Morgunblaðið - 06.03.2015, Blaðsíða 28

✝ Magnús Annas-son fæddist á
Engjabrekku á Vatns-
nesi 30. maí 1925.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnun Vesturlands
á Hvammstanga 19.
febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru Annas Sveins-
son, f. að Sunndal í
Strandasýslu 12. apríl
1884, d. 12. maí 1935,
og Helga Jakobsdóttir, f. í Skál-
eyjum á Breiðafirði 23. október
1883, d. 27.júlí 1959. Systkini
Magnúsar voru: Brynjólfur, f.
1917, Ingunn, f. 1918, Jakobína,
f. 1919, Jóna, f. 1921, Þórdís, f.
1922, Sigurður, f. 1923, Pétur, f.
1926, Bryndís, f. 1928. Hálf-
systkini samfeðra: Sveinn Guð-
laugur, f. 1902, Guðbrandur, f.
1904, Fanney, f. 1910. Þau eru
öll látin.
Eiginkona Magnúsar var
María Erla Eðvaldsdóttir, f. 10.
október 1928. Þau slitu sam-
vistum. Börn þeirra eru fjögur:
1. Brynjólfur, f. 10. desember
1949. Eiginkona hans er Ragn-
heiður Tómasdóttir. Börn Brynj-
ólfs eru Hjörvar Örn, Ágústa
Þórey, hún lést árið 2005, Aldís
og Björgvin. Dætur Ragnheiðar
eru Kristín og Bryndís. Barna-
börn þeirra eru fjögur. Freyja
Ólafsdóttir, f. 18. maí 1967. Sam-
býlismaður hennar er Hjalti Júl-
íusson. Dóttir hennar er Björt
María Jónsdóttir. Börn Hjalta
eru Júlía Gréta, Þorvaldur og
Jón Ingvar. Barnabörn Freyju
og Hjalta eru sjö.
Magnús ólst upp á Engja-
brekku í Þorgrímsstaðadal á
Vatnsnesi. Við fráfall föður hans
bregður móðir hans búi og fer í
vinnumennsku með yngstu börn-
in. Um 12 ára aldur fer Magnús
að Ásbjarnarstöðum til Mar-
grétar Guðmundsdóttur og
Lofts Jósefssonar. Á Ásbjarnar-
stöðum tók hann þátt í hefð-
bundnum bústörfum og um tíma
stundaði hann einnig vegavinnu.
Magnús og María Erla gengu í
hjónaband 30. maí 1948 og fluttu
þá að Stöpum og bjuggu þar til
ársins 1950, en þá fluttust þau að
Tjörn, sem verið hafði í eyði um
nokkurt skeið. Öll hús á jörðinni
voru gömul og léleg og byggðu
þau þar allt upp, ásamt því að
þurrka upp land og rækta tún.
Magnús var vinnusamur, hjálp-
samur og ósérhlífinn, oft var
vinnudagurinn langur. Söng-
elskur var hann og söng með
kirkjukór í áratugi og einnig
með kvæðamönnum á Vatnsnesi.
Magnús sýndi Tjarnarkirkju
mikla alúð og var í sóknarnefnd í
63 ár.
Útförin fer fram frá Tjarnar-
kirkju í dag, 6. mars 2015, kl. 15.
börn þeirra eru
sautján. 2. Eð-
vald, f. 26. febr-
úar 1951. Eig-
inkona hans er
Þóra Jónsdóttir.
Börn þeirra eru
Magnús Vignir,
Eyþór Kári og
Steinunn. Barna-
börn þeirra eru
fjögur. 3. Ársæll
Geir, f. 6. febrúar
1954. Sambýliskona hans er Þor-
björg Rut Guðnadóttir. Börn
þeirra eru Lára Hrund, Magnús
Gauti, Erla Heiðrún og Jakob
Kristinn. Sonur Þorbjargar Rut-
ar er Davíð Birkir. Dætur Ár-
sæls Geirs og Hönnu Garð-
arsdóttur eru Olga Lind og Elfa
María. Dóttir Hönnu og fóst-
urdóttir Ársæls Geirs er Íris
Fjóla. Barnabörn Ársæls Geirs
og Þorbjargar Rutar eru tíu. 4.
