Húnavaka - 01.05.1990, Síða 180

178
HUNAVAKA
að okkur kastljósi og sáu að við vorum fast við klettana. Við tókum
nú til að hnýta saman öllum köðlum serh í bátunum voru sem var
töluvert. Þegar því var lokið rerum við uppskipunarbátnum inn í
Bolabásinn eins og taugarnar leyíðu. Þá kölluðum við til Boga að
draga akkerið upp. Við vorum komnir í var og gekk vel að komast
alla leið. Þarna var nóg dýpi fyrir bátana enda háflóð. Þegar fór
að falla út vildi Bogi færa bátana framar í básinn til að geta róið
inn að bryggju um leið og lygndi. Ég þekkti básinn betur en hann
og vissi að það var nógu djúpt efst en hann var verkstjórinn og
réði. Þarna var strengur fyrir Bolanöfina og okkur leið þar verr en
innst í básnum, en þó ekki illa. Vildi það okkur til happs að tvö
fríholt voru í slefbátnum svo að við gátum varið þann bátinn sem
lá við klappirnar. í sunnanrokinu var líka kvikulaust þarna norðan-
undir svo bátarnir skemmdust ekkert. Veðrið hélst alla nóttina og
lægði ekki fyrr en um morguninn.
Þegar við vorum búnir að koma okkur fyrir þarna í básnum urðum
við varir við leitarfiokk sem hafði verið sendur innan að til að leita
okkar. Við létum vita að okkur liði vel og allt væri í lagi. Sneru
þeir heim við svo búið.
Agnar Guðmundsson sem þá bjó á Blöndubakka frétti að við vær-
um þarna í básnum. Kom hann þá ofan eftir í myrkrinu og kallaði
niður til okkar af Bolanöfinni og spurði hvort við vildum ekki koma
heim til sín og fá einhverja hressingu. Við vorum tólf þarna í bátun-
um. Skiptumst við á og fórum í tveimur liópum. Fengum við hinar
bestu viðtökur lijá þeim öðlingshjónum enda voru þau annáluð fyrir
gestrisni.
Flestir héldu til í bátunum um nóttina og varð lítt svefnsamt,
nokkrum tókst þó að sofna en lítið var að gera fyrir svo marga menn.
Valdimar Stefánsson í Bakkakoti fór heim til sín og fékk Steina í
Skuld með sér sem betur fór því þeir rötuðu í ævintýri á bakaleiðinni.
Valdimar lenti þá í mjög slæmu dýi sem kallað var Paradís en við
krakkarnir kölluðum það drápudý þegar ég var í Bakkakoti. Sagt
var að úr því kæmist engin skepna sem í því lenti. Valdimar taldi
að hann hefði varla haft sig úr því ef hann heíði verið einsamall.
Varð það hans fyrsta verk að vaða upp í mitti í básnum til að þvo
af sér. Svo fór hann úr fotunum og þeir undu þau á milli sín þarna
í fjörunni. Þó losnaði hann ekki við ólyktina sem hann bar með
sér úr dýinu. Var mikið hlegið meðan Valdi sagði frá og fussað líka.