Húnavaka - 01.05.1994, Blaðsíða 183

HÚNAVAKA
181
mestu sjálfmenntaður. Góð greind og næmur skilningur skilaði
honum líka langt fram. Sjálfur byggði hann upp á sinni tíð öll
húsin í Kárdalstungu meðfram búskapnum og ásamt fólki sínu.
Hann var maður duglegur, hjálpsamur og kappsamur, laghentur
listasmiður sem átti ekki í vandræðum með verkefni þegar hvar-
vetna var verið að byggja upp á bæjum eftir kröfum og þörfum nýs
tíma. Hann hafði yndi af smíðum, þær voru honum sem listgrein
öðrum þræði. I ætt hans, kenndri við Bólu í Blönduhlíð, er sums
staðar slíkan hagleik að finna. Og vel nýtti Olafur þá náðargáfu
sína. Þá sparaði hann ekki fyrirhöfn að liðsinna sveitungum og
samfélagi.
Olafur reisti verkstæðishús og undi sér þar hið besta við uppá-
haldsstörfin, smíðarnar, þegar annað kallaði ekki að. Hann bjó
einnig til sum þau verkfæri sem nota þurfti. Og tilfallandi voru
alltaf viðgerðir á vélum auk nýsmíðanna.
Olafur var maður næmur á umhverfi sitt, skapfastur og tilfinn-
ingaríkur. Hann unni sveit sinni og héraði, var tryggur æskuslóð-
um og þeim vann hann það gagn sem hann mátti. Starfsævin var
ekki löng en vel nýtt.
Síðasti kafli ævinnar var þungur. Þá var erfitt að þreyja, erfitt dug-
legum manni sem hafði notið þess að hafa mikið að gera og haft
margt fyrir stafni. En þá hafði hann mikinn tíma og tók að sinna
fræðagrúski, ættfræði og skyldum greinum. Faðir hans hafði átt
gott safn bóka sem liann bætti við jafnt og þétt. Bóklestur, einkum
til fróðleiks, varð áhugamál og hugarhægð. Lokaorð í minningar-
orðum þessum eru eftir frænda Olafs, Ki istin Bjarnason. Þau lýsa
Ólafi vel.
Margvíslega þótt vér þjónum
þjóðarhag í samfylking,
á þar fyrir innri sjónum
efsta sætið Húnaþing.
Utför hans fór fram 13. mars frá Blönduósskirkju.
HjálmarJónsson.