Húnavaka - 01.05.1990, Qupperneq 11

STEFÁN Á. JÓNSSON:
Hef alltaf haft mikinn
áhuga á ræktun
Viðtal við Gísla Pálsson bónda á Hofi
A þessum vetri, þann 18. mars, varð Gísli Pálsson bóndi á Hofi sjötugur
og í tilefni þess bað e'g hann um viðtal fyrir Húnavöku. Gísli taldi sig ekki
hafO' mikið að segja en mér vceri velkomið að heimsækja sig í nýja húsið.
Eg tók hann á orðinu og einn bjartan sunnudagsmorgun í janúarmánuði
hringdi ég til Gísla og sagði honum að ég œtlaði að koma í dag ef hann
yrði heima og sþurði hvort ég mætti hafa Ijósmyndara með mér: „Ekki get
ég bannað þér það, “ svaraði Gísli.
Leiðin lá síðan fram Vatnsdalinn og við Unnar Agnarsson ókum um hlaðið
á Hofi og sþölkorn áfram uþþ á litla hæð að nýbyggðu, allnýstárlegu íbúðarhúsi
þar sem hjónin, Gísli Pálsson og Vigdís Agústsdóttir, búa nú. Úr stofugluggan-
um áþví húsi er vítt ogfagurt útsýni framyfir Vatnsdalinn.
Var 15 ára þegar fyrsta hestasláttuvélin kom
Við Gísli hejjum sþjallið og ég sþyr um foreldra og æskuslóðir.
Faðir minn, Páll Jónsson, var fæddur í Sauðanesi. Hann byrjaði
að búa þar 1906 og bjó þar til æviloka 1932. Móðir mín, Sesselja
Þórðardóttir, var frá Steindyrum í Svarfaðardal. Við vorum 12
systkinin og ólumst öll upp heima nema Anna, hún fór þriggja ára
að Húnsstöðum og ólst upp hjá hjónunum þar, Jóni og Sigurbjörgu.
Ég var 12 ára þegar faðir minn dó og Ríkharður, sem er yngstur,
var aðeins nokkurra mánaða. Við vorum öll heima þá en strax á
næsta ári fóru bræður mínir tveir í skóla að Reykholti veturinn 1933-
34 og svo hvert aföðru.