Húnavaka - 01.05.1994, Side 169

H UNAVAKA
167
aðrir en þeir sem voru orðnir vanir vinnunni og því lítið fyrir óvana
að hafa upp úr þessari vinnu og hún erfíð.
I mars fór ég að hugsa til að taka mér land. Hjó ég efni í húsið og
kom upp tóftinni, sextán feta langri og sjö feta breiðri. A landinu
sem ég tók var nægur viður. Maður fékk 160 ekrur lands fyrir
hverja 10 dollara. Eftir þrjú ár varð maður þó að vera búinn að
rækta visst til að öðlast full eignarréttindi. Hvorki var læknir né yf-
irsetukona í nýlendunni. Við hjónin áttum von á barni og urðum
því að fara til Winnipeg í marslokin. Okkur fæddist drengur 7.
apríl 1901.
Vera okkar í nýlendunni varð ekki lengri og kom ég þangað
aldrei síðar. Eg fékk mér atvinnu og var í Winnipeg í rúma þrjá
mánuði. Vinnan var fremur stopul, að líkindum fyrir þá sök að ég
kunni ekki málið. Helga, systir Ragnhildar, sem kom að heiman
með henni, fór út í svokallaða Alftavatnsbyggð. Hún gerðist þar
ráðskona hjá ekkjumanni. Maðurinn hét Pétur Arnason, ættaður
af Vatnsnesi í Húnavatnssýslu. Þekkti ég hann lítið en vissi þó, að
hann hafði ekki gott orð á sér. Hann kom til okkar í Winnipeg í júlí
og færði konu minni bréf frá Helgu systur sinni. Oskaði Helga að
fá systur sína til sín því henni leiddist. Eg var því mjög mótfallinn
því mér leist ógæfusamlega á manninn. Kona mín vildi endilega
fara og lét ég þá tilleiðast. Við álitum að hollara myndi vera fyrir
litla drenginn okkar að vera úti á landsbyggðinni þar sem vinnan
var fremur stopul í Winnipeg. Þá datt mér í hug að fara suður í
USA og vera við hveitiuppskeru. Eg vissi að sú vinna var allvel borg-
uð og þokkaleg. Við vorum tveir íslenskir piltar sem fórum suður
með járnbraut allt suður í Kjevelinger. Þar gistum við en með járn-
braut var ekki hægt að fara lengra. Við ætluðum til Dakota og lögð-
um af stað gangandi. Tveggja tíma gangur var til næsta þorps. Er
við komum upp á svokallaðar Helbínahæðir var fagurt að sjá út yfir
akrana í Dakotahéraðinu. Sól var og gola blés að sunnan. Akrarnir
bylgjuðust og hef ég fátt fegurra og búsældarlegra litið. Eg hef
aldrei á ævi minni orðið jafn hrifinn og er ég leit yfir hina bylgjandi
akra og er mér þetta minnisstætt alla tíð síðan. Við sátum góða
stund og horfðum hugfangnir. Við héldum síðan ofan í Halson-
þorpið og þar borðuðum við miðdagsverð. Síðan fórum við að
spyrjast fyrir um atvinnu. Pilturinn, sem með mér var, náði sér í at-
vinnu þarna í nágrenninu, hann kunni ensku. Eg fór að leita mér