Húnavaka - 01.05.1994, Qupperneq 28

26
HUNAVAKA
Við myntbreytinguna 1981 varð þessi til:
Nú er sálin ekki ung,
angri miklu gripinn,
rölti ég út með rýran pung
rauna ber því svipinn.
Það hefur farið svo að ég hef ekkert skrifað niður af þjóðlegum
fróðleik sem ég hef komist yfír. Eg hef þetta bara í kollinum. Og
núna í mörg ár hef ég ekkert getað skrifað þó ég vildi. Ég sé eftir
því núna að hafa ekki hripað niður eitthvað meðan ég gat en mér
fannst ég hafa nóg að skrifa meðan að ég var oddviti.
Hestar, göngur
Ég átti sæmilega góða hesta, ekki neina gæðinga en góða fyrir
mig til míns brúks, sérstaklega einn sem ég hélt mikið upp á. Hann
var ákaflega þægur, hægt að nota hann í allt og afar ratvís. Það
reyndi á það oft á tíðum. Ekki beint fyrir það að ég vissi ekki hvar
átti að fara en ég bara sá það þegar hann var sjálfráður hvað hann
vildi fara. Einu sinni fór ég afvega og hefði betur látið hann ráða.
Stjarni hét hann, jarpstjörnóttur hestur, og var seinni árin aldrei
kallaður annað en gamli Jarpur því hann varð 25 vetra. Eitt sinn fór
ég með hann fyrir sleða að vetri til vestur á Skagaströnd. Það var
mikill snjór hérna yfir heiðina svo ég fór vestur að Víkum og við
Hilmar á Hofi urðum samferða inneftir en hann var þá í Víkum.
Við fórum austan við Múla og þar fram. A einum stað varð að
krækja í örmjóa rás á milli urðarhafta. Hilmar þekkti þetta og réði
alveg ferðinni, mig minnir að hann hafi verið með tvo hestasleða.
Svo þegar við komum aftur úteftir þá látum við hestana bara rölta á
undan okkur. Og þegar við förum að nálgast urðirnar þá er sá jarpi
á undan. Þá fer Hilmar að tala um að nú sé best að sjá hvort hann
muni eftir því að fara krókinn til að komast í skarðið. Og jú, þegar
hann kemur nálægt þá sveigir hann til hliðar og beint í skarðið
eins og hann fór þegar við fórum vestur.
Sú leið sem ég fór oftast með baggahesta, þegar farið var til
Skagastrandar, var upp frá Mallandi. Það var vegur þar sem var kall-