvæmd ýmissa stórverkefna sem
hann tók að sér, svo sem end-
urnýjun Reykjaæðar fyrir Hita-
veitu Reykjavíkur, sem þá var
eitt stærsta verkefni sem hita-
veitan hafði boðið út. Þá tók
Árni að sér mörg brúarverkefni
og var hann því oft nefndur Árni
brúarsmiður. Í þessu sambandi
má nefna Höfðabakkabrú yfir
Elliðaárnar, Gullinbrú yfir Graf-
arvog og fjölmargar vegbrýr svo
sem brýrnar yfir Nýbýlaveg í
Kópavogi. Öllum þessum verk-
um skilaði Árni með sóma og í
góðri sátt við verkkaupa og
starfsmenn sína.
Síðast leit Árni inn hjá okkur í
nóvember síðastliðnum og þá
var nokkuð af honum dregið lík-
amlega, en ætíð var hann hress
og kátur.
Við sendum aðstandendum
Árna innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd vina á Teiknistof-
unni Óðinstorgi,
Helgi, Vilhjálmur og Vífill.
Kveðja frá Gömlum
Fóstbræðrum
Leiðir okkar Árna Jóhanns-
sonar lágu saman haustið 1974
þegar ég gekk til liðs við karla-
kórinn Fóstbræður. Árni hafði
þá sungið með kórnum frá árinu
1957. Hann var gæddur ein-
stakri tenórrödd enda var hann
burðarmaður í fyrsta tenór í
kórnum í mörg ár. Hann hafði
hljómmikinn, bjartan og klingj-
andi tón sem setti mark sitt á
hljóm kórsins. Hann lærði nokk-
uð söng á yngri árum og hefði
trúlega náð langt ef hann hefði
lagt út á þá braut.
Félagið Gamlir Fóstbræður
var stofnað árið 1959 af söng-
mönnum sem áður höfðu sungið
með Fóstbræðrakórnum en voru
hættir. Einstaka starfandi söng-
menn í Fóstbræðrum hafa þó
alltaf sungið með Gömlum þar á
meðal Árni. Það eru nokkur ár
síðan hann hætti að syngja í að-
alkórnum og snéri sér alfarið að
söng með þeim gömlu. Nokkur
síðustu ár hafa Gamlir Fóst-
bræður ásamt mökum farið í
söng- og skemmtiferðir út á land
og haldið tónleika víða. Árni og
Læla, sambýliskona hans, hafa
tekið þátt í þessum ferðum og
notið þess að vera í hópi vina.
Hafa þau sannarlega lagt sitt af
mörkum til þess að gera þessar
ferðir ógleymanlegar.
Árni hafði áhuga á hrossa-
rækt. Hann var fjölfróður um
það efni og þekkti fjölmarga
hestamenn og hrossaræktendur
um land allt. Hann fylgdist með
þróun mála í hrossarækt og sótti
oft hestamannamót. Þar sem
hestamenn koma saman er
gjarnan sungið. Minnist ég þess
eitt sinn á landsmóti hesta-
manna á Vindheimamelum í
Skagafirði er Árni var staddur
þar í veitingaskála. Hópur
manna tók að syngja en Árni tók
ekki undir. Þegar bráði af söng-
mönnum hóf Árni upp raust sína
í þeirri hæð sem hentaði honum
en öðrum ekki. Eftir það sungu
aðeins fáir en hinir hlustuðu.
Árni var fæddur og uppalinn
við Ísafjarðardjúp og átti þar
djúpar rætur. Hann þekkti víða
til úti á landi og hafði skilning á
aðstæðum þeirra sem þar búa og
var dyggur stuðningsmaður
landsbyggðarinnar. Árni var
ekki einasta góður söngmaður,
hann var einnig góður félagi.
Hann var skemmtilegur og kom
auga á hinar spaugilegu hliðar
lífsins. Hann átti auðvelt með að
umgangast fólk, bæði unga og
aldna og var óspar á góð ráð ef
því var að skipta. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og sagði óhikað kost
og löst í hverju máli.
Árni og Læla dvöldu oft í
sumarbústað að Kvistum í Rang-
árþingi vestra. Þar hefur Læla
ræktað garð umhverfis bústað-
inn af ótrúlegri eljusemi og
dugnaði. Vöxtulegur trjágróður,
blóm og skrautjurtir gera garð-
inn að sönnum sælureit. Í næsta
nágrenni voru hryssur og folöld
sem þau fylgdust með af áhuga
og höfðu gaman af. Var ánægju-
legt að verða vitni að því hvað
þeim leið vel í þessu einstaka
umhverfi og sjá hve góðan
stuðning Læla veitti Árna þegar
líkamlegri færni hans hrakaði.
Gamlir Fóstbræður og makar
þeirra senda Lælu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Árna Jó-
hannssonar svo og öðrum ástvin-
um hans.
Þorleifur Pálsson.
Kveðja frá Karlakór
Kjalnesinga
Í dag kveðjum við kæran vin
og kórfélaga, Árna Jóhannsson.
Árni gekk til liðs við okkur eftir
að hafa lokið fjörutíu ára glæst-
um söngferli með Fóstbræðrum.
Hann byrjaði fyrir tilstilli Finn-
boga bróður síns, sem einnig
söng með okkur í mörg ár. Það
var mikill fengur að því að fá
Árna í okkar raðir og var eftir
því tekið hvað hljómur kórsins
breyttist mikið við innkomu
hans. Árni var duglegur að miðla
af reynslu sinni til annarra og
hafði metnað fyrir því að kórinn
næði árangri. Hann lá ekki á
skoðunum sínum ef honum
fannst að eitthvað mætti betur
fara og lét menn heyra það á
sinn skemmtilega hátt. Hann lá
heldur ekki á skoðunum sínum
ef honum fannst eitthvað vel
gert og var hann duglegur að
senda jákvæða strauma út í kór-
inn. Árni söng með okkur í ein
13 ár þar til hann ákvað að nú
væri mál að linnti. Við gerðum
hann að heiðursfélaga í kórnum
fyrir nokkrum árum. Þau hjónin
voru dugleg að sækja tónleika og
skemmtanir á vegum kórsins og
var sérstaklega ánægjulegt að
þau skyldu koma í Fólkvang í
byrjun febrúar þar sem við
skemmtum okkur á Kótilettu-
kvöldi með Karlakórnum Stefni.
Það var í síðasta skipti sem við
sáum Árna en hann var sjálfum
sér líkur og skemmti sér hið
besta. Við viljum votta Lælu og
afkomendum þeirra dýpstu sam-
úð. Minningin lifir um góðan og
skemmtilegan dreng sem gaf
okkur félögunum gott veganesti
til framtíðar.
Andri Þór Gestsson,
formaður Karlakórs
Kjalnesinga.
 Fleiri minningargreinar
um Árna Jóhannsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.