Sesilía Helga, f. 22. febrúar
1955. Eiginmaður hennar er
Kristinn Björnsson. Börn þeirra
eru Henný Rut, Erla Björg og
Hafþór Magnús. Barnabörn
þeirra eru fimm. Dætur Maríu
Erlu eru Svala Björk Ólafs-
dóttir, f. 19. febrúar 1961, maki
Ragnar Sigurjónsson. Börn
þeirra eru Hulda Ósk, Ólafur
Már og Bjarki Sigurpáll. Barna-
Væntanlega hefur pabbi tekið
sín fyrstu skref í litla bænum í
Engjabrekku í Þorgrímsstaðadal
leiddur af foreldrum sínum þeim
Helgu og Annasi eða kannski
Guðrúnu móðurömmu sinni sem
bjó þar líka. En föðurhandarinn-
ar naut ekki lengi við því faðir
hans lést þegar pabbi var tíu ára
gamall. Á þeim tíma var ekki um
neina samfélagshjálp að ræða og
móður hans ofraun að halda
áfram búskap á leigujörð með
átta börn. Börn Annasar og
Helgu voru níu en elsti sonurinn
lést aðeins tólf ára gamall. Móðir
hans brá því búi og fór í vinnu-
mennsku með yngstu börnin en
þau eldri fóru að vinna fyrir sér
sjálf. Pabbi fór tólf ára gamall að
Ásbjarnarstöðum til Margrétar
Guðmundsdóttur og Lofts Jós-
epssonar og átti þar heimili hjá
góðu fólki þar til hann stofnaði
sjálfur heimili með Maríu Erlu
Eðvaldsdóttur frá Stöpum. Á
langri ævi upplifðu pabbi og hans
samferðamenn ótrúlega miklar
breytingar í samfélaginu. Fyrstu
skrefin kringum Engjabrek-
kubæinn hafa eflaust verið tekin
á skinnskóm og fyrstu búskapar-
árin á Tjörn voru tún slegin með
orfi og ljá og hesturinn var þarf-
asti þjónninn. Síðan kom hesta-
sláttuvélin og rakstrarvélin sem
dregnar voru af hestum. Áður en
túnin voru stækkuð heyjaði pabbi
á eyðibýlinu Flatnesstöðum og
þá var heyið bundið í bagga og
flutt á hestum að Tjörn. Ég man
óljóst eftir þessu og tel mig hepp-
inn að hafa náð í endann á þessu
tímabili. Það var mikið að gera í
sveitinni og pabbi hlífði sér aldrei
og stundum fannst manni að
hann vissi ekki að búið væri að
finna upp hjólið. Á vorin voru
stundaðar selveiðar á litlum ára-
bát og oft var kalsamt að greiða
úr og hreinsa net sem fyllst höfðu
af þara. En alltaf var þó stund
milli stríða. Á sunnudögum voru
klárarnir oft sóttir og riðið út. Og
einstaka sinnum tók pabbi fram
munnhörpuna og spilaði fjörug
lög. En ekkert varir að eilífu og
eftir langa og stranga búskapar-
tíð gaf líkaminn eftir og það voru
honum þung spor að þurfa að
fara frá Tjörn og í íbúðir aldraðra
á Hvammstanga. Líkt og afi
leiddi pabba fyrstu skrefin í
Engjabrekku hélt pabbi með
sinni stóru hendi í höndina á mér
fyrstu skrefin um hlaðið á Tjörn
og ég er stoltur af því að hafa átt
þennan pabba og fengið að halda
í þessa hönd.
Eðvald.
Kveðja frá tengdadóttur:
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
allstaðar fyllir þarfir manns.
Vissi ég áður voruð þér,
vallarstjörnur um breiða grund,
fegurstu leiðarljósin mér.
Lék ég að yður marga stund.
Nú hef ég sjóinn séð um hríð
og sílalætin smá og tíð.
Munurinn raunar enginn er,
því allt um lífið vitni ber.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
Smávinir fagrir, foldarskart,
finn ég yður öll í haganum enn.
Veitt hefur Fróni mikið og margt
miskunnar faðir. En blindir menn
meta það aldrei eins og ber,
unna því lítt, sem fagurt er,
telja sér lítinn yndisarð
að annast blómgaðan jurtagarð.
(Jónas Hallgrímsson)
Ég kveð kæran tengdaföður
minn.
Hann unni landinu sínu, nátt-
úrunni og öllu lífi. Hann unni þó
umfram allt fjölskyldu sinni og
vinum. Ég vil þakka honum bros-
ið og glettnina, alla hlýjuna og
óendanlega umhyggju.
Kveðja,
Ragnheiður
Tómasdóttir.
Elsku afi. Minningar mínar
um þig úr sveitinni lýsa því að þú
varst ekta bóndi út í gegn. Með
tóbak út á kinn, rjóður í vöngum
eftir mikla vinnu og útiveru og
stórar og vinnulúnar hendur. Þér
fannst ég oft algjör kjáni í sveit-
inni miðað við þig og eflaust var
ég það. Þú skildir heldur ekkert í
því hvað ég hafði að gera með að
búa í Reykjavík eftir að ég varð
fullorðin og vinna þar, af hverju
ég gæti ekki bara verið áfram á
Hvammstanga og unnið á sjúkra-
húsinu. Já, afi minn, þú varst
heimakær og varst ekki að ana til
Reykjavíkur að óþörfu. Ég dáðist
að því hvað þú varst duglegur í
sveitinni, allt fram á gamals ald-
ur og ég man hvað mér þótti
gaman að koma þangað til þín,
sérstaklega í sauðburðinn á vor-
in. Þú varst svo léttur á fæti að
það lá við að þú stykkir yfir girð-
ingarnar. En svo fórstu að tapa
heilsunni og þér að hraka ansi
mikið síðustu árin og voru
sjúkrahúslegurnar orðnar þó
nokkrar sem enduðu á flutningi á
sjúkrahúsið á Hvammstanga.
Það var samt orðið styttra og
auðveldara að heimsækja þig
þegar þú varst kominn inn á
Hvammstanga þó auðvitað sakn-
aði maður sveitarinnar. En þú
hélst létta skapinu, brosinu og
húmornum fram á síðustu stund
og þú varst alltaf svo glaðlegur
og þakklátur fyrir það sem var
gert fyrir þig.
Elsku afi, ég kveð þig með
söknuð í hjarta en veit að þú ert
kominn á betri stað þar sem þú
ert heilsuhraustur og líður vel.
Steinunn Eðvaldsdóttir.
Ég þakka afi árin sem áttum við
þá gjöf að fá að hafa þig svo lengi
því margs ég hef að minnast.
Heilmargt um huga minn fer
þótt þú horfinn sért úr heimi hér
og ég muni ekki hitta þig um hríð
þá mun minning þín vera mitt lifandi
ljós
sem hlýja mér mun um ókomna tíð.
(EMG)
Elsku afi á Tjörn, nú hefur þú
kvatt þennan heim tæplega níu-
tíu ára að aldri. Upp í hugann
koma margar líflegar og
skemmtilegar minningar frá
uppvaxtarárum mínum þegar ég
var tíður gestur hjá þér úti í
sveit. Ég man svo vel glettnina í
augunum á þér og hláturinn sem
engu var líkur eins og til dæmis
þegar þú leyfðir mér að prófa
neftóbakið þitt og hlóst svo
hrossahlátri yfir hnerrakastinu
sem ég fékk í kjölfarið. Þú varst
svo skemmtilega glettinn og
stríðinn alveg fram á síðasta dag.
Þau voru líka ófá skiptin þar sem
þú varst að kenna mér hluti
tengda sveitastörfunum. Í því
samhengi er mér minnisstæðast í
einum sauðburðinum þegar þú
varst að kenna mér að taka á
móti lambi. Með ró og yfirvegun
sýndir þú mér réttu handtökin og
leyfðir mér síðan að prófa sjálf,
hvílíkur heiður. Ég var ekki há í
loftinu en man að ég fylltist lotn-
ingu þar sem mér fannst ég vera
að læra hjá meistaranum sjálfum
í þessum efnum.
Elsku Magnús afi, síðustu árin
hafði líkamlegri heilsu þinni
hrakað töluvert, í því samhengi
er mér minnisstætt þegar ég
heimsótti þig eitt sinn þegar þú
lást á spítala hér fyrir sunnan.
Við áttum yndislegt spjall sem ég
gleymi seint og hefur yljað mér
um hjartaræturnar síðustu daga.
Ég þakka þér afi fyrir samfylgd-
ina, samverustundirnar, glettn-
ina, hláturinn og leiðsögnina sem
þú gafst mér, fyrir þetta allt og
meira til verð ég ævinlega þakk-
lát.
Hvíl í friði elsku afi minn á
Tjörn.
Elfa María Geirsdóttir.
Endalaus kraftur og dugur afa
míns er kominn á enda. Hann
kvaddi þennan heim umkringdur
fjölskyldu á friðsælan hátt
fimmtudaginn 19. febrúar sl. á ní-
tugasta aldursári. Ég er mikið
þakklátur fyrir að hafa tekið mér
tíma til að renna norður þann dag
til að kveðja þann kæra vin sem
afi minn var mér.
Að eiga afa í sveit og fá að
koma og eyða með honum mörg-
um sumrum í sveitinni eru for-
réttindi sem færri og færri „mal-
biksdrengir“, eins og afi minn
kallaði mína líka, fá að njóta. Að
fá að kynnast afa sínum jafn vel
og ég fékk sem barn og ungling-
ur eru líka forréttindi sem ekki
öllum hlotnast. Það að hafa feng-
ið að eyða öllum þessum tíma
með afa mínum og fengið að taka
þátt í hans daglega lífi verð ég
ævinlega þakklátur fyrir. Það var
alveg sama hvenær ég kom, sum-
ar, vetur, vor eða haust, það var
alltaf eitthvað spennandi í gangi.
Réttir, sauðburður, selveiðar,
laxveiði, heyskapur … alltaf nóg
að gera. Blíðlyndi og greiðvikni
við náungann var eitt af því sem
allir þekktu þig að, dugmikinn
bónda og kirkjunnar þjón í yfir
60 ár og þar af formaður sókn-
arnefndar Tjarnarsóknar í kvar-
töld. Maður mótast af þeim sem
maður umgengst og tel ég þig
eiga mikið af því sem ég er í dag,
afinn sem kenndi mér svo margt.
Ég kveð þig með söknuði afi
minn, minnugur sanna skæra
brossins sem ég og allir aðrir sem
þig heimsóttu hvort sem það var
á Tjörn eða á hjúkrunarheimilið
fengu frá þér í hvert sinn sem
maður lét sjá sig.
Berðu kveðju til austursins ei-
lífa frá okkur sem eftir sitjum.
Sjáumst um síðir.
Hjörvar Örn Brynjólfsson.
Magnús Annasson
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Annasson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. MARS 2015
✝ Hugrún Reyn-isdóttir fædd-
ist í Reykjavík 27.
febrúar 1965. Hún
lést á líknardeild-
inni í Kópavogi 1.
mars 2015.
Foreldrar henn-
ar eru Reynir
Hjörleifsson frá
Kimbastöðum í
Skagafirði, f. 1.4.
1934, og Sigríður
Kristín Skarphéðinsdóttir frá
Gili í Skagafirði, f. 27.11. 1937.
Systkini hennar eru Áslaug,
f. 13.12. 1958, Kristín, f. 16.3.
1961, og Skarphéð-
inn, f. 22.5. 1963.
Hugrún giftist
Jóhannesi Rúnari
Jóhannssyni 21.8.
1993. Eignuðust
þau tvö börn, Hel-
enu Rakel, f. 6.2.
1995, og Dag
Fannar, f. 4.2.
1997.
Þau slitu sam-
vistir 2001.
Útför Hugrúnar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 6.
mars 2015, og hefst athöfnin
kl. 15.
Elsku Hugrún. Ég vil með
fáum orðum þakka þér samveruna
og allar góðar stundir sem við höf-
um átt saman, bæði við tvær og
með okkur systkinunum í Fögruk-
inn. Þakka þér fyrir góðar sam-
verustundir síðastliðið sumar í
Þjórsárdal, þar sem við tjölduð-
um. Við áttum góðar stundir sam-
an úti í náttúrunni. Það var ynd-
islegt veður og við fórum í
gönguferð upp með ánni, og mér
fannst þú svo dugleg að komast
alls staðar á milli trjánna og ganga
svona langt. Við ræddum margt
og mikið og horfðum á sólargeisl-
ana baða sig í ánni. Þakka þér
samveruna í ferðalaginu okkar til
Spánar þegar við fórum systurnar
með börnin okkar hér um árið.
Ég man þegar þú fæddist, hvað
þú varst mikil dúkka og sæt og fal-
leg. Ég man að ég spurði mömmu
hvort ekki væri hægt að sækja
eina svona sæta stelpu upp á spít-
ala.
Þá bjuggum við á Suðurlands-
brautinni og vorum síðan á sumrin
og í fríum uppi á Kjalarnesi þar
sem pabbi okkar var að vinna við
byggingar. Ég man sértaklega
eftir fallega hárinu þínu og öllum
krullunum sem voru svo fallegar,
það þurfti ekkert krullujárn þar,
voru bara af náttúrunnar hendi.
Ég man eftir þegar þið keyptuð
fallega húsið ykkar á Hverfisgöt-
unni, svo gamaldags og flott,
vinnustofan þín með suðupottun-
um í kjallarnum þar sem þú gast
unnið við að lita og vinna í textíl.
Þú varst svo hæfileikarík á mörg-
um sviðum.
Ég man þegar sætu fallegu
börnin þín fæddust, „stólparnir“
þínir eins og þú kallaðir þau nú
undir það síðasta. Nú eru þau orð-
in stór og orðin sjálfráða og svo
sannarlega þess virði að vera
stoltur af, falleg og flott. Ég vil
þakka þér einnig samverustundir
síðustu jólin þar sem við vorum öll
saman fjölskyldan í Fögrukinn.
Bæn til þeirra sem lesa núna.
Himneski faðir, ég bið að blessa
vini og vandamenn, ég bið að þú
viljir gefa þeim af þínum anda.
Þar sem er þjáning viltu gefa frið.
Þar sem er þreyta viltu gefa styrk,
þar sem er kvíði viltu gefa kær-
leik. Þar sem er hulin ráðgáta viltu
gefa skilning, þolinmæði og kraft í
þínu nafni, ég bið amen. Minning
þín lifir.
Ástarkveðja, þín systir,
Áslaug.
Við kveðjum í dag systur mína
og mágkonu sem fallin er frá eftir
hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm langt fyrir aldur fram. Hug-
rún hneigðist snemma til lista og
var mikið að lita og teikna frá
unga aldri sem leiddi hana síðar til
náms í Myndlista- og handíða-
skóla Íslands þaðan sem hún út-
skrifaðist sem textílhönnuður
1994. Þá hafði hún útskrifast með
stúdentspróf frá Flensborgar-
skóla í Hafnarfirði 1986 og með
tækniteiknarapróf frá Iðnskólan-
um í Reykjavík 1987. Einnig út-
skrifaðist Hugrún með BA-gráðu í
guðfræði árið 2009. Á árunum
1995-1997 var Hugrún meðlimur í
Gallerí Listakoti á Laugavegi og á
þeim árum eignaðist hún börnin
sín tvö, Helenu Rakel og Dag
Fannar. Á seinni árum starfaði
Hugrún sem stuðningsfulltrúi
með fötluðum. Hugrún var mikið
náttúrubarn og naut þess að
ferðast hvort sem það voru stuttar
eða langar ferðir. Oft fór hún í
dagtúra, jafnvel bara upp í Heið-
mörk með sitt „pop up“-tjald sem
hún kunni svo vel lagið á. Fyrir
um ári skipti hún um um bíl og þá
eingöngu til að fá stærri bíl sem
hún gæti lagt sig í þegar hún brá
sér út fyrir bæjarmörkin, en þá
var heilsu Hugrúnar farið að
hraka. Hún fór ófáar ferðirnar í
Skagafjörðinn og gisti þá í kofan-
um á Kimbastöðum sem amma og
afi höfðu útbúið á einstaklega hlý-
legan hátt og eru enn í dag fallegir
og listrænir hlutir þar sem gleðja
okkur sem fáum að gista í kofan-
um svokallaða. Vafalaust hefur
dvölin þarna orðið henni hvatning
og innblástur í hennar hönnunar-
nám.
Elsku Helena Rakel, Dagur
Fannar og aðrir aðstandendur, við
biðjum algóðan Guð að hugga okk-
ur öll á þessari sorgarstundu.
Guð blessi og varðveiti minn-
ingu þína, elsku Hugrún.
Skarphéðinn og Júlía
Margrét.
Í dag verður borin til grafar
frænka mín, vinkona og skólasyst-
ir, Hugrún Reynisdóttir. Þegar ég
horfi til baka rifjast upp tíminn
þegar við vorum litlar, ég hafði bú-
ið hjá foreldrum Hugrúnar í nokk-
ur ár og urðum við því góðar vin-
konur. Eftir að ég flutti til eldri
systur minnar hittumst við áfram í
skólanum og í leik eftir skóla í
dúkkó, barbie o.fl. Síðan urðum
við eldri og þá voru það skíðaferð-
ir í Bláfjöll, strákar, bíó og böll. Ég
flutti síðan norður og stofnaði fjöl-
skyldu en Hugrún hélt áfram
námi. Hún kom norður og við hitt-
umst stundum á Kimbastöðum og
Sigló og þegar ég kom suður. Svo
þegar Hugrún eignaðist börn og
gifti sig hittumst við oftar.
Samverustundirnar hefðu mátt
vera fleiri en þegar langt er á milli
og nóg að gera í barnauppeldi er
maður kannski ekki nógu dugleg-
ur að rækta sambandið við gamla
félaga. Ég reyndi að hitta Hug-
rúnu sem oftast eftir að hún veikt-
ist þegar ég kom suður, skelltum
okkur t.d. í leikhús með Siggu
systur minni sem hafði reynst
Hugrúnu svo vel. Núna síðustu
vikur eftir að Hugrún lagðist inn á
líknardeild hef ég skroppið suður
og hringt í hana. Er ég þakklát
fyrir þann tíma sem við fengum
saman. Hugrún barðist hetjulega
við erfiðan sjúkdóm sem sigraði að
lokum. Þegar ég kom suður í fyrra
skiptið og hafði setið hjá henni
mjög veikri yfir daginn og þurfti
svo að sækja Siggu systur í vinn-
una og ætluðum við að koma aftur
til hennar þá tók hún annað ekki í
mál en að koma með, ég sagði við
hana að ég héldi að það gengi nú
ekki upp og fór fram til að athuga
það en auðvitað mátti hún gera
það sem hún treysti sér í. Upp úr
rúminu stóð hún og skellti sér í
úlpu og húfu og við keyrðum af
stað, enduðum svo á Krua Thai,
hún var sko til í það og það besta
sem hún hafði fengið var það sem
við pöntuðum.
Núna þegar Hugrún er farin
sitja eftir börnin hennar, Helena
Rakel og Dagur Fannar, auga-
steinar hennar sem hún ætlaði sko
að eyða efri árum sínum með. Og
foreldrar hennar og systkini sem
syrgja yndislega systur. Ég er
viss um að hennar bíður starf í
draumalandinu góða þar sem hún
fær að sinna listinni og guðfræð-
inni sem hún hafði unað við núna
síðustu ár.
Með þakklæti fyrir að fá að
vera hluti af hennar fjölskyldu
kveð ég góða frænku og vinkonu
og bið Guð og engla að vaka yfir
börnum hennar og fjölskyldu og
gefa þeim styrk til að halda áfram.
Kolbrún Inga Gunnarsdóttir.
Hugrún
Reynisdóttir
 Fleiri minningargreinar
um HugrúnuReyn-
isdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.