Húnavaka - 01.05.1990, Qupperneq 199

HÚNAVAKA
197
Fjögurra manna far.
íslenskir sjávarhættir II.
og lúðulok og einstaka sinnum hlýri og steinbítur. Innyfii og bein
voru óvíðast hirt og lágu því sem rekald um lendingarstaðina til
lítilla þrifa eða hollustu. En faðir minn hafði stampa við aðgerðar-
borðið og þangað var jafnóðum og slægt var og flatt kastað innyfium,
beinum og smáhausum og síðan fiutt sem áburður á túnræktina.
Stærri hausar voru klofnir og hertir, til manneldis en þó aðallega
til skepnufóðurs. Oll nothæf lifur var hirt og étin nýsoðin, eins og
hún kom fyrir í kútmögum, eða þá að hún var brædd og lýsið notað
til viðbitis eða ljósmetis í lampatýrur. Stærstu sundmagarnir voru
líka hirtir og hertir eða súrsaðir.
Aðalróðrarnir voru haust og vor og voru þá aðkomumenn sem
hásetar, úr nærsveitunum og einstaka formenn, og höfðust þá við
í víkinni, af Bráðræðissöndum innan við Hólanes eða í Finnsstaða-
bótinni.
Aðallega voru notaðar smáönglalóðir, að mig minnir 40-60 stokkar
í róðri og var hver stokkur 60-90 öngla. Lóðirnar voru svo beittar
af stokkunum niður í bjóð sem bátarnir höfðu með sér. Ljósabeita
var algengasta beitan en kolkrabbi var tálbeita þegar hann fékkst.
Rak hann þá oft í hrönnum á söndunum og var þá saltað það af
honum sem ekki var notað jafnóðum en var þá ekki lengur nein
tálbeita. íshúsgeymsla þekktist þá ekki fremur en svo mörg önnur
þægindi sem menn hafa nú við að búa og síldarnet varla heldur
svo um þá beitu var heldur ekki að ræða. Ekki man ég uppá víst
um hlutaskipti hvernig þau voru en minnir þó, þar sem fjórir voru
